คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 5
SASIA : SAY
หลังจากที่จบเรื่องทุกอย่างที่ร้านอาหารนั้นแล้ว ฉัน อายะ และคุณแรมโพก็พากันเดินเล่นแถวๆสวนสาธารณะในเมือง ซึ่งในยามนี้ก็บ่ายกว่าๆแล้วล่ะคะ
" นี่ เราก็เดินเล่นมานานแล้วนะ จะไปไหนต่ออ่ะ ฉันเหนื่อยแล้ว~ "
" ใครเหนื่อยกันแน่ อีตาคนเรื่องมาก "
" เอาน่าๆ นานๆเราจะมาเดินเล่นแถวนี้กันนะ ว่าแต่อายะ ฉันอยากทานอะไรเย็นๆอย่าง.....ไอศครีมตรงนั้นอ่ะ > < "
ฉันพูดขึ้นพร้อมกับกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปที่ร้านไอศครีมที่เปิดแถวนั้น ใช้เวลาไม่นานก็พากันซื้อมาทานกันครบ ซึ่งวันนี้พวกเราสามคนต่างพากันทานไอศกรีมรอบที่สามของวันแล้ว ที่ทานน่ะก็เพราะพี่แรมโพชวนไม่ก็ฉันนี่ล่ะคะ 555 และแล้วก็พากันกลับมาที่ห้องเสื้อของเราซักทีคะ
ห้องเสื้อของพวกซาเซีย
" ไปไหนกันมาตั้งนานเนี้ย พวกเราต่างพากันทำงานหนักกันมากๆเลยนะ รู้ไหม! "
" ขอโทษๆ มากิ พอดีพวกฉันไปเจอเรื่องมาน่ะ "
" เรื่อง? เรื่องอะไรอ่ะ คงไม่เกี่ยวกับท่านหัวหน้ากรมตำรวจที่นั่งอยู่ตรงนั้นหรอกนะเธอ "
ทันทีที่มากิพูด ฉัน อายะ และพี่แรมโพต่างพากันหันไปดูที่โต๊ะข้างริมหน้าต่าง ซึ่งก็เห็นคุณอเลาดี้กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์รอบเย็นอยู่ ก่อนที่เขาจะลดหนังสือพิมพ์และถอนหายใจออกมานิดหน่อย พร้อมกับทำท่าจะยกแก้วน้ำที่คาดว่าพวกวีโอล่าน่าจะนำมาให้ก่อนหน้าแล้ว อยู่ๆสายตาเขาก็มาสะดุดกับสายตาพวกเราสามคน และเขาก็ลุกขึ้น และเอ่ยเรียกชื่อฉันเพียงคนเดียว ใช่คะได้ยินไม่ผิดหรอก เพียงคนเดียว T^T ฮือๆเขาจะทำอะไรไหมนะ
" เธอ ซาเซียนะ เชิญมาทางนี้หน่อยจะได้ไหม ผมมีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย "
" คะ..ค่ะ ไปก่อนนะอายะ มากิ "
" อือ สู้ๆนะ อย่าเกร็งล่ะ "
มากิ เป็นกำลังให้ฉันก่อนจะพาอายะและพี่แรมโพขึ้นไปชั้นสอง อายะคงจะเตรียมตัวกลับเพื่อไปส่งพี่แรมโพด้วยนั้นล่ะ และฉันเมื่อเดินมาถึงโต๊ะที่คุณอเลาดี้ยืนรออยู่เขาก็มาลากเก้าอี้ออกมาเชิงให้ฉันนั่ง เมื่อนั่งลงแล้วเขาก็ขยับเก้าอีกให้เล็กน้อยเพื่อให้ฉันนั่งได้ถนัด และเขาจึงกลับมานั่งที่ของตนและเปิดประเด็นถามทันที
" ผมอยากจะถามหน่อยว่า ทำไมคุณถึงคิดว่า อีซาโต้ คนร้ายที่ก่อเหตุที่ร้านอาหารและจับคุณเป็นตัวประกันถึงไม่ใช่คนร้ายที่กำลังก่อความวุ่นวายอยู่ล่ะ "
" ถามว่า ทำไม? หรอคะ? ไม่รู้สิคะ...แต่ว่าถ้ามองอีกมุมหนึ่งหละก็อาจจะเป็นไปได้ว่าจะคนโยนความผิดให้เขา หรือไม่ก็เขาอาจจะไปเห็นคนร้ายก็ได้นะคะ เขาถึงได้หนีพวกคุณมาถึงร้านอาหารน่ะ "
ฉันตอบคำถามไปอย่างนิ่งๆ จนดูออกได้ว่าคุณอเลาดี้อึ้งอยู่ก็เป็นได้ และเปลี่ยนมาเป็นยิ้มที่มุมปากแต่ดูอ่อนโยน พร้อมกับมาลูบหัวของฉันและพูดว่า...
