ตอนที่ 3 : Chapter 2
Chapter 2 : กลุ่มกองกำลังป้องกันตนเอง(1)
[Sasia : บรรยาย]
เช้าวันถัดมาที่บ้านพักจีอ็อตโต้ ห้องนอนของซาเซีย
พรึ่บ~
เสียงของผืนผ้าม่านสะบัดตามแรงที่ฉันเป็นคนเปิด..ผ้าม่านสีขาวลายสวยริมหน้าต่างเพื่อรับแสงแดดอันอบอุ่นในฤดูใบไม้ผลินี้ ก่อนที่ฉันจะยืดเส้นยืดสายและฟังเสียงนกร้องเจื้อยแจ้วที่ออกมาต้อนรับวันใหม่เช่นกัน ชั่งเป็นเช้าที่สดใสจริงๆ..
" เอาหละ..ไปอาบน้ำแล้วลงไปเตรียมอาหารเช้าดีกว่า "
ฉันพูดกับตัวเองเพื่อเตือนความจำ...นี่ก็ผ่านมาหลายปีแล้วสินะที่ฉันอยู่กับพี่ๆทั้งสองที่ช่วยชีวิตฉันไว้ ตั้งแต่ตอนนั้นฉันก็แทบจะไม่คิดจะไปที่ไหน..ฉันกลัว ฉันกลัวกว่าที่จะพยายามตามหาญาติ ทั้งๆที่แค่นาฬิกาเรือนนั้น..มันก็นำพาไปถึงตระกูลท่านพ่อของฉันได้ แต่ฉันไม่ต้องการ...ในใจฉันมันย้ำเตือนว่าถ้าหากหาเจอล่ะก็..ต้องเกิดเรื่องแน่ๆ ไม่ใช่แค่คนใส่ชุดดำที่ตามจะมาเอาชีวิตตั้งแต่เด็กแต่จะมีบางสิ่งเกิดขึ้นที่แย่กว่านั้น
.
.
.
.
.
ไม่นานฉันก็เดินลงมาชั้นล่างของบ้าน ทันทีที่เข้าห้องอาหารก็พบพี่จีและพี่จีอ็อตโต้ที่เตรียมอาหารกันเสร็จไปแล้ว...
" อรุณสวัสดิ์ค่ะ! หนูนึกว่าวันนี้เวรหนูซะอีก "
" อ่า..วันนี้เวรพวกพี่ทำนะอย่าลืมสิ! มาเร็วๆ..ทานอาหารกันเถอะ "
พี่จีอ็อตโต้ยิ้มมาให้ฉัน.. ' รอยยิ้มที่อบอุ่นดั่งท้องฟ้าที่สดใส ' คนคนนี้ยังคงให้ความรู้สึกนี้กับฉันไม่เปลี่ยนตั้งแต่เจอกันครั้งแรก..สายตาที่สามารถมองทะลุผ่านตัวฉันมาได้ราวกับเข้าใจในตัวฉัน...กระทั่งพี่จีเองก็ด้วย คนคนนี้ถึงแม้จะนิ่งเงียบ สุขุม แต่ภายในใจพี่เขานั้นดั่งพายุที่แปรปรวน..เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย แต่ทั้งหมดทำไปเพราะความเป็นห่วงฉันจากใจ อย่างเช่นคำเอ่ยออกมาในตอนนี้
" .....วันนี้เป็นอะไรหรือเปล่า สีหน้าดูไม่ดีเท่าไร? "
" อ่ะ! มะ..ไม่นี่ค่ะพี่จี คิดไปเองหรือเปล่า ^^;; "
ฉันตอบพี่จีด้วยอาการตะกุกตะกัก แน่นอนว่า..ใช่ ฉันมีเรื่องไม่สบายใจ มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่นึกถึงนาฬิกาเรือนนั้น...และแน่นอนฉันไม่สามารถรอดพ้นสายตาของพี่ทั้งสองได้ คงเพราะอยู่ด้วยกันมานานเลยทำให้ดูออกง่าย... พี่ชายที่ฉันรักไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริงๆ
" ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า? หรือนอนแล้วไม่สบาย "
" .......//จ้อง "
" โธ่..บอกว่าไม่มีคือไม่มีสิค่ะ ทานเร็ว...วันนี้หนูต้องไปห้องเสื้อด้วยนะคะ "
ฉันรีบแสร้งหยิบขนมปังปิ้งมา ทาซอสครีมสีสวยลงบนขนมปังและปิดท้ายด้วยแฮมที่ทอดกำลังทาน ฉันกัดเข้าปากไปหนึ่งคำเพื่อให้พี่ๆดู...แน่นอนว่าการกระทำของฉันตกอยู่ในสายตาพี่ๆทั้งสองก่อนที่พวกพี่ๆจะลงมือทานตาม ระหว่างทานกันอย่างเรียบง่ายสำหรับพี่ชายสองคนและน้องสาวหนึ่งคนอย่างฉันก็ได้มีเสียงเคาะของเหล็กกระทบกับประตูไม้บานใหญ่หน้าบ้าน..มันเป็นสัญญาณเรียกผู้อยู่อาศัยภายในบ้านหลังนี้นั้นล่ะ
ตึง...ตึงๆ!
