คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter -1
ไม่เคยเชื่อว่าพระเจ้ามีจริง ……………………………..
แต่แค่ตอนนี้คงต้องเชื่อแล้วทั้งเรื่องพระเจ้า ทั้งเรื่อพรหมลิขิต…………………..
เชื่อว่ามีใครซักคนรักเรามากกว่าพ่อแม่แท้ๆด้วย………….
เชื่อว่าหัวใจนั้นเป็นอวัยวะที่อ่อนแอที่สุด …………………..
เชื่อว่าความรัก ความหวัง ความปรารถนานั้น สูญไปได้เพียงช่วงข้ามคืน…………………..
..................ในทุกคืนสิ่งที่ข้านั้นฝันเห็นมีเพียงบุคคลไร้ใบหน้าด้วยความมืดมัวของยามรัตติกาลที่ไร้แสงจันทราสาดส่อง บุคคลทั้งสองนั้นอุ้มร่างกายข้าเมื่อยามยังเยาว์วัยไปทิ้งไร้ที่ป่าลึก ข้าทั้งหวาดกลัวและเหน็บหนาว ข้าพยายามทั้งเดินหาทางออก ตะโกนจนตอแทบแตก ข้าร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด หัวใจบอบช้ำ เมื่อยามรุ่งเช้ามาถึงข้าก็ยังมิสามารถหลับตาลงได้ ข้าเพิ่งประจักษ์ว่าในบางคราผู้ที่ให้กำเนิดเราก็ไม่ได้รักเราจริงๆ ข้าหวาดกลัวเหลือเกิน ในใจร่ำร้องวิงวอนขอพระเจ้าที่ไม่รู้ว่าจะมีตัวตนจริงหรือไม่ให้ใครสักคนมาพาข้าออกไปจากยังพนาวัลย์แห่งนี้ และแล้วราวกับว่าพระผู้เป็นเจ้ายังเห็นคนบาปหนาเยี่ยงข้าในสายตา จึงได้ส่งสองสามี ภรรยา ให้มายังป่าที่ข้าหลงทางอยู่ให้มารับข้าออกไปยังสถานที่แห่งความเดียวดาย พร้อมทั้งรับข้าไปเลี้ยงเป็นอย่างดี ข้าถูกแนะนำให้รู้จักกับบุตรแท้ๆของผู้มีพระคุณ ชายใบหน้ายียวน ที่พอเห็นข้าก็โผเข้ามากอด ดูจากท่าทางคงอายุอานามรุ่นเดียวกับข้า สองเป็นเด็กสาวผู้เป็นน้องสาวของเด็กชายคนนั้น
วันเวลาล่วงเลยผ่านไปความรักความเอาใจใส่ที่หล่อเลี้ยงจิตใจของข้า ทุกอย่างทำให้ข้าเริ่มยิ้มได้อีกครั้ง ข้ามีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“พ่อครับ แม่ครับ อย่าทิ้งผมไป พ่อครับ แม่คร้าบบบบบบบบบบบ”เสียงกรี๊ดร้องในห้วงฝันที่พาลเอาคนที่นอนข้างกายต้องตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ
“เฮ้ย.......ฟีเรี่ยน.....ฟีเรี่ยน.......ตื่นๆๆ”เด็กหนุ่มผมสีรัตติกาลปลุกเจ้าของเวียงร้องเมื่อครู่ให้ตื่นขึ้น
“อา....ฝันหรอเนี่ย”เจ้าขอฝันลุกขึ้นมานั่งกุมขมับ เหงื่อกาฬไหลอาบท่วมใบหน้า
“นายนี่น้า ...........นอนต่อไหวไหม ถ้าไงเล่าให้ฝันหน่อยซิ”เด็กหนุ่มมาดเข้มถามด้วยท่าทางเป็นห่วง
“ขอบใจนะเลออน ไม่เป็นไรหรอก”กล่าวพลางเอนหลังบนเตียงนุ่ม มือปาดเหงื่อออกจากใบหน้า
“ฟีเรี่ยนงั้นคืนนี้ฉันขอนอนกอดนายนะ นายจะได้ไม่ฝันร้ายไง ว่าแต่เรื่องเดิมอีกแล้วใช่ไหม”
“อื้ม...ใช่ เรื่องเดิมอีกนั้นแหละ”
