[Fic Reborn]The Vongola Primo

ลำดับตอนที่ #4 : chapter 3 (100%)

chapter 3

ณ บ้านพักจีอ็อตโต้ ห้องนอนซาเซีย เวลา 08.30 น.

SASIA : SAY

ฮัดชิ้ว~ ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ เฮ้อ~

" เอาหละ! นอนพักหน่อยนะซาเซีย เพราะเมื่อวานเลยทำให้เธอมีไข้นิดหน่อย แต่ก็ยังดีที่ว่าเธอไม่นอนซมน่ะนะ "

" ค่ะ พี่จี - - ว่าแต่พี่จีอ็อตโต้ล่ะค่ะ "

ฉันถามพี่จีในขนาดที่พี่เขาห่มผ้าให้อยู่(ตอนนี้กำลังนอนพัก) พี่จีทำท่านึกคิดก่อนที่จะตอบกลับมา

" กำลังทำข้าวต้มให้เธออยู่น่ะ งั้นพี่ขอไปดูก่อนนะ เดี๋ยวจะทำครัวไหม้ "

พี่จีเดินออกไปและปิดประตูลง ส่วนฉันก็นอนอยู่ที่เตียงและหลับตาลง จะว่าไปแล้วเรื่องกลุ่มป้องกันตนนี่มันจะเป็นยังไงนะคิดแล้วคิดอีกก็มองไม่ออกว่าจะเป็นยังไง แต่พี่จีอ็อตโต้น่ะเหมาะอยู่แล้วหล่ะ ส่วนพี่โคซาร์ทดูเหมือนว่ากำลังหาคนมาเป็นผู้พิทักษ์เช่นกันแล้วของพี่จีอ็อตโต้ล่ะ.......

ณ ห้วงความฝันของซาเซีย

' เฮ้ย! ที่นี่ที่ไหนค่ะเนี้ย~ '

เมื่อฉันลืมตาขึ้นก็พบว่าฉันยืนอยู่หน้าห้องโถงกว้างภายในตกแต่งด้วยเครื่องเรือนราคาหลายล้านเช่น โซฟากำมะยี่สีเลือดหมู แซนเดอเลียร์ที่ส่องสว่างอยู่กว้างห้อง โต๊ะกลางห้องโถง เป็นต้น แต่ถ้าดูดีๆแล้วเหมือนฉันจะเห็นเงาใครนั่งอยู่นะ? กลางห้องโถงน่ะ มีทั้งหมดด้วยกันเจ็ดคน และแล้วภาพก็ปรากฏขึ้น(ตามรูปนี้)

ฉันเบิกตากว้างก่อนที่จะทิ้งคำท้ายพร้อมกับเลือนหายไปต่อหน้า
' พี่จี...อ็อตโต้..... '

ปึก!

" โอ๊ย~ เจ็บๆๆ ตกเตียงจนได้ "

เมื่อฉันรู้สึกตัวก็พบว่าตัวเองนั้นตกจากเตียง แต่ฉันไม่ติดใจเรื่องนั้นหรอกนะเพราะในหัวตอนนี้กลับคิดถึงเรื่องฝันเมื่อกี้นี้ ถ้าเป็นคนจริงหละก็......


แอ๊ด~

" ซาเซียพี่เอาข้าวต้มมาให้แล้ว เฮ้ย! ซาเซีย! ทำไมน้องไปนอนข้างเตียงแบบนั้นล่ะ ไม่ได้นะไม่ได้ ต้องนอนที่เตียงสิ "

พี่จีอ็อตโต้ว่าก่อนจะเดินมาวางถาดข้าวต้มที่บนตู้ลิ้นชักข้างเตียงและหันมาพยุงฉันขึ้นนั่งที่เตียง

" ขะ...ขอบคุณคะพี่จีอ็อตโต้ ว่าแต่พี่จีหายไปไหนหรอคะ "

" อ๋อ! พี่วานให้จีไปซื้อของน่ะ "

" ซื้ออะไรคะ "

