คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : chapter-3
ยามนี้โลกาได้เข้าสู่วิบัติ ……
หากเพราะเช่นนั้นใช่ไหมท่านจึงได้ปรากฏกายต่อหน้าข้า…….
ถ้าไม่เช่นนั้นท่านคงได้เพียงมีตัวตนในนิทานปรัมปรา………….
เพียงให้เด็กๆคิดว่าท่านนั้นคือเทพธิดาผู้ปราบปิศาจร้ายในจิตนาการ…….
ท่านมาข้าเพื่อยืนยันการมีตัวตนของตน …….
เพื่อยืนยันว่ายามนี้ระฆังเบิกม่านได้ดังขั้นแล้ว …….
ถึงเวลาแล้วของการที่มหากาพย์จะเริ่มต้นขึ้น……
หากคิดในมุมกลับท่านเพียงอยากจะยืนยันกับตนเองว่าท่านก็มีตัวตนเท่านั้นเอง……..
ข้าไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมทุกสิ่งถึงได้กลายเป็นแบบนี้ ข้ายังหาสาเหตุของการกเกิดสงครามนี้ไม่เจอแม้แต่น้อย ในเป็นเพียงความพึงพอใจเท่านั้นเองหรือ หรือว่ามันเป็นการนักพบเครือญาติบ้าๆ ข้าไม่เข้าใจเลย ทำไมทุกคนล้มตาย ทำไมทุกคนจึงต้องมาร้องไห้เพราะหารสูญเสีย ข้าสับสนข้ามันไร้ความทรงจำ ตัวข้าเป็นใคร เกิดมาจากไหน ข้ายังไม่เคยรู้แล้วทำไมข้ายังต้องมาแบกรับกับสงครามที่ไร้สาเหตุเยี่ยงนี้ด้วยเล่า ทำไมข้าว่ามันคล้ายกับการทะเลาะกันในครอบครัวมากกว่าเสียอีก เพราะอะไร เพราะท่านต้องการจะชนะใช่ไหม ทั้งๆที่ท่านเป็นธิดาแห่งความสงบแล้วไยท่านจึงเลือกที่จะเปิดฉากสงครามด้วย ……………..
ในสายตาของข้ายามนี้ท่านคือเทพีแห่งสงครามและความวิบัติ ท่านผู้ครอบครองความสงบบัญชาเหล่านักรบให้มาต่อสู้ ให้มาสละชีพในสงคราม ข้าว่าท่านเองก็ไม่ต่างจากคาออสเท่าไรเลย ท่านเป็นผู้สู้ส่งเพราะท่านชนะในสงคราม แต่ถ้าท่านพ่านท่านก็คงเป็นได้เพียงผู้บัญชาเหล่าฆาตกรในสนามรบเท่านั้นเอง เช่นกันหากข้าแพ้พ่านคงเป็นเพียงฆาตกร หากชนะแล้วในทันทีข้าคงจะเป็นวีรบุรุษผู้กอบกู้โลก ข้าไม่เคยเข้าในเลยถึงความแตกต่างอันเบาของคำเส้นที่ขีดแบ่งขั้นลำดับชั้นของผู้ชนะและผู้แพ้ที่แน่ๆคือข้าไม่อยากเป็นเพียงฆาตกร และไม่อยากสู้โดยเปล่าประโยชน์ ข้าคิดว่าการตายนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้คนเท่าเทียมกัน ความตายไม่มีการแบ่งแยกทุกคนต้องตายไม่ว่าช้าก็เร็ว จะรู้ได้อยากไรว่าการที่บุตรของตนเองนั้นบอกว่าให้บุพการีของตนอยู่นานๆบนโลกใบนี้เป็นความบริสุทธิ์ไม่ได้หวังมรดก ทุกคนทำเพื่อตนเองทุกคนหาประโยชน์ใส่ตัวเอง ทำเพราะอีกฝ่ายมีสุขหรือเปล่าเลย เค้าสุขเราสุขสุดท้ายก็ทำเพื่อนตนเองสุขมันก็เท่านั้น .....
ข้าไม่เคยมองอะไรในแง่ดี.........
