คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Wraths version
ชั้นต้องการที่จะแย่งทุกสิ่งทุกอย่างจากหมอนั่น รวมทั้งตัวนายด้วยเช่นกัน......อัล.......
“พี่ฮะ ผมจะไม่ให้พี่ตายไปแน่นอน เพราะบางที....ผมอาจจะตายไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้วก็ได้”
แขนและขาที่ผมแย่งจากหมอนั่นมา มันกลับไปหาเจ้าของของมันแล้ว......แลกกับการที่ผมต้องเสียอัลไป.......
ไม่นะ ม่ายยยยยยย!
เสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นในใจ ไม่อาจกลั่นกรองออกมาเป็นเสียงพูด การสูญเสียคนสำคัญไป มันเจ็บปวดขนาดนี้เชียวรึ?
เจ็บปวด ทรมาน
นายยอมทำเพื่อพี่ชายของนายได้ขนาดนี้เลยเหรอ?
อัลหายไปแล้ว และเอ็ดก็กำลังจะทำให้เรื่องทุกอย่างจบสิ้นลงแล้ว เขาไล่ผมและผู้หญิงที่ชื่อโรเซ่ออกไปพร้อมกับลูกของเธอ
“เอ็ด.....”
“ชั้นต้องทำให้วงแหวนเวทนี้หายไป พวกเธอออกไปก่อนเถอะ”
“อืม”
วินรี่เอาออโต้เมลที่ควรจะเป็นของหมอนั่นมาใส่ให้กับผม เพราะเอ็ดยอมแลกชีวิตตัวเองให้กับอัล อัลกลับมาแล้ว แต่เขากลับจำเรื่องราวตั้งแต่4ปีก่อนไม่ได้ ร่างกายของเขากลับไปเป็นเด็กอายุ11อีกครั้ง เป็นอัลที่ยังไม่รู้จักผม
“ผมจะออกตามหาพี่ เพราะผมเชื่อว่าพี่ยังคงมีชีวิตอยู่”
วินรี่สวมกอดอัล
“วินรี่.....”
“พยายามเข้านะ”
เสียงพูดที่ราวกับจะร้องไห้ของวินรี่ มันทำให้อัลนิ่งเงียบไปสักพัก ก่อนที่อัลจะตอบรับ
“......อื้ม!”
อัลมักจะใส่ชุดของเอ็ดเสมอ ชุดสีดำ เสื้อโค้ทสีแดง ถุงมือสีขาว และไว้ผมยาว
ผมหายตัวไปจากทุกคน แต่ผมก็ยังคงอยู่ข้างๆอัลเสมอ ผมแอบติดตามอัลไปทุกที่ อัลตัดสินใจไปฝึกกับแม่ที่แท้จริงของผมอีกครั้ง
แต่แล้ว......วันที่ผมต้องออกมาปรากฏตัวต่อหน้าทุกคนอีกครั้งก็มาถึง
“ชั้นไม่มีอะไรจะสอนเธอแล้ว! ออกไปซะ!”
“อาจารย์.......”
“แค่ก แค่ก แค่ก”
“อาจารย์ เป็นหนักขนาดนี้เลยเหรอครับ....”
“ออกไป.....เวลาของชั้นเหลือไม่มากแล้ว ชั้นไม่อยากให้เธอเห็นวาระสุดท้ายของชั้น.....”
“ไม่นะ อาจารย์....”
แม่กำลังจะตายงั้นเหรอ? บ้าน่า เรื่องแบบนี้จะเป็นไปได้ไง ชั้นไม่ยอมเด็ดขาด
“แม่!”
ผมวิ่งออกไปหาแม่อย่างไม่รู้ตัว
ไม่เอานะ แม่กำลังจะตาย....
“ราธ!?”อัลเรียกผมด้วยน้ำเสียงตกใจและงุนงง
“แม่....”
“ราธ ลูกมาอยู่ที่นี่ได้ไง”
“ผมไม่ได้ไปไหนทั้งนั้น เพียงแต่ว่าผมไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าผมอยู่ใกล้ๆ”ผมพูดไปทั้งน้ำตา และผมก็รู้สึกว่าเสียงของผมจะสั่น
“เจ้าลูกบ้า ทำให้แม่เป็นห่วงอยู่ตั้งนาน....”แม่ดึงผมเขามากอด ผมรู้ว่าแม่กำลังดีใจที่ผมกลับมา ไม่สิ ดีใจที่ผมอยู่ข้างๆมาตลอดมากกว่า แม่ลูบหัวผม สัมผัสจากแม่ที่ผมโหยหามาแสนนาน มันอบอุ่นเหลือเกิน.....อ้อมกอดของแม่......
จู่ๆแม่ก็คลายกอด แล้วก็นอนลงบนเตียงอย่างแนบนิ่ง แม่จากไปอย่างสบง.........