" ใครมากันนะ? "
" เดี๋ยวหนูไปดูให้- "
" ไม่ต้อง..พี่ไปเอง "
พี่จีขัดฉันระหว่างที่จะลุกจากเก้าอี้ไปที่หน้าบ้าน..เจ้าตัวเดินออกไปสบายๆก่อนจะกลับมาไม่นานนักกับคนใหม่ที่เข้ามาด้วย ชายหนุ่มวัยเดียวกับพวกพี่ๆเพียงแต่มีเรือนผมและดวงตามีสีแดงเลือดหมูในชุดที่คล้ายกับพี่จีอ็อตโต้ เพียงแต่สีตัวเสื้อเชิ้ตนั้นสีขาวแขนยาวและส่วนกางเกงเป็นสีแดงสลับขาวเป็นลายสก็อต สวมหมวกสีเทาหม่น..ได้เข้ามาในห้องครัวก่อนจะเอ่ยทักขึ้นด้วยรอยยิ้ม
" อรุณสวัสดิ์จีอ็อตโต้ "
" โอ้! นายเองหรอ ' โคซาร์ท ' มาหาแต่เช้าเลยนะ..มีอะไรหรือเปล่า "
" อ่า..นิดหน่อย..//เหลือบมองซาเซีย "
หืม? มองมาทางฉันทำไมอ่ะ?? ฉันสงสัยในใจก่อนจะตามมาอีกประโยคขึ้น..
" เด็กคนนี้หรอ? ที่เป็นน้องพวกนายน่ะ น่ารักจัง!! ^^ "
พี่ชายคนนั้นทำท่าจะมาจับแก้มฉันด้วย..แต่ถูกพี่จีอ็อตโต้ตีมือไปหนึ่งที...เจ็บไหมค่ะ??
เพี๊ยะ!
" โอ๊ยๆ นายทำอะไรเนี้ย "
" จะทำอะไรให้น้อยๆหน่อย... "
" นายนั้นล่ะจีอ็อตโต้ เก็บไอ้อาการหวงน้องของนายไปซะ! "
" O^O "
ฉันกระพริบตาปริบๆพร้อมกับเคี้ยวอาหารในปากไปด้วยกับภาพตรงหน้า พี่โคซาร์ทที่ลูบมือตัวเอง..พี่จีที่เถียงกับพี่จีอ็อตโต้ เฮ้อ~พี่ชายหนู~~
ก่อนที่พี่จีอ็อตโต้จะหันมาแนะนำคนตรงหน้าให้รู้จัก...
