คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เชื่อหรือไม่ว่านี่คือเรื่องจริง
ไม่รู้หรอกนะว่าจะมีใครคิดว่าเก้าอี้มีไว้นั่งเพียงอย่างเดียวหรือเปล่า ….
.....ไม่รู้โว้ยว่าจะมีหรือเปล่าอย่างน้อยก็กรูก็คนหนึ่งล่ะ ...
......แต่ความคิดนั้นก็ถูกทำลายลงเพราะเจ้าบ้าที่ดันสะเออะมาท้องเสีย เอาเก้าอี้3ตัวมาเรียงแล้วนอนที่หลังห้อง ....
เจ้าบ้านั่น....
พอเอนตัวลงนอนได้ประมาณ3วิ มันก็ลุกไปเข้าส้วม2นาที แล้วก็มานอนใหม่
(เจ้าบ้าเอ๊ย ประสาทเหรอวะ ทำไมมรึงไม่หยุดไปวะ)
“เฮ้ย พิทมึงหยิบยาที่กระเป๋าให้กูหน่อยดิ”โยสั่ง ใบหน้ายิ้มๆที่แสนจะซีดเซียวของมันทำเอาหัวใจหล่นวูบไปตาตุ่ม เจ้าบ้าเอ๊ยไม่รู้หรือไงว่ากรูเป็นห่วงมรึง ช่วยหยุดไปทีเถอะ เจ้าประคู๊ณ
กรูหยิบยาแล้วส่งให้มันไป โดยเร็ว โยรับยานั่นไว้ก่อนหันไปคว้าขวดน้ำข้างๆที่ที่ตนนอนอยู่
(อู้ว...คุณหัวหน้าห้องเอาน้ำขึ้นมาบนตึกเรียนวะ แถมกินในคาบเรียนอีก) ยังดีที่อาจารย์สอนภาษาไทยใจดี สอนบ้างไม่สอนบ้าง แต่พอสอนก็สอนดี จารย์แกอารมณ์ดีสุดๆ ชอบคุยเล่นกับเด็กนักเรียน
แต่คงเพราะงี้เด็กเลยไม่ยอมฟังจารย์แกเท่าไร แต่อย่างน้อยก็ไม่ใช่กรู(เห็นงี้กรูก็เรียนนะ)
จากวันศุกร์ที่ไอ้โยเลี้ยงขนมก็ผ่านมา1สัปดาห์แล้ว ความสุขยังคงติดในใจไม่เลือนหาย ก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันคิดอะไรอยู่ ....
กรูที่นั่งในห้องไม่มีอะไรทำ นั่งมองไอ้ตั้งกะไอ้โอ้ที่นั่งติดหน้าต่างด้านขวาคุยกันอย่างออกรส มันกอดคอกัน นึกอิจฉามันหน่อยๆที่มันสามารถทำแบบนั้นได้ ว่าแล้วก็นึกถึงสาเหตุที่มันไม่ยอมไปโลตัสด้วยกัน
ก็พึ่งมารู้นี่ล่ะว่ามันเป็นแฟนกัน .... (อิจฉามากถึงมากที่สุด)
พอหันไปมองคนที่นั่งข้างหน้าที่เอาแต่ยิ้ม ตาก็ไม่ค่อยจะมีอยู่ยังชอบยิ้มอีกเอ็งเอ๊ย นี่ล่ะไอ้ต็อบ ผิวขาวตาตี่ รูปร่างสมส่วน ยิ้มเก่ง .... อีโยก็ชอบไปแซวว่าลืมตาหน่อยดิ ส่วนกรูว่ามันคล้ายอิชิมารุ งินนะ แต่นิสัยต่างกันลิบ เพราะเจ้าต็อบมันซื่อ แต่นี้แหละคือข้อดีของมัน อ้อ....ฉายามันไอ้ตี๋(โยตั้งให้ โดนส่วนตัวคิดว่าเหมาะมากกกก)
หันไปทางซ้ายก็มีคนนั่งมองไอ้ตี๋ไม่มีใครหรอกนอกจากไอ้อ็อฟ ที่รอจ้องจะแซวเรื่องแฟนของมัน อ็อฝหน้าตาดีตัวสูงเกือบ175ซม. ผิวสีแทน ตัวไม่ใหญ่มาก ติดผอมเลยล่ะ อ็อฟใจดีเพื่อนเยอะ รักเพื่อน แต่เห็นมันยิ้มๆตลอกงี้นะแต่มันเป็นถึงนักกีฬาของโรงเรียนเชียวนะ กีฬาอะไรนะหรือเทควันโด้ไง (ไม่มีใครกล้าหือกับมันเพราะงี้)
........เฮ้อ........อิจฉาจังนะที่พอรู้ว่ามันไม่ยอมไปโลตัสเพราะติดธุระที่ไอ้ตั้งจะพาไอ้โอ้ไปบ้าน มันบอกว่ารอกันมาหลายรอบ หนนี้ทั้งพ่อทั้งแม่ไม่อยู่บ้าน พอฟังอย่างนี้ไอ้ที่จะถามว่าไปทำไมก็เป็นหมันไปโดยปริยาย
ยังมีหน้ามาบอกอีกว่าวันนี้จะไปบ้านไอ้ตั้งอีก กูล่ะอยากไปบ้านไอ้โยแทบตายมันชวนยังไม่เคย น่าอิจฉาชะมัด เจ้าพวกนี้
..................................