มือของลูกแท้ๆของบิดามารดาบุญธรรมปัดเรือนผมสีเงินของคนในอ้อมกอดตน
“นายอายุเท่าไรแล้วมากอดกันป็นเด็กไปได้”หนุ่มผมเงินว่าพลางพยายามแกะแขนที่โอบตนอยู่
“น่า นายมาอยู่กับพวกเราตั้งนานแล้ว ยังจะมาอายไปได้”ใบหน้าคมซุกลงกับเรือนผมสีเงินนุ่ม
“ก็ได้ๆก็ได้ตามใจนายและกัน ขอบใจนะที่ดูแลฉันมาตลอด”
“นายนี่มันน่าตบว่ะ ช่างมันประไรอยู่มาด้วยกันจะสิบปีแล้วยังจะมาเกรงใจอีกไอ้บ้าเอ๊ย”
“นั่นซิฉันกับนายอายุจะสิบสี่แล้วนี่”
“สิบสี่แล้วหรอหกปีแล้วซินะตั้งแต่ฉันรุ้จักกับนาย”มือหนาเสยผมสีดำของตนเอง แล้วยิ้มหวานให้กับคนข้างๆ
“นั่นซิ เพราะงั้นฉันถึงขอบใจนาย”
“แล้วแล้วไม่ต้องเกรงใจ”
“เออ..............ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไรเลยช่วงนี้ฝันร้ายบ่อยด้วย”
“ก็แบบนั้นแหละถ้านอนไม่หลับมาเล่นคุยกันหน่อยไหม”หนุ่มผมดำชวน ก่อนลุกไปเปิดไฟ
“ก็ได้ไงๆนายก็เปิดไฟไปแล้วนี่หว่า”
........................................
................................
.....................
.........
...
“เช้าแล้วลงมาทานข้าวได้แล้วจ้า”เสียงของมารดาเรียกเด็กชายทั้งสองให้เดินลงไปยังโต๊ะทานข้าว
“พี่สองคนนอนหลับสบายไหมคะ”เด็กสาวซึ่งมีใบหน้าคล้ายคลึงกันกับหนุ่มผมดำเอ่ยถามด้วยใบหนายิ้มแย้ม
“ก็ดีแล้วเธอล่ะมาเรีย”
“สบายค่ะฝันดีค่ะนอนซะเพลินตั้งแต่สองทุ่มเลย”
“นอนเยอะๆแล้วจะแข็งแรงนะ เพราะงั้นดูน้องซะบ้างฟีเรี่ยน เลออน ไม่ซิน่าจะเป็นเลออนล่ะมั้งที่เดินไปเปิดไฟที่ห้องเมื่อคืนนี้ ใช่ไหม”หญิงสาวว่าเสียงเกรี้ยวรอยยิ้มหวานแปรเป็นสยอง เล่นเอาคนโดนพาดพิงขนลุกเกรียว
“ว่าไงเลออน”ชายหนุ่มข้างๆเจ้าของคำพูดเมื่อครู่ถามย้ำ
“ก็นะตรับ แต่พ่อกับแม่รู้ได้ยังไงครับว่าผมไม่เปิดไฟตอนตีหนึ่งถ้าพ่อกับแม่ไม่ตื่นอยู่หรือว่าจริงๆแล้วก็นอนไม่หลับเหมือนผมไม่ก็กำลังมีแผนให้ผมมีน้อง................แอ๊ฟ”ยังไม่จบประโยคดีสันมือของเด็กหนุ่มผมเงินนามฟรีโอนีลก็สับลงบนกลางกบาล คนโดนดีเอามือลูบหัวตนเองป่อยด้วยความเจ็บ
“นายนี่นาเกินปายเกินปาย ม่ายหวาย ม่ายหวาย”ฟีเรี่ยนถอนหายใจเฮือกโตด้วยความเซ็งจิต
“เอาน่า .ฝันอีกล่ะซิ”
“ใช่ครับพ่อผม..................ฝันเรื่องเดิมอีกแล้ว”
“ไม่ต้องห่วงหรอกยังไงลูกก็ยังเป็นลูกของพ่ออยู่ดีเพราะงั้นสบายใจเถอะเราไม่ทิ้งลูกไปหรอก”
“ขอบคุณครับคุณพ่อ”ยิ่งได้คำยืนยันนั้นมายิ่งอุ่นใจว่าความรักที่ตนได้มานั้นเป็นของจริง ยิ่งมั่นใจว่าเค้าจะไม่ทิ้งเราเป็นแน่
“วันนี้พ่อต้องไปทำงานล่ะ งั้นพ่อไปก่อนนะ”
“ค่ะคุณกลับมาเร็วๆนะ”
