[Fiction:EXEcutional]Punishment(KandaXWissana)Yaoi

เนื้อเรื่อง

หากคุณโดนคนที่คุณรักหักหลัง ก็คงจะเจ็บปวดมากเป็นธรรมดา และมันก็คงไม่เป็นไรที่เราจะลงโทษคนๆนั้น จริงมั้ย?(หึหึหึ ส่อนะดา แต่ก็ยังดานะจ้า)

เด็กหนุ่มร่างสูงเรือนผมสีชมพู เดินวนไปวนมาภายในบ้านอย่างกระวนกระวายใจ เพราะเมื่อวานเข้าต้องเผชิญหน้ากับพี่ชายผู้ซึ่งอยู่ฝ่ายศัตรูของเขา เป็นที่แน่นอนว่าผู้เป็นพี่ต้องโกรธเขาอย่างหนัก ถึงเกือบถึงขั้นฆ่าน้องชายทิ้งก็เป็นได้ ไม่สิ ใช่เลยล่ะ โอ๊ย น่าสงสารน้องชายผู้เซ่อซ่าเสียจริง แม้ในใจผู้แต่งจะแอบสมน้ำหน้าก็เถอะ วะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า(ผู้แต่งเริ่มจิตหลุด-*-)

แต่เหตุที่ผู้เป็นน้องต้องคิดหนักไม่ใช่แค่นี้หรอกนะ หากแต่ว่าเมื่อตอนบ่ายพี่ชายได้โทรศัพท์มาว่าจะกลับบ้าน(อย่างกะทันหัน)ด้วยน้ำเสียงเหี้ยม(ไร้มอ)โหดชวนสยอง

โอ้ ท่านพี่ ท่านจะมาล้างตับข้าน้อยรือ ม่าย~! ม่าย~! ม่าย~! จะหลบยังไงดีฟะเนี่ย ถ้าพี่กลับมาแล้วไม่เจอ คงจะโดนหนักยิ่งกว่าเก่าเป็นแน่แท้

ระหว่างที่กานดาคิดหนักอยู่นั้นเอง เสียงกริ่ง(จากนรก)ก็ดังขึ้น

ติ๊งหน่อง~

ร่างสูงสะดุ้งเฮือก พี่วิศนะแหงเลย แง๊~ ระหว่างที่ลังเลอยู่ว่าจะเปิดดีหรือไม่เปิดดี ผู้มาเยือนก็กดกริ่งซ้ำอีกครั้ง แต่เจ้าบ้านก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะเปิดให้ เขาจึงกดกริ่งรัวอย่างหงุดหงิดใจ และแล้วความอดทนก็ถึงขีดสุด วิศนะทุบกริ่งทิ้ง แล้วใช้ลูกถีบยันประตู

“เปิดสิโว้ย นี่แกจะลองดีกับชั้นรึไงฟะ!”น่าน คือจังหวัดหนึ่งของประเทศไทย เอ๊ย ไม่ใช่ น่าน เอาแล้วไง พี่กรู อันที่จริงมันก็เพราะไอ้น้องติ๊งต๊องนี่แหละเนอะ ที่ไม่ยอมเปิดประตูให้พี่ชายตั้งแต่แรก แต่ทว่ากานดาคงไม่ต้องเปิดประตูให้ร่างบางแล้วล่ะ ก็ประตูมันพังแล้วนี่ แรงควายจริงๆ (ไอ้)คุณพี่

“พะ.....พี่......”กานดาเสียงสั่น นี่มันโลกแห่งความจริงแล้วนะ แล้วทำไมพี่ยังอยู่ในร่างจอมมารเนโรล่ะเนี่ย

“เฮอะ เดี๋ยวนี้เรากล้าหือกับพี่แล้วเรอะ”ผู้เป็นพี่พยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด แม้เส้นเลือดที่ปูดขึ้นมาบนหน้าผากแทบจะปริออกมาแล้วก็ตาม

“ปะ.....เปล่าครับ......”กานดารีบแหล เอ๊ย แก้ตัวทันที

“แล้วทำไมถึงไม่เปิดประตูให้พี่ แล้วก็ยังเรื่องในเกมอีก อยากตายนักรึไง!!!”วิศนะตะคอกใส่ผู้เป็นน้อง

“กะ....ก็ผมกลัวนี่นา.....”กานดาขวัญเสียสุดขีด

“กลัวอะไรมิทราบ? ถ้ากลัวว่าพี่จะโกรธ แล้วทำไมถึงไม่ทำตามที่พี่บอกตั้งแต่แรกล่ะ”วิศนะมองน้องชายด้วยสายตาอำมหิต(พิศวาส)

