Fanfic หัวขโมยแห่งบารามอส ตอน ปี3 ในโรงเรียนพระราชา

ลำดับตอนที่ #1 : ศักดิ์ศรี

ไอ้กวางบ้างี่เง่า!

            เฟรินก่นด่าองครักษ์ประจำตัวงี่เง่าจากเดมอสที่ทำเธอขายหน้าตั้งแต่วันเปิดเทอมวันแรก ถึงแม้เปิดเทอมครั้งนี้จะเป็นครั้งที่สามแต่คราวนี้น่าอายที่สุด เพราะเจ้ากวางบ้านั่นจัดขบวนเสด็จมาส่งเธออย่างอลังการงานช้างแถมยังทำหน้าที่โทรโข่งตะโกนประกาศชื่อพร้อมยศของเธอปาวๆ  พ่วงด้วยมังกรพันธุ์ต่างๆ กริฟฟิน ทีเร็กซ์ อมนุษย์นานาชนิด และนางสนองพระโอษฐ์อีกครึ่งร้อยที่ตามมากันเป็นโขยงเกทับเจ้าหญิงเจ้าชายแถวนั้นจนหมด แถมพอจะเข้าโรงเรียนไอ้เจ้ากวางดันร้องไห้ขี้มูกโป่งสั่งเสียซะเหยียดยาวราวกับญาติฝ่ายแม่ของมันเสียอย่างไงอย่างงั้น นึกแล้วก็ฉุนกึกอยากเอาหัวโขกกับกำแพงแรงๆ แต่แน่นอนว่าต้องเป็นหัวของเจ้ากวางนั่นไม่ใช่หัวของเธอ แต่ยังไงก็ยังสงสัยไม่ได้อยู่ดีแหละว่าขบวนส่งเสด็จของเจ้าหญิงจากเดมอสมาถึงภายในเอเดนได้ยังไง ในเมื่อทำสัญญากันแล้วไม่ใช่เหรอว่าคนจากเดมอสจะไม่สามารถแสดงอิทธิฤทธิ์ใดๆได้ในเอเดน ถ้ามีการติดสินบนอย่างคราวก่อนอีกละก็คงต้องขอหัวเราะให้ฟันหลุด

            อดีตหัวขโมยย่ำฝีเท้าหนักๆมาตามระเบียงอย่างหัวเสีย ก่อนหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องๆหนึ่งก่อนเปิดประตูเข้าไป เบื้องหลังประตูเป็นบรรยากาศที่เห็นแล้วโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ภาพที่เห็นจนชินฉายชัดเข้ามาในดวงตา

            เพื่อนซี้เจ้าของนัยน์ตาสีม่วงหันขวับมาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างทักทายก่อนเปลี่ยนเป็นขำก๊ากกับสภาพของอดีตชายหนุ่มในชุดกระโปรงสีชมพูหวานแหววที่สาวๆนางสนองพระโอษฐ์บังคับให้ใส่

“ขำหาพระแสงหรือไงวะคิล”

            เฟรินแยกเขี้ยวใส่ คิลจึงหุบยิ้มทันใดแต่ก็หันไปแอบขำกึกๆต่อ

            ส่วนบุรุษอีกคนที่ชวนให้หัวใจเต้นตึกตักยังคงนั่งนิ่งสนใจกับข้าวของของตนราวกับว่าการมาของเธอไม่มีความหมายอะไร นึกแล้วอารมณ์ก็พุ่งปรี้ด ความหงุดหงิดที่มีมาก่อนเพิ่มทวี สบถด่าโคตรก้อนน้ำแข็งเดินได้นั่น

            เฟรินเดินกระทืบเท้าตึงๆ เหวี่ยงกระเป๋าขึ้นบนเตียงตามด้วยกระโดดขึ้นไปนั่ง รื้อข้าวของในกระเป๋าออกมากระจัดกระจายอย่างโมโห

            คิลมองเพื่อนสาวด้วยความฉงน นึกสงสัยว่ามันไปกินรังต่อรังแตนมาหรือถึงฤดูนางแล้วกันแน่ถึงได้อารมณ์ขึ้นๆลงๆ แต่พอเหลือบไปเห็นเจ้าชายน้ำแข็งก็ถึงบางอ้อ ริมฝีปากแสยะยิ้มอย่างถูกใจ ย้ายก้นตัวเองไปนั่งข้างเพื่อนซี้

