ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 บริษัทมือสังหาร
เราทำได้ทุกอย่าง ขอเพียงแค่คุณสั่งมาเท่านั้น
คติพจน์ประจำใจของประธานหนุ่มวัยละอ่อนนาม ซอง ผมสีดำที่ยาวคลอๆลงมาจนเกือบถึงคอสีขาวนั้น ทำให้ใบหน้าของซองที่กวนๆอยู่แล้ว กวนลงไปอีก แต่ก็ทำให้ซองดูเด็กขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ นัยน์ตาสีดำสีเดียวกับสีผมนั้นบางทีก็ดูลึกลับอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกัน แต่นับได้ว่าเขาเป็นเด็กหนุ่มที่หน้าตาดีที่สุดคนหนึ่งเหมือนกัน
มีหลายๆคนพยายามเข้ามาผูกมตรกับเขา บางคนก็ติดใจที่รูปร่างหน้าตา บางคนก็เข้ามาเพราะหวังทรัพย์สินเงินตรา แต่ซองกลับเลือกที่จะคบกับพวกบรรดามาเฟียที่มีอิทธิพลทั้งสิ้น ซึ่งบางทีเขาก็จำใจคบเพื่อผลประโยชน์ทั้งต่อตนเองและกิจการของเขาเท่านั้น ความสัมพันธ์ของซองและบรรดามาเฟียต่างเป็นไปอย่างดีโดยทั้งสองฝ่ายต่างก็พึ่งพาอาศัยกัน รวมถึงกิจการของซองก็ดีขึ้นเรื่อยๆนั่นก็คือ โฮสต์คลับ ที่มีชื่อว่า ซองโฮศต์คลับ ที่มีบรรดาชายหนุ่มหน้าตาดีมากมาย มาไว้คอยบริการเหล่าลูกค้าที่มีทั้งผู้ชายและผู้หญิง ลูกค้าบางคนอาจจะพอใจที่จะจบลงแค่การออกเดท แต่ลูกค้าบางรายก็ไม่จบลงแค่นั้น บางรายอาจจะติดใจในโฮสต์บางคนมาก จนถึงขนาดจองตัวไปเป็นเดือนๆก็ยังมี แต่ความจริงที่ซองตั้งโฮสต์คลับก็เพื่อตั้งไว้บังหน้าเท่านั้น ธุรกิจจริงๆคือ บริษัทมือสังหารชั้นเยี่ยม ส่วนบรรดามือสังหารก็คือพวกโฮสต์ที่มีระดับเป็นถึงดาราของบรรดาโฮสต์ ดาราของบรรดาโฮสต์คือโฮสต์ที่มีลูกค้าจองตัวมากที่สุด พวกนั้นคือระดับดาราของโฮสต์ที่ทำงานอยู่ที่นี่ ซึ่งจะมีอีกหน้าที่หนึ่งคือ มือสังหารชั้นเยี่ยมที่ถูกฝึกฝนมาอย่างดี ให้ทำหน้าที่เป็นมือสังหารและโฮสต์ที่ดีทีสุด ซึ่งบริษัทมือสังหารภายในซองโฮศต์คลับนั้น บรรดามาเฟียก็มาใช้บิการบ่อยครั้งทั้งโฮสต์และนักฆ่า
“ก๊อก ก๊อก”
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้คนที่นอนดูข่าวอยู่บนโซฟาสีขาวนั้นบอกออกไป
“เข้ามาได้”
บานประตูถูกเปิดออกพร้อมกับเจ้าพ่อมาเฟียที่คนแถวนี้รู้จักกันดีในนาม ฟง ชายร่างอ้วนเดินเข้ามาภายในห้องที่ถูกประดับด้วยเฟอร์นิเจอร์อย่างหรู ประธานหนุ่มผู้นอนเล่นอยู่ที่โซฟาจึงลุกขึ้นเดินมาต้อนรับ
“สวัสดีครับ คุณฟงมีอะไรให้เรารับใช้เหรอครับ”ซองเดินมาพลางเชิญให้ฟงนั่งลงที่เก้าอี้ตรงโต๊ะทำงาน ในขะที่เขาเองก็ไปนั่งที่อีกฝั่งหนึ่งของโต๊ะทำงานนั้น
“นายเองรึที่ชื่อ ซอง “แต่ฟงไม่นั่ง กลับเดินเข้ามาหาซอง พลางใช้มือใหญ่ของเขาลูบไปที่ดวงหน้าของอีกฝ่ายเบาๆ”ยัง..เด็กอยู่เลยนะเนี่ย”
หึ เด็กอย่างนี้น่ะเหรอ จะทำงานอะไรได้!