“จ้าไปล่ะเลออนอย่าไปแกล้วใครเค้าอีกนะ”กำชับก่อนที่เจ้าตัวดีจะเอ่ยปากออกมาว่าจะทำร้ายใครอีก
“คร้าบบบก็ได้ครับ”
“เออ.....นี่มาเรียวันนี้จะไปเล่นกับไกอีกไหม”เด็กชายผมเงินถาม
“ไปค่ะทำไมหรอ พี่จะไปด้วยกันไหม”
“ไปอยู่แล้ว แล้วนายล่ะเลออน”
“ไม่พลาด”คนตอบเงยหน้าขึ้นจากจานข้าวที่สะอาดราวกับว่ามันเพิ่งจะล้างมา
“นายเลียจานเปล่าวะ”
“ใครจะเลียวะ”
“ก็ดี”
“ก็............นิดหน่อย”
“เห่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ...............โสโครกเว้ยยยยยยยยยยยยยย”
“นายจะวีนทำไมฟีเรี่ยนเรื่องปกติ”เจ้าตัวดียังยิ้มร่าให้คนรักสะอาดเบิ่งตาโพล่งอย่างับการกระทำนั้นไม่ได้
“ปกติที่ไหนเล่าอายุเท่าไรแล้วยังทำเป็นเด็กไปได้”
“ไม่ต้องหรอกค่ะพี่ฟรีพี่เค้าก็บ้าปัญญาอ่อนงี้แหละ”ด้วยเสียงใสซื่อของมาเรียน้องเล็กทำเอาพี่ชายแท้ๆถึงกับค้างนิ่งไปเลย
“แม่ไปก่อนนะแล้วจะกลับมาจ้ะ”
“คร้าบบบบบบบ”
“วันนี้เล่นอะไรดีนะนึกก่อนที่จะไปหาไกแล้วกันเนอะจะได้ไม่เสียเวลา”เลออนยิ้มให้กับความคิดของตน
“วันนี้มาเรียคุยกะไกว่าจะไปที่เมืองข้างๆมีบ่อน้ำร้อนด้วยนะสนไหม”
“บ่อร่วมเปล่า”
“อุ๊บ”
“หน้าแดงเลยน้า....ฟรีคิดอะไรเอ่ยยยย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ น่าสนใจนะ (น่าสนเพราะได้แกล้งไอ้นี่แหละ)ไปกันดีกว่ามั้ง อ๊ะ......เสียงเคาะประตูคงมาแล้วมั้ง”
“เดี๋ยวไปเปิดประตูก่อนนะคะจะได้มาเตรียมตัวกันก่อนไง”
“ข้าคือนักรบแห่งแสงจากโคเนเลียอาณาจักรทางตอนใต้ขอรับนี่คือสารจากเจ้าหญิงซาร่าขอรับ”อัศวินสูงศักดิ์กล่าวพลางยื่นสารให้แก่ข้าราชบริภารให้นำไปให้แด่ผู้ครองเมืองฟิน
“เข้าใจแล้วเจ้าจะมาขอพักอาศัยพร้อมกับเลือกผู้ที่จะร่วมรบไปกับเจ้าซินะ”
“ขอรับถ้าอย่างไรข้าคงต้องขอรบกวนท่านเป็นเวลานานเพราอย่างนั้นข้าจึงต้อง...”
“ช่างเถิดข้าเองยินดีให้ความร่วมมือ อย่าได้เกรงใจไปเลย ฟาราอุสจงพาอัศวินผู้นี้ไปยังห้องพักด้วย และจงเลี้ยงรับรองเป็นอย่างดี”อัศวินในชุดเกราะสีน้ำเงินเดินตามผู้นำทางไปอย่างเงียบๆด้วยทีท่าเกรงอกเกรงใจ ใบหน้าสวยราวรูปสลักวางมาดนิ่งน่าหลงใหล ร่างกายแข็งแกร่งตั้งแต่ยังเยาว์วัย ดวงตาสะท้อนแววเด็ดเดี่ยว ทุกอย่างล้วนประกอบกันอย่างเหมาะเจาะสมแล้วที่เป็นนักรบที่เทพธิดาแห่งความาผาสุกเลือกมา
“ดีแล้วทีนี่เมืองจะได้สงบเสียทีข้าเบื่อแล้วกับสงครามที่รังแต่จะสร้างความสูญเสีย”
**********************************************************************
อ่านแล้วเม้นด้วยนะคะ ถ้ามีอะไรผิดพลาดติชมได้นะคะ
ความคิดเห็น