“ก็ผม........”กานดาพูดไม่ออก แต่ส่งสายตาอ้อนวอนกลับไปแทน

“ก็ได้ๆๆ ถ้าทำให้ดีนะ”ผู้เป็นพี่เกาหัว “ทำพี่ซะ”แล้วก็ออกคำสั่งแก่น้องชาย

“ห๊า~~”กานดาตกใจ

“บอกให้ทำพี่ยังไงล่ะ”ว่าแล้ว วิศนะก็จับตัวน้องชายเอนลงกับโซฟา(ใครทำใครกันแน่ฟะ) “เอ้า ถอดเสื้อพี่สิ”(วิศนะ ไปออกคำสั่งมันอย่างนั้น เดี๋ยวมันก็ถอดให้แต่เสื้อหรอก-*-) กานดา(ผู้ซึ่งเป็นร่างสูง แต่โดนกดให้อยู่ล่าง)ทำตามอย่างเลี่ยงไม่ได้ วิศนะเองก็ค่อยๆถอดเสื้อผ้าให้น้องชายอย่างเบามือเองกัน แต่ร่างบางถอดได้เร็วกว่า เลยเชยชมเรือนร่างของน้องชายด้วยสายตา

“จ้องผมแบบนี้ ผมเขินนะ.....”พวงแก้มขาวเนียนเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ

“พี่ก็เห็นออกบ่อย ไม่เห็นต้องอายเลย”

“ก็พี่เล่นจ้องผมแบบนี้นี่นา ไม่ให้เขินได้ไง”ร่างบางจับให้ร่างสูงสอดเข้ามาในตัวเขา

“ขยับสิ”วิศนะกระซิบที่ข้างหูกานดา ว่าจบก็ใช้เรียวลิ้นอุ่นๆสัมผัสที่ใบหูเบาๆ ร่างบางกางขาออกเล็กน้อยเพื่อให้ร่างสูงขยับตัวได้สะดวก กานดาเสียวนิดๆ พลางคิดในใจ ใครโดนกดกันแน่ฟะ มือแกร่งของร่างบาง โอบรอบกายร่างสูง ผู้เป็นน้องเริ่มขยับกายท่อนล่าง “อา......แรงอีก ถ้าไม่ทำให้ดีกว่านี้ พี่จะไม่ยกโทษให้นะ......”

“ครับ”กานดาตอบรับ และปฏิบัติตาม ร่างสูงขยับเร็วขึ้น พร้อมกับใช้มือบางลูบไล้ไปตามแผ่นหลังที่ชุ่มเหงื่อของพี่ชาย แล้วรูดลงเรื่อยๆ

“อา......ยังไม่พอ.......”ร่างบางจับมือทั้งสองข้างของน้องชายตรึงไว้กับเตียง แล้วเริ่มขยับตัวเอง จากนั้นก็ใช้ฟันขบกัดไปตามร่างสูง “อือ.......”จากนั้นวิศนะก็กดจิกเล็บลงบนหัวไหล่ทั้งสองข้างของน้องชาย

“จะ....เจ็บ......”กานดาพูดขึ้นทันทีที่เล็บของวิศนะฝังลึกลงไปจนเลือดไหลออกมา ไม่พอแค่นี้ ร่างบางซึ่งกำลังพรมจูบตามเรือนร่างของน้องชายก็ฝังเขี้ยวลงบนยอดอกด้วยความหมันเขี้ยวเล่น จากนั้นก็คว้าเข็มขัดมาฟาดใส่ร่างน้องชาย “ยะ.....อย่านะครับ......”กานดาหลับตาปี๋

“ก็บอกแล้วไง ว่าให้ทำให้ดีน่ะ”วิศนะกระหน่ำฟาดเข็มขัดใส่ร่างสูง

“เจ็บครับ.....พี่ฮะ.....ผมขอโทษ.......”

“งั้นเหรอ?”ร่างบางจิกเล็บซ้ำลงไปที่ลอยเข็มขัด

“โอ๊ย!!”กานดาถึงกับอุทานออกมา พร้อมกับน้ำตา

“เจ็บมากงั้นเหรอ?”วิศนะแสยะยิ้ม “ขึ้นมาข้างบนซะ ถ้าทำไม่ดีอีกล่ะก็ พี่จะทำให้เจ็บกว่านี้อีกพันเท่าเลย”กานดารีบทำตามที่พี่ชายสั่งอย่างเร็ว จนเสร็จ ผู้เป็นพี่หลับใหลอยู่บนโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน แต่ใบหน้าเปลี่ยมสุข ส่วนกานดาเองก็นอนอยู่ข้างล่างข้างๆโซฟา ด้วยความเจ็บปวดที่พี่ชายสร้างไว้

การลงโทษยังไม่จบแต่นี้หรอกนะ เมื่อวิศนะลืมตาตื่นขึ้นมา เขาจะเริ่มบรรเลงบทลงโทษบทที่2ต่อ ตามแผนที่เขาวางเอาไว้ตั้งแต่เมื่อเช้า ก่อนที่เขาจะกลับมาบ้าน.

Fin.

ลองแต่งเล่นๆครับ อยากลองแต่งเคะเอสเมะเอ็มดูอ่ะ-*- ขอโทษครับ ถ้าอ่านจบแล้วมันค้างๆคาๆนะครับ แหะๆ ก็ผมแต่งSMไม่เก่งอ่า....