ฟงคิดอย่างดูถูกประธานตรงหน้า ที่เขาเข้ามาที่นี่ก็เพราะว่าเพื่อนมาเฟียด้วยกันบอกว่าที่นี่น่ะ มีบริษัทมือสังหารชั้นเยี่ยม หรอก เขาจึงยอมเข้ามาน่ะ ก่อนที่จะทำอะไรมาก ซองก็กล่าวอย่างสุภาพพร้อมกับปัดมือของอีกฝ่ายออก
“เห็นอย่างนี้ แต่ฝีมือไม่ใช่เด็กนะครับคุณฟง”ก่อนที่จะมองคนข้างหน้า แล้วถามออกไปอีกว่า”ใครล่ะครับที่เป็นเป้าหมายในครั้งนี้”
“หึ ฉันต้องการให้เจ้าพ่อ กัง มันตายซักที!”ฟงระบุเป้าหมายก่อนที่จะถามด้วยเสียงเยาเย้ย”แค่นี้น่ะ ทำได้ไหม?”
“เจ้าพ่อกัง ที่กำลังจะมีแผนกว้านซื้อปืนทั้งหมดที่นำเข้ามาจากรัสเซียน่ะเหรอครับ”ซองถามเมื่อนึกถึงเป้าหมายคนสำคัญ เป็นชายร่างท้วมเหมือนกับฟงแต่ว่าหน้าตากับนิสัยคนละเรื่องกันเลย หน้าตาของกังนั้นดูใจดีผิดกับนิสัยที่โหดร้าย ความคิดที่เท่าทันนั้นทำให้ซองยิ้มนิดๆที่มุมปาก ก่อนที่จะให้คำตอบที่น่าพอใจแก่ฟง
“ได้สิครับ”
ฟงยิ้มเมื่อได้รับคำตอบแต่ว่าไอ้ประโยคหลังที่ตามมาน่ะสิ สมควรที่จะเปลี่ยนเป้าหมายจากกังเป็นซองเสียนี่
“5 ล้านนะครับ คุณฟง”ซองยิ้มก่อนจะบอกราคาของการว่าจ้างครั้งนี้
“อืม...ก็ได้!”ฟงเค้นเสียงตอบ ก่อนที่จะเดินไปที่ประตูอย่างโกรธๆ
ไอ้เด็กนี่! กวนดีนักนะ ดูรอยยิ้มมันสิ ! น่าโมโหชะมัด!
“ขอบคุณครับคุณฟง ภายใน1อาทิตย์เราจะจัดการให้เรียบร้อยครับ”ซองตอบก่อนจะก้มให้ทีนึง แล้วก็ปิดประตูตามหลังฟง ก่อนที่จะเดินไปที่โต๊ะกดเรียกคนที่จะมารับงานนี้
“ซึกิเหรอ? งานเสร็จรึยัง ถ้างานเสร็จแล้วมาที่ห้องฉันด้วยนะ”
พูดเสร็จก็วางเลยไม่ทันรอให้อีกฝ่ายตอบซะงั้น แล้วซองก็เลยเดินมานอนที่โซฟาโดยคิดถึงคนที่เขาเพิ่งจะสั่งให้งาน ‘ซึกิ’ 1ในดาราแห่งซองโฮสต์คลับ
ครั้งแรกที่เจอกันซึกิ เป็นชายหนุ่มที่เข้าขั้นหล่อคนหนึ่งเลยล่ะ ท่าทีสุภาพๆของเขากับนิสัยการพูดน้อยๆนั่นทำให้ลูกค้าหลายรายหลงเขามานักต่อนัก นัยน์ตาสีดำที่ดูยังไงก็อบอุ่นคู่นั้น กับผมสีดำที่ถูกจัดทรงอย่างดีให้ตั้งนิดๆ แต่กลับเข้ากับใบหน้าของซึกิอย่างอย่างบอกไม่ถูก
ซองยิ้มอย่างอารมณ์ดีก่อนที่จะมองไปยังนาฬิกาดิจจิตอลที่อยู่วอลเปเปอร์สีขาวที่เป็นผนังห้องฝั่งตรงข้ามนั้น บอกเวลา 21.20 น.
