คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 : Part 1
เช้าวันรุ่งขึ้น ณ ห้องนอนของซาเซีย
SASIA : SAY
" ฮ้าว~ เช้าแล้ว.....เช้าแล้ว!! ต้องเตรียมอาหารเช้านี่นา!! "
ทันทีที่ตื่นขึ้นมาก็พบว่านาฬิกาที่เคยตั้งเอาไว้กลับไม่ปลุก แถมดูเหมือนว่าฉันจะตื่นสายไป 10 นาทีตายแน่งานนี้ทำอาหารเช้าช้าแน่นอนเลยอ่า T^T ฉันจึงรีบเก็บที่นอนและอาบน้ำแต่งตัวทันที ใช้เวลาไปทั้งหมด 30 นาที ฉันก็รีบลงบันไดมาที่ห้องครัวทันทีแต่พอมาถึงก็พบกับพี่จีที่กำลังจะผัดข้าวผัดอยู่
" ไงซาเซีย ตื่นสายนะแสดงว่ายาออกดีนะเนี้ย "
" ไม่ต้องมาชมเลยคะ! ว่าแต่ข้าวที่จะผัดที่มันจะไหม้แล้วนะหันไปผัดเร็วๆเข้า! "
พี่จีจึงรีบหันไปผัดข้าวผัดต่อจนเสร็จ พี่เขาจึงหันมาทางฉันเพื่อถามว่าวันนี้จะทานอะไร
" วันนี้จะทานอะไรนอกจากข้าวผัดดีหละซาเซีย ไข้ก็หายแล้วเพราะงั้นทานอะไรดีหละ "
" ทานอะไรหรอคะ งั้นหนูขอสลัดผลไม้ "
" แล้วพวกพี่หละซาเซีย "
" ก็ทำหม้อไฟทานกันดีไหมคะ หนูก็จะทานด้วย "
" ก็ดีนะ งั้นพี่ไปเอาหม้อก่อนละ ส่วนซาเซียก็หาผักกับเนื้อสัตว์ แล้วก็สลัดน้องจะทำก่อนก็ได้นะ "
" คะพี่จี ^^ เออ..พี่คะหนูมีเรื่องจะปรึกษาด้วย เดี๋ยวหนูจะบอกอีกทีนะคะ "
ฉันได้พูดขึ้นก่อนที่พี่เขาจะพยักหน้ารับและเดินไปหยิบหม้อที่ห้องเก็บอุปกรณ์ครัวที่อยู่ติดกัน และเมื่อพี่เขาหยิบมาแล้วก็ถามฉันขึ้น
" แล้วเรื่องที่ซาเซียจะถามพี่ล่ะ ว่าไง? "
" อาการหัวใจเต้นผิดปกติเนี้ย จะเป็นกับเด็กได้ไหมคะ เพราะช่วงนี้หนูรู้สึกว่ามันจะเป็นแบบนั้น "
" อาการหัวใจเต้นผิดปกติ? โรคนี้ไม่มีหรอกนะซาเซีย ว่าแต่มันเป็นเฉพาะตอนไหนล่ะที่หนูว่ามาน่ะ "
พี่จีได้ถามเสียงหนักขึ้นทำเอาฉันที่ได้ฟังอยู่กลับไม่เชื่อว่าพี่เขาจะพูดแบบนี้ได้ แต่ถามว่าเป็นเฉพาะตอนไหนน่ะหรอก็น่าจะ.......
