ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fiction:EXEcutional]Unreason(WissanaXKanda)Yaoi

    ลำดับตอนที่ #2 : 2#หึง

    • อัปเดตล่าสุด 19 พ.ย. 50



    2#หึง

    ในห้องน้ำชายของสวนสนุก ชายหนุ่มร่างสูงผมสีแดงต้องตะลึง เมื่อเขาพบเพื่อนร่วมงานในที่แห่งนี้ และ.....ถูกหมอนี่ประกบปากจูบโดยไม่ทันตั้งตัว!!! กานดาผู้ซึ่งบังเอิญผ่านมาเห็นก็อึ้งไปชั่วขณะ พี่กำลังจูบกับผู้ชายอย่างดูดดื่ม?
    "ขะ....ขอโทษที่ขัดจังหวะครับ"เมื่อสมองที่หยุดสั่งการไปชั่วครู่เริ่มทำงาน กานดาจึงรีบออกจากห้องน้ำก่อนที่จะขัดจังหวะพี่ชายไปมากกว่านี้
    "เดี๋ยว! กานดา!มันไม่ใช่อย่างที่เราคิดนะ"วิศนะรีบผลักชายหนุ่มมาดตี๋ท่าทางเจ้าเล่ห์ออกไปจากตัวเขา และวิ่งตามน้องชายของเขาไป "ไอ้พัมป์กิ้น แกนะแก ฮึ่ม...."
    "โอ๊ะ โอ๋ ถูกคุณน้องชายเห็นเหรอเนี่ย หึหึ"พัมป์กิ้นยิ้มอย่างมีเลศนัย

    กานดาวิ่งไปได้สักพักจนเริ่มเหนื่อย เขาจึงค่อยๆชะลอความเร็วลง หารู้ไม่ว่าคนที่เขาหนีมา ตามเขามาแบบติดๆ
    "แฮ่ก...แฮ่ก..."
    "แฮ่ก...แฮ่ก..."
    "...!?"กานดารีบหันไปหาต้นเสียงทันทีที่ได้ยินเสียงหอบของคนอื่น
    "กานดา....แฮ่ก.....ฟังพี่.....หมอนั่น...."วิศนะรีบอธิบายโดยไม่รอให้ร่างกายเป็นปกติก่อน และจับแขนกานดาไว้แน่นด้วยความกลัวที่ร่างบางจะหนีไปก่อนที่เขาจะได้อธิบาย
    "พี่ครับ รอให้หายเหนื่อยก่อนก็ได้ครับ"กานดาแนะนำ เพราะเขาเองก็ฟังพี่ชายไม่ค่อยรู้เรื่อง
    "คือมันไม่ใช่อย่างที่เราคิดนะ พัมป์กิ้นเพื่อนพี่มาจูบพี่ก่อนเอง"
    "เพื่อนเหรอครับ จูบกันในห้องน้ำตอนที่ไม่มีใครอยู่เนี่ยนะครับ มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ สำหรับคำว่าเพื่อนน่ะ"กานดารู้สึกไม่พอใจอย่างแรงที่ต้องเห็นภาพพี่ชาย....กับคนอื่นที่ไม่ใช่เขา ทำไมถึงไม่เป็นเรานะ....แล้วทำไมชั้นต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย ความเป็นพี่น้องเริ่มเปลี่ยนไปเป็นอื่นซะแล้ว
    "เรายังไม่รู้จักหมอนั่นดีนะ ไอ้ฝักทองนั่นมันกวนประสาทจะตาย"วิศนะเริ่มหงุดหงิดทันทีที่นึกถึงเรื่องแย่ๆหลายต่อหลายเรื่องที่พัมป์กิ้นก่อไว้กับเขา
    "พี่ครับ ผมจะไม่บอกเรื่องนี้กับคุณอักษรหรอกนะฮะ ผมสัญญา"กานดามองพี่ชายตัวเองด้วยสายตาสมเพศ
    "กะ....กานดา?"
    "ตอนนี้เพื่อนๆผมก็กลับบ้านกันหมดแล้วนะครับ เพราะฉะนั้นผมก็จะกลับแล้ว"ร่างบางสลัดแขนของเขาออกจามือพี่ชาย
    "เดี๋ยว กานดาพี่ไม่ชอบคนไม่มีเหตุผลนะ ฟั...."ไม่ทันที่วิศนะจะพูดจบ กานดารีบพูดสวนขึ้นมาก่อน
    "ไว้ผมไปรอฟังพี่ที่บ้านเองก็แล้วกัน ผมให้เวลาพี่คิดหาข้ออ้างดีๆนะครับ"
    "กานดา"ร่างสูงเรียกชื่อน้องชายอีกครั้ง แต่เจ้าตัวกลับไม่หันกลับมา เขามองตามน้องชายขึ้นรถเมย์กลับบ้านด้วยความโมโห ทำไมไม่ยอมฟังกันบ้างเลยนะ
    เวลานี้ตะวันเริ่มทอแสงสีส้มทองเป็นสัญญาณว่าอีกไม่นานท้องฟ้าจะมืดลง วิศนะตัดสินใจไม่ตามน้องชายไป เพราะเขายังต้องไปส่งอักษรแฟนของเขา