อืม 3ทุ่ม20เหรอ อย่างหมอนั่น คงจะจัดการให้เสร็จก่อนก่อนอย่างน้อยก็คงไม่เกินตี1ล่ะนะ รวมทางไปกลับด้วยแล้วเนี่ย
คิดไปคิดมาซองจึงลุกขึ้นไปหยิบแฟ้มสีดำที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนที่จะกลับานอนเล่นที่โซฟาตัวเดิม
“อืม ซึกิ วันนี้มีนัดกับคุณซาจิโกะ โอ๊ะ ซาจิโกะหลานสาวคุณฟงนี่เอง อืม ดูจากกำหนดการแล้ว คุณซาจิโกะคงจะไม่ยอมจบแค่เดทแน่ๆเลย “
ซองพูดพลางสายตาก็กวาดมองตามตารางไปเรื่อยๆ เขาชื่นชม ‘ซึกิ’เป็นอย่างมาก ก็หมอนี่น่ะ เป็นถึงดาราขอโฮสต์แล้วก็ทำงานทั้งโฮสต์และนักฆ่าได้เป็นอย่างดี ถึงแม้ว่า’ซึกิ’จะมีอายุมากกว่าซองก็เถอะ ซองคิดไปเรื่อยๆก่อนที่จะมองดูที่นาฬิกาอีกครั้ง
21.50 น.
เอ๋ เพิ่งจะแค่ 20 นาทีเองเหรอ ช่วยไม่ได้ งั้นลงไปดูที่โฮสต์คลับข้างล่างล่ะกัน
ซองคิดก่อนที่จะลุกขึ้นปัดเนื้อปัดตัวแล้วเดินออกจากห้องไป....ยังโฮสต์คลับข้างล่าง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ห้องโถงใหญ่ถูกตกแต่งให้เป็นคล้ายๆงานเลี้ยงเล็กๆ และถูกประดับให้ดูสวยงามและหรูหรายิ่งกว่าโรงแรมไหนๆ และเฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นล้วนแต่ทำให้ห้องนี้ดูหรูกว่าเก่าเยอะ เด็กหนุ่มหน้าตาดีมากมาย เดินกันเต็มงานเลี้ยงนั่นหมด และลูกค้าบางรายก็เข้าเดินไปหาโฮสต์ที่ตัวเองสนใจบ้างแล้ว งานเลี้ยงกำลังดำเนินไปอย่างสนุกสนา ทั้งโฮสต์และลูกค้าคุยกันอย่างออกรส โฮสต์บางคนก็เข้าไปคุยกับลูกค้า บางคนก็คุยกับเพื่อนโฮสต์ด้วยกันอย่างสนุกสนาน เมื่อประตูห้องโถงถูกเปิดออกเผยให้เห็นถึงประธานหนุ่มที่เดินเข้ามา นัยน์ตาสีดำนั้น คราวนี้มันดูขี้เล่นอย่างพิกล ผมสีดำที่ดูยุ่งนิดๆ แต่ก็ดูดีเหมือนกัน กับรอยยิ้มกว้างเมื่อเห็นภาพงานเลี้ยงตรงหน้า เด็กหนุ่มทั้งหลายต่างพากันลุกขึ้นให้ความเคารพ รวมถึงลูกค้าบางคนด้วย
“สวัสดีนะครับทุกท่าน ขอให้สนุกกับปาร์ตี้นะครับ”ซองกล่าวอย่างสนุกสนาน ก่อนจะบอกเหล่าโฮสต์ที่ยังคงมองเขาอยู่”เด็กๆ ดูแลลูกค้าด้วยนะ ฉันฝากด้วยล่ะ!”
