ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : || care--ห่วง ||
\'...เเกร๊ก...\'
\"หวะ หวัดดี...มีใครอยู่ไหม\"ฉันถามตามมรรยาททั้งๆที่รู้ดีว่ามีคนป่วยนอนอยู่บนเตียงภายในแมนชั่นนี้
\"แค่กๆ..\"เสียงเพียงเเค่นั้นก็ทำให้ฉันรู้อาการของคนป่วยแล้วว่าเป็นหนักเพียงไร...(เพราะฉันเป็นพยาบาล)
\"แปป นึงนะ...เดี๋ยวฉันจะทำซุปให้นะ\"พูดจบฉันก็กูลีกูจอมุ่งหน้าเข้าครัวอย่างคุ้นเคย แม้ว่าฉันจะไม่ได้ย่างกรายเข้ามาในที่นี้เกือบ2ปีแล้วก็ตาม...
เมื่อฉันทำอาหารสำหรับคนป่วยเสร็จแล้วฉันจึงเข้าไปในตัวห้องย่อยของแมนชั่น ห้องซึ่งใช้เป็นห้องนอน ภายในนั้นฉันได้พบกับผู้ชายคนหนึ่งที่มีแววตาเหม่อลอยอย่างคนไม่มีสติ และแขนขาที่เคยแข็งแรงเวลานี้กลับดูไร้ซึ่งเรี่ยวแรงในการช่วยตัวเอง....ผู้หญิงคนหนึ่งสามารถทำให้ผู้ชายคนหนึ่งเป็นได้ขนาดนี้เชียวหรือนี่...
\"ซุปเสร็จแล้ว...ทานสะนะแล้วก็ทานยาจะได้หายเร็วๆ\"ฉันพูดโดยไม่อาจสบตาของเขาเพราะบัดนี้แววตาของเขาเหลือเพียงความว่างเปล่า...และคงจะต้องเห็นเงาผู้หญิงที่อยู่ในหัวใจของเขาอยู่ในแววตานั้นแน่ๆ...และฉันคงต้องเจ็บ...อีกอย่างแน่นอน
หลังจากนั้น2วันเขาก็ดีขึ้นมาก และสิ่งแรกที่เขาพูดหลังจากที่ฉันดูแลเขามา2วันคือ....
\"แค่กๆ...คุณมาทำไม...เราไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว แค่ก...คุณจะมาดูแลผมอีกทำไม\"สายตาและน้ำเสียงของเขาตอนนี้ มันทำให้ฉันเจ็บปวด เจ็บที่ตรงหัวใจ...ทำไมกันหนอ...ทำไมฉันต้องมาคอยดูแลเขา เป็นห่วงเขา...คนที่คอยแต่จะทำร้ายจิตใจฉัน แล้วทำไมวันที่เขาไม่มีใคร ทำไมกันนะ ฉันยังอดเป็นห่วงเขาไม่ได้...แล้วก็คอยมาดูแลเขาทุกที...
\"ค่ะ..ฉัน...เข้าใจ เราไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว...ในฐานะแฟน แต่เรายังอยู่ในฐานะเพื่อน...ได้นะค่ะ\"ฉันตอบเขาไปอย่างยาลำบาก...น้ำใสๆจะปริ่มตาอยู่เนื่องๆ...
หลังจากนั่นไม่นานเขาก็หลับไปเพราะฤทธิ์ยา ฉันก็ได้แต่เบาใจว่าฉันจะไม่ได้ยินวาจาตัดพ้อของเขาอีกอย่างน้อยก็สัก2-3ชั่วโมง
...เขาหลับไปแล้ว...ฉันมองเขา...มองดูร่างที่เคยสง่างามต้องตาเพศตรงข้าม....ที่บัดนี้ซูบซีด แทบไม่เหลือเค้าโครงความเนี้ยบเมื่อครั้งยังเป็นปรกติดี...นานเท่าไรแล้วนะที่เขานอนซมไม่ทำอะไรอย่างนี้...เพียงแค่ผู่หญิงคนหนึ่งที่เขารักอย่างจริงใจเพียงครั้งเดียวในชีวิต...หนีจากเขาไป....ไป...ในวันที่ได้รู้ว่าเขาคิดจะขอเธอแต่งงาน....
…………………..
……………..
……...