.................
..
“งั้นเลิกแค่นี้ก่อน”เสียงอาจารย์สั่งเรียกไอ้โยที่นอนหมดแรงลุกขึ้นจากเก้าอี้3ตัวซึ่งใช้ไปเป็นที่นอนอย่างรวดเร็ว มันรีบบอกทำความเคารพ
ไอ้ขาที่มันบอกสั่นๆก็ดูเหมือนจะหายสั่นทันทีที่เลิกเรียน วันนี้ไอ้โยไม่ได้ชวนไปโลตัสอย่างเคย ไม่มีแม้คำชวน วันนี้ทั้งวันก็แทบไม่ได้คุยกับมัน
(รู้สึกเหงาๆแฮะ...ต้องมานั่งแยกกับมัน)ที่นั่งที่เคยนั่งด้วยกัน วันที่เราไม่สบายมือที่แตะหน้าผากแล้วถามว่าไปนอนห้องพยาบาลไหม เดี๋ยวไปนอนเป็นเพื่อน(ถึงมันจะอยากแค่โดดเรียนไปนอนก็ตามที)
คงด้วยความที่โยอารมณ์ดีทำให้มีเพื่อนเยอะ ส่วนเรามันไม่ค่อยคุยนี่หว่า
(อาจารย์บ้าใจร้ายที่สุด แค่คุยกันสนั่นห้องต้องมาย้ายที่นั่ง แย่ที่สุด แค่คุยเสียงดังจนห้องอื่นเรียนไม่ได้เท่านั้นเอง)
พอเดินออกจาห้องไปนิดนึง ไอ้ตั้งก็เดิมมากอดถามพลางกระซิบถามว่า
“คิดถึงไอ้โยใช่ไหม”
“เฮ้ยมึง”กรูร้องลั่นด้วยความตกใจว่ามันรู้ได้อย่างไรกับเรื่องนี้
“พวกกู2คนรู้แล้วว่ามันน่ะชอบไอ้โย ก็ มรึงมองมันตลอดอย่างนั้นเลยนี่หว่า”ตั้งอธิบาย
“กรูช่วยเอาป่ะ”ไอ้โอ้ถาม มือมันจับกับมือไอ้ตั้ง
(โว้ยอิจฉาพวกมึง2ตัวไปไกลๆตีนกูด่วน)
“ไม่ล่ะกรู…”
“มรึงบอกมึงเอาตัวรอดเองได้”ประโยคที่กรูยังพูดไม่เสร็จได้ไอ้ตั้งมาช่วยต่อให้อย่างรวดเร็ว
“มรึงรู้ได้ไงว่ากรูจะพูดแบบนั้น ฮะไอ้โอ้”
“โหมรึง กรูอ้ะมันคนมีประสบการโว้ย”โอ้อวด
งั้นมรึงรู้ไหมว่าไอ้รอยยิ้มมรึงน่ะทำกรูอิจฉาโว้ย ไอ้ควายเอ๊ย
“เอาเหอะกลับบ้านดีๆนะไอ้พิท พวกกรูไปก่อนล่ะ”ไอ้โอ้ว่า
เออ....กรูไปห้างคนเดียวก็ได้ (จำไว้ไอ้พวกทิ้งเพื่อน)
......................................
..........................
..............
....
....
.
พอถึงห้างภาพแรกที่กรูเห็นคือไอ้ต็อบกับแฟนมันเดินจูงมือกันข้างๆมีไอ้อ็อฟที่เดินก้มหน้าตามหลัง เห็นมันแล้วรู้สึกแปลกๆชอบกล แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมอ็อฟต้องเดินตาม2คนนั้นด้วย
ใช่กรูไม่รู้....
อยากรู้เหมือนกัน....
แต่อยากรูว่าทำไมตัวเองต้องมาเดินห้างคนเดียว.....(เบื่อเฟ้ย เหงาเฟ้ย)
สุดท้ายได้ข้อสรุปว่าที่มาเดินเนี่ยเพราะไม่มีอะไรทำ แค่อยากแก้เซ็งที่ไอ้โยมันไม่ยอมมาเดินด้วยต่างหาก เวรเอ๋ย มึงไปไหนนะ ทำไมไม่คุยกับกรู ไม่ชวนกรูมาเดินด้วยกัน มึงปล่อยไอ้กรูต้องมาเดินคนเดียวในขณะที่คนข้างๆ(แม้กรูจะไม่รู้จักก็ตาม)เดินจูงมือ เดินควงแขนกัน ถึงไม่รู้จักแต่อิจฉาโว้ย .....
เซ็งเป็ด กลับบ้านดีกว่า......