ฉันจ้องพี่จีอ็อตโต้ที่ตอนนี้ปั้นหน้ายิ้มมาให้ฉัน โดยที่ไม่รู้ตัวว่าตัวเองมีเหงื่อออกเต็มใบหน้า ก่อนที่จะหัวเราะแห้งๆมาให้และหันมาถือชามข้าวต้มมาเพื่อเปลี่ยนเรื่อง

" งั้นมาทานข้าวต้มเถอะนะ จะได้นอนพักไง "

" ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะคะ บอกมานะ พี่จีอ็อตโต้ "

" คือ...พี่วานให้ไปไหว้หลุมศพคุณลุงเฟย์น่ะ พี่ไม่อยากปล่อยให้น้องไปเพราะถ้าไปซาเซียก็ต้องตากแดดอีกแล้วจะเป็นหนักขึ้น พี่ก็เลย....ให้จีเป็นตัวแทนน่ะ "

พี่จีอ็อตโต้ว่าก่อนจะแสดงสีหน้าน้อยใจพร้อมกับแววตาที่แสดงออกมาว่าห่วงใย ฉันที่เห็นอย่างนั้นจึงหันไปทางอื่นเพื่อซ่อนหน้าที่เขินอายเล็กน้อย จะไม่ให้เขินหรืออายได้ยังไงหละคะ เมื่อพี่เขาเป็นผู้ชายส่วนฉันเป็นผู้หญิง อยู่ในสถานที่เดียวกันสองต่อสองแบบนี้เป็นใครก็ทำตัวไม่ถูกนะ ถึงจะนับถือพี่เขาเป็นพี่ชายแต่ยังไงพวกเราสามคนก็ต่างเลือดต่างพ่อแม่กันนี่นา แต่จะว่าไปพักหลังๆมานี้เราหน้าแดงบ่อยหรือเปล่านะเวลาอยู่ใกล้พี่จีอ็อตโต้น่ะ อย่างเช่นพี่เขากอด จับมือทำแผล 0///0 แล้วทำไมพอคิดถึงต้องหน้าแดงหละเนี้ยแถมใจเต้นด้วย อ่ะ! หรือว่าเรา....

" ซาเซียคิดอะไรอยู่งั้นหรอ? หน้าแดงด้วย ไข้กลับหรือเปล่า "

" เปล่าคะ แค่นึกถึงเมื่อวานตอนใส่ชุดนั้นน่ะคะ ^^/// "

ฉันอ้างไปอย่างงั้นหละ ความจริงตอนนั้นฉันอายสุดๆไปเลยต่างหาก แต่ว่านะอาการที่พูดถึงเมื่อกี้นี้ เราอาจจะเป็นโรคหัวใจเต้นผิดปกติ ใช่! มันต้องใช่แน่ๆเพราะช่วงนี้เราเองก็ทำงานแบบพี่บ้างครั้งคราว แล้วก็ช่วยงานทางห้องเสื้อซึ่งที่นั้นน่ะเป็นกิจการส่วนตัวกับเพื่อนๆ แล้วเราเองก็ไม่ค่อยมีเวลาไปตรวจร่างกายจึงทำให้ป่วยแบบนี้ไง จะว่าไปงานที่รับมาหละ

" เอ้า! อ้าม~ ทานข้าวจะได้ทานยา อ้าม~ "

" โธ่~ พี่คะ หนูโตแล้วนะ >3< "

" ไม่อ่ะ เธอยังไม่โต เพราะงั้นอ้าม~ "

พี่จีอ็อตโต้เถียงกลับ ทำให้ฉันต้องจำใจทาน และมองไปรอบๆห้องเพื่อมองหากระเป๋าหนังสีน้ำตาล และก็พบว่ามันถูกวางอยู่ที่โต๊ะอ่านหนังสือของฉัน เฮ้อ! ยังดีที่พี่เขาวางไว้ให้

" เป็นอะไรน่ะ อย่าบอกนะว่าห่วงงานน่ะ "

" คะ ก็มีบ้าง เพราะว่างานที่หนูรับมามันเป็นงานออกแบบชุดราตรีที่จะออกโชว์ในอาทิตย์หน้าน่ะ ถ้าไม่รีบจะแย่เอานะคะ "