หยุดไม่ได้แล้ว น้ำตามันไหลออกมาไม่ขาดสายเลย
ไม่นะ มันต้องไม่เป็นแบบนี้
“แม่....ล้อเล่นใช่มั้ยครับ ลุกขึ้นมาสิครับ บอกผมสิ ว่ามันไม่จริง ไม่.....ไม่!.....ม่ายยยยยย! โฮ.........”ผมแหกปากร้องออกมาราวกับเด็กเล็กๆ
“อาจารย์......”อัลเองก็กำลังร้องไห้ วินรี่ก็ด้วย ส่วนพ่อก็ทำเป็นใจแข็งไม่ยอมร้องไห้ วินรี่กอดเพื่อปลอบโยนอัล
แต่ผมทนไม่ได้ที่จะเห็นแม่จากไปแบบนี้!
ผมวิ่งออกไปอย่างไม่คิดชีวิตและไร้จุดหมาย วิ่งไปตามทางที่ขามันพาไปก็เท่านั้น
สิ่งสำคัญที่เสียไปอย่างไม่มีวันกลับอย่างแท้จริง ราวกับมีเสียงของบางสิ่งแตกหัก เศษเสี้ยวของมันกระจัดกระจายหายไป เก็บกลับคืนมาไม่ได้อีกแล้ว.......ตลอดกาล....... เพิ่งเคยรู้สึกปวดร้าวขนาดนี้ มันเจ็ดปวดมากกว่าตอนที่เสียอัลไปครั้งแรกซะอีก ครั้งแรก? คงจะมีครั้งที่2สินะ ที่ชั้นต้องเสียนายไป ถึงตอนนั้นชั้นคงไม่อาจทนได้แน่ ถ้าเช่นนั้น ชั้นจะสละชีวิตของชั้นเองเพื่อนาย เพื่อที่ชั้นจะไม่สูญเสียสิ่งสำคัญอีกอย่างไปอีกครั้งหนึ่ง
พอมารู้ตัวอีกที ผมก็มานอนที่ใต้ต้นไม้ในป่าข้างๆหลุมศพของแม่
เวลามันผ่านไปแค่ไหนแล้วนะ 1เดือน......2เดือน......หรือ1ปี ก็ร่างกายมันไม่โตขึ้นเลยนี่นา
“ทำไมถึงโทรมอย่างนั้นล่ะ ชั้นจะซ่อมให้นะ”เสียงของวินรี่ดังขึ้นมา
“.......”
เธอซ่อมออโต้เมลของผม ตอนนี้ผมเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าเธอแบกกล่องใบหนึ่งไว้ตลอดเวลา สิ่งที่เธอเก็บไว้ข้างในมันคืนอะไรนะ แต่ก็คงไม่เกี่ยวกับตัวผมหรอก
ตอนนี้อัลหลับอยู่ เขาเพิ่งกลับจากเมืองรีออล(ไม่แน่ใจแหะ ใช่รีออลรึเปล่า ถ้าไม่ใช่ก็บอกด้วย เดี๋ยวจะแก้ให้)
ฮะ ฮะ ฮะ ท่าจะเพลียน่าดู หลับสนิทเลย
ผมลูบไล้ไปตามใบหน้าของอัล เสยผมของอัลที่ปิดบังบางส่วนของใบหน้า แล้วสัมผัสพวงแก้วที่ขาวเนียนละเอียด จากนั้นก็เลื่อนมือลงมาสัมผัสริมฝีปากชมพูระเรื่อ มันช่างน่าหลงใหลและชวนให้อดใจไม่ไหวเสียจริง ผมโน้มตัวลงมาจุมพิตที่ริมฝีปากของอัลอย่างนุ่มนวล
ผมมักจะแอบเฝ้ามองอัลในยามหลับ แต่ผมชอบอัลตอนที่เขาตื่นอยู่มากกว่า เพราะเวลาที่อัลตื่น มักจะยิ้มอย่างร่าเริงและสดใส มันทำให้ผมหลงใหลได้เป็นอย่างมาก บางที ผมอาจจะหลงรักอัลอย่างถอนตัวไม่ขึ้นไปแล้วก็ได้
มีคนกำลังมา
ผมรีบออกจากห้องทันที ก่อนที่คนๆนั้นจะมาถึง
วินรี่?
วินรี่เดินเข้าไปใกล้ๆเตียงของอัล ในขณะที่ผมยืนอยู่ที่ประตู
อัลกำลังละเมอถึงเอ็ด แล้วก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับน้ำใสๆที่คลออยู่ในตาของอัล
ที่ตรงนั้นมีที่ว่างให้ชั้นบ้างรึเปล่า? อัล
เมืองใต้ดิน.....? บางทีที่นั่นอาจทำให้เปิดประตูได้อีกครั้ง แล้วผมจะได้ไปพบกับแม่อีก และอัลก็จะได้พบพี่ชายของเขาอีกครั้ง โดยแลกเปลี่ยนกับการที่ไม่ได้อยู่เคียงข้างกับอัล มันคงเป็นกฎการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียมกันล่ะมั้ง ช่างมันเถอะ ยังไงข้างๆนายก็มีไว้สำหรับเอ็ดคนเดียวใช่มั้ย?