" หึ..ถึงจะดูเป็นเด็ก แต่ก็ฉลาดมากเลยนะ สายตาฉันไม่พลาดสินะ "
" เอ๋! ไม่พลาด? หมายความว่ายังไงคะ "
" ผมว่าช่วงนี้เธอจะไปไหนมาไหนก็พาผู้ปกครองอยู่ๆรอบๆตัวก็ดีนะ เพราะผมเหมือนจะรู้สึกถึงสายตาหนึ่งมองมาอยู่เรื่อยๆน่ะ "
สายตา? อ่ะ! จริงด้วย...ถึงจะไม่มาก..แต่.....
" ซาเซีย~~ ชุดนี้ดู...กรี๊ด!!~ นี่นายเป็นใคร!! ใครใช้ให้จับฉันอย่างนี้ฮะ!! "
" อยู่นิ่งๆและหุบปากไปซะ เฮ้ย! เด็กคนนั้นน่ะที่อยู่ข้างๆคุณหัวหน้ากรมตำรวจผู้สุขุมคนนั้นมาทางนี้เร็ว ไม่อย่างนั้นเพื่อนของเธอจะตายแบบไม่รู้เรื่องเลยนะ "
เหมือนภาพจะตามไม่ทัน มินนะ ที่กำลังถือชุดราตรีของผู้หญิงวัยกลางคนมาให้ฉันดูกลับถูกผู้ชายคนหนึ่ง ใส่เสื้อฮูดปิดหน้า ใส่แว่นกันแดด และหมวกไหมพรมสีดำปิดเอาไว้ และเรียกฉันที่ตอนนี้ลุกขึ้นทันทีที่เห็นมินนะถูกจับเป็นตัวประกันอยู่
" มินนะ!! อ่ะ! "
" อย่าไปฟังมัน ให้ผมจัดการเอง "
" จะได้ยังไงคะ นั้นเพื่อนฉันนะคะแล้วก็.... "
" ผมบอกให้ฟังก็คือฟัง! "
คุณอเลาดี้หันมาขึ้นเสียงกับฉัน และฉันเมื่อได้ยินแล้วก็หงุดหงิดทันที และหันไปพูดว่า....
" ถึงคุณจะเป็นตำรวจ ก็ใช่ว่าฉันจะกลัวนะคะ อีกอย่างนั้นเพื่อนของฉัน อย่างคุณน่ะอย่ามายุ่ง!! "
ฉันพูดใส่เขาก่อนจะหันไปทางคนร้ายคนนั้นและก้าวออกไปสองก้าวแต่แล้วก็ถูกคุณอเลาดี้คว้าแขนเอาไว้
" นี่เธออยากจะตายนักหรือไง นั่นปืนนะ "
" ถึงอย่างนั้นฉันก็รู้จักดีกว่าคุณ และเพื่อนฉันไม่ใช่คนแบบนั้น "
ฉันจ้องเขาอย่างคนอาฆาตแค้น แต่ฉันก็ทำไปเพราะหงุดหงิดเขาหรอก และเมื่อฉันหลุดจากมือเขาที่เกาะกลุมกลายเป็นว่าเขามายืนหลังฉันแทน และฉันก็หันไปถามคนร้ายคนนั้นที่จับมินนะเป็นตัวประกันอยู่ขึ้น
" นี่! คุณจะปล่อยเพื่อนฉันได้หรือยัง เพื่อนฉันหายใจไม่ออกแล้วนะ! "
" ไม่ ถ้าหากเธอยังอยู่ตรงนั้น "
" แน่นอนเพื่อน~ เพื่อนสุดหวงของพวกฉัน ใครบังอาจรุกล้ำเข้ามาก็จงรับซะเถอะโว้ย!~ "
ปึก!! อ้าก!!