\"หืมมมม...\"เสียงแสดงอาการง่วงงัวเงียดังขึ้น
\"ตื่นแล้วหรอค่ะ..ไข้ลดหรือยัง\"ฉันถามทันทีและไม่ต้องรอให้เขาตอบฉันก็เข้าไปวัดไข้พร้อมกับส่งถาด \'ข้าวต้มกุ้ง\'ของโปรดของของไปให้ ด้วยรู่นิสัยของเขาดีว่าต่อให้จะตายเเหล่มิตายแหล่เขาก็จะตอบว่า \'ผมไม่เป็นไร\'อย่างแน่นอน
\"ผมดีขึ้นแล้วมาก..คุณกลับไปเถอะ\"น้ำเสียงแข็งกร้าว ที่จือคำสั่งนิดๆถูกส่งมา ฉันได้แต่แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินและหวังว่าเขาจะยอมทำตามฉันสักครั้งด้วย
\"ฉันกลับแน่นอนค่ะ...แต่เป็นหลังจากที่คุณทำอะไรเองได้ก่อน ไม่ต้องมานอนพะงาบพะงาบอย่างนี้\"ฉันฝืนรวนกลับไป...นี่เป็นสิ่งเดียวที่ฉันจะปกปิดความรู้สึกไว้ได้...
...3วันต่อมา...
\"ก็ผมดีขึ้นพอที่จะดูแลตัวเองแล้ว...คุณกลับไปได้แล้วล่ะ\"เขาพูดขึ้นหลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ
นี่สินะ...สิ่งที่เขาคิดมาตลอดเกือบสัปดาห์ที่ฉันมาดูแลเขา เขาคงจะไม่เห็นค่าของมันคงจะหาทางไล่ฉันไปทุกวันอยู่แล้ว...เพราะฉะนั้นฉันควรจะไปเสียที...ไปจากชีวิตของคนที่ไม่เห็นค่าของความรักของฉัน
แต่พอฉันทำท่าจะก้าวออกไปเขาก็พูดขึ้น
\"อ้อ ผมมีเรื่องยากจะถามคุณนิดนึง”
ฉันเงียบไปอึดใจแล้วพยักหน้าให้เขาพูดต่อ
“...คุณมาทำดีกับผมทำไม หรือคุณคิดว่าผมจะใจอ่อน...กลับไปหาคุณ...”
.......ต่างคนก็ต่างเงียบ.....เขาตัดสินใจพูดต่อ....
“งั้นผมก็ขอโทษด้วยนะเพราะมันไม่มีทางเหมือนเดิมอีกแล้ว\" เขาพูดในสิ่งที่ฉันคิดว่ามันแย่ที่สุดที่เคยได้ยินมาจากปากเขา...อะไรกัน อะไรทำให้เขาเปลี่ยนไปไปขนาดนี้....ทำไมเขาถึงพูดจาดูถูกกันขนาดนี้เหล่า....เมื่อก่อนเขาออกจะสุภาพและเป็นสุภาพบุรุษ...
ฉันนั่งอึ้งอยู่นานพอควรทีเดียวแต่แทนที่ฉันจะต่อว่าเขากลับ...ฉันกลับยืนนิ่ง...พูดอะไรไม่ออก...อึ้งอยู่กับความคิดเข้าข้างตัวเองอย่างไม่มีที่สิ้นสุดของเขา...
...นี่หรอสิ่งที่ฉันทำให้เขาตลอดหลายวันที่ผ่านมา...เขามองฉันผิดไปได้ขนาดนี้เชียว...