ซองกล่าวก่อนที่บรรยากาศปาร์ตี้เดิมๆจะกลับมา เขาเดินไปเรื่อยๆจนกระทั่งเจอกับคนคนนึง นั่งอยู่ที่โซฟาสีขาวคนเดียว ไม่มีโฮสต์คนอื่นอยู่ด้วย ซองจึงเดินเข้าไปหา เมื่อคนนั้นเห็นซองแล้วทำเพียงแค่ผงกหัวให้พอเป็นพิธีเท่านั้น
“ไง โดอิ”ซองทักทายคนตรงหน้าก่อนที่จะนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกัน สายตาสีดำมองไปยังคนผมสีน้ำตาลอยู่ตรงหน้า นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนตอนเมาๆเนี่ยล่ะน้า ที่หลายคนพูดถึงบ่อยๆเกี่ยวกับคนคนนี้ เจอกับตัวเองก็เพิ่งจะรู้ว่ามันเป็นยังไง สายตาของโฮสต์ดาราโดอิคนนี้เนี่ย ก่อนจะถามต่อถึงเหตุที่ทำให้คนตรงนี้ต้องมานั่งจ๋อมอยู่อย่างนี้
“เกิดอะไรขึ้นเหรอโดอิ?”ซองถามอย่างเป็นห่วง แต่คำตอบที่ได้รับคือสายตาที่มองเขาอย่างเว้าวอนก่อนที่จะบอกคำตอบให้อีกฝ่ายได้รับรู้
“ซอง ฉันไม่อยากจะทำงานนี้อีกแล้วล่ะ”โดอิส่งเสียงอ้อนวอน
“หืม จริงรึ! ทำไมล่ะ?”ซองถาม ทั้งๆที่ตอนที่คนคนนี้จะเข้าทำงานเขาคนหนึ่งที่ไม่เห็นด้วยแต่ตอนนี้ทุกอย่างกำลังไปได้สวย เขาก็อยากที่จะเห็นโดอิคนนี้สุขสบายอยู่บนกองเงินกองทองที่รรดาลูกค้าต่างก็ทุ่มสุดตัวเพื่อคนคนนี้
“ก็.....ซองไม่ยอมสนใจผมเลยน่ะสิ”โดอิพูดอ้อนๆ ก่อนที่วงแขนของโดอิจะกอดตัวซอง
“โธ่ คิดว่าอะไร ไหนได้ก็มุขเดิมๆเลยล่ะโดอิ!”ซองตอบพลางปัดมือของโดอิออกและเดินออกไปจากโซฟาตัวนั้น
โดอิเนี่ยน้า! เฮ้อ เมื่อไหร่ที่โดอิจะเลิกใช้มุขนี้กับเราซักทีเนี่ย โฮสต์ก็ใช่ว่าจะมีหมอนั่นคนเดียวซักหน่อยฉันถึงต้องจำได้หมดน่ะ ถึงแม้จะจำได้หมด ฉันก็ดูแลได้ไม่ทั่วถึงหรอก เฮ้อ ไม่น่ามาเป็นประธานเลยเรา...
ซองคิดพลางเดินออกไปจากห้องโถงใหญ่ โดยที่ไม่ได้สนใจถึงสายตาหลายๆที่มองเขาเลย มีทั้งบรรดาลูกค้าที่มองเขา และสายตาสีน้ำตาลคู่นั้น สายตาคู่นั้นที่จ้องมองเข้าอยู่ที่โซฟาสีขาว
ซอง....นายจะรู้ไหมนะ.. ..ฉันคนนี้ล่ะที่จะเป็นโฮสต์อันดับหนึ่งของที่นี่ และเมื่อตอนนั้น.... ซอง! คุณจะต้องหันมามองผม!
โดอินั่งคิดโดยที่ไม่ทันได้เห็นถึงสายตาอีกคู่ที่นั่งอยู่ละแวกเดียวกันที่มองไปยังประธานหนุ่ม
‘ซอง....ในที่สุดเราก็ได้เจอกัน! นายจะจำฉันได้ไหมนะซอง!’
