คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 4 : part 2
ณ บ้านพักจีอ็อตโต้ (หลังจากที่ซาเซียออกไปแล้ว)
GIOTTO : SAY
หลังจากน้องสาวของผม ซาเซีย ออกไปแล้วผมก็เดินกลับเข้ามาในบ้านก็มานั่งจ๋อยที่โซฟาประจำกลางบ้าน เฮ้อ! จะไม่ให้เป็นแบบนี้ได้ยังไงล่ะครับในเมื่อผมกับจีงานก็ไม่มี มีก็แต่งานของน้องสาวของผมถึงเธอจะเด็กและอายุน้อย แต่งานฝีมือเธอถนัดมากๆและจริงจังกับงานเสมอ ถึงแม้ว่างานนั้นจะยากหรือง่ายเธอก็ต้องทำออกมาให้ได้
" ไงจีอ็อตโต้ ดูทำหน้าเข้าสิทำอย่างกับเสียของรักของหวงไปอย่างนั้นหละ "
" ใช่ เสียน้องสาวไปน่ะสิ แถมในที่ที่เธอไปมีโจรเต็มเลย "
" ท่านจีอ็อตโต้หวงน้องสาวจังเลยนะขอรับ ถึงจะไม่ใช่น้องสาวทางสายเลือด ^^ "
อุเกทสึพูดขึ้นเล่นเอาผมรู้สึกได้ว่าหน้าตัวเองเริ่มร้อนขึ้น แต่จะว่าไปแล้วผมเองก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมถึงต้องห่วงหรือหวงซาเซียกับคนอื่นขนาดนี้เหมือนกัน แต่พอเห็นซาเซียอยู่กับคนอื่นที่ผมไม่เคยเห็นหน้าผมก็หงุดหงิดซะทุกครั้ง ราวกับว่ากลัวเธอจะหายไป
" นี่จีอ็อตโต้ นายจะไปข้างนอกหรือเปล่า "
" ไปข้างนอกทำไม "
" พอดีว่าอุเกทสึมีของต้องซื้อน่ะสิ แล้วก็พาเขาไปดูสถานที่ในเมืองนี้เพื่อให้ชินกับที่นี่ไงล่ะ "
งั้นเองหรอ อืม~ ออกไปคงไม่เป็นไรมั้งอีกอย่างคุณอุเกทสึก็ต้องอยู่ที่นี่อีกนาน
" โอเค งั้นฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ "
" อา...ฉันเองก็จะไปเหมือนกัน อุเกทสึนายก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้านะ แล้วเจอกันข้างล่าง "
" ขอรับ ต้องขอบคุณมากเลยนะขอรับ "
" ไม่เป็นไรหรอกน่า "
ผมได้ยินการสนทนานั้นจบลง ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนตัวเองไปเพื่อทำธุระส่วนตัว ใช้เวลาไม่นานผมก็ลงมารอจีกับอุเกทสึ เวลาผ่านไป 20 นาทีทั้งสองคนก็ลงมาพร้อมกัน ซึ่งวันนี้อุเกทสึมาในเสื้อเชิ้ตสบายๆสีฟ้าอ่อนกับกางเกงขายาวสีดำ ส่วนจีใส่เสื้อคอปกสีขาวกับกางเกงยีนส์เช่นเคย ส่วนผมก็มาในเสื้อเชิ้ตสีขาวคอปกแต่ใส่เสื้อนอกทับแต่มันไม่ทำให้อึดอัดหรอกนะ กางเกงผมก็กางเกงขายาวสีดำออกสีน้ำตาลเข้ม จากนั้นพวกเราสามคนก็เดินออกจากบ้านโดยไม่ลืมล็อกประตูบ้านและกระเป๋าตังค์
