คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่4
ตอนที่4
รุ่งอรุณอันสดใสกับผืนดินที่ขาวโพลนไปด้วยหิมะ
“หนาวจัง”เด็กหนุ่มผมทองบ่น พร้อมกับกวาดสายตาไปรอบๆ
“แค่กๆๆๆ”
“เฮ้ นายไม่เป็นอะไรแน่นะ มีเลือดออกมาด้วย”
“หึ แผลแค่นี้ ไม่ทำให้ข้าตายหรอก”แต่ใบหน้าอันขาวซีดของชายหนุ่มกลับบ่งบอกว่าอาการไม่ดีเอาซะเลย
“แน่ใจนะ”
“อืม”
“งั้นชั้นขอไปเดินเล่นแถวนี้นะ”
“เรื่องของเจ้าสิ”
“เหอะ”เด็กหนุ่มออกไปเดินเล่นบริเวณรอบๆ พร้อมกับหาอะไรกินไปด้วย
เลือดยังไม่หยุดไหล....เลือดของชายหนุ่มยังไม่หยุดไหล
ทำไมแผลถึงหายช้าอย่างนี้ ชายหนุ่มคิดในใจ...
ทางด้านเอ็ดเวิร์ด เขาเดินไปเจอต้นพลับที่มีลูกพลับสุกเต็มต้น(เอ่อ..หน้าหนาวมีลูกพลับให้กินด้วยรึเปล่าเนี่ย) เด็กหนุ่มจึงปีนขึ้นไปเก็บ
“หวานจัง^_^ อัลจะชอบไหมเนี่ย แต่จะเก็บกลับไปไม่ได้แน่- -“ อดไปเถอะ ไอ้น้องเลิฟ”เด็กหนุ่มพูดกับตัวเอง แล้วก็เก็บลูกพลับไปเผื่อเส็ตโชมารู
เด็กหนุ่มเดินกลับมาพร้อมกับลูกพลับเต็มมือ
“อาการเป็นไงบ้าง”เอ็ดเวิร์ดวางลูกพลับไว้ข้างๆเส็ตโชมารู
“....”
“ชั้นเปลี่ยนผ้าพันแผลให้นะ”
“อืม”เด็กหนุ่มถอดเสื้อของชายหนุ่ม เผยให้เห็นผิวที่ขาวเนียน โอ้ หมอนี่ผิวสวยอย่างนี้เลยรึ เมื่อคืนมืดซะด้วย เลยเห็นไม่ค่อยชัด เด็กหนุ่มคิดในใจ เขาแกะผ้าพันแผลอันเก่าออก แล้วใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดที่แผลของเส็ตโชมารู
“เลือดยังไม่หยุดไหลเลย...”
“อืม เดี๋ยวก็หยุด”
“ฮะๆ ก็เป็นรูเลยนิ”เด็กหนุ่มพันผ้าพันแผลให้เส็ตโชมารู
“อืม...”
“นายจะกินลูกพลับมั้ย”
“ไม่...ข้าไม่อยากกินอะไร”
“หืม? หวานออก นายไม่ชอบรึ หึๆๆ ถ้าเป็นอัล อัลต้องชอบแน่เลย^^”
แปล๊บ
“งั้นเหรอ”อะ..อะไรกัน ความรู้สึกเจ็บนี่มันคืออะไรกัน ไม่ชอบเลย ที่หมอนี่พูดถึงน้องชาย มันรู้สึก......อึดอัด?
ความคิดเห็น