คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่2
ตอนที่2
--รุ่งเช้า--
หมอนี่ไม่มีน้ำใจเอาซะเลย แล้วที่นี่จะเป็นโลกแบบไหนกันนะ ความคิดของเด็กหนุ่มนักเล่นแร่ฯที่หลงเข้ามายังโลกที่ไม่รู้จักได้ผุดขึ้นมา
“นายจะเดินไปไหนเนี่ย”
“เรื่องของข้า”
“เชอะ- -++”
ปลายทางที่ชายหนุ่มเผ่าจิ้งจอกเงินนั้นคือที่ที่มองเห็นซากปราสาทที่ผู้เป็นพ่อของเขาต้องการจะไป
“ท่านจะตายจริงๆรึ ท่านพ่อ”เขาพูดกับตัวเอง(ว่าแต่เส็ตจังห่วงท่านพ่อด้วยเรอะ555(เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว))
“พ่อนายเป็นใครรึ”
“ไม่เกี่ยวกับเจ้า”ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาที่ไม่สามารถบ่งบอกถึงอารมณ์ของเขาตอนนี้ได้เลย
“แล้วก็ออมมาได้แล้ว คาซึมะ”เสียงที่เย็นยาดังขึ้นอีกครั้ง
ฟุ่บ
คาซึมะที่เส็ตโชมารูพูดถึงกระโดดออกมาจากพุ่มไม้
ชายหนุ่มผมดำ ผิวสีน้ำตาล นัยน์ตาสีเทานี่คือใครกันนะ เด็กหนุ่มผมทองคิดในใจ
“โฮ่... รู้ตัวด้วยเรอะ ว่าเป็นข้า คิๆ น่ายินดีจริงๆ^_^” - -? ‘คิๆ’ ผู้หญิงงั้นรึ ดูไม่ออกเลยว่าเป็นผู้หญิง
“กลิ่นทุเรศๆแบบนี้มีแต่เจ้าเท่านั้นแหละ”
“แหมมมม ใจร้ายจังนะจ๊ะ เส็ตจางงง”
“อย่าเรียกข้าแบบนั้นนะ”
“เอาเถอะ วันนี้ข้าไม่มีธุระอะไรกับเจ้าหรอกนะ เจ้าหนูหัวทอง มากับข้าซ้าดีๆ”
“อ่าว เฮ้ย ไหงชั้นต้องไปกับเธอด้วย ยัยทอม”หญิงสาวใช้หางสีดำของตนรัดคอของเด็กหนุ่มผมทอง
“มีอะไรกับเจ้าเตี้ยนี่รึ”
“ว่าไงน้าาาาาาา ชั้นไม่ใช่เจ้าเตี้ยนะเฟ้ย”เอ่อ แล้วที่คาซึมะเรียกว่าเจ้าหนูไม่โกรธเรอะ
“หุๆ ฟามลับจ้า แต่คราวนี้เผ่าจิ้งจอกเงินอย่างเจ้าได้สูญสิ้นแน่ๆ ฮะๆๆๆ”
“กะอีแค่เผ่าจิ้งจอกทมิฬ ไม่มีทางชนะเผ่าจิ้งจอกเงินได้หรอก”ชายหนุ่มผมเงินโจมตีด้วยเล็บอสรพิษ ซึ่งเป็นท่าที่ถนัดของเขา
“ไม่เปลี่ยนไปจาก100ปีก่อนเลยนะ เพราะอย่างนี้ไงข้าถึงได้ชอบเจ้าไง กรงเล็บสีดำ”ออร่าสีดำออกมาจากมือของหญิงสาว แล้วพุ่งตรงไปยังชายหนุ่มผมเงิน แต่ยังไงซะ เขาก็หลบได้อยู่แล้ว จากนั้นชายหนุ่มก็เข้าประชิดตัวหญิงสาว แล้วใช้กรงเล็บอสรพิษตัดหางของหญิงสาว แต่เธอก็หลบได้เช่นกัน
แปะ
เสียงที่เราคุ้นเคยกันดีซึ่งก็คือเสียงประกบมือเมื่อเอ็ดของเราใช้วิชาเล่นแร่ฯ เขาเปลี่ยนออโม้เมลของเขาให้เป็นดาบ(หมายเหตุ:ในฟิคเรื่องนี้เอ็ดก็ใช้ออโต้เมลของวินรี่อยู่ เพื่อให้สะดวกกันการต่อสู้(หรือฉากYกันแน่-__,-))แล้วตัดหางของหญิงสาว