" น่าจะเป็นตอนอยู่กับพี่จีอ็อตโต้น่ะคะ หนูไม่เข้าใจจริงๆนะว่าทำไมเวลานึกถึงหรือพูดแล้วมัน...../// "
" ใจเต้นไม่อยู่กับเนื้อกับตัวสินะ "
ฉันนิ่งเงียบทันที ใจเต้นไม่อยู่กับเนื้อกับตัวหรอ? ไม่หรอกน่า ^^;; "
" คิดว่าไม่สินะ แต่ว่าเธอน่ะก็เป็น ' เด็กผู้หญิง ' นะแถมอายุก็น่าจะเข้าช่วงวัยรุ่นแรกอยู่ด้วยสิ งั้นถ้ามีอาการอย่างว่าอีกล่ะก็พี่จะช่วยเธอหละกันนะ "
" จริงๆนะพี่จี "
" อยู่แล้วล่ะน่า เอาหล่ะ!มารีบทำอาหารเช้ากันดีกว่านะ "
' ใช่เรื่องแบบนี้คนที่มักจะรู้ตัวก่อนคือผู้หญิง จีอ็อตโต้ ถ้านายเข้าใจในตัวเองเร็วๆก็ดีน่ะสิ ' ความคิดของจี
เวลาผ่านไป 2 ชั่วโมง ฉันกับพี่จีก็ทำอาหารเสร็จกันจนได้
" อรุณสวัสดิ์จี ซาเซีย อาหารเช้า......นี่จีนายมาช่วยซาเซียทำอาหารเช้าหรอเนี้ย ยอดไปเลย "
" ก็นะ ทำหม้อไฟทานกันก็ดีอยู่เพราะมีคนเยอะนี่นางั้นมาทานกันเถอะ "
พี่จีอ็อตโต้เดินลงมาพร้อมกับพี่อุเกทสึในชุดที่เห็นเป็นประจำแต่พี่อุเกทสึยังไม่ชินกับที่นี่จึงได้หาชุดที่หนาและเบาบางพอระบายเหนื่อยออกได้ เพราะช่วงนี้เข้าหน้าร้อนแล้ว จริงด้วยชุดที่จะทำแสดงต้องออกแบบแล้วสิ
" ซาเซียเป็นอะไรหรือเปล่า ถึงไม่เข้าไปนั่งทานน่ะ "
" ว้าย~ พี่จีอ็อตโต้อ่ะอย่าเข้ามาไม่ให้สุมให้เสียงจะได้ไหมคะ/// "
" หือ? อ่อ!พี่ขอโทษนะ ขอโทษๆ พี่เห็นน้องไม่นั่งทานข้าวซักทีก็เลยเป็นห่วงน่ะ "
" หนู....หนูไม่เป็นอะไรหรอกคะ เพียงแต่หนูนึกถึงงานของหนู งั้นวันนี้หนูขอออกไปห้องเสื้อนะ "
ฉันว่าก่อนจะนั่งทานหม้อไฟที่พี่จีตักไวให้ทานในทันที ไม่นานพวกเราสี่คนก็ทานกันเสร็จ วันนี้เวรพี่จีทำความสะอาด พี่อุเกทสึจึงไปช่วยพี่จีเก็บจานชามที่ทานกันเสร็จแล้วไปล้างกับพี่เขา ส่วนพี่จีอ็อตโต้ก็ตามฉันมาถึงที่ห้องนอนของฉันบนชั้นสองของบ้าน
ณ ห้องนอนซาเซีย
" นี่...ซาเซียจะออกไปพี่ไม่ว่าหรอกนะ แต่ระวังตัวด้วยข้างนอกน่ะพี่ได้ข่าวมาว่ามีโจรวิ่งราวเต็มเลยหรือไม่ก็นักเลงแถวนั้นน่ะ "
" อืม ^^ หนูเข้าใจแล้วคะ เพราะงั้นหนูจะกลับเย็นๆหน่อยนะคะ หนูไปล่ะ "
ฉันเก็บกระเป๋าเสร็จเรียบร้อยก็เดินออกมาจากห้องพร้อมกับพี่จีอ็อตโต้อีกครั้ง พี่เขามาส่งที่หน้าบ้านพักก่อนจะคอยมองฉันจนหายไปจากสายตาพี่เขา ฉันเดินมาเรื่อยๆก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดเข้า จู่ๆก็มีเสียงผู้ชายเรียกขึ้น
" เธอคนนั้น!! ระวัง!! "
" เอ๋! "
ยังไม่ทันที่ฉันจะหันกลับไปมองทางเสียงเรียก ผู้ชายคนนั้นก็วิ่งและรวบตัวฉันเอาไว้และหลบสิ่งบางอย่างที่จะตกลงมา เขาคนนั้นมีสีผมสีเงินกับดวงตาที่เฉียบคมสีฟ้า อ่ะ!จริงสิ คนคนนี้.....
