คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Als version
ความทรงจำตั้งแต่ตอนที่ผมกับพี่ชุบชีวิตให้แม่ของผมมันหายไปพร้อมกับร่างกายกลับไปเป็นเด็กอายุ11อีกครั้ง และพี่หายตัวไป.......
ผมต้องการความทรงจำกลับคืนมาอีกครั้ง......เพื่ออะไรและเพื่อใคร......
เป็นครั้งแรกที่ผมได้พบกับโฮมุนครูสที่เป็นลูกของอาจารย์ ตอนที่อาจารย์กำลังจะตาย
‘ราธ’คือชื่อของโฮมุนครูสคนนั้น เขาอายุเท่าๆกับผมในตอนนี้ แม้ภายนอกจะดูเด็กกว่าผมก็ตาม
บางสิ่งมันถูกฉุดขึ้นมาจากส่วนลึกที่ความทรงจำที่หายไปถึง4ปีเต็ม แต่ก็ยังนึกไม่ออก ราวกับว่ามันไม่ได้อยู่กับตัวผม
อีกครั้งที่เราได้พบกัน
ตอนนั้นผมเพิ่งกลับจากเมืองริโอล และเผลอหลับไป ในตอนนั้น ผมรู้สึกเหมือนริมฝีปากของใครบางคนมาประทับอยู่บนริมฝีปากของผม มันเยือกเย็นราวกับไม่ใช่คนที่ยังมีชีวิตอยู่ ผมรู้ทันทีว่าเป็นของใคร แต่เพลียเหลือเกิน.....รู้สึกเหนื่อยเกินกว่าที่จะลืมตาขึ้นมาดูหน้าของคนที่อยู่ข้างๆผมในตอนนี้.........
........................................
ในความฝัน แต่เป็นความจริงในอีกโลกที่พี่อยู่ ผมอยู่ในร่างชุดเกราะอีกครั้ง และได้เจอกับพี่พร้อมกับค้นพบวิธีที่จะนำพี่กลับมายังโลกนี้อีกครั้ง
ราธ ผมอยากนึกเรื่องของนายให้ออกเหลือเกิน...............
........................................
“อ้ะ อึก.....ฮือ.....ฮือ.......”ผมสะดุ้งตื่นพร้อมกับวิญญาณของผมที่อยู่ในชุดเกราะที่อีกฟากหนึ่งของประตูหายไป ดีใจจริงๆ ที่พี่ยังมีชีวิตอยู่ ดีใจจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ผมจะพาพี่กลับมาให้ได้
ครั้งที่2ที่เราได้พบกันนั้น ราธดูเศร้า ผมไม่ชอบเลย ที่ราธเป็นแบบนั้น
ราธพาผมมาที่เมืองใต้ที่ที่เซ็นทรัล
“เป็นอะไรรึเปล่า ชั้นเห็นนายแตะริมฝีปากตัวเองมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ”ราธถามผม
“ปะ....เปล่า.....ไม่มีอะไรหรอกฮะ ราธ”ผมยิ้มแห้งๆให้ราธ แล้วพูดกับตัวเองเบาๆว่า“......ไม่ใช่ราธหรอกเหรอ.......?”
“..........”ราธเงียบไป ผมจึงหาทางทำลายความเงียบนี้
“ทำไมถึงพาผมมาที่นี่?”
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ”
ราธเดินนำผมไปสู่เมืองที่อยู่ข้างล่าง ในส่วนที่เห็นเมืองใต้ดินได้ทั้งเมือง
“เหมือนกับที่รีออลเลย”วงแหวนเวทที่อยู่กลางเมืองมันเหมือนกับวงแหวนเวทที่ปรากฏขึ้นที่รีออล
“...........”
ราธพาผมมาที่ที่มีวงแหวนเวทอีกอัน ผมลองใช้มันดู
“นี่มันอะไรกันน่ะ มีอะไรขาดไป ในตอนนั้น.....เราเห็นประตู......ถ้าหากเป็นประตูบานเดียวกันล่ะก็.......แปลว่าการจะไปที่นั่น......เราก็จำเป็นต้อง.........”ใช้อะไรสักอย่างในการเปิดประตู คงต้องใช้ร่างของผมเองซะแล้ว
“อ้ะ?”
“กลัทโทนี่”
“กลัทโทนี่?”
“ก็เหมือนกับชั้นนั่นแหละ! เป็นสัตว์ประหลาดน่ะ!”ราธถูกโฮมุนครูสที่ชื่อกลัทโทนี่ตรงเข้ามาทำร้าย
ราธต่อสู้กับกลัทโทนี่สักพัก แล้วล่อมันมาที่วงแหวนเวท
“ตอนนี้แหละ”
“หะ!”
“แปรธาตุพวกเราซะ ทำแบบนั้นแล้วประตูจะเปิดออก เพื่อรับพวกเราเข้าไป”
“จริงสิ โฮมุนครูสเองก็ก่อให้เกิดปฏิกิริยากับอีกฟากเหมือนกัน ทำให้ผู้มาจากอีกฟากหนึ่งของประตูเดินทางมา
“ชั้นมาก็เพื่อแบบนี้นี่แหละ นายคิดจะใช้ตัวเองเข้าแลก เพื่อช่วยพี่ชายอีกแล้ว ของแบบนั้น ชั้นไม่อยากเห็นอีกแล้ว! ไม่อีกแล้ว!”ผมลังเล
ราธ......