----------------------------------------------------------------------------------------
คติพจน์ประจำใจของประธานหนุ่มวัยละอ่อนนาม ซอง ผมสีดำที่ยาวคลอๆลงมาจนเกือบถึงคอสีขาวนั้น ทำให้ใบหน้าของซองที่กวนๆอยู่แล้ว กวนลงไปอีก แต่ก็ทำให้ซองดูเด็กขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ นัยน์ตาสีดำสีเดียวกับสีผมนั้นบางทีก็ดูลึกลับอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกัน แต่นับได้ว่าเขาเป็นเด็กหนุ่มที่หน้าตาดีที่สุดคนหนึ่งเหมือนกัน
มีหลายๆคนพยายามเข้ามาผูกมตรกับเขา บางคนก็ติดใจที่รูปร่างหน้าตา บางคนก็เข้ามาเพราะหวังทรัพย์สินเงินตรา แต่ซองกลับเลือกที่จะคบกับพวกบรรดามาเฟียที่มีอิทธิพลทั้งสิ้น ซึ่งบางทีเขาก็จำใจคบเพื่อผลประโยชน์ทั้งต่อตนเองและกิจการของเขาเท่านั้น ความสัมพันธ์ของซองและบรรดามาเฟียต่างเป็นไปอย่างดีโดยทั้งสองฝ่ายต่างก็พึ่งพาอาศัยกัน รวมถึงกิจการของซองก็ดีขึ้นเรื่อยๆนั่นก็คือ โฮสต์คลับ ที่มีชื่อว่า ซองโฮศต์คลับ ที่มีบรรดาชายหนุ่มหน้าตาดีมากมาย มาไว้คอยบริการเหล่าลูกค้าที่มีทั้งผู้ชายและผู้หญิง ลูกค้าบางคนอาจจะพอใจที่จะจบลงแค่การออกเดท แต่ลูกค้าบางรายก็ไม่จบลงแค่นั้น บางรายอาจจะติดใจในโฮสต์บางคนมาก จนถึงขนาดจองตัวไปเป็นเดือนๆก็ยังมี แต่ความจริงที่ซองตั้งโฮสต์คลับก็เพื่อตั้งไว้บังหน้าเท่านั้น ธุรกิจจริงๆคือ บริษัทมือสังหารชั้นเยี่ยม ส่วนบรรดามือสังหารก็คือพวกโฮสต์ที่มีระดับเป็นถึงดาราของบรรดาโฮสต์ ดาราของบรรดาโฮสต์คือโฮสต์ที่มีลูกค้าจองตัวมากที่สุด พวกนั้นคือระดับดาราของโฮสต์ที่ทำงานอยู่ที่นี่ ซึ่งจะมีอีกหน้าที่หนึ่งคือ มือสังหารชั้นเยี่ยมที่ถูกฝึกฝนมาอย่างดี ให้ทำหน้าที่เป็นมือสังหารและโฮสต์ที่ดีทีสุด ซึ่งบริษัทมือสังหารภายในซองโฮศต์คลับนั้น บรรดามาเฟียก็มาใช้บิการบ่อยครั้งทั้งโฮสต์และนักฆ่า
“ก๊อก ก๊อก”
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้คนที่นอนดูข่าวอยู่บนโซฟาสีขาวนั้นบอกออกไป
“เข้ามาได้”
บานประตูถูกเปิดออกพร้อมกับเจ้าพ่อมาเฟียที่คนแถวนี้รู้จักกันดีในนาม ฟง ชายร่างอ้วนเดินเข้ามาภายในห้องที่ถูกประดับด้วยเฟอร์นิเจอร์อย่างหรู ประธานหนุ่มผู้นอนเล่นอยู่ที่โซฟาจึงลุกขึ้นเดินมาต้อนรับ
“สวัสดีครับ คุณฟงมีอะไรให้เรารับใช้เหรอครับ”ซองเดินมาพลางเชิญให้ฟงนั่งลงที่เก้าอี้ตรงโต๊ะทำงาน ในขะที่เขาเองก็ไปนั่งที่อีกฝั่งหนึ่งของโต๊ะทำงานนั้น
“นายเองรึที่ชื่อ ซอง “แต่ฟงไม่นั่ง กลับเดินเข้ามาหาซอง พลางใช้มือใหญ่ของเขาลูบไปที่ดวงหน้าของอีกฝ่ายเบาๆ”ยัง..เด็กอยู่เลยนะเนี่ย”
หึ เด็กอย่างนี้น่ะเหรอ จะทำงานอะไรได้!