เสียงแรกคือเสียงที่มากิได้กระโดดลงมาจากขั้นบันไดที่ไม่ชันนักของชั้นสองเตะเข้าที่หน้าของคนร้ายอย่างเต็มรัก แล้วจึงตามมาด้วยเสียงสองที่แสดงความเจ็บปวดเป็นอย่างมาก ก่อนที่จะปล่อยตัวมินนะออก ฉันจึงเข้าไปดูอาการ
" เป็นยังไงมั้งมินนะ "
" แค่กๆๆ โอย~ ไอ้เจ้าโจรบ้า!! อ่ะ! ฉันไม่เป็นไรซาเซีย ^^ "
" โอย~ หนอย! แก! "
อยู่ๆคนร้ายก็คลั่งหันปืนเล็งมาทางฉัน มากิที่อยู่ข้างๆถึงกับชะงัก และแล้วก่อนเหนี่ยวไกปืน ฉันได้วิ่งพุ่งเข้าใส่และใช้มือเปล่าปัดออกพร้อมกับใช้ขาเตะเข้าที่หน้าอีกครั้ง ซึ่งที่ฉันทำได้เนี้ยคงเป็นเพราะไปเรียนเต้นรำกับพวกวีโอล่าล่ะมั้ง ตัวฉันถึงรู้สึกได้ว่า เหมือนลอยในอากาศได้
เวลาผ่านไป 1-2 ชม.
และแล้วก็หมดไปอีกงานสำหรับการไล่ล่าโจรก่อความวุ่นวาย เหตุจากคนคนนี้เครียดหนักมากจึงก่อความวุ่นวายขึ้น แหม~ พี่ชายถึงจะเครียดขนาดไหนก็ไม่ควรทำแบบนี้นะ ไร้สาระสิ้นดี - -
" ขอบคุณเธอมากๆเลยนะ โดยเฉพาะเธอ ซาเซีย ถ้าเธอบอกมาตั้งแต่แรกว่าเพื่อนๆของเธอเก่งแบบนี้ฉันคงไม่ห้ามเธอหรอก จริงสิ..ผมให้สิ่งนี้กับเธอนะ ถ้าหากมีเรื่องก็บอกได้เลยนะแล้วก็เธอคงอายุน้อยกว่าผม 6 ปีสินะ "
" คะ มีอะไรหรือเปล่าคะ? "
" ผมขอให้เธอเรียกผมว่า พี่ นะเพราะงั้นไปก่อนนะล่ะ "
เขาพูดก่อนจะมาลูบหัวของฉันพร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนโยนที่ทุกคนเห็นเป็นต้องละลาย สิ่งที่เขาให้มาคือ นามบัตร คะ
" สุดยอด ซาเซียทำให้ท่านหัวหน้าสงบได้ "
" หมายความว่าไง มากิ ^^++ "
ฉันหันไปยิ้มอย่างเย็นๆให้กับมากิ ก่อนที่เธอจะหันไปเกาะแขนมินนะและพูดขึ้น
" ก็แหม..อย่าโกรธกันสิ ก็ดูเหมือนคุณอเลาดี้มองเธออย่างกับมองคนรักแน่ะ "
" จะบ้าหรอ เขาคงไม่สนใจหรอก แต่เดี๋ยวนี่กี่โมงแล้วเนี้ย "
" 3 โมงแล้ว ใกล้เวลาปิดทำการของร้านแล้วจ้า "
" เวลาปิดของเราคือ 4 โมงเย็น "
3 โมงเย็น......
ตายล่ะ!! ลืมนัดของพี่วิลล์เลย...ตายๆๆๆ อย่างนี้มีเฮ้จ้า ฮือๆๆๆ T^T ทำไมชีวิตฉันต้องเป็นแบบนี้นะ เมื่อเข้ามาในร้านก็พบกับพี่วิลล์ยืนอยู่พร้อมกับ...ท่านแม่ของพี่เขา....