" อ่า..ซาเซียคนนี้คือ ' ชิม่อน โคซาร์ท ' เพื่อนที่รู้จักกันโดยบังเอิญน่ะ ส่วนโคซาร์ทนี่ ' ซาเซีย ' น้องสาวของพวกเราเอง "
" ฮะฮะ ยินดีที่ได้รู้จักกับเธอนะ..ซาเซียจัง อ่า..เห็นว่าเป็นลูกครึ่งหรอ? "
" ค่ะ...ญี่ปุ่น-อิตาเลี่ยน "
ใช่ค่ะ...ฉันเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น-อิตาเลี่ยน สังเกตได้จากสีผิวและดวงตาได้เลยค่ะ...ไม่ได้อยากจะพูดถึงมันแต่เพราะทุกคนที่รู้จักกับฉันมักจะพูดเป็นเสียงเดียวกันเสมอ บ้างก็พูดว่า ' ผิวของซาเซียจังสวยเหมือนคนเอเชีย ' บ้างก็บอกว่า ' ดวงตาสีสวยเหมือนอัญมณีเม็ดงามที่หายากในยุโรปเลย ' อยากจะตอบกลับไปว่า.. ค่ะหนูเป็นลูกครึ่งค่ะ =^=;;
" มีปัญหากับน้องฉันรึ?? "
นั่นไง! น้ำเสียงที่นิ่งเรียบแต่แฝงไปด้วยความเยือกเย็นทำเอาฉันเหงื่อตกทันที พี่คนนี้เดาใจยากจัง?..เดี๋ยวใจดีเดี๋ยวร้าย แต่ไม่ว่าจะอย่างไหน พี่จีอ็อตโต้ยังใจดีเสมอสำหรับฉันเลยล่ะ...ฉันชอบพี่เขาที่เป็นแบบนี้
.
.
.
.
.
หลังที่ทานอาหารเสร็จ พวกพี่ก็ไปนั่งคุยกันในห้องส่วนกลาง(ห้องนั่งเล่น)ส่วนฉันมีหน้าที่เก็บล้างชามอาหารเช้า ดำเนินกิจวัตรประจำวันเหมือนอย่างทุกครั้ง..ก่อนจะขึ้นไปที่ห้องเพื่อเตรียมกระเป๋าและเช็คความเรียบร้อยของตัวเองด้วยการเปลี่ยนชุด วันนี้ฉันใส่ชุดเอี๊ยมประโปรงเหมือนอย่างเคยเพียงแต่สีวันนี้คือสีม่วงอ่อน เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวคอกลมประดับด้วยโบว์สีดำขนาดกลางที่กลางอกเสื้อ ที่แขนเสื้อยาวมีจีบลายลูกไม้หุ้มข้อมือฉันไว้ ฉันสำรวจที่หน้ากระจกอย่างดีก่อนจะเดินไปโต๊ะเครื่องแป้งใกล้ๆเพื่อทำผม ฉันรวบผมมัดไม่แน่นมากก่อนจะนำมาพาดที่ไหล่ขวาของฉัน...สีของยางรัดผมเป็นสีม่วงอ่อนตามชุดเลยล่ะ...ว่าแต่แต่งแบบนี้ดูตลกไหมนะ?
เมื่อสำรวจตัวเองเรียบร้อยแล้วก็หยิบกระเป๋าหนังน้ำตาลขึ้นมาก่อนจะสะพายและเดินออกจากห้องไป ทันทีที่เดินลงมาชั้นล่างก็เห็นพวกพี่ๆหันมามองแทบทันที...ดูตลกจริงๆสินะ T^T
" วันนี้แต่งตัวดูดีผิดปกตินะซาเซีย "
" มันดูตลกหรอ? ที่พูดว่า ' ผิดปกติ ' น่ะพี่จี Q^Q "
" เฮ้ย! พี่บอกว่า ดู-ดี ไม่ใช่ ตลก!! เด็กบ้า!!..ฟังผิดอยู่เรื่อย "
พี่จีลุกขึ้นมาและขยี้ผมของฉัน ตายล่ะ! นี่พี่เขาบอกว่าฉันดูดีหรอ?? แต่เดี๋ยวนะ!!..ผมหนู~~
" งื้อออ...ผมหนู "
" อะ..อ่า จี!! นายทำอะไรน้องเนี้ยห๊ะ!! ผมเสียทรงหมดแล้ว..เดี๋ยวนะซาเซียพี่แก้ให้ รอเดี๋ยว.."