ฟงคิดอย่างดูถูกประธานตรงหน้า ที่เขาเข้ามาที่นี่ก็เพราะว่าเพื่อนมาเฟียด้วยกันบอกว่าที่นี่น่ะ มีบริษัทมือสังหารชั้นเยี่ยม หรอก เขาจึงยอมเข้ามาน่ะ ก่อนที่จะทำอะไรมาก ซองก็กล่าวอย่างสุภาพพร้อมกับปัดมือของอีกฝ่ายออก
“เห็นอย่างนี้ แต่ฝีมือไม่ใช่เด็กนะครับคุณฟง”ก่อนที่จะมองคนข้างหน้า แล้วถามออกไปอีกว่า”ใครล่ะครับที่เป็นเป้าหมายในครั้งนี้”
“หึ ฉันต้องการให้เจ้าพ่อ กัง มันตายซักที!”ฟงระบุเป้าหมายก่อนที่จะถามด้วยเสียงเยาเย้ย”แค่นี้น่ะ ทำได้ไหม?”
“เจ้าพ่อกัง ที่กำลังจะมีแผนกว้านซื้อปืนทั้งหมดที่นำเข้ามาจากรัสเซียน่ะเหรอครับ”ซองถามเมื่อนึกถึงเป้าหมายคนสำคัญ เป็นชายร่างท้วมเหมือนกับฟงแต่ว่าหน้าตากับนิสัยคนละเรื่องกันเลย หน้าตาของกังนั้นดูใจดีผิดกับนิสัยที่โหดร้าย ความคิดที่เท่าทันนั้นทำให้ซองยิ้มนิดๆที่มุมปาก ก่อนที่จะให้คำตอบที่น่าพอใจแก่ฟง
“ได้สิครับ”
ฟงยิ้มเมื่อได้รับคำตอบแต่ว่าไอ้ประโยคหลังที่ตามมาน่ะสิ สมควรที่จะเปลี่ยนเป้าหมายจากกังเป็นซองเสียนี่
“5 ล้านนะครับ คุณฟง”ซองยิ้มก่อนจะบอกราคาของการว่าจ้างครั้งนี้
“อืม...ก็ได้!”ฟงเค้นเสียงตอบ ก่อนที่จะเดินไปที่ประตูอย่างโกรธๆ
ไอ้เด็กนี่! กวนดีนักนะ ดูรอยยิ้มมันสิ ! น่าโมโหชะมัด!
“ขอบคุณครับคุณฟง ภายใน1อาทิตย์เราจะจัดการให้เรียบร้อยครับ”ซองตอบก่อนจะก้มให้ทีนึง แล้วก็ปิดประตูตามหลังฟง ก่อนที่จะเดินไปที่โต๊ะกดเรียกคนที่จะมารับงานนี้
“ซึกิเหรอ? งานเสร็จรึยัง ถ้างานเสร็จแล้วมาที่ห้องฉันด้วยนะ”
พูดเสร็จก็วางเลยไม่ทันรอให้อีกฝ่ายตอบซะงั้น แล้วซองก็เลยเดินมานอนที่โซฟาโดยคิดถึงคนที่เขาเพิ่งจะสั่งให้งาน ‘ซึกิ’ 1ในดาราแห่งซองโฮสต์คลับ
ครั้งแรกที่เจอกันซึกิ เป็นชายหนุ่มที่เข้าขั้นหล่อคนหนึ่งเลยล่ะ ท่าทีสุภาพๆของเขากับนิสัยการพูดน้อยๆนั่นทำให้ลูกค้าหลายรายหลงเขามานักต่อนัก นัยน์ตาสีดำที่ดูยังไงก็อบอุ่นคู่นั้น กับผมสีดำที่ถูกจัดทรงอย่างดีให้ตั้งนิดๆ แต่กลับเข้ากับใบหน้าของซึกิอย่างอย่างบอกไม่ถูก
ซองยิ้มอย่างอารมณ์ดีก่อนที่จะมองไปยังนาฬิกาดิจจิตอลที่อยู่วอลเปเปอร์สีขาวที่เป็นผนังห้องฝั่งตรงข้ามนั้น บอกเวลา 21.20 น.