“แกเป็นอะไรวะเฟริน” คิลถามคำถามที่ตัวเองรู้คำตอบอยู่แล้ว

“เปล่า”

“คาโลใช่ไหม”

เฟรินหันขวับทำตาโตใส่เจ้าคนรู้มาก คิลหัวเราะก๊ากๆ

“ขี้โมโหจังเลยนะคุณผู้หญิง”

“ผู้หญิงบ้าบออะไรของแก ฉันน่ะผู้ชายอกสามศอกเฟ้ย” เจ้าหญิงที่เป็นชายอกสามศอกตะโกน

โพล่งขึ้น “แล้วฉันไปโมโหอะไร”

            คิลพยักเพยิดหน้าไปทางเจ้าชายน้ำแข็งที่นั่งจัดข้าวของอยู่ ใบหน้านวลของสาวเจ้าถึงกับร้อนผ่าวเมื่อดันมีคนรู้ถึงความคิดของเธอ เลยแก้เขินด้วยการตบหลังเพื่อนป้าบๆ

“แกเรียนรู้ไวจริงๆคิล ไว้วันหลังจะสอนวิธีจีบหญิงให้ เอาไว้ใช้กับเรนอนนะ ฮ่า ฮ่า”

“เอาวิธีเอาใจผู้ชายของตระกูลฉันไปใช้ก่อนแล้วกัน” คิลแยกเขี้ยวใส่เดินกลับไปที่เตียงของตัวเอง ส่วนคนที่จะถูกสอนวิธีเอาใจผู้ชายกลับหน้าแดงก้มหน้าก้มตาจัดข้าวของตัวเองงุดๆ

“คิล ยืมเสื้อผ้านายหน่อยสิ”

“ทำไม? เสื้อที่นายใส่อยู่ก็สวยดี” คิลแหย่

“สวยบ้าสวยบอของแกสิ เวลาใส่เดินแทบจะสะดุดล้มหัวทิ่ม กระโปรงบ้าอะไรยาวลากพื้น ฉันว่าถ้าใส่เดินที่ห้องนะไม่ต้องกวาดเลย กระโปรงนี่มันกวาดให้เรียบ” เฟรินบ่นยาวยืด คิลได้ฟังถึงกับหัวเราะลั่น ส่งชุดให้หนึ่งชุด คนรับถึงกับยิ้มร่า

“เป็นพระคุณอย่างยิ่งครับ ท่านคิล ฟีลมัส” เฟรินโค้งตัวต่ำยิ้มกว้าง

            เจ้าหญิงเฟลิโอน่าเปลี่ยนเป็นเฟรินในคราบหัวขโมยในชุดนักเรียนชายของคิลที่คิดว่าดูเข้าท่ากว่าเยอะอีกครั้ง

เมื่อจัดข้าวของเสร็จก็มานั่งคุยกับเพื่อนซี้แต่เมื่อหางตาเหลือบไปเห็นไอ้ก้อนน้ำแข็งที่ยังนั่งอ่านหนังสือเงียบไม่พูดไม่จา ความคิดบางอย่างก็ผุดขึ้น รอยยิ้มกว้างฉายบนใบหน้าหันไปมองหน้าคิล ก่อนเอื้อมมือไปหยิบหมอนมาแล้วปาใส่คาโลที่นั่งหันหลังให้อย่างแรง

            เจ้าชายคาโลยังนั่งนิ่ง เฟรินจึงคว้าหมอนอีกใบเควี้ยงใส่มัน

            หมอนเจ้ากรรมกระทบกับกำแพงน้ำแข็งอย่างดังเปรี้ยง คาโลหันมาด้วยใบหน้ารูปสลัก ดวงตาแข็งกร้าว บ่งบอกอารมณ์ที่ไม่ควรจะเข้าไปแหยม มีเพียงแต่เจ้าอดีตหัวขโมยงี่เง่าเท่านั้นแหละที่ทำใจดีสู้เสือ เอ้ย เจ้าชาย กล้าแหยมได้

“มีธุระอะไรก็พูดมา” คาโลถามเสียงเย็น เจ้าคนหาเรื่องเริ่มเหงื่อแตกพลัก เอาวิชาหน้ากากฟาโรห์ขึ้นมาสวมเอาตัวรอด

“ไม่คิดจะทักทายกันเลยรึไงหือ คาโล”

“ไม่จำเป็น”

“หา?”

