คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : tori no uta [บทเพลงแห่งการเดินทาง]
เรื่องราวที่เริ่มต้นขึ้นจากความวิบัติ ………………..
สืบสานต่อเรื่องราวแห่งตำนานของยุคสมัย……………….
สงครามของสองเทวาผู้เป็นผู้สร้าง…………
หนึ่งคือความสงบ เทวาหญิงที่แสนงดงาม …………
และหนึ่งคือปีศาจร้าย นายแห่งความโกลาหล……………..
เมื่อฝ่ายนึงอ่อนกำลังลงอีกฝ่ายจะมีพลังที่สามารถยึดครองสิ่งที่อีกฝ่ายสร้างได้ ……….
ถ้าหากว่าเทวาแห่งความสงบมีพลังเหนือกว่า โลกจะเต็มไปด้วยสันติ อันแสนสงบ………
แต่วันใดหากปีศาจร้าย มีพลังเหนือกว่าขึ้นมาวันนั้นคงจะเป็นจุดจบของโลกใบนี้เป็นแน่ ………
โลกาที่เต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง ………
ปิศาจร้ายยึดครองโลก………….
ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมาถึงคราวเคราะห์แห่งจุดจบ…………
บัดนี้ได้เวลาแล้ว ……………….
นักรบแห่งแสงเอ๋ย จงเลือกเฟ้น ผู้สืบทอดตำนานของเจ้าด้วยเถิด มิเช่นนั้นโลกใบนี้คงถึงกาลวิบัติ………………………..
“ฟีเรี่ยน มาทานข้าวได้แล้วลูก”เสียงของสตรีผิวขาวดังมาจากชั้นล่างของบ้าน
“ฟีเรี่ยน”
“ฟีเรี่ยน ให้ตายเถอะเด็กคนนี้วันๆนั่งเอาแต่สนใจเรื่องอาวุธ สงสัยโตขึ้นจะเป็นแบบคุณเสียล่ะมั้ง”หญิงสาวพาดพิงไปถึงชายร่างสูงที่นั่งอ่านหนังสือที่โต๊ะกินข้าว
“ก็นะไม่ดีหรอกหรือจะได้เป็นทหารไง”คนโดนพาดพิงหัวเราะร่วนพลางเก็บหนังสือในมือ
“เดี๋ยวฉันไปเรียกฟีเรี่ยนเอง”
“ฝากด้วยนะคะคุณ”
“จ้า”
กี่ปีแล้วนะที่รับฟีเรี่ยนมาเลี้ยงจาดสถานเด็กกำพร้า เด็กคนนี้ไม่เคยขออะไรจากเรามากเท่าที่ควร เป็นเด็กดีจนน่าเป็นห่วงจริงๆ
“นี่ฟีเรี่ยนลงมากินข้าวได้แล้ว แม่เค้าเรียกแล้วนะ”ผู้เป็นบิดาว่าพลางเปิดประตูห้องเข้าไปอย่างวิสาสะ
“นี่พ่อครับ ดาบเล่มนี้เรียกว่าอะไรหรอครับ”เสียงใสของเด็กชายดังขึ้นด้วยความสงสัย พลางชี้ไปยังภาพดาบสีเงินของหนังสือในมือ
“อ้อ คิโรเนสน่ะ”บิดาตอบ ดวงตามองเด็กชายเจ้าของดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่เต็มไปด้วยแววตาแห่งความอยากรู้อยากเห็น เรือนผมสีเงินยวงของเด็กชายตัดสั้นระต้นคอ
“แล้วนี่เราไปกินข้าวได้แล้วเดี๋ยวก็โดนว่ากันทั้งคู่หรอก”
“อา ครับ ขอโทษนะครับที่ให้ต้องเรียกหลายครั้ง”
ให้ตายเถอะลูกคนนี้เป็นอย่างนี้อยู่เรื่อย ชอบทำตัวเกรงใจตลอดเลย
“ไม่เป็นไรหรอกฟีเรี่ยน แต่คราวหลังอย่าจดจ่อขนาดนี้นาพ่อไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีเพราะไม่อยากเรียกตอนลูกกำลังมีความสุข”
“ไม่หรอกครับ ผมเองต่างหากที่เป็นฝ่ายผิด ที่ไม่ได้ยินครับ”เสียงใสกล่าวเสียงสำนึกผิด
“เฮ้อ ลูกเลิกเกรงใจเราได้แล้วนะ ยังไงเราก็คิดว่าลูกเป็นลูกของเรานะ”
“ครับ”รับคำพร้อมพยักหน้ายืนยัน
“มาแล้วจ้า”ชายหนุ่มวัยกลางคนว่า พลางนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ในห้องครัว
“ค่ะ นี่ฟีเรี่ยนอ่านหนังสือจนเพลินอีกแล้วหรอ”หญิงสาวเอ่ยถาม
“อ่า ครับ ขอโทษนะครับที่ผมไม่ได้ยินที่เรียก”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ยังไงก็ดีแล้วที่ลูกเจอสิ่งที่ลูกชอบ”ผู้เป็นบิดาหัวเราะร่วนอย่างพึงพอใจ
“ครับ”
ครับ ครับ ครับ…………………………..
คำพูดของเรา ให้ตายเถอะ นี่เราจะพูดอย่างอื่นไม่เป็นหรือไง ไม่ซิต้องทำตัวดีๆ ไม่งั้นเดี๋ยวจะโดนทิ้งอีก ………….
ไม่อยากโดนทอดทิ้ง…………..
หัวใจหวาดกลัวความเหงา……….
ไม่เอาอีกแล้วสถานกำพร้า ………………
เพราะงั้นโปรดอย่าบอกว่าไม่ต้องการตัวเราอีกเลยนะ……………………………….
“นี่น่ะหรือราชอาณาจักรฟิน เมืองแห่งทุ่งกุหลาบ”ชายหนุ่มผมเงินพึมพำกับตนเอง ร่างโปรงในชุดเกราะสีน้ำเงิน ดูอายุไม่เกิน16 ดวงตาสีไพลินใสราวกระจกมองไปยังเมืองเบื้องหน้า
“อา หวังว่าคงจะเจอคนที่มีฝีมือนะ”ว่าพลางกลั้วหัวเราะอย่างพึงพอใจ
ขอฝากด้วยนะคะ ชื่อตอนจริงๆมันไม่ได้แปลตรงตัวอย่างนี้หรอกค่ะแต่อยากแปลให้มันเพราะง่ะ
ความคิดเห็น