ณ ย่านการค้าในเมือง
หลังจากที่เดินออกมาแล้วพวกผมก็มาที่ย่านแห่งนี้เพื่อพาอุเกทสึมาซื้อของส่วนตัวของเขา แต่แล้วผมก็รู้สึกว่าอาการง่วงนอนยังค้างอยู่จึงขอตัวแยกจากจีและอุเกทสึรอที่ร้านกาแฟ
" งั้นนายสองคนไปซื้อของกันดีๆล่ะ "
" อ่า...นายเองก็อย่าไปไหนล่ะ เดี๋ยวฉันจะโดนซาเซียว่าเอา "
" รู้อยู่แล้วล่ะน่า "
จากนั้นผมจึงเดินเข้าร้านกาแฟไปสั่งและนำมานั่งดื่มที่โต๊ะรับแขก ซึ่งผมก็นั่งดื่มไปตามปกติอยู่ซักพักก็มีบางอย่างตกอยู่ใกล้ๆกับขาโต๊ะของผมมันคือ หมวกใบใหญ่ แต่ของใครกันหละเนี้ย? ผมสงสัยอยู่ซักพักผมก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงชนชั้นขุนนางผมยาวสีบลอนอ่อนกำลังมองหาอะไรบางอย่าง ผมจึงเก็บหมวกใบนั้นขึ้นมาและเรียกเธอคนนั้น
" คุณผู้หญิงคนนั้น ใช่! คุณนั้นหละครับ อันนี้ใช่ของคุณหรือเปล่าครับ "
" อ่า...ใช่ค่ะ ขอบคุณมากจริงๆนะค่ะ ว่าแต่คุณชื่ออะไรหรอค่ะ ฉัน ' เอลิน่า ' ค่ะ "
" ผม จีอ็อตโต้ ครับ "
ผมกล่าวตามมารยาทซึ่งถ้าผมจำไม่ผิดเธอคือ ลูกสาวของท่านดยุกของเมืองที่ผมอยู่ตอนนี้นี่เอง เธอรับหมวกของเธอจากผมก่อนจะใส่หมวกและยิ้มรับ ก่อนจะพูดทำความรู้จักกัน
" งั้นฉันขอเรียกคุณว่า คุณจีอ็อตโต้นะคะ ขอบคุณสำหรับเก็บหมวกให้ฉันนะคะ ว่าแต่คุณมาทำอะไรแถวนี้หรอคะ "
" พอดีว่าผม..... "
" จีอ็อตโต้รอนานไหม อ้าว! นี่ใครล่ะเนี้ย "
จีเข้ามาขัดผมกับเอลิน่า ซึ่งอุเกทสึเองก็ถือถุงของใช้ของเขามาด้วย คุณเอลิน่าจะทักอุเกทสึขึ้น
" เอ๋! คุณใช่คุณอุเกทสึที่จะมาประจำการเป็นราชทูตคนใหม่ของเมืองนี้หรอคะ "
" ใช่ขอรับ แต่ว่ากระผมมาขออาศัยกับท่านทั้งสองคนนี้น่ะขอรับ "
" อย่างนี้เองสินะคะ ถึงได้ปฏิเสธที่พักที่ทางเราเสนอ อ่ะขอแนะนำตัวเองนะคะ ฉัน เอลิน่า คะลูกสาวของท่านดยุก ฝากตัวด้วยนะคะ ^^ "
ผมมองกิริยาท่าทางทั้งสองก่อนที่เธอจะขอตัวไปทำธุระของเธอต่อ ส่วนพวกผมก็นั่งพักกันอยู่ที่ร้านกาแฟก่อนจะพาอุเกทสึเที่ยวเมือง ซึ่งพวกเราสามคนก็เดินเที่ยวกันจนถึงเที่ยงแล้ว จึงหาร้านอาหารแห่งหนึ่งเพื่อทานกัน และเมื่อเลือกได้แล้วพวกเราจึงนั่งทานกัน แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อ.......