...ฉันก็เเค่เห็นเขาเป็นเพื่อนเก่า..เมื่อเห็นเค้าผิดหวังก็เเค่อยากจะมาปลอบใจเขา...มาดูแล ในวันที่เขาไม่มีใคร...พอเขาหายดีฉันก็จะกลับไปทันที....ไม่ได้ต้องการให้มาผูกพันอะไรกับฉันเลย...จริงๆ...แต่ถ้าเขายังเข้าจะผิดๆแบบนี้ฉันคงต้องไป...ไปจากชีวิตเขาจริงๆเสียที
ฉันคิดว่าฉันควรจะตัดใจและเดินไปจากคนที่ไม่เห็นค่าความรักของฉันสักที ฉันเสียเวลามามากพอแล้ว
และแล้วฉันก็เดินออกไปจากแมนชั่นที่มีคนหลงตัวเองอยู่ เดินมึนงงไปกับความคิดของตัวเอง เมื่อกลับมาถึงบ้าน ฉันคิดว่าจะฟังเพลงคลายเศร้าเสียหน่อย
~ แค่อยากมาหา..ไม่เคยจะคิดไกล ก็แค่ห่วงใยเมื่อรู้ว่าเธอเศร้า
เธอถูกทอดทิ้ง..ได้ยินทุกเรื่องราว แค่ห่วงเท่านั่น ไม่เคยคิดแทนที่ใคร
*มาทางไหน จะไปทางนั้น กลับไปที่เก่าของฉัน
เธออย่ากังวล ว่าจะผูกพันธ์ อย่าคิดมากมาย
**แค่วันที่เหงาให้ฉันนั้นยืนข้างเธอ
แค่อยากมาหา เมื่อรู้ว่าเธอทุกข์ใจ
อดห่วงไม่ไหว ทั้งนั้น เมื่อรู้ว่าเธอไม่มีใคร
ไม่อยากให้เธอต้องเหงาคนเดียว ~
อะไรกัน มันช่างประจวบเหมาะอะไรอย่างนี้....กว่าจะรู้ตัวหยาดน้ำใสๆก็ไหลเป็นทางอาบแก้มเสียแล้ว
~ ~ ตี ดี ดิง ~ ~ เสียงข้อความเข้า
ฉันตัดสินใจรับข้อความจากเพื่อนรักที่แสนดี หลังจากตัดจากโลกภายนอกมาหลายวัน...
~ไงพวก สนใจจะไปเที่ยวหนุกๆกับเราไหมล่ะ งานนี้อาจเจอผู้ชายหล่อๆก็ได้~
ฉันละสายตาออกจากเครื่องมือไฮเทคในมือหลายวันมานี้มีข้อความประมาณนี้ส่งมาจากเพื่อนคนต่างๆหลายต่อหลายข้อความ ถึงตอนนี้..ฉันตัดสินใจแล้ว..ต่อไปนี้ ฉันจะเป็นคนใหม่ที่ดีกว่าเดิม สดใสกว่าเดิมและสวยกว่าเดิม แล้วเขาจะเสียใจที่ทิ้งฉันไป
\"หวะ หวัดดี...มีใครอยู่ไหม\"ฉันถามตามมรรยาททั้งๆที่รู้ดีว่ามีคนป่วยนอนอยู่บนเตียงภายในแมนชั่นนี้
\"แค่กๆ..\"เสียงเพียงเเค่นั้นก็ทำให้ฉันรู้อาการของคนป่วยแล้วว่าเป็นหนักเพียงไร...(เพราะฉันเป็นพยาบาล)
\"แปป นึงนะ...เดี๋ยวฉันจะทำซุปให้นะ\"พูดจบฉันก็กูลีกูจอมุ่งหน้าเข้าครัวอย่างคุ้นเคย แม้ว่าฉันจะไม่ได้ย่างกรายเข้ามาในที่นี้เกือบ2ปีแล้วก็ตาม...
เมื่อฉันทำอาหารสำหรับคนป่วยเสร็จแล้วฉันจึงเข้าไปในตัวห้องย่อยของแมนชั่น ห้องซึ่งใช้เป็นห้องนอน ภายในนั้นฉันได้พบกับผู้ชายคนหนึ่งที่มีแววตาเหม่อลอยอย่างคนไม่มีสติ และแขนขาที่เคยแข็งแรงเวลานี้กลับดูไร้ซึ่งเรี่ยวแรงในการช่วยตัวเอง....ผู้หญิงคนหนึ่งสามารถทำให้ผู้ชายคนหนึ่งเป็นได้ขนาดนี้เชียวหรือนี่...
\"ซุปเสร็จแล้ว...ทานสะนะแล้วก็ทานยาจะได้หายเร็วๆ\"ฉันพูดโดยไม่อาจสบตาของเขาเพราะบัดนี้แววตาของเขาเหลือเพียงความว่างเปล่า...และคงจะต้องเห็นเงาผู้หญิงที่อยู่ในหัวใจของเขาอยู่ในแววตานั้นแน่ๆ...และฉันคงต้องเจ็บ...อีกอย่างแน่นอน
หลังจากนั้น2วันเขาก็ดีขึ้นมาก และสิ่งแรกที่เขาพูดหลังจากที่ฉันดูแลเขามา2วันคือ....
