คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter-2
“ทีนี่น่ะหรอ”เสียงของฟรีโอนีลเอ่ยถามคนนำทางซึ่งเป็นน้องสาว
“ค่ะที่นี่แหละ”
“หวังว่าคงจะเป็นบ่อรวมนะ”เลออนยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนมองไปยังสองหนุ่มข้างๆตนที่หน้าแดงไปเรียบร้อยแล้ว
“แหมไก ฟรีเรี่ยนไม่ต้องห่วงหรอกคงสนุกน่าดูนะเหอะๆๆๆๆๆ”
“รีบเข้าไปเถอะค่ะ”ด้วยคำพูดของพี่ชายที่ทำเอาเธอแทบอยากจะกระถีบจนทนไม่ไหวต้องบอกให้รีบเข้าไปก่อนจะมีคนตายด้วยขาดเลือดสองคน
“บ่อรวมเจงๆล่วยน่าสนุกนะ ไปเลี่ยนเสื้อดีกว่า”หนุ่มผมดำพลักสองเพื่อนตายไฟยังห้องเปลี่ยนเสื้อ โดยเร็ว
(ตอนแรกกะจะแกล้งแค่ฟรีเรี่ยน แต่พอมาเจออย่างนี้ก็ต้องแกล้งทั้งสองคนซิวะ หนนี้กำไร”
“โห.....ทำไมต้องพันข้างล่างด้วยว่ะ ไม่ต้องอายหรอกเพื่อนกันทั้งนั้น”
“อายซิวะใช่ไหมไก”ฟรีโอนีลหน้าแดงก่ำ หันไฟขอความเห็นจากเพื่อนกายกำยำอีกคน
ไกนั้นถึงภายนอกจะดูน่ากลัวด้วยร่างกายที่กำยำและสูงเกินวัยอายุสิบสี่ล่อซะร้อยเจ็ดสิบห้า สูงจมเพื่อนทั้งสองมิดหัว แต่จริงๆแล้วไกนั้นอ่อนโยนและสุภาพอย่างที่ดูไม่ออก
“มาแล้วหรอทำไมเร็วจังหือ....มาเรีย”
“ก็ต้องรีบมาซิคะไม่อยากเห็นอะไรแสลงลูกตา”
“พันมาแล้วแล้วใช่มะ ผ้าอ่ะเพราะฉันก็ไม่อยากมองไม้กระดานเหมือนกัน”
“นี่นายขอร้องล่ะช่วยปิดขางล่างหน่อยเหอะสงสารมาเรีย”ไกหลุบตาลงต่ำมองร่างกายเปลือยเปล่าของพี่ชายผู้รักน้องสาวอย่างยิ่ง
“แล้วนายล่ะ”ว่าจบมือก็ดึงอาภรณ์ชิ้นเดียวของเจ้าของคำพูดเมื่อครู่ออก
“เลออน ขอล่ะเอามา.....”
“เฮ้อ....นายอายุเท่าไรวะเลออน”
“มาอีกแล้วพวกชอบปิดบัง นี่ไกเราสองคนอย่าช้าไปจับมันมากันเถอะ”จากเดิมที่กำลังเหนียมอายพอได้ยินคำยุของเพื่อนคนขี้อายก็เริ่มเอาบ้าง
“พวกนายพอเห้อ ...............”ฟรีเรี่ยนที่พยายามวิ่งหนีก็ต้องจนตรอกเมื่อดันทะลึ่งวิ่งเข้าหลบมุม ร่างทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง
“เฮ้ย..........”
“ได้มาแล้ว”ตัวกวนเดินลงบ่ออย่างสบายใจทิ้งคนหน้าบางให้นั่งสิ้นหวังกับมุมมืด
“อุ่นสบายดีเนอะคะพี่”
“อื้อนอกจากอุ่นยังสะใจดีใช่ไหมไก”
“สุดๆ”
“แล้วนายจะนั่งตรงนั้นไปถึงเมื่อไรรีบๆมาเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”เด็กชายผมดำหันหน้าไปถามคนที่ไม่ยอมลุกมาเสียที
“ใครเค้าจะหนาเหมือนนายกันวะ”
“ มาเรียช่วยหันหน้าไปก่อนทีนะ ไม่งั้นจะมีคนไม่ยอมลง”
“ได้ค่ะ”ใบหน้าน่ารักแดงเรื่อด้วยความขวยอาย”
พอนายเอกฟิคนี้ทำท่าจะลุกขึ้นมือของเจ้าคนประสงค์ดีก็จับใบหน้าของน้องสาวตนให้หันมามองร่างกายบอบบางนวลเนียน เปลือยเปล่าอย่างถนัดตา
“.........................”