" เธอไม่เป็นอะไร ตรงไหนใช่ไหม "
" อ่ะ! คะ ขอบคุณคุณมากๆเลยนะคะ หนูไม่ทันระวังตัวเลย "
" ไม่หรอก ช่วงนี้มีเหตุการณ์อันตรายบ่อยๆ ไปไหนก็ควรมีผู้ใหญ่อยู่ด้วยหละ เข้าใจนะ "
" คะ เข้าใจคะ "
ฉันขานรับเขาก่อนที่เขาจะขอตัว ฉันจึงรั้งเขาไว้ก่อนและถามขึ้น
" เดี๋ยวก่อนคะ คือว่าคุณชื่ออะไรหรอคะ "
" ผมชื่อ อเลาดี้ แล้วคุณหละ "
" หนูชื่อ ซาเซียคะ ยินดีที่ได้รู้จักคะและก็ขอบคุณนะคะ "
" อือ งั้นผมไปหละ "
เขาว่าก่อนจะเดินไปอีกฝั่ง ส่วนฉันเมื่อเห็นว่าเขาจากไปแล้วจึงเดินไปที่ห้องเสื้อต่อ ไม่นานนักฉันก็มาถึงที่หมาย เมื่อเข้ามาภายในร้านฉันก็พบกับคุณวิลล์ หรือ วิลเลียม เทอร์เนอร์ ลูกชายของคุณนายหญิงอนาสตาเซีย เทอร์เนอร์ ที่ตอนนี้เธอป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล ฉันไปรู้จักกับเขาก็ตอนไปเยี่ยมเพื่อนคนหนึ่งของมินนะที่โรงพยาบาลเมื่ออาทิตย์ก่อน พ่อของเขาคือ ออสติน เทอร์เนอร์และเขากำลังยืนอยู่พร้อมกับหน้าที่เศร้าหมอง เพราะภรรยา(แม่)ของเขาป่วยด้วยโรคร้ายและรักษายากมาก และตอนนั้นเองคุณวิลล์ก็เดินไปเดินมาไม่มองทาง เช่นเดียวกับฉันที่กำลังสนใจดอกไม้ในมือ ทำให้เราสองคนเดินชนกันจนได้และรู้จักกันในตอนนั้น และหลังจากการผ่าตัดแม่ของเขาก็ดูท่าจะอาการไม่สู้ดีนักเขาจึงมาปรึกษากับฉันหลายๆเรื่องจนแม่ของเขารอดมากับปาฏิหาร
" อ้าว! คุณวิลล์มาทำอะไรที่นี่หรอคะ "
" อ่ะ! เจอเธอแล้วซาเซีย มานี่ๆ "
อยู่ๆเขาก็เข้ามาลากตัวออกมาที่ส่วนหลังห้องเสื้อ ซึ่งที่จัดเอาไว้สำหรับพักหรือรอ แต่ถึงภายในห้องเสื้อจะจัดเอาไว้ฉันเองก็คำนึงถึงสุขภาพผู้ใหญ่ส่วนใหญ่ จึงจัดที่นี่เป็นที่พักผ่อนหย่อนใจชั่วคราว
" คุณวิลล์ ลากฉันออกมาแบบนี้มันไม่ดีนะคะ "
" อา....ขอโทษๆ แต่พอดีช่วยฉันหน่อยสิ พอดีเย็นนี้แม่ฉันอยากพบเธอน่ะ ก็แหม~แบบว่าแม่ฉันอาการดีขึ้นได้ก็เพราะซาเซียให้คำแนะนำฉันมาว่า ' หลังจากผ่าตัดควรถามคำถามที่ทำให้คนไข้รู้สึกดีขึ้น เพราะฉะนั้นควรถามว่า อยากได้อะไรหรือเปล่า หรือไม่ก็ อยากทานอะไรไหม ' นี่น่ะ แม่ฉันก็ถามใหญ่เลยว่าใครสอนมา พอฉันบอกว่า ' เพื่อนที่อายุน้อยกว่า 4 ปีสอน แต่เธอเป็นคนที่ฉลาดและน่ารัก แถมเธอเป็นเด็กที่ขยันทำงานอีกทั้งเธอยังเป็นเจ้าของห้องเสื้อที่ตอนนี้กำลังดังในกลุ่มไฮโซ ' แม่เขาก็อยากพบน่ะ แฮะๆๆ ^^;; "
" คุณวิลล์อ่ะ! แบบนี้ก็แย่น่ะสิคะ! "
ใช่! แย่แน่ๆเลยเพราะถ้าหากกลับบ้านช้าฉันก็โดนพี่จีอ็อตโต้ถามนู่นถามนี่เยอะแยะเลย T^T