“ว้าว ที่นี่ใช้วิชาได้อย่างนั้นรึ ดีจริงๆ เสร็จชั้นแน่ แก”
“ชิ ไม่นึกเลยนะว่าจะมีวิชาดีๆเหมือนกัน แต่ข้าไม่กลัวเจ้าหรอกนะ”
“อะไรกัน วันนี้กะว่าจะเล่นด้วยซะหน่อย น่าเบื่อชะมัด”
“แหม เส็ตจังหึงงั้นรึ ดีใจจัง~”หางที่ขาดไปของหญิงสาวกลับมาติดกันเหมือนเดิม
“เชอะ กวนประสาทชะมัด”
“เอาเถอะ ข้าจัดการเจ้าก่อนก็ได้”ไม่รอช้า หญิงสาวมุ่งตรงไปยังชายหนุ่มผมเงินอย่างรวดเร็ว การต่อสู้ที่ดุเดือดของชายหนุ่มผมเงินและหญิงสาวเผ่าจิ้งจอกทมิฬได้เริ่มขึ้นแล้ว ในขณะที่เอ็ดหลบไปเพื่อคอยหาช่องว่างเพื่อโจมตี
“เส็ตจัง อืดอาดชะมัดเลย”
“แล้วเมื่อกี้ ทำไมข้าถึงหลบเจ้าได้ล่ะ”
“เพราะข้าออมมือให้เจ้าไง ที่รัก ฮิๆ”(เฮ้ๆๆ เรียกเส็ตโชมารูอย่างนั้น เดี๋ยวโดนรุมหรอก)
“งั้นรึ”
“อ้ะ ข้าไม่มีเวลาแล้ว ไปก่อนนะ แต่ก่อนจะไปข้าขอฝากรอยแผลไว้ให้คิดถึงนะจ๊ะ^^”
ฉึก
“อ๊อก”หางของหญิงสาวแทงทะลุช่องท้องของชายหนุ่มผมเงิน ชายหนุ่มถึงกับกระอักเลือด
“เจ้าไม่เปลี่ยนไปจาก100ปีก่อนเลยก็จริง แต่ข้าเปลี่ยนไปนะ”รอยยิ้มอันชั่วร้ายปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของหญิงสาว เล่นเอาเด็กหนุ่มผมทองแทบทรุดเพราะจิตสังหารของหญิงสาว(แน่ล่ะสิ มนุษย์จะทนจิตสังหารของปิศาจได้ที่ไหน)
“งั้นรึ แต่ข้าไม่เห็นว่าเจ้าเปลี่ยนไปตรงไหนเลยนี่นา”
“โฮ่ คิดอย่างนั้นงั้นรึ งั้นข้าจะแสดงให้เจ้าเห็นก็แล้วก็”
“อึก อ๊ากกกกกกก”ชายหนุ่มทรมานเพราะพิษจากหางของหญิงสาว
“หึๆๆ พลังของข้า ไม่เหมือนกับเมื่อก่อนไงล่ะ”รอยยิ้มที่ชั่วร้ายของหญิงสาวปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธออีกครั้ง
“ข้าไม่กลัวเจ้าหรอกน่าาาา ชิ ก็แค่คำขู่”หญิงสาวดึงหางของเธอออกจากบาดแผลของชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว จึงสร้างความเจ็บปวดให้กับชายหนุ่มไม่น้อย
“แฮ่กๆๆ”เส็ตโชมารูถึงกับเข่าอ่อน ฮึย แผลแค่นี้ไม่ทำให้ข้าตายหรอกน่าาา ความคิดของชายหนุ่ม
“หึๆๆ เป็นไง ทรมานรึ”
“....”
“เอาล่ะ ข้าไปแล้วนะ บาย~:D”หญิงสาวหายตัวไปอย่างรวดเร็ว
“นายเป็นอะไรรึเปล่า”เด็กหนุ่มผมทองเดินออกมาจากที่ซ่อนแล้วถามด้วยความเป็นห่วง
“ขะ...ข้าไม่เป็นอะไรหรอก”แต่สติของชายหนุ่มเลือนลางเต็มทีแล้ว
“แต่ว่า....เลือดของนายยังไหลไม่หยุดเลยนะ”เลือดของเส็ตโชมารูยังไหลนองอยู่เลย
วูบ
“เฮ้ เส็ตโชมารู ไหนนายบอกว่าไม่เป็นอะไรไง เฮ้อ”
ความคิดเห็น