“ว่าไงมาเรียผ่านเทสต์ไหม”
“อึ๊ย............ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”ทันที่คนที่จะกรีดร้องเป็นสาวน้อยกลับเป็นไอ้หนุ่มผมเงินที่หน้าแดงพอๆกับมะเขือเทศ เจ้าตัวรีบวิ่งลงบ่อด้วยความเร็วสูงเท่าที่ตนจะทำได้
“ไม่เลวเลยทั้งขนาดและหุ่น”
“นายยังจะมีหน้ามายิ้มอีก”
“ไม่ต้องห่วงนะคะเมื้อกี้ไม่เห็นอะไรจริงๆนะคะ ไอน้ำมันบังค่ะ”
“อยากให้ไม่บังไหมล่ะ”
“ยังจะมากวนอีกไอ้นี่”
“ไม่เลวเลยนะฟรีน่ะ ไม่เลวเลย”
“นี่ไกขนาดนายยัง พวกนายนี่เป็นอะไรหมดวะนี่”
“สูสีกันเลยน้าเราสองคนอ่ะ”
“ฉันไม่ได้อยากรู้เว้ย”
“งั้นเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนมาดูของฉันเอาไหม”
“ไม่เว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“นายนี่มันเด็กจริงๆน้า”
“ไม่เด็กหรอกเลออน มันเวอร์จิ้น”
“ไกพอเหอะขอล่ะ เลออนด้วยเลิกเหอะอย่ามาพูดเรื่องอะไรแบบนี้กันเลย”คนโดนพาดพิงพยามยามร้องขอความเป็นธรรมแต่ก็ไรผลเมื่อเจ้าตัวแสบที่อยู่กับเค้ายี่สิบสี่ชั่วโมงจัดการเผาเค้าจนเป็นเถ้าในระยะประชิด
“นายอย่าบ่นได้มะเรื่องปกติน่าจริงไหมไก”
“มิตรภาพของลูกผู้ชาย”
“ฉันสงสารมาเรียเว้ย”
“หรอ น่าอายตรงไหนเรื่องมันปกติไอ้หนุ่มบริสุทธิ์ไว้คราวหลังพาไปไหมคริมสันเรดหอนางโลมชั้นดี”
“ไม่เอาเว้ยย”
“นายนี่มันอ่อนจริงๆถามหน่อยเหอะเคยช่วยตัวเองมะ อยู่ด้วยกันมานานไม่เคยเห็นซักครั้ง”
“พี่คะ......................สนุกไหมคะ”เสียงเย็นดังขึ้นเรียกคนกำลังสนุกให้เงียบ
“สงสารพี่ฟรีเค้านะคะ มาพุดเรื่องแบบนี้ไร้มนุษยธรรมจริงๆค่ะ”
“ง่ะ...............”
“จ้าพอเหอะเดี๋ยวตายเร็ว”คนสุภาพกลับมาเป้นอย่างเดิม พร้อมปรามเพื่อนของตน
“ขอบใจนะมาเรีย”เด็กหนุ่มกระซิบ
“ช่างเถอะค่ะพี่น้องกันนี่นา”
“แล้วไกผลสอบเป็นยังไงบ้างล่ะ”มาเรียเอยถามด้วยรอยยิ้ม
“ก็พอใช้ได้นะตกไปสอง ฉันไม่เก่งเลขนี่นา”
“ไม่หรอกอย่างน้อยก็ไม่ตกเกือบหมดเหมือนใครบางคน”
“เออ..ๆตรูมันไม่หล่อหน้าตาไม่ดี ไม่มีใครมาจีบเหมือนบางคนแถวนี้ ตรูมันไม่สูงด้วยเออๆ”
“เอาน่าใจเย็นเลออน”
“พี่ตกเท่าไรคะพี่ฟรี”
“เลขจ้ะ ตกสนิทเน่าเลยหนนี้”
“เออ....ตรูมันคุยกับดาบไม่ได้ คุยกับสัตว์ไม่ได้สอบก็ตก”
“อย่าบ่นน่าเลออน เดี๋ยวฉันตัวให้เอาไหม”
“ก็ได้ขอบใจนะฟรีฉันรักนายจริงๆด้วย มาแต่งงานกันเอาไหม”
“ส้น-นซิ”
“ใจร้ายจริงๆนะ นายเนี่ย แต่ยังไงซะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันจะปกป้องนายเอง ฉันไม่ยอมให้ใครมาแย่งนายไปจากฉันหรอก ฉันรักนายนะ ฟรีเรี่ยน รักนายที่สุด”
“มาพูดอะไรแบบนี้วะ”
“จากใจเลยนะ”
“เออๆ.....ฉันก็เหมือนกัน”
“เอ้อ....ถ้ามาเรียแต่งงานกับไก งั้นเราสองคนมาแต่งกันไหม”
“ยังไม่ละความพยายามอีกหรอวะ”
“นี่นี่มาเรียเค้าไม่เอาฉันหรอก”
“ทำไมคิดงั้นอ่ะ ฉันชอบผู้ชายอ่อนโยนใจดีนะ เพราะงั้นนายเองก็มีสิทธิ์จ้ะ จริงไหม”คำกล่าวนั้นเล่นเอาคนกำยำหน้าแดงก่ำด้วยความดีใจระคนเขินอาย
“นั่นซินะยังไงขอตั้งชื่อลูกนะอย่าลืม”เลออนยิ้มกวนแขนพาดบ่าของเพื่อนซี้บ้านเดียวกัน
“นั่นซินะในฐานะพี่ชายก็คงต้องงั้นแหละ”
“เมื่อไรพี่สองคนจะมีแฟน”
“.........................”เงียบ ไม่มีอะไรหรอกแค่หาไม่ได้เท่านั้นเองจริงๆนะ แต่ไม่กล้าบอกว่ะ อายน้องตัวเอง
“เอ่อ....คือว่า”
“หาไม่ได้งั้นซิ”
“เออ....ใช่”
“แต่หมอนี่มีคนมาจีบนะ ถึงจะไม่ใช่หญิงแท้ก็เหอะ”เลออนชี้ไปยังฟรีเรี่ยนที่หนีโลกความจริงไปแล้ว
“.........แล้วพี่ล่ะ”
“ไม่มีไงอย่าถามบ่อยมันเศร้า”
“ก็ว่างั้นว่าหาไม่ได้ชัวร์”
“นี่เราสองคนแพ้ไกหรอเนี่ย”
“อับอายว่ะ”ฟรีโอนีลยิ้มเศร้าๆตบบ่าเพื่อนรุ้ใจ
เม้นต์ด้วยนะคะ
ความคิดเห็น