\"แค่กๆ...คุณมาทำไม...เราไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว แค่ก...คุณจะมาดูแลผมอีกทำไม\"สายตาและน้ำเสียงของเขาตอนนี้ มันทำให้ฉันเจ็บปวด เจ็บที่ตรงหัวใจ...ทำไมกันหนอ...ทำไมฉันต้องมาคอยดูแลเขา เป็นห่วงเขา...คนที่คอยแต่จะทำร้ายจิตใจฉัน แล้วทำไมวันที่เขาไม่มีใคร ทำไมกันนะ ฉันยังอดเป็นห่วงเขาไม่ได้...แล้วก็คอยมาดูแลเขาทุกที...
\"ค่ะ..ฉัน...เข้าใจ เราไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว...ในฐานะแฟน แต่เรายังอยู่ในฐานะเพื่อน...ได้นะค่ะ\"ฉันตอบเขาไปอย่างยาลำบาก...น้ำใสๆจะปริ่มตาอยู่เนื่องๆ...
หลังจากนั่นไม่นานเขาก็หลับไปเพราะฤทธิ์ยา ฉันก็ได้แต่เบาใจว่าฉันจะไม่ได้ยินวาจาตัดพ้อของเขาอีกอย่างน้อยก็สัก2-3ชั่วโมง
...เขาหลับไปแล้ว...ฉันมองเขา...มองดูร่างที่เคยสง่างามต้องตาเพศตรงข้าม....ที่บัดนี้ซูบซีด แทบไม่เหลือเค้าโครงความเนี้ยบเมื่อครั้งยังเป็นปรกติดี...นานเท่าไรแล้วนะที่เขานอนซมไม่ทำอะไรอย่างนี้...เพียงแค่ผู่หญิงคนหนึ่งที่เขารักอย่างจริงใจเพียงครั้งเดียวในชีวิต...หนีจากเขาไป....ไป...ในวันที่ได้รู้ว่าเขาคิดจะขอเธอแต่งงาน....
…………………..
……………..
……...
\"หืมมมม...\"เสียงแสดงอาการง่วงงัวเงียดังขึ้น
\"ตื่นแล้วหรอค่ะ..ไข้ลดหรือยัง\"ฉันถามทันทีและไม่ต้องรอให้เขาตอบฉันก็เข้าไปวัดไข้พร้อมกับส่งถาด \'ข้าวต้มกุ้ง\'ของโปรดของของไปให้ ด้วยรู่นิสัยของเขาดีว่าต่อให้จะตายเเหล่มิตายแหล่เขาก็จะตอบว่า \'ผมไม่เป็นไร\'อย่างแน่นอน
\"ผมดีขึ้นแล้วมาก..คุณกลับไปเถอะ\"น้ำเสียงแข็งกร้าว ที่จือคำสั่งนิดๆถูกส่งมา ฉันได้แต่แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินและหวังว่าเขาจะยอมทำตามฉันสักครั้งด้วย
\"ฉันกลับแน่นอนค่ะ...แต่เป็นหลังจากที่คุณทำอะไรเองได้ก่อน ไม่ต้องมานอนพะงาบพะงาบอย่างนี้\"ฉันฝืนรวนกลับไป...นี่เป็นสิ่งเดียวที่ฉันจะปกปิดความรู้สึกไว้ได้...
...3วันต่อมา...
\"ก็ผมดีขึ้นพอที่จะดูแลตัวเองแล้ว...คุณกลับไปได้แล้วล่ะ\"เขาพูดขึ้นหลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ
นี่สินะ...สิ่งที่เขาคิดมาตลอดเกือบสัปดาห์ที่ฉันมาดูแลเขา เขาคงจะไม่เห็นค่าของมันคงจะหาทางไล่ฉันไปทุกวันอยู่แล้ว...เพราะฉะนั้นฉันควรจะไปเสียที...ไปจากชีวิตของคนที่ไม่เห็นค่าของความรักของฉัน
แต่พอฉันทำท่าจะก้าวออกไปเขาก็พูดขึ้น
\"อ้อ ผมมีเรื่องยากจะถามคุณนิดนึง”
ฉันเงียบไปอึดใจแล้วพยักหน้าให้เขาพูดต่อ
“...คุณมาทำดีกับผมทำไม หรือคุณคิดว่าผมจะใจอ่อน...กลับไปหาคุณ...”