" ไม่เป็นไรหรอก แปปเดียวเองนะ จริงด้วยที่ฉันมาถึงที่นี่เพราะฉันจะซื้อเสื้อให้โรซาลินด์น่ะสิ ซาเซียช่วยเลือกให้ฉันหน่อยนะ นะๆๆๆ "
คุณวิลล์อ้อนวอนอย่างสุดชีวิต ถึงเขาจะเป็นถึงลูกชายคนรวยมากเท่าไรแต่เขาก็เป็นคนขี้เล่นเอามากๆ ส่วนคุณโรซาลินด์ เธอเป็นลูกสาวของท่านเจ้าเมืองแห่งนี้ ท่านพ่อของคุณโรซาลินด์ชื่อ อเล็กซ์ คริสเตียน ไลแซนเดอร์ เป็นคนอังกฤษ ส่วนคุณแม่ของคุณโรซาลินด์ชื่อ โซเฟีย คริสเตียน ไลแซนเดอร์ เป็นคนอิตาลี ทั้งสองจึงตั้งหลักอยู่ที่นี่เองคะ ส่วนสายสัมพันธ์ของคุณวิลล์กับคุณโรซาลินด์ก็คือ คนรักกันคะ ^^
" นี่ ซาเซียจะช่วยฉันได้หรือเปล่า "
" ก็ได้ๆคะ ท่านวิลล์ "
" บอกแล้วนี่ว่าอย่าเรียกอย่างนั้นน่ะ ต้องเรียกว่า วิลล์คุง สิฉันอย่าให้เธอเรียกเหมือนคนญี่ปุ่น เรียกสิเร็วๆเข้า "
คุณวิลล์พูดขึ้นในขณะที่เราสองคนกำลังเดินเข้ามาในห้องเสื้อ
" ไม่เอาคะ คุณวิลล์ นี่ล่ะดีแล้ว ^^ "
" งั้นเรียก วิลล์ เฉยๆนะ ขอร้องหละ "
" อ้าวๆคุณวิลล์เนี้ย มาขอร้องอะไรเพื่อนฉันอีกหรอคะ "
ฟูยุที่เดินมาได้ยินที่ฉันกำลังพูดอยู่กับคุณวิลล์ก็ได้ถามขึ้น
" ก็ฉันอยากให้ซาเซียเรียกชื่อฉัน เหมือนเพื่อนสนิทน่ะสิ 5555 "
" แหม งั้นฉันเรียกคุณได้แล้วหละคะถ้าอยากสนิทนะคะ "
" จริงหรอ ไหนลองเรียกหน่อยสิ "
" พี่วิลล์ โอเคนะคะ ^^ "
พี่วิลล์นิ่งเงียบไปก่อนจะบอกฉันอีกรอบในขณะที่ฉันกำลังจะเดินขึ้นไปชั้นสองของร้าน
" ซาเซีย เธอต้องเรียกฉันอย่างนั้นจริงๆนะ ห้ามคืนคำหละ อ่อ! แล้วก็อย่าลืมเรื่องที่ขอร้องไปด้วยนะ ตอนบ่ายสองโมงฉันจะมารับเธอนะ ไปหละบ็ายบาย "
" ค่า~ พี่วิลล์ "
ฉันกลับไปตอบกลับ ก่อนจะเดินขึ้นมาชั้นสองของร้านกับฟูยุ แล้วก็พบกับเพื่อนอีกสามคน มินนะ มากิ อายะ ซึ่งทั้งสามกำลังตัดผ้าและเย็บชุดกันอยู่ มินนะที่เห็นว่าฉันมาจึงวิ่งมาและกอดคอฉันทันที
" ซาเซีย~ เป็นยังไงมั้งได้แบบหรือยังเอ่ย~ "
" อืม..ก็พอได้นะ แต่ฉันยังไม่ได้ลงมือวาดน่ะ เดี๋ยวจะวาดให้นะรอแปปนึงนะ "
ฉันว่าก่อนที่มินนะจะปล่อยมือจากตัวฉัน และกลับไปเย็บผ้าต่อกับมากิ ฟูยุจึงเดินไปตัดผ้ากับอายะต่อเช่นกัน ส่วนฉันก็มานั่งที่ประจำหรือก็คือที่นั่งข้างๆโต๊ะตัดผ้า อ่อ!ถ้าถามถึงว่าใครจะดูแลส่วนข้างล่างในขณะที่พวกเรากำลังทำงานข้างบนกันอยู่นั้น ก็จะมีเพื่อนเรา วีโอล่า มาเรีย มิเกล และซีโน่ ทั้งสี่คนเขาเป็นเพื่อนที่อยู่ข้างๆที่ทำงานกันและสนิทกับพวกฟูยุมากจึงชวนกันมาตั้งทำงานกัน ถึงจะอายุน้อยแต่ก็ได้คนที่เชื่อใจในความสามารถของพวกเรามากจึงตั้งห้องเสื้อนี้ขึ้น นั้นก็คือ คุณน้าโอวีเลีย แอนเจลโล่ ที่ตอนนี้กำลังเดินทางไปมาระหว่างอิตาลีกับฝรั่งเศสอยู่นั้นเองคะ เวลาผ่านไปไม่นานนักอายะก็เดินมาหาฉันในระหว่างที่กำลังร่างภาพชุดอยู่ ซึ่งแบบนี้เป็นแบบที่ 5 แล้วหละคะ