“จะให้พูดอีกครั้งก็ได้ คาโล วาเนบลี เดอะ ปรินซ์ ออฟ คาโนวาล ไม่จำเป็นต้องทักทายเฟริน เดอเบอโรว์ เดอะ ทีฟ ออฟ บารามอส ไม่สิ ตอนนี้เป็นเฟลิโอน่า เกรเดเวล เดอะ ปรินซ์เซส ออฟ เดมอส ผู้สูงศักดิ์แล้วสินะ”

            เฟรินขมวดคิ้ว ไอ้คาโลงี่เง่าเริ่มเข้าสู่โหมดข้าเอเดน เจ้าเดมอส คนละฝากฝั่งกันไม่จำเป็นต้องทักทาย

“เฮอะ แหงอยู่แล้วคนอย่างเฟลิโอน่า เกรเดเวลคนนี้จะลดตัวไปทักทายเจ้าคนเย่อหยิ่งแห่งเอเดนได้ยังไง”

“ไม่ใช่เย่อหยิ่งแต่เป็นศักดิ์ศรีแห่งนักรบที่สูงเกียรติ”

“ศักดิ์ศรีที่ค้ำคอค้ำปาก ทำไม่ได้แม้แต่พูดทักทายเพื่อนใช่ไหม!” เฟรินกำหมัดแน่น ริมฝีปากสั่นระริก คนตรงหน้านิ่งเงียบ

“จริงสิ ที่ผ่านมาแกแค่ลืมตัวชั่วขณะสินะ เพื่อนมันจะสำคัญมากกว่าศักดิ์ศรีที่กินไม่ได้ได้ยังไง”

“เพื่อนไม่จำเป็นต่อการเป็นนักรบ” คาโลตอบเสียงเย็น

“แต่การเป็นมนุษย์จำเป็นต้องมีเพื่อน ไอ้บ้าคนไหนไม่ต้องการเพื่อนก็คงเป็นแค่เศษมนุษย์ ใช่ไหมคิล” เฟรินหันไปถามเพื่อนเพื่อปิดบังน้ำตาที่กำลังคลอเบ้า ไอ้บ้าคาโลมันไปเมามาจากไหนอีก

“เฟริน...” คิลเอ่ย

            เฟรินกระพริบตาถี่เพื่อไล่น้ำตาที่กำลังไหลลงอาบแก้มนวล ก่อนยกแขนเสื้อเช็ด ยกวิชาหน้ากากฟาโรห์ขึ้นมาสวมเพื่อปิดบังอารมณ์ของตน หันหน้าถมึงทึงใส่คาโลก่อนเอ่ย

“หึ ฉันว่าไอ้เจ้าชายนี่มันไม่ใช่คน เป็นแค่ก้อนน้ำแข็งไร้-หัว-ใจ!!”

            ทันใดนั้นก้อนน้ำแข็งถึงกลับหน้าตึง นัยน์ตากระด้าง

“ถ้าอย่างนั้นก้อนน้ำแข็งคนนี้ขอตัวก่อน เจ้าหญิงเฟริโอน่า เกรเดเวล เดอะปรินซ์เซส ออฟ เดมอส” ชื่อพร้อมยศของตนถูกเน้นย้ำเสียงดังฟังชัดราวกับมีคนทิ้งระเบิดลงกลางใจ

            คาโลเดินผ่านร่างบางของเฟรินไป แต่กลับต้องหันขวับเมื่อแขนขวาถูกกระชากอย่างแรง ทันใดนั้นหมัดขวาลุ่นๆของเฟรินอัดเข้าใบหน้าซีกซ้ายของคาโลเต็มแรง

            ร่างใหญ่เซถลา รสเค็มของเลือดตลบอบอวลทั่วปาก ใบหน้าสลักแปรเปลี่ยนเป็นกระด้างขึ้นทันใด แต่ไม่ทันที่จะทำอะไรร่างเล็กกระโดดเข้าชาร์จจนทั้งคู่ล้มไปอัดกันอยู่บนพื้น

            นักฆ่าที่ยืนอยู่ดูอยู่ยิ้มร่าก็กระโดดเข้าไปผสมโรงด้วยอีกคนทั้งที่ตัวเองไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเล๊ย!