“ไม่นะ ชั้นอยากจะกลับไป......กลับไปหาแม่.....อ่อก.....อึก....”ผมรู้สึกเจ็บแปล๊บที่หน้าอกด้านซ้าย
จริงสินะ นายคงอยากไปหาอาจารย์มากกว่า
“....อึก.....เร็วเข้า! แปรธาตุซ้าาาา”ราธเร่งผมอีกครั้ง ถึงผมจะไม่อยากใช้ราธเป็นเครื่องสังเวย แต่ในเมื่อเขาต้องการไปหาอาจารย์......ผมก็ควรทำ.......
มันเจ็บยิ่งกว่าการที่นายไม่ได้อยู่ข้างๆผมซะอีก ผมแค่อยากไปหาพี่เพื่อนึกเรื่องของนายให้ออกก็เท่านั้น ผมไม่อยากเสียนายไปนะ ราธ........
“อัล! อย่าไปนะ”ผู้พันรั้งผมไว้ ในขณะที่พี่จะขับจรวจกลับไปยังอีกโลกหนึ่ง
“ไม่เอา! ผมจะไปกับพี่!”
“แต่......”
“พี่คือพี่ชายเพียงคนเดียวของผม ผมจะไปหาพี่!”ไม่ทันที่ผู้พันจะพูดอะไร ผมรีบกระโดดไปยังจรวจ
ก็ผมยังไม่ได้ความทรงจำของผมคืนมาเลยนี่นา!
แล้วราธ........ราธไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว....ไม่จำเป็นที่จะอยู่ที่นี่อีกแล้ว.....
ไม่มีคนที่ผมอยากอยู่เคียงข้าง ณ ที่แห่งนั้นอีกแล้ว
ขอแค่.......ความทรงจำที่มีราธอยู่ก็ยังดี
ผมแอบเข้าไปในชุดเกราะ เพื่อไม่ให้พี่เห็น
ระหว่างที่จรวจบินผ่านเข้าไปยังอีกฟากหนึ่งของประตู หัวของผมโดนกระแทกจนผมสลบไป
‘อัล....’
เสียงที่คุ้นเคยและโหยหา มันดังก้องอยู่ในหัวผม ผมลืมตาขึ้นมา
“ราธ!”
ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าผมคือเด็กหนุ่มโฮมุนครูสที่มีผมยาวถึงสะโพก ดวงตาสีม่วงน้ำเงิน
“ราธ.......เหรอ?”
ผมรู้สึกได้ถึงน้ำตาที่อยู่ในตาของผม มันกำลังจะไหลออกมา
“ใช่ ชั้นเอง”
เพียงแค่คำพูดประโยคนี้เท่านั้น มันทำให้ผมรู้สึกได้ถึงความปลาบปลื้มที่ไหลลงมาอาบสองแก้มของผม
“นายร้องไห้ทำไม อัล”
มือเล็กๆเช็ดน้ำตาให้ผม
“ก็...มัน....ดีใจนี่นา ดีใจมากด้วย....”
“ดีใจที่เจอชั้นงั้นเหรอ?”
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของราธ ราธดึงปกเสื้อของผม แล้วจุมพิตผม รสจูบที่เย็นเยือก.....
“ฮะ ฮะ สิ่งที่ชั้นอยากแย่งจากเจ้านั่นมากที่สุด ชั้นได้มันมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?”
“ไม่รู้สิฮะ”
ผมกุมมือของราธที่วางไว้บนแก้มของผม
“ราธเนี่ย......ขี้โกงชะมัด......”คราวนี้น้ำตาของผมไม่ได้ไหลออกมาเพราะความดีใจอีกแล้ว
“ทั้งๆที่นายสัมผัสตัวผมได้แท้ๆ.......แล้วผมก็รู้สึกว่านายสัมผัสผมอยู่......ทำไมกัน?”
มือของผมไม่สามารถกุมมือที่เช็ดน้ำตาให้ผมได้ ผม.....ไม่อาจจะกอดราธได้.....
ราธส่ายหัวแล้วยิ้ม
“ช่วยไม่ได้นี่นา ร่างกายชั้นถูกใช้เป็นเครื่องสังเวยไปแล้ว ที่อยู่ตรงหน้านายนั้น เป็นแค่จิตใจเท่านั้น”
“เพราะผมงั้นเหรอ?”
“ไม่ใช่ เพราะชั้นอยากให้เป็นแบบนี้เองต่างหาก”
“ทำไม?”
“ไม่รู้สิ”
“ช่วยกอดผมได้มั้ย......ราธ.......กอดผมอีกครั้ง.......”
ราธกอดเอวผม
ร่างของราธเริ่มเลือนลาง
“นายจะไปไหน ราธ”
“ชั้นไม่ได้ไปไหนหรอกนะ อัล ชั้นจะอยู่ข้างนายเสมอ”
“ราธ.....”
ผมลืมตาขึ้น พร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลรินอาบ2แก้มของผม ตอนนี้จรวจบินผ่านประตูมาเรียบร้อยแล้ว มันช่างเป็นเวลาอันยาวนานและน้อยนิดที่ผมไปพบราธเป็นครั้งสุดท้าย
‘ชั้นจะอยู่ข้างกายนายเสมอ.......
มองมาทางนี้สิ มองขึ้นมาบนฟากฟ้าที่ชั้นเฝ้ามองนายอยู่..........
ชั้นจะอยู่ตรงนี้จนกว่านายจะไม่ต้องการชั้น จนกว่านายจะลืมว่าชั้นยังอยู่ตรงนี้........
ชั้นรักนาย และจะรักนายตลอดไป’
เสียงนั้น มันยังคงดังก้องอยู่ในใจของผม......ตลอดไป.......
ตั้งแต่ตอนนั้นล่ะมั้งที่ผมมักจะเหม่อมองท้องฟ้าเสมอ..........
ความคิดเห็น