" นี่ซาเซีย พาไปร้านกาแฟที่พึ่งเปิดใหม่ด้วยกันได้ไหม พอดีมีเรื่องจะถามนิดหน่อย "
" อือ ได้สิงั้นฟูยุฝากดูงายให้หน่อยนะ "
ฉันจึงเอากระเป๋าสะพายสีขาวใบเล็กที่อยู่ในกระเป๋าใบใหญ่สีน้ำตาลที่ตอนเช้าฉันสะพายมาซึ่งมันคือกระเป๋าตังค์ฉันเองคะ จะว่าไปแล้วพี่ผู้ชายคนที่ช่วยจากกระถางต้นไม้ที่ตกลงมานั่นหน้าคุ้นๆนะเหมือนจะเห็นที่ไหนเลยนะ ฉันคิดไปเรื่อยๆจนออกมากับอายะได้ซักพักเธอก็เรียกฉันขึ้น
" นี่ซาเซียคิดอะไรอยู่เนี้ย "
" อ๋อ!นิดหน่อยน่ะ ว่าแต่พวกฟูยุจะดื่มกาแฟกันหรอ "
" อือ แต่ก่อนหน้านั้นไปเป็นฉันหน่อยนะ "
อายะไม่ว่าเปล่าคว้ามือฉันและพาไปทันที เมื่อมาถึงที่หมายก็พบว่าที่นี่คือ ที่ให้กู้ยืมเงิน ที่มีเจ้าของชื่อคุณอาไบรอันต์ เขาเป็นคนใจดีมากเลย แถมเป็นคนที่มีที่ดินเยอะพอสมควร ภรรยาของคุณอาชื่อ เซล่า และทั้งสองคนก็มีลูกชายชื่อ....... อะไรนะ? จำไม่ได้อ่ะคะ
" ขอโทษนะคะ ' คุณแรมโพ ' อยู่หรือเปล่าคะ "
" อ๋อ! อยู่ในสวนข้างบ้านจ๊ะ หนูอายะ "
" คะ ขอบคุณมากนะคะคุณอาไบรอันต์ "
อายะรีบพาฉันมาที่สวนข้างบ้านตามที่ถามคุณอาไบรอันต์ เมื่อถึงก็พบคนที่มีผมสีเขียวอ่อนกำลังนั่งหลังให้กับพวกเราสองคน แต่ดูท่าจะอายุมากกว่าฉันกับอายะ 2 ปีนะ
" นี่! คุณแรมโพจะไปซื้อของกับฉันไหม อุตส่าห์หลบงานพานายเข้าเมืองครั้งที่สองของนายเลยนะ "
" หา...หือ? อายะเองหรอ พาใครมาด้วยน่ะ "
เมื่อผู้ชายคนนั้นหันมาทางฉันกับอายะ ก็เห็นได้ชัดขึ้นว่าเขามีผมสีเขียวอ่อนกับดวงตาสีเขียวและมีรอยสักเล็กๆใต้ตา คนคนนี้......อยู่ในความฝันฉัน ถ้างั้นฉันก็เจอแล้วสินะ ผู้พิทักษ์ของพี่ชาย 2 คน แต่จะชักชวนเข้ากลุ่มยังไงอ่ะ
" นี่เพื่อนของฉัน ซาเซีย ซาเซียนี่พี่ผู้ชายที่บังเอิญเจอกันในเมืองระหว่างที่เขาหลงทางชื่อ แรมโพ น่ะ "
" ยินดีที่ได้รู้จักคะ คุณแรมโพ "
" อา...ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน แต่ฉันไม่ไปในเมืองดีกว่า วันนี้ฉันขี้เกียจน่ะเอาไว้วันหลังนะ "
" อึ้ย! ตาบ้าขี้ขลาด! ลุกขึ้นแล้วกับพวกฉันซะไม่งั้นฉันจะลากนายไปเดี๋ยวนี้เลยนะ! "
อายะถึงกับฟิวส์ขาด นั้นก็เพราะคุณแรมโพ เขากลับไปนอนลงที่บนที่ฟูกที่ปูเอาไว้ในสวนน่ะสิคะ อายะจะเข้าไปดึงแขนของเขาและลากเข้าบ้านไป ดูท่าทั้งสองคนจะสนิทกันมานานนะ อิอิอิ ^^
ความคิดเห็น