" อ่ะ! เจอเธอแล้วครับท่านแม่ "
" เอ๋..อา..เด็กคนนี้สินะ น่ารักจังเลย ^^ "
" สะ..สวัสดีคะ ท่านอนาสตาเซีย "
" ไม่ต้องเรียกว่าท่านหรอกนะจ๊ะ เรียกแค่ คุณอนาสตาเซีย ก็พอจ๊ะ ^^ "
คุณอนาสตาเซียว่าอย่างนั้นก่อนจะส่งยิ้มให้ และฉันเองก็ขานรับ ก่อนที่ฉันจะพาพี่วิลล์กับคุณอนาสตาเซียนั่งที่โซฟาที่จัดไว้พิเศษของห้องเสื้อ
" หนูนี่เก่งจังเลยนะ ดูเป็นคนฉลาดมากๆเลย ทั้งทำงานก็เก่ง และขยัน คงมีแฟนแล้วสินะจ๊ะ "
" อ่ะ ยังคะ /// เพราะว่า.... "
" พี่ชายเธอหวงน่ะครับท่านแม่ "
" ตายจริง จริงๆหรอเนี้ย มิน่าล่ะถึงได้ดูน่ารักจังเลยขอกอดได้ไหมจ๊ะ ^^ "
อยู่คุณอนาสตาเซียก็เข้ามากอด(#คือเข้ามากอดแล้วค่อยถามน่ะ - -' ) จากนั้นพวกเราสามคนก็ต่างพากันคุยนู่นนี่นั้นจนปิดห้องเสื้อ(#คือไม่รู้จะบรรยายยังไงต่อ ขอโทษนะคะ //ไรเตอร์)
หน้าห้องเสื้อพวกซาเซีย
" งั้นซาเซีย แม่ไปก่อนนะจ๊ะ ขอบคุณหนูจริงๆจ๊ะ "
" ไม่เป็นไรคะ ^^ "
และแล้วพี่วิลล์กับคุณอนาสตาเซียก็ขึ้นรถม้าพากันกลับไปที่โรงพยาบาลหรือไม่ก็คฤหาสน์ ฉันยืนส่งพวกเขาก่อนที่จะมีเสียงฟูยุขึ้น
" นี่ซาเซีย กลับบ้านได้แล้วนะ มา..เดี๋ยวฉันไปส่ง "
" ขอบคุณนะฟูยุ ^^ จริงด้วยถ้าพี่ฉันถามอะไร อย่าบอกนะว่าวันนี้ฉันทำอะไรไปมั้งน่ะ "
" ได้อยู่แล้ว "
ฟูยุและฉันจึงพากันเดินมาเรื่อยๆและพูดคุยเรื่องต่างๆจนถึงบ้านพักของฉัน และฟูยุก็ขอตัวกลับก่อน จึงกลายเป็นว่า ฉันต้องกล้าหาญเองสินะ 555 T^T
" กะ..กลับมาแล้วคะ "
" กลับมาแล้วหรอขอรับ ซาเซียจัง ^^ "
" คะ พี่อุเกทสึ ว่าแต่พี่จีกับพี่จีอ็อตโต้ล่ะคะ ว้าย~ "
อยู่ๆร่างฉันก็ลอยขึ้น เนื่องจากมีคนเข้ามาอุ้มจากทางด้านหลัง ซึ่งเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...
" วันนี้ไปเจออะไรมา ไหนลองบอกให้พี่ฟังหน่อยสิ ซาเซีย "
" เรื่อง....เรื่องอะไรพี่จีอ็อตโต้ "
" ก็อย่างที่ร้านอาหารเมื่อกลางวันนี่ไง อ้อ!แล้วก็เรื่องที่ห้องเสื้อน่ะ "
" ฮึ่ย! ไม่เอา! หนูจะไม่เล่าให้พี่ฟัง ปล่อยหนูนะ /// "
' ถ้าหากพี่ทำแบบนี้นานๆหนูคงเก็บอาการไว้ไม่อยู่แน่ๆเลย /// '
" จีอ็อตโต้ ฉันบอกนายกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำแบบนี้กับน้องน่ะ "
และแล้วพี่จีที่น่าจะสังเกตฉันได้ จึงอุ้มร่างฉันลง เมื่อเท้าฉันถึงพื้นก็วิ่งขึ้นห้องทันที ในตอนนั้นฉันไม่สนคำร้องเรียกของพี่จีอ็อตโต้อีกต่อไป ทำไมกันนะ?ทำไม?ต้องเป็น...พี่จีอ็อตโต้....
ความคิดเห็น