ปรัชญาคนโง่ : ก้มหน้ามองพื้น

เนื้อเรื่อง

ปรัชญาคนโง่ : ก้มหน้ามองพื้น

     ผมเป็นคนๆหนึ่งที่ชอบเอาแต่ก้มหน้ามองพื้น พอมาคิดๆดู ก็รู้สึกดีเหมือนกันที่เอาแต่ก้มหน้า ไม่ต้องมองเห็นหน้าใครต่อใคร(เวลาจะเดินชนไม่ต้องห่วง เพราะมองเห็นเท้าคนข้างหน้าครับ- -a) ไม่รู้ทำไมนะ ผมถึงไม่อยากมองหน้าคนอื่น เวลาคุยด้วยเดี๋ยวนี้ก็แค่เงยขึ้นไปมองหน้าพอเป็นพิธี(มารยาทที่ดีต้องมองหน้าผู้พูด)แล้วก้มลงมองพื้นต่อ ทั้งๆที่เพื่อนหลายคนพยายามบอกให้ผมเงยหน้าขึ้น แต่ก็ไม่สำเร็จ เหอๆ พอมาคิดๆดู ถ้ามองตรงไปข้างหน้าจุดสิ้นสุดก็อยู่ไกล บนขึ้นไปท้องฟ้าก็หาจุดสิ้นสุดไม่ได้เลย สู้มองพื้นดีกว่า มันสิ้นสุดแค่นี้เอง อยู่ใกล้แค่เอื้อม ไม่ต้องสอดส่องมองหาไปไกล เพราะสุดท้ายเราก็อยู่แค่นี้แหละ จะขวนขวายอะไรกันนักกันหนา เนอะ ก็นะเหมือนคิดอะไรง่ายๆเลย

     ความจริงก็แค่ไม่ชอบที่จะมองหน้าคนอื่นมากมายเพราะเดี๋ยวโดนว่าในสิ่งที่ไม่ดีอีก เลยก้มมองพื้นดีกว่า มันง่ายกว่าเยอะเลย ทีนี้ก็จะได้ไม่ต้องโดนคนว่าอีกแหละ หวังว่านะ