.......ต่างคนก็ต่างเงียบ.....เขาตัดสินใจพูดต่อ....
“งั้นผมก็ขอโทษด้วยนะเพราะมันไม่มีทางเหมือนเดิมอีกแล้ว\" เขาพูดในสิ่งที่ฉันคิดว่ามันแย่ที่สุดที่เคยได้ยินมาจากปากเขา...อะไรกัน อะไรทำให้เขาเปลี่ยนไปไปขนาดนี้....ทำไมเขาถึงพูดจาดูถูกกันขนาดนี้เหล่า....เมื่อก่อนเขาออกจะสุภาพและเป็นสุภาพบุรุษ...
ฉันนั่งอึ้งอยู่นานพอควรทีเดียวแต่แทนที่ฉันจะต่อว่าเขากลับ...ฉันกลับยืนนิ่ง...พูดอะไรไม่ออก...อึ้งอยู่กับความคิดเข้าข้างตัวเองอย่างไม่มีที่สิ้นสุดของเขา...
...นี่หรอสิ่งที่ฉันทำให้เขาตลอดหลายวันที่ผ่านมา...เขามองฉันผิดไปได้ขนาดนี้เชียว...
...ฉันก็เเค่เห็นเขาเป็นเพื่อนเก่า..เมื่อเห็นเค้าผิดหวังก็เเค่อยากจะมาปลอบใจเขา...มาดูแล ในวันที่เขาไม่มีใคร...พอเขาหายดีฉันก็จะกลับไปทันที....ไม่ได้ต้องการให้มาผูกพันอะไรกับฉันเลย...จริงๆ...แต่ถ้าเขายังเข้าจะผิดๆแบบนี้ฉันคงต้องไป...ไปจากชีวิตเขาจริงๆเสียที
ฉันคิดว่าฉันควรจะตัดใจและเดินไปจากคนที่ไม่เห็นค่าความรักของฉันสักที ฉันเสียเวลามามากพอแล้ว
และแล้วฉันก็เดินออกไปจากแมนชั่นที่มีคนหลงตัวเองอยู่ เดินมึนงงไปกับความคิดของตัวเอง เมื่อกลับมาถึงบ้าน ฉันคิดว่าจะฟังเพลงคลายเศร้าเสียหน่อย
~ แค่อยากมาหา..ไม่เคยจะคิดไกล ก็แค่ห่วงใยเมื่อรู้ว่าเธอเศร้า
เธอถูกทอดทิ้ง..ได้ยินทุกเรื่องราว แค่ห่วงเท่านั่น ไม่เคยคิดแทนที่ใคร
*มาทางไหน จะไปทางนั้น กลับไปที่เก่าของฉัน
เธออย่ากังวล ว่าจะผูกพันธ์ อย่าคิดมากมาย
**แค่วันที่เหงาให้ฉันนั้นยืนข้างเธอ
แค่อยากมาหา เมื่อรู้ว่าเธอทุกข์ใจ
อดห่วงไม่ไหว ทั้งนั้น เมื่อรู้ว่าเธอไม่มีใคร
ไม่อยากให้เธอต้องเหงาคนเดียว ~
อะไรกัน มันช่างประจวบเหมาะอะไรอย่างนี้....กว่าจะรู้ตัวหยาดน้ำใสๆก็ไหลเป็นทางอาบแก้มเสียแล้ว
~ ~ ตี ดี ดิง ~ ~ เสียงข้อความเข้า
ฉันตัดสินใจรับข้อความจากเพื่อนรักที่แสนดี หลังจากตัดจากโลกภายนอกมาหลายวัน...
~ไงพวก สนใจจะไปเที่ยวหนุกๆกับเราไหมล่ะ งานนี้อาจเจอผู้ชายหล่อๆก็ได้~
ฉันละสายตาออกจากเครื่องมือไฮเทคในมือหลายวันมานี้มีข้อความประมาณนี้ส่งมาจากเพื่อนคนต่างๆหลายต่อหลายข้อความ ถึงตอนนี้..ฉันตัดสินใจแล้ว..ต่อไปนี้ ฉันจะเป็นคนใหม่ที่ดีกว่าเดิม สดใสกว่าเดิมและสวยกว่าเดิม แล้วเขาจะเสียใจที่ทิ้งฉันไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น