[Fiction:EXEcutional]Unreason(WissanaXKanda)Yaoi

ลำดับตอนที่ #3 : 3#จนมุม

3#จนมุม

 

กานดาที่ถูกวิศนะจับกดลงกับเตียงพยายามดิ้นให้หลุด ทั้งๆที่สามารถดิ้นให้หลุดได้ง่ายๆ แต่ร่างกายกลับไม่เป็นไปตามที่ต้องการ อีกฝ่ายได้ใช้เข็มขัดของตนรัดข้อมือทั้งสองข้างของน้องชายไว้ที่หัวเตียง

“พี่!!!”กานดาพยายามขัดขืนอีกครั้ง แม้จะรู้ว่าไม่สำเร็จก็ตาม “ปล่อยผมนะครับ!”แววตาที่แฝงไปด้วยความกลัวของกานดา ยิ่งสร้างความพอใจให้กับร่างสูง วิศนะยิ้มที่มุมปาก

“อย่าดิ้นสิ....”ใจหนึ่งก็อยากจะฟังเสียงครางของน้องชาย แต่อีกใจหนึ่งก็อยากแกล้งให้ทรมาน วิศนะตัดสินใจกระชากแขนเสื้อของกานดาออก แล้วนำมันมาปิดปากกานดาเอาไว้

“อื้อ....อือ!”เสียงร้องที่ฟังไม่ได้ศัพท์ของร่างบาง พร้อมน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้ม กานดารู้ชะตากรรมของตัวเองดี แต่ก็ไม่อยากให้มันเป็นไปตามที่พี่ชายเขาต้องการ

“ไม่เจ็บหรอกนะ กานดา ถ้าเรายอมทำตามแต่โดยดีน่ะ”วิศนะกระซิบที่ข้างหู มือแกร่งเลิกเสื้อของร่างบางขึ้น แล้วใช้เรียวนิ้วลูบไล้ไปตามแผ่นหลังลงมาจนถึงขอบกางเกง และค่อยๆเลื่อนมือไปข้างหน้าเพื่อวัดการตอบสนองของกานดา ร่างบางได้แต่หลับตาปี๋

ไม่....ไม่.....ม่ายยยยยยยย

“หึ”นิ้วมือที่เรียวยาวหยอกเย้ากับจุดสำคัญของกานดา

“อื๋อ~~”ผู้เป็นพี่ถอดกางเกงของน้องชายออก และโยนกองไว้ข้างเตียง แล้วเดินออกไปจากห้อง กานดางุนงงแต่อีกใจก็โล่งอก กานดาพยายามดึงแขนเสื้อที่รัดเขาไว้ให้ขาด แต่ก็ไม่เป็นผล เด็กหนุ่มพยายามอีกหลายต่อหลายครั้งจนพี่ชายเขากลับมา

“คิดเรอะ ว่าจะแก้ออกง่ายๆน่ะ”วิศนะยิ้มเยียด ในมือร่างสูงถืออะไรบางอย่างที่กานดาไม่รู้จักกลับมาด้วย ร่างสูงจับน้องชายของตนกดลงกับเตียงอีกครั้ง และเอาเชือกที่เขาหยิบมาด้วยมัดเท้าทั้งสองข้างของน้องชายไว้ที่ปลายเตียง

“คราวนี้แหละที่จะได้เจอของจริง”วิศนะสอดวัตถุแท่งยาวๆที่เขานำมาด้วยเข้าไปในตัวกานดา ร่างบางเบิกตาโพลง

“อื้อ~!”ร่างสูงดันสิ่งนั้นเข้าไปจนสุด แล้วเปิดสวิทซ์ให้มันทำงาน เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือกกับสิ่งที่เขาไม่รู้จัก ในใจก็เผลอคิดไปว่ารู้สึกดีไม่น้อยอยู่เหมือนกัน ผู้เป็นพี่ชายสังเกตเห็นว่าเด็กหนุ่มเริ่มเคลิบเคลิ้มไปกับการกระทำของเขา จึงได้นำสิ่งนั้นออก แล้วสอดนิ้วเข้าไปแทน

“หืม? กว้างขนาดนี้แล้วเหรอ”ว่าจบร่างสูงก็ใส่นิ้วที่สามเข้าไปในช่องทางอันอ่อนนุ่มและขยับเข้าออกอย่างช้าๆ ไปพร้อมกับใช้เล็บกดจิกจากข้างใน เด็กหนุ่มเกร็งด้วยความเจ็บปวดจนช่องทางตอดรัดนิ้วทั้งสามของพี่ชาย เด็กหนุ่มกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทว่าเสียงที่เล็ดลอดออกมาเป็นเพียงเสียงที่อู้อี้ผ่านเนื้อผ้าที่ปิดปากเขาไว้ แกล้งกันเกินไปแล้ว....เด็กหนุ่มคิดในใจ

“ไม่รู้สึกดีงั้นเหรอ? กานดา”ผู้เป็นพี่ถาม เด็กหนุ่มใช้เพียงสายตาตอบกลับมาด้วยความทรมานว่าเจ็บขนาดนั้นยังจะให้รู้สึกดีอีกเหรอ วิศนะยิ้มด้วยความพึงพอใจ แล้วฝืนยัดสิ่งนั้นเข้าไปในช่องทางอันอ่อนนุ่มจนสุด กานดาสะดุ้งอีกครั้ง แต่คราวนี้สิ่งที่ล่วงล้ำเข้าไปใหญ่ยิ่งกว่านิ้วทั้งสาม ช่องทางที่คับแคบของกานดากับการฝืนรุกล้ำของวิศนะทำให้คนข้างล่างเจ็บปวดแทบขาดใจ

“อย่าเกร็งสิ พี่แกล้งเราจนพอแล้วล่ะ คราวนี้จะทำให้ดีขึ้นเอง....”วิศนะกระซิบที่ข้างหูน้องชาย ร่างสูงขยับตัวเล็กน้อยเพื่อให้คนข้างล่างได้ปรับตัว แล้วค่อยขยับเร็วขึ้นเรื่อยๆ ร่างบางนิ่วหน้ายามที่วิศนะใช้นิ้วมือยับยั้งการปลดปล่อยของตน จากนั้นผู้เป็นพี่ก็ใช้มือข้างที่เหลือปลดเชือกที่มัดมือและเท้าเด็กหนุ่มเอาไว้ ตอนนี้แม้เด็กหนุ่มจะเป็นอิสระแล้ว แต่ก็ไม่มีแรงเหลือที่จะขัดขืนอยู่ดี ร่างสูงปลดปล่อยเข้าไปในร่างบาง กานดารู้สึกได้ถึงของเหลวอุ่นๆที่อยู่ในตัว สติของร่างบางเริ่มเลือนรางเต็มที พอวิศนะเสร็จกิจ กานดาก็หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ชายหนุ่มเองก็ขี้เกียจลุกออกจากเตียง จึงได้นอนบนเตียงของกานดา

 

----------
รีบไปหน่อย พอดีหัวมันตื้อๆไงก็ไม่รู้แหะ คิดไม่ออกแล้วอ่ะครับ อาจจะอ่านแล้วแปลกๆยังไงก็ไม่รู้นะฮะ ผมเองก็รู้สึกอย่างนั้น ไม่รู้ว่าเพราะนี่เป็นคู่วิศนะกานดารึเปล่า ถึงรู้สึกแปลกๆ