พี่จีอ็อตโต้ที่เหมือนพึ่งรู้สึกตัวรีบลุกจากโซฟาดึง(อุ้ม)ร่างฉันออกจากพี่จีและซ่อนฉันไว้ด้านหลัง ก่อนจะพลักให้ฉันนั่งรอที่โซฟาอีกตัวและหายไปด้านบนห้อง ฉันว่า..พี่เขาน่าจะไปเอาหวีมานั้นล่ะ =^=
" ฮะฮะฮะ พี่ชายจอมหวงน้องสาวตัวจริงเลยคนนี้...แต่วันนี้ซาเซียจังแต่งตัวน่ารักจนน่าเป็นห่วงจริงๆนั้นล่ะ "
" เหอะ! น่าหมั่นไส้มากกว่า "
" อะไรกันจี นายก็เป็นห่วงซาเซียจังไม่ใช่หรอ..เนอะ! ซาเซียจัง ^^ "
พี่โคซาร์ทส่งรอยยิ้มมาให้ในขณะที่พี่จีก็เดินไปนั่งลงข้างพี่เขาก่อนจะกอดอกและทำหน้าปั้นยาก พร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่...ส่วนฉันแค่ยิ้มๆส่งคืนนั้นล่ะ ว่าแต่อะไรคือฉันแต่งตัวจนน่าเป็นห่วงอ่ะ??
" มาแล้วๆ มาพี่ทำผมให้ ^^ "
" เอ๋?? " <-- ฉัน
" จีอ็อตโต้..นายจะทำผมน่ะก็ได้อยู่..แต่นายจะทำทรงไหน หืม?? "
" เดี๋ยวนายก็รู้... "
พี่จีอ็อตโต้บอกให้ฉันหันหลังกับพี่เขา ส่วนพี่เขาก็แกะยางรัดผมฉันเอาไปไว้ที่ข้อมือตัวเองก่อนจะใช้แปรงหวี..หวีให้กับฉันอย่างเบามือ...จะว่าไปก็นานแล้วนะที่พี่จีอ็อตโต้ไม่ได้เป็นคนทำผมให้แบบนี้ จะว่าอย่างนั้นไม่ได้..ทั้งพี่จีและพี่จีอ็อตโต้นั้นล่ะที่เป็นคนพลัดกันทำผมให้ตอนฉันอยู่ที่โบสถ์แห่งนั้น สถานที่ที่เราผ่านมาด้วยกัน...
" เอาหละ..เสร็จแล้ว!! แบบนี้พี่คิดว่า..เอ่อ...จีนายคิดว่ามัน.. "
" อืม..ก็ดูดีนิ "
" ฮะฮะ เมื่อกี้ว่าดูดีแล้วนะ..ตอนนี้ดูดีกว่าเก่าอีก "
" ......... "
ฉันที่นั่งอยู่เฉยๆให้พวกพี่ๆวิจารณ์กันไปมาได้แต่เก็บความสงสัยในใจ ถามว่ามันเป็นแบบไหน..ก็แค่พี่จีอ็อตโต้เปลี่ยนจากผมที่มัดไม่แน่นมากพาดไว้ที่ไหล่ขวา มาเป็นการถักเปียและพาดไว้ที่ไหล่ขวาแทนยังไงล่ะค่ะ
" เฮ้อ~ ให้หนูไปได้หรือยังค่ะ..จะสายแล้วนะ "
" อ่ะ! จริงด้วยนะ..มา! พี่จะเดินไปส่งหน้าบ้านนะ ^^ "
ตึกตัก..