ข้าเดินออกมาจากปราสาทหลังงาม สถานที่ซึ่งมีแต่ความสบายเพรียบพร้อม สองข้างทางในตลาดซึ่งมีคนมากหน้าหลายตาซึ่งอาจเคยได้ยินเรื่องราวของข้ามาบ้างแล้ว เสียงจอแจติฉินนินาชื่นชมทั้งหลายล้วนทำให้ข้ายิ่งอึดอัดข้าไม่เคยนิยมชมชอบเสียงดังด้วยเลยยิ่งรับสาวท้าวเดินให้พ้นจากที่แห่งนั้น จนมาถึงยังป่าไผ่งามกลิ่นของธรรมชาติยิ่งชวนหลงใหล ข้าเผลอปล่อยใจกับสิ่งนั้นชั่วครู่ และก็หวนกลับมานึกถึงเสียงนินทาถึงตนเองที่ในตลาดยิ่งปวดใจ ความเจ็บปวด อึดอัดในอกตรมและยิ่งช้ำชอกหนัก เมื่อน้ำตาที่ควรจะไหลลงมาก็กลับไม่ไหลลงมาเลยแม้เพียงหยดเดียว ……
ทุกชีวิตที่ข้าคร่าช่วงไปใช่ว่าข้าจะไม่โศกเศร้า ……
ข้าจำได้แม่นยำ ……
เป็นอย่างดี…..
ข้าอยากร้องไห้………….
อยากที่จะปลดปล่อยทรมานของตนเองออกมาให้ใครซักคนได้รับรู้……
เพียงแต่ทว่า………
คนคนนั้น…..
คือใครกัน……….
ใครกันที่จะมาคอยรับฟังเสียงของหัวใจข้ากันเล่า ……….
ไม่มีแม้เพียงเงา.....................
ข้าเหงา
ความรู้สึกที่ไม่เคยให้ใครรับรู้......
ข้าอาจเพียงกลัว ความกลัวทำร้ายเราได้ ข้าเชื่อแบบนั้น .............
ว่าแต่ อยากร้องไห้จริงๆนะ.......
ทำไงดีล่ะ อ๊ะ.... ทำไมน้าถึงไม่ไหลลงมาล่ะ......สงสัยหัวใจข้าคงด้านชาเสียแล้วกระมัง ........
“ขอโทษครับคือมทราบว่าท่านคืออัศวินที่มายังเมืองข้าในฐานะราชอาคันตุกะซินะครับ ไม่ทราบว่าท่านมีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับถึงได้มาที่นี่”เสียงใสของเด็กหนุ่มวัยรุ่นเรียกให้ดวงตาสีฟ้าสวยราวกระจกต้องเมียงมองไปยังต้นเสียง ร่างบางมีผิวสีแทนดวงตาสีอัมพันเป็นประกาย เรือนผมสีขาว ใบหน้าหวานประดับรอยยิ้มงดงาม
“เปล่านี่.....ข้าเพียงแค่มาเดินเล่นเท่านั้นเอง”ข้าตอบ พลางจ้องมองดวงตาสีสวยคู่นั้น ดวงตาที่ราวกับจะมองทุละหัวใจ อ่อนโยน และคมกริบราวพญาเหยี่ยว
“แล้วเจ้าล่ะมาที่นี่ทำไม”
“ข้าหรอมาเดินเล่นน่ะ แล้วก็เพิ่งไปซื้อยาให้น้องมาน่ะครับ”ร่างนั้นตอบมือเก้าท้ายทอยอย่างเอียงอาย
“งั้นหรอ จริงซิเจ้าชื่ออะไร”
อยากรู้เสียจริงว่าเด็กคนนี้เป็นใคร และยังมีคนแบบนี้อีกหรอที่อาณาจักรฟินน์ที่ตกเป็นรองพาราเมเกีย แต่สมแล้วที่เป็นเมืองนักรบ ......
เมืองแห่งอาวุธในตำนาน ............
“ข้าชื่อฟรีโอนีล เรียกข้าฟีเรี่ยนก็ได้”
“ข้าไม่มีชื่อ.....น่าเสียดายนัก ที่ข้าไม่มีชื่อให้เจ้าเรียกได้ เพราะข้าสูญเสียความทรงจำไปแล้ว ข้าเป็นใครทำไมจึงมาเป็นอัศวิน ทำไม ทำไม ข้าไม่รู้เลย”
“งั้นหรือครับ แต่ข้าก็ไม่ได้อะไรนักหรอกครับ เพียงแค่อยากรู้ว่าท่านต้องการคนที่จะมารับฟังเรื่องราวของท่านบ้างหรือไม่ครับ”
ถ้อยคำ กับน้ำเสียงอ่อนโยนที่พานให้น้ำตาไหลลงมาอย่างไม่รู้ตัว ข้ารับรูได้เลยถึงความอ่อนโยนของเด็กหนุ่มตรงหน้า
และนี้คือเรื่องราวที่ข้าได้พบกับเจ้าเมื่อคราแรก...............
ความทรงจำที่ข้าไม่มีวันลืมเลือน .....................
เพราะวันนั้นคือวันที่ข้าได้พบกับสายสัมพันธ์ที่เป็นหลักฐานของการคงอยู่ของข้า..................
ความคิดเห็น