" กรี๊ด!!~~ ช่วยด้วยค่า!!~ "
" เฮ้ย! ถ้าพวกแกเข้ามา ผู้หญิงคนนี้ตายแน่! "
โจรปล้นร้านอาหารเองครับ แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดคือผมเหลือบไปเห็นน้องสุดหวงและที่รักของผมนั่งอยู่ใกล้ๆกับโจรคนนั้น ทำยังไงดีเนี้ย ผมไม่อยากให้น้องมาเกี่ยวนะ ปัดโธ่! ทำไมหงุดหงิดอย่างนี้นะ
" ปล่อยตัวประกันซะ อิซาโต้ ถ้านายไม่ปล่อยทางเราไม่มีทางเลือกนะ "
อยู่ๆก็มีผู้ชายในเครื่องแบบตำรวจของเมืองนี้เข้ามา ตามด้วยผู้กองที่น่ากลัวของเมืองนี้แต่เขานั้นรักเมืองนี้กว่าใคร' อเลาดี้ ' นั้นคือชื่อของเขาคนนั้น แต่ที่สำคัญกว่านั้นดูเหมือนซาเซียเริ่มทำสีหน้าไม่ดีแล้วแถมเริ่มจะร้องไห้ออกมาแล้วด้วย เอ~ หรือผมห่วงเกินไปนะถึงรู้สึกแบบนั้น แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่ให้อีตาหัวดำนั้นใช้น้องฉันเป็นตัวประกันแน่นอน แต่อยู่ๆผู้กองอเลาดี้ก็พูดขึ้น
" คุณน่ะ ใช่คนที่ลอบทำร้ายคนอื่นโดยไม่เลือกหน้าด้วยการทำกระถางต้นไม้ตกใส่คนอื่นจนได้รับบาดเจ็บน่ะ "
" เปล่านะ ผมก็บอกไปแล้วนี่ว่าผมไม่ได้ทำ อีกอย่างผมจะทำไปทำไม "
" เออ..คือว่า...ทำไมพี่ชายถึงมาปล้นร้านอาหารล่ะคะ ถ้าพี่ชายไม่ได้ทำเรื่องนั้น "
ซาเซียเอ่ยถามชายคนนั้นที่กำลังรัดคอผู้หญิงที่เป็นพนักงาน ดูเหมือนว่าเธอจะมากับอายะและชายผมสีเขียวที่ตอนนี้สั่นเป็นลูกนกเลยล่ะ อยากรู้จังว่าทำไมถึงกลัวขนาดนั้น แต่แล้วดูเหมือนโจรนั้นจะยิ้มออกมาเล็กน้อยและสะบัดพนักงานสาวคนนั้นแล้วหันมาจับซาเซียแทน แถมขู่ว่าถ้าเข้ามาใกล้จะฆ่าทันที และมันก็เริ่มเดินถอยหลังไปทางหลังร้าน คงตั้งใจจะหนีสินะ หนอย!แกใครอนุญาติพาน้องฉันไป หา! ชิ! หงุดหงิดชะมัด แต่ช่วยไม่ได้นี่นะเพราะทำล่ะก็ซาเซียคง.....
" เฮ้ย! ขอโทษนะคะพี่ชาย แต่พี่ชายต้องปล่อยเพื่อนฉันคะ "
" ทำไมต้องปล่อยหา "
" ผู้กองคะ ฉันขอโทษที่จะขัดจังหวะจับโจรหน่อยนะคะ นั้นก็เพราะ...... "
ผัวะ!!
เสียงต่อยที่มีน้ำหนักไม่น้อยได้เข้ากลางหน้าโจรอิซาโต้ ก่อนที่จะละจากซาเซียและนอนสลบอยู่ตรงนั้น แต่ว่าหมอนั่นก็ยังลุกขึ้นและใช้มีดพุ่งใส่อายะกับซาเซีย ' เฮ้ย! อย่าทำแบบนั้นนะ ' ความคิดของผมก็คิดขึ้น แต่ผมทำอะไรไม่ได้เลยขยับไปจากตรงนี้ไม่ได้เลยเหมือนกับว่าร่างกายจะเตือนบอกว่า เธอไม่เป็นไรแน่นอน และมันก็เป็นจริงเมื่อซาเซียคว้าถาดสีเงินอยู่บนโต๊ะกันจากมีดสั้นและปัดออกพร้อมกันสวนหน้าโจรนั้นอีกครั้งและทำซ้ำอีกครั้งอยู่3-4ที จนอเลาดี้ที่เข้ามาคุมสถานการณ์ต่อ แล้สจีก็เข้ามาสะกิดผม
" แหม ดูท่าน้องสาวเราโตขึ้นเยอะเลยนะจีอ็อตโต้ "
" เออ...ฉันว่าซาเซียแก้สถานการณ์เก่งมากกว่านะ 555+ "
" นายเนี้ยยอมรับความเติบโตของน้องตัวเองได้แล้วนะ "
จีว่าผมก่อนจะเดินไปจ่ายตังและเดินออกจากร้านไปกับอุเกทสึโดยถึงผมไว้ ผมจึงรีบเดินตามไปทันที หลังจบคดีได้แล้วหรือเปล่านะ? แต่จะว่าไปแล้ว อเลาดี้ผู้กองประจำเมือง กับ เด็กผู้ชายผมสีเขียวคนนั้น รู้สึกได้ว่าน่าสนใจนะ หรือเราคิดไปเองนะ?
ความคิดเห็น