เอ๋?? เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น...ฉันที่ตกอยู่ในความสงสัยได้แต่เก็บไว้ ก่อนจะปั้นหน้ายิ้มคืนกลับไปแก่พี่จีอ็อตโต้ที่เมื่อครู่ยิ้มให้กับฉัน รอยยิ้มที่ดูเป็นห่วงพอต้องแสงสะท้อนจากแดดที่หน้าต่างรอดมามันเหมือนมีแสงประกายบางอย่าง..พร้อมกับลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู...พี่จีอ็อตโต้ได้เดินมาส่งฉันที่หน้าประตูเหมือนอย่างเคย
" เดินระวังๆนะรู้ไหม...เธอยิ่งซุ่มซ่ามอยู่ อีกอย่างช่วงนี้โจรชุกชุมยังไงก็อย่าไปเดินคนเดียวล่ะ "
" ค่ะ...ไปแล้วนะคะ "
ฉันโบกมือลาพี่จีอ็อตโต้...และสาวเท้าไปยังห้องเสื้อทันที...จะว่าไปแล้วเมื่อกี้คืออะไรกันนะ??
.
.
.
.
.
[Giotto : บรรยาย]
ทางด้านบ้านพักจีอ็อตโต้
หลังจากที่ผมได้ส่งซาเซียไปทำงานแล้วผมก็ยังนึกถึงภาพน้องสาวที่เดินลงมาก่อนหน้านี้ ภาพที่เธอในชุดเอี๊ยมกระโปรงสีม่วงอ่อน ตัวเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวคอกลม ประดับด้วยโบว์สีดำขนาดกลางที่กลางอกเสื้อและแขนเสื้อยาวที่มีจีบลายลูกไม้หุ้มข้อมือ ราวกับถูกสะกดไว้..ผมที่เห็นเธอแต่งตัวออกจะน่ารักอยู่แล้ว แต่วันนี้ดูดีกว่าครั้งไหนๆ..เพราะเธอโตขึ้นหรือเปล่านะ?? แต่มีบางอย่างที่เกิดขึ้นกับผม
ตึกตัก...
อยู่ๆหัวใจของผมก็เต้นผิดจังหวะ..ถึงมันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ไม่รู้ว่ามันคืออะไร..แต่ที่แน่ๆไม่ดีเอาเสียเลย...
" เฮ้อ!~ "
" เป็นอะไร?? แค่ส่งน้องไปทำงาน..ไม่ได้ส่งไปตายซะหน่อย "
" แค่ให้ไปคนเดียวก็เท่ากับส่งไปตายแล้ว!! "
" โอ๊ย!! คนหวงน้องเอ๋ย!! "
จีว่าผมแบบนี้อีกแล้ว!! ผมได้แต่บ่นกับตัวเองในใจไม่ได้กล่าวออกไป...ทำไมจีชอบพูดว่า ' ผมมันคนหวงน้อง ' ก็แค่ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับซาเซียนี่นา อีกอย่างสายตาพวกนั้นมันน่าไว้ใจเลยด้วยซ้ำ!! แต่ชั่งเถอะ...ผมพยายามสงบสติตัวเองก่อนที่จะไปนั่งฝั่งตรงข้ามที่เป็นที่ผมทำผมให้ซาเซียนั้นล่ะ และเปิดประเด็นใหม่
" แล้ว..นายมาทำอะไรถึงบ้านคนอื่นล่ะโคซาร์ท "
" อ่า...นั้นสินะ "
" ...... "
หมอนั่นนิ่งเงียบไปพร้อมกับปล่อยบรรยากาศแปลกๆขึ้นมา ซึ่งตอนนั้นเองที่ผมสัมผัสถึงลางไม่ดีเอาเสียเลย...
" ฟังให้ดีนะ..ดูเหมือนว่างานที่พวกนายทำไปเมื่อวานจะเป็นงานสุดท้ายแล้วล่ะ "
" หมายความว่ายังไงน่ะ?? " <-- ผม
" นายจะบอกว่า ตาลุงนั้นเลิกจ้าง?? "
" ก็ไม่เชิงหรอกนะ เพราะว่า...ร้านน่ะถูกทำลายไปเมื่อคืนน่ะสิ "
" ?! x2 "
ทั้งผมและจีแสดงสีหน้าตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น ร้านที่พวกผมทำมันเป็นร้านขายของทั่วไปธรรมดาๆและมันตกอยู่ในอำนาจมาเฟียเจ้าถิ่นนั้นด้วย ไม่แปลกใจหรอกนะที่อยู่ๆก็จะเป็นแบบนี้..มันเป็นเรื่องธรรมดาที่ตอนนี้อำนาจของมาเฟียมีอิทธิพลมากพอตัว ผมคิดแล้วก็โกรธ...แต่พวกผมก็ทำอะไรไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้เลยสักทาง...