หืม...ไอ้ต็อบนี่หว่า อ้าวแฟนมันล่ะ ไหงเหลือแค่มันกับไอ้อ็อฟ อะไรของมันวะ (ความคิดที่จะกลับบ้านหายไปจากหัวแล้ว)
....
อ้าวไมมันซึมหว่า เมื่อกี้ยังลั่นล้าอยู่เลย ช่างเหอะเรื่องมันเปล่าเรื่องกู
กลับบ้านดีกว่าช่างมัน.....
ถึงจะว่ามงั้นไหงขามันเดินตามมันมาวะไอ้อ็อฟพาไอ้ตี๋มานั่งที่เก้าอี้ แถวนั้นคนน้อย (มากเพราะเย็นแล้วล่ะ) มันนั่งคุยกับไอ้ต็อบซักครู่ก็เดินจูงมือพาคนตัวเล็กกว่าไป อารายของมันว้า ตามไปดูต่อดีไหมนี่ บ้านก็ไกล รีบกลับดีไหม เอ ตามมาถึงนี่แล้วน้า จะเอางายดี สุดท้ายต้องกลับบ้านจนได้ แม่ค้าบอย่าโทรมางี้ซิ ....(ที่ยอมกลับเพราะม่ามี้โทร.มาบอกนะนี่ไม่งั้นได้ตามไปดูถึงลูกถึงคนแหงๆ)
........................................
........................
.............
......
...
ถึงบ้านอาบน้ำแต่งตัว ทำทุกอย่างเสร็จ ก็ต้องมานั่งนึกถึงไอ้โยอีกจนได้ป่านนี้จะเป็นไงบ้าง ท้องจะหายเสียหรือยังเห็นมึงทำส้วมเต็มไปแล้ว2ห้อง
พรุ่งนี้วันเสาร์ไม่มีที่ที่จะไปเลย ต้องนั่งอยู่บ้านทั้งวันแหง บ้านที่ว่างๆเพราะพ่อแม่ไปต่างจังหวัดในรอบเดือน (เดือนละ2วัน)เหงาฉิบ อยากให้โยมาอยู่ข้างๆ มานั่งใกล้ๆ ถ้าเป็นจริงได้ก็คงดี.....
ถ้ามันโทรมาชวนไปเที่ยวก็คงดีซินะ....
ตรู๊ด....ๆ.....ๆ.....
ไผโทร.มาวะ
“ครับ”
“งายพรุ่งนี้ว่างเปล่า ไปเตี้ยวกันเป่า กูกะมึง จ๊องคน เอาเป่าเอาเป่า หนุกน้าตะเอง”เสียงของคนในจินตนาการดังลอดมาตามสายทันที่รับ
“อะไรของมึงวะ”กรูถามเสียงเซ็งจิตมาก
“ไปเที่ยวกันนะ เดี๋ยวกูไปรับที่บ้านเอาไหม บังเอิญกูอยากไปเที่ยวที่ไหนก็ได้ที่กูไม่เคยไป แล้วว่าเกิดอยากไปบ้านมึงกระทันหันอ้ะไปได้ป่ะ เอ่อ...บ้านมึงกูยังไม่เคยไปด้วยไง”โยว่ามันพูดเสียรัวเร็วดีที่อยู่กับมันมานานเลยจับจังหวะได้ แถมเสียงหัวเราะของมันที่กรูไม่เคยปฏิเสธลงซักครั้งเดียว แถมจะมาบ้านเราไอ้นี่แร่ดไปทั่วเลยเวรคราวก่อนก็บ้านไอ้ตั้งมึงจะเอาอะไรกันนักกันหนาวะ จะไปแม่งทั่วโลกเลยไงเนี่ย
“เออ...เดี๋ยวกูไปรับมึงที่บ้านดีกว่าบ้านมึงอยู่ไหนล่ะ”
“ไปเจอโรงเรียนง่ายกว่าไหม กูจะได้ให้มึงติวให้ด้วยไงที่จะไปบ้านมึงจริงๆแล้วเพราะนี่แหละ”ในที่สุดสิ่งที่เป็นความจริงก็หลุดออกมาจากปากของโยธา ความจริงที่โคตรจริงใจแสนชวนเตะสุดเรียกเสียงหัวเราะของกรุได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
“ กูน่าจะรู้นะ”เสียงของกรูสุดแสนจะละเหี่ยใจกว่าเดิมหลายเท่า
“เออ”มันยอมรับหน้าด้านๆ
“พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียน”
โอ้ว....สวรรค์มีตาฟ้ามีใจ พระเจ้าคร้าบai I shiteru อ๊าก...ฝันเป็นจริง สุดยอด เหลือเชื่อ โยจะมาบ้านเรา ให้เราติวหนังสือให้จะว่าไปก็ใกล้สอบแล้วด้วยนี่นะดีจริงๆ
เฮ้อ...นอนดีกว่าจะได้ไปเจอมันพรุ่งนี้อันแสนสุขของกรูกะมัน....
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
ความคิดเห็น