ผมตัดสินใจพาอัลไปยังเมืองใต้ดินที่เซ็นทรัล
“เป็นอะไรรึเปล่า ชั้นเห็นนายแตะริมฝีปากตัวเองมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ”
“ปะ....เปล่า.....ไม่มีอะไรหรอกฮะ ราธ”อัลยิ้มแห้งๆให้ผม อัลทำหน้าผิดหวังแล้วพูดเบาๆว่า“......ไม่ใช่ราธหรอกเหรอ.......?”
แต่ผมก็ได้ยิน ผมถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ
นายรู้เหรอ ว่ามีใครจูบนายตอนนายหลับน่ะ ถ้าไม่ใช่ชั้นแล้วนายทำหน้าเศร้าแบบนี้.......? หมายความว่าถ้าเป็นชั้น นายจะดีใจงั้นเหรอ?
“ทำไมถึงพาผมมาที่นี่?”เสียงของอัลปลุกผมให้ตื่นจากภวังค์
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ”
ผมเดินนำจนถึงตรงที่สามารถมองเห็นเมืองใต้ดินทั้งเมือง
“เหมือนกับที่รีออลเลย”
“...........”
ผมนำทางไปตรงที่มีวงแหวนเวทที่หมอนั่นเคยใช้ทำให้อัลกลับมา อัลลองใช้วงแหวนเวทอันนี้
“นี่มันอะไรกันน่ะ มีอะไรขาดไป ในตอนนั้น.....เราเห็นประตู......ถ้าหากเป็นประตูบานเดียวกันล่ะก็.......แปลว่าการจะไปที่นั่น......เราก็จำเป็นต้อง.........”
ใช่ ถ้าต้องการไปที่นั่นก็จำเป็นต้องใช้’เครื่องสังเวย’ในการเปิดประตู นายคงคิดที่จะใช้ตัวของนายเองสินะ แต่มันคงไม่จำเป็น......เพราะชั้นจะเป็นเครื่องสังเวยในการเปิดประตูเอง
“อ้ะ?”
“กลัทโทนี่”
“กลัทโทนี่?”
“ก็เหมือนกับชั้นนั่นแหละ! เป็นสัตว์ประหลาดน่ะ!”กลัทโทนี่ตรงเข้ามาเล่นงานผมอย่างรวดเร็ว
อัล กุญแจที่จะเปิดประตูนั่นได้ มีเพิ่มอีกดอกหนึ่งแล้วนะ
ดีจริงๆที่เจ้านี่ไม่เล่นงานนาย
ผมล่อให้กลัทโทนี่มายังวงแหวนเวท และเพื่อไม่ให้กลัทโทนี่ไปทางอื่น ผมจึงต้องอยู่ตรงนี้ ไม่ซิ ผมมาที่นี่เพื่อแบบนี้อยู่แล้วนี่นา
“ตอนนี้แหละ”
“หะ!”
“แปรธาตุพวกเราซะ ทำแบบนั้นแล้วประตูจะเปิดออก เพื่อรับพวกเราเข้าไป”
“จริงสิ โฮมุนครูสเองก็ก่อให้เกิดปฏิกิริยากับอีกฟากเหมือนกัน ทำให้ผู้มาจากอีกฟากหนึ่งของประตูเดินทางมา”(ขออภัย ประโยคที่อัลพูดนี้ ผมได้ยินไม่ชัดอ่ะ- -“ ถ้าผิดก็ช่วยบอกด้วย)
“ชั้นมาก็เพื่อแบบนี้นี่แหละ นายคิดจะใช้ตัวเองเข้าแลก เพื่อช่วยพี่ชายอีกแล้ว ของแบบนั้น ชั้นไม่อยากเห็นอีกแล้ว! ไม่อีกแล้ว! ไม่นะ ชั้นอยากจะกลับไป......กลับไปหาแม่.....อ่อก.....อึก....”กลัทโทนี่บดร่างของผมอีกครั้ง เลือดของผมไหลออกมาเป็นทาง อัลมีท่าทีลังเล
นายจะลังเลทำไม อัล
“....อึก.....เร็วเข้า แปรธาตุซ้าาาา”(ตรงนี้ก็ได้ยินไม่ชัด ถ้าผิดก็บอกด้วยนะT^T)
อัลวิ่งตรงเข้ามาเพื่อแปรธาตุผมและกลัทโทนี่ด้วยท่าทีที่ยังลังเลเล็กน้อย
ผมนอนอยู่ตรงหน้าประตู ประตูถูกเปิดออกแล้ว เธอยืนอยู่ในบานประตู และอ้าแขนต้อนรับผม ผมวิ่งเข้าไปกอดเธอ
ในที่สุดชั้นก็ได้กลับไปหาแม่สักที แลกกับการที่ชั้นไม่ได้อยู่เคียงข้างนาย สำหรับนาย ชั้นคงไม่จำเป็น เพราะคนที่ควรอยู่เคียงข้างนาย คือหมอนั่น....... แต่ชั้นก็ยังคงเฝ้ามองนายอยู่นะ และจะเฝ้ามองนายจากที่แห่งนี้.........ตลอดไป........
ความคิดเห็น