" เห..ไม่ต้องโมโหไปหรอกน่า ใจเย็นๆไว้ "
" อ่า... "
ผมตอบจีกลับไป หมอนั่นรู้ดีว่าผมแสดงอาการแบบไหนออกไป...เพราะอยู่ด้วยกันมานานมากถึงรู้เรื่องไปซะหมด ผมเอนหลังเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ที่กำลังเดือดก่อนจะนึกถึงอะไรขึ้นมา
" ว่าแต่นายได้ข่าวจากไหนมาน่ะ เร็วไปนะ..นักข่าวยังตามไม่ทันเลย "
" เรื่องนั้นหรอ..ง่ายๆก็เมื่อคืนเพื่อนฉันเดินแถวนั้นแล้วก็ไปเห็นรถตำรวจท้องที่แถวหน้าร้านที่เราทำงานกันน่ะสิ "
" เพื่อนนายนี่สุดยอดเลยนะ "
จีได้เอ่ยชมโคซาร์ท ส่วนผมก็พลอยยินดีที่ได้ยินแบบนั้น...ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปต้องแย่แน่ๆ
" จริงสิ..วันนี้ก็แวะไปเยี่ยมคุณลุงเฟย์ด้วยก็ดีนะ "
" นั้นสินะ จี..เดี๋ยวเราแวะไปรับซาเซียแล้วก็พาไปด้วยเลยล่ะกันเนอะ "
ผมเอ่ยถามจีด้วยความอยากรู้ หมอนั่นหยักคิ้วหน่อยๆก่อนจะเผยรอยยิ้มที่มุมปากก่อนจะเอ่ยประโยคที่ผมแทบจะกำหมัดน้อยๆ
" หึ! อะไรๆก็ซาเซียตลอดนะนายน่ะ...นี่แค่ซาเซียออกไปได้ไม่ถึงชั่วโมงเองนะ "
" ฉันหมายถึงตอนออกไปรับ...ไม่ใช่ตอนนี้!! " <-- ผม
" ครับๆ พ่อคนหวงน้อง "
" ฮะฮะฮะ "
โคซาร์ทหัวเราะน้อยๆก่อนจะหันมาทางผมแล้วเอ่ยขึ้น
" งั้น..ฉันขอถามอะไรนายหน่อยสิจีอ็อตโต้ "
" อะไรล่ะ..ว่ามาสิ? "
" นาย..อย่าว่าฉันนะ แต่ว่าเท่าที่สังเกตดูนายจะมากกว่า ' หวง ' ซาเซียซะอีกแน่ะ "
" มากกว่า?? นายหมายความว่ายังไงเนี้ย "
ผมว่าไปด้วยความสงสัย อะไรคือมากกว่าคำว่า ' หวง ' และอีกอย่างผมไม่ได้หวงซาเซียนะ..ก็แค่...
" ฉันบอกแล้วโคซาร์ท หมอนี่ไม่รู้ตัวหรอก... "
" เห..แต่จีอ็อตโต้ก็เป็นที่ปรึกษาเรื่องพวกนี้ได้ดีไม่ใช่หรอ? "
" กับคนอื่นน่ะได้ แต่ตัวเอง.. ' ไม่ ' "
" เรื่อง..แบบนี้?? " <-- ผม
ผมมองหน้าเพื่อนทั้งสองของผมสลับไปมาหลังจากที่สองคนนี้คุยกันอยู่หลายประโยค เรื่องแบบนี้??
" ความ-รัก x2 "
" เอ๋!! "
.
.
.
.
.
-ติดตามตอนต่อไป-
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