    วิศนะที่กำลังขับรถเบนซ์อยู่นั้น แต่ใจเขาไม่ได้จดจ่ออยู่กับการขับรถซะแล้ว
    "วิศนะ วิศนะ"อักษรเรียกชื่อแฟนหนุ่มของเธอซ้ำๆ
    "มีอะไรเหรอ อักษร?"วิศนะถาม
    "นายจะฆ่าตัวตายก็อย่าพาชั้นไปด้วยสิ ชั้นไม่เกี่ยวนะ มีสติหน่อย นี่ขับรถอยู่นะ"หญิงสาวเตือนสติ
    "ขอโทษ...."เวลานี้วิศนะดูไม่ร่าเริงเขาซะเลย ทั้งๆที่ปกติเขาจะแกล้งทำหงุดหงิดใส่อักษรเวลาที่ถูกเตือนเรื่องไม่เป็นเรื่องหลายครั้ง
    "วิศนะ...ทะเลาะกับน้องชายมาเหรอ?"อักษรถามด้วยความเป็นห่วง
    "เปล่า....มีเรื่องเข้าใจผิดต่างหาก"วิศนะตอบ
    "วันนี้นายกลับบ้านสินะ ยังไงก็อย่าเอาแต่เหม่อจนกลับไปเคลียร์กับกานดาไม่ได้ล่ะ"อักษรพูดเตือนสติ "งั้นชั้นลงตรงนี้แหละ อีกนิดเดียวก็ถึงแล้ว"
    "ไม่ต้องก็ได้ เดี๋ยวชั้นจะไปส่งถึงบ้านเอง"วิศนะอาสา ใช่ กลับช้าเท่าไรยิ่งดี หมอนั่นอุตส่าห์ให้เวลาเราคิดหาข้ออ้างนี่นา วิศนะนึกน้อยใจ

    กานดารีบกลับบ้านไปอาบน้ำ กินข้าวเย็นให้เรียบร้อย แล้วเตรียมกับข้าวสำหรับพี่ชาย ก่อนที่จะรีบเข้านอนทันที
    หมอนถึงหัวกานดาแล้ว แต่เจ้าตัวยังนอนไม่หลับ เวลาเพียงทุ่มกว่าๆ เร็วไปที่จะนอนสำหรับเขา ร่างบางจึงนอนพลิกไปพลิกมาบนเตียง พลางครุ่นคิดเรื่องของวันนี้ไปด้วย
    เชอะ ช่างมันเถอะ พี่ชายแบบนั้นน่ะ กานดาบอกกับตัวเอง แต่ภาพที่พี่ชายจูบกับคนอื่น มันไม่หลุดจากหัวเขาสักที เวลาผ่านไปสักพัก กานดาได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามา จึงรีบมองออกมาทางหน้าต่าง แล้วเราจะมาดูว่าใช่หมอนั่นทำไมนะ ว่าแล้วกานดาก็กลับไปนอนคลุมโปงต่อ

    ก้อกๆๆ
    "กานดา พี่รู้นะว่าเรายังไม่นอนน่ะ ออกมาคุยกับพี่ก่อน"วิศนะพูดกับคนที่อยู่ในห้อง แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากเจ้าของห้องเลย ร่างสูงจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป
    ว้าก~ ซวยแล้วสิตู ดันลืมล็อกห้อง กานดาคิด แล้วรีบเอาผ้าห่มปิดหน้าเอาไว้
    "กานดา..."วิศนะนั่งลงบนเตียงและดึงผ้าห่มออก แต่เจ้าตัวก็ดึงเอาไว้ "ไหนบอกว่ากลับมาแล้วจะฟังพี่ไง"ร่างสูงเริ่มเหลืออดกับการกระทำของน้องชาย
    "ก็ได้ๆๆ พูดมาสิครับ"กานดาเอาผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นนั่ง โดยไม่ได้สังเกตเลยว่ากระดุมเม็ดบนสุดที่ไม่ได้ติด ทำให้มองเห็นต้นคอที่ขาวเนียน และแผ่นอกของร่างบาง แถมชุดก็บางพอสมควร วิศนะถึงกับกลืนน้ำลายตัวเอง เขาละสายตาไม่ได้ที่จะไม่มองตรงส่วนนั้น
    "พี่กับพัมป์กิ้นไม่ได้มีอะไรกันทั้งสิ้น พอใจยัง"
    "แค่นี้เองเหรอครับ มันไม่สั้นไปหน่อยเหรอ"กานดาแสดงท่าทีไม่พอใจ ยิ่งเห็นหน้าพี่ชาย ยิ่งรู้สึกไม่พอใจจนแสดงออกมาให้ร่างสูงเห็นได้ชัด
    "จะให้พี่พูดอะไรอีก เราถึงจะพอใจ ห๊ะ"วิศนะเองก็เริ่มเอือมระอาที่ต้องมานั่งอธิบายให้น้องฟัง แต่ยังไม่เข้าใจกันอยู่แบบนี้
    "งั้นก็พอแค่นี้ก็แล้วกัน ผมง่วงแล้ว"กานดานอนลงและหันหน้าไปอีกทาง
    "พี่ไม่ใช่คนที่จะทนกับเรื่องแบบนี้ได้ง่ายๆนะ"ร่างสูงกระซิบที่ข้างหู "ถ้าคิดจะท้าทายชั้นน่ะ ไอ้น้องเวร"ชายหนุ่มจับร่างบางคว่ำหน้าลงกับเตียง
    "พี่จะทำอะไรน่ะ!?"

    ---------
    เหอๆ ลุกขึ้นมาแต่งด้วยความปวดท้อง ตอนนี้ก็หายปวดแล้ว แถมง่วงอีกต่างหาก^^; ฝันดีนะครับทุกคน~

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×