อืม 3ทุ่ม20เหรอ อย่างหมอนั่น คงจะจัดการให้เสร็จก่อนก่อนอย่างน้อยก็คงไม่เกินตี1ล่ะนะ รวมทางไปกลับด้วยแล้วเนี่ย
คิดไปคิดมาซองจึงลุกขึ้นไปหยิบแฟ้มสีดำที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนที่จะกลับานอนเล่นที่โซฟาตัวเดิม
“อืม ซึกิ วันนี้มีนัดกับคุณซาจิโกะ โอ๊ะ ซาจิโกะหลานสาวคุณฟงนี่เอง อืม ดูจากกำหนดการแล้ว คุณซาจิโกะคงจะไม่ยอมจบแค่เดทแน่ๆเลย “
ซองพูดพลางสายตาก็กวาดมองตามตารางไปเรื่อยๆ เขาชื่นชม ‘ซึกิ’เป็นอย่างมาก ก็หมอนี่น่ะ เป็นถึงดาราขอโฮสต์แล้วก็ทำงานทั้งโฮสต์และนักฆ่าได้เป็นอย่างดี ถึงแม้ว่า’ซึกิ’จะมีอายุมากกว่าซองก็เถอะ ซองคิดไปเรื่อยๆก่อนที่จะมองดูที่นาฬิกาอีกครั้ง
21.50 น.
เอ๋ เพิ่งจะแค่ 20 นาทีเองเหรอ ช่วยไม่ได้ งั้นลงไปดูที่โฮสต์คลับข้างล่างล่ะกัน
ซองคิดก่อนที่จะลุกขึ้นปัดเนื้อปัดตัวแล้วเดินออกจากห้องไป....ยังโฮสต์คลับข้างล่าง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ห้องโถงใหญ่ถูกตกแต่งให้เป็นคล้ายๆงานเลี้ยงเล็กๆ และถูกประดับให้ดูสวยงามและหรูหรายิ่งกว่าโรงแรมไหนๆ และเฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นล้วนแต่ทำให้ห้องนี้ดูหรูกว่าเก่าเยอะ เด็กหนุ่มหน้าตาดีมากมาย เดินกันเต็มงานเลี้ยงนั่นหมด และลูกค้าบางรายก็เข้าเดินไปหาโฮสต์ที่ตัวเองสนใจบ้างแล้ว งานเลี้ยงกำลังดำเนินไปอย่างสนุกสนา ทั้งโฮสต์และลูกค้าคุยกันอย่างออกรส โฮสต์บางคนก็เข้าไปคุยกับลูกค้า บางคนก็คุยกับเพื่อนโฮสต์ด้วยกันอย่างสนุกสนาน เมื่อประตูห้องโถงถูกเปิดออกเผยให้เห็นถึงประธานหนุ่มที่เดินเข้ามา นัยน์ตาสีดำนั้น คราวนี้มันดูขี้เล่นอย่างพิกล ผมสีดำที่ดูยุ่งนิดๆ แต่ก็ดูดีเหมือนกัน กับรอยยิ้มกว้างเมื่อเห็นภาพงานเลี้ยงตรงหน้า เด็กหนุ่มทั้งหลายต่างพากันลุกขึ้นให้ความเคารพ รวมถึงลูกค้าบางคนด้วย
“สวัสดีนะครับทุกท่าน ขอให้สนุกกับปาร์ตี้นะครับ”ซองกล่าวอย่างสนุกสนาน ก่อนจะบอกเหล่าโฮสต์ที่ยังคงมองเขาอยู่”เด็กๆ ดูแลลูกค้าด้วยนะ ฉันฝากด้วยล่ะ!”
ซองกล่าวก่อนที่บรรยากาศปาร์ตี้เดิมๆจะกลับมา เขาเดินไปเรื่อยๆจนกระทั่งเจอกับคนคนนึง นั่งอยู่ที่โซฟาสีขาวคนเดียว ไม่มีโฮสต์คนอื่นอยู่ด้วย ซองจึงเดินเข้าไปหา เมื่อคนนั้นเห็นซองแล้วทำเพียงแค่ผงกหัวให้พอเป็นพิธีเท่านั้น
“ไง โดอิ”ซองทักทายคนตรงหน้าก่อนที่จะนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกัน สายตาสีดำมองไปยังคนผมสีน้ำตาลอยู่ตรงหน้า นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนตอนเมาๆเนี่ยล่ะน้า ที่หลายคนพูดถึงบ่อยๆเกี่ยวกับคนคนนี้ เจอกับตัวเองก็เพิ่งจะรู้ว่ามันเป็นยังไง สายตาของโฮสต์ดาราโดอิคนนี้เนี่ย ก่อนจะถามต่อถึงเหตุที่ทำให้คนตรงนี้ต้องมานั่งจ๋อมอยู่อย่างนี้
“เกิดอะไรขึ้นเหรอโดอิ?”ซองถามอย่างเป็นห่วง แต่คำตอบที่ได้รับคือสายตาที่มองเขาอย่างเว้าวอนก่อนที่จะบอกคำตอบให้อีกฝ่ายได้รับรู้
“ซอง ฉันไม่อยากจะทำงานนี้อีกแล้วล่ะ”โดอิส่งเสียงอ้อนวอน
“หืม จริงรึ! ทำไมล่ะ?”ซองถาม ทั้งๆที่ตอนที่คนคนนี้จะเข้าทำงานเขาคนหนึ่งที่ไม่เห็นด้วยแต่ตอนนี้ทุกอย่างกำลังไปได้สวย เขาก็อยากที่จะเห็นโดอิคนนี้สุขสบายอยู่บนกองเงินกองทองที่รรดาลูกค้าต่างก็ทุ่มสุดตัวเพื่อคนคนนี้
“ก็.....ซองไม่ยอมสนใจผมเลยน่ะสิ”โดอิพูดอ้อนๆ ก่อนที่วงแขนของโดอิจะกอดตัวซอง
“โธ่ คิดว่าอะไร ไหนได้ก็มุขเดิมๆเลยล่ะโดอิ!”ซองตอบพลางปัดมือของโดอิออกและเดินออกไปจากโซฟาตัวนั้น
โดอิเนี่ยน้า! เฮ้อ เมื่อไหร่ที่โดอิจะเลิกใช้มุขนี้กับเราซักทีเนี่ย โฮสต์ก็ใช่ว่าจะมีหมอนั่นคนเดียวซักหน่อยฉันถึงต้องจำได้หมดน่ะ ถึงแม้จะจำได้หมด ฉันก็ดูแลได้ไม่ทั่วถึงหรอก เฮ้อ ไม่น่ามาเป็นประธานเลยเรา...
ซองคิดพลางเดินออกไปจากห้องโถงใหญ่ โดยที่ไม่ได้สนใจถึงสายตาหลายๆที่มองเขาเลย มีทั้งบรรดาลูกค้าที่มองเขา และสายตาสีน้ำตาลคู่นั้น สายตาคู่นั้นที่จ้องมองเข้าอยู่ที่โซฟาสีขาว
ซอง....นายจะรู้ไหมนะ.. ..ฉันคนนี้ล่ะที่จะเป็นโฮสต์อันดับหนึ่งของที่นี่ และเมื่อตอนนั้น.... ซอง! คุณจะต้องหันมามองผม!
โดอินั่งคิดโดยที่ไม่ทันได้เห็นถึงสายตาอีกคู่ที่นั่งอยู่ละแวกเดียวกันที่มองไปยังประธานหนุ่ม
‘ซอง....ในที่สุดเราก็ได้เจอกัน! นายจะจำฉันได้ไหมนะซอง!’
----------------------------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น