" ครับๆ แต่เอาไว้หายไข้ก่อนนะซาเซีย พี่เป็นห่วงนะรู้ไหม "

พี่จีอ็อตโต้พูดเสียงเน้นหนักขึ้น จนฉันนั้นต้องส่งยิ้มกลับไปให้ จากนั้นพี่เขาก็คอยป้อนข้าวต้มจนฉันหมด และให้ยาทานเพื่อลดไข้ ความรู้สึกครั้งสุดท้ายเป็นคำพูดของพี่จีอ็อตโต้ที่ทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆอีกแล้วหละคะ นั้นคือ.....

" นอนพักเยอะๆนะซาเซีย เพราะพี่เป็นห่วงเธอมากนะ "

จากนั้นเสียงประตูก็ปิดลง ส่วนฉันก็นอนหลับสนิท

SASIA : END

GIOTTO : SAY

ทางด้านจีอ็อตโต้

ตอนนี้ผมได้เดินออกจากห้องนอนของน้องของผมแล้วผมก็เดินลงมาจากชั้นสองที่เป็นห้องนอนของซาเซีย และผมก็เดินเข้าห้องครัวเพื่อล้างจานข้าวต้มที่ผมพึ่งป้อนซาเซียไปเมื่อกี้ คิดๆไปแล้วทำไมเราต้องป้อนข้าวต้มให้ซาเซียด้วยนะ หึ! สงสัยเราคงเป็นห่วงน้องมากสินะ

" กลับมาแล้ว ~ "

" ไงจี เป็นไงบ้างล่ะ "

" ก็นะ ไหว้เสร็จแล้วฉันก็แยกกับโคซาร์ททันที ว่าแต่ซาเซียล่ะไข้ลดหรือยัง "

จีได้ถามผม ก่อนจะเดินมานั่งที่โซฟา ผมเองก็เดินไปนั่งลงที่โซฟาเช่นกัน(แต่เป็นด้านตรงข้าม)

" ไข้ลดบ้างแล้วล่ะ แต่สงสัยยังห่วงงานอยู่ "

" อ๋อ! งานทางห้องเสื้อใช่ไหม วันนี้ฉันก็เข้าไปที่นั้นมาเหมือนกันนะ ดูท่าน้องของเราจะเป็นที่รู้จักกันมากๆเลยหละ "

" ทำไมหรอจี? "

" ก็เพราะมีแต่ลูกค้าประจำของซาเซียน่ะสิ อย่างเช่นพวกลูกเศรษฐีไฮโซ ท่านหญิง อะไรทำนองนั้นน่ะอยู่เต็มเลยสิ เห็นบอกว่าซาเซียจะเป็นคนรู้ใจพวกท่านมาก พวกท่านจึงเอาของตอบแทนมาให้ เนื่องจากบางครั้งซาเซียก็ไม่มั่นใจในฝีมือจึงให้เสื้อผ้าที่พวกท่านสั่งไปแบบฟรีๆ พวกท่านจึงเอ็นดูซาเซียมากเลยน่ะสิ "

ผมได้ฟังจากปากของเพื่อนรัก แทบไม่น่าเชื่อว่าน้องของตัวเองจะใจดีมากขนาดนี้ แต่ก็นะเธอก็มีนิสัยอย่างนี้เสมอ ผมจึงเข้าใจดี แต่กับพวกคนชั้นสูงแล้วผมแทบไม่เชื่อมากเลย แต่เมื่อน้องสุดที่รักของผมทำได้ขนาดนี้คงไม่เป็นไรแล้วล่ะนะ ^^

" เออ จริงด้วยสิจีอ็อตโต้ วัตถุดิบในครัวน่ะดูเหมือนว่าจะหมดด้วยนะ "

" จริงอ่ะ เออ...ถ้างั้นฉันจะออกไปเองนะส่วนนายก็อยู่บ้านดูแลน้องไปก่อนนะ ฉันไปแปปเดียวเดี๋ยวกลับ "

ผมได้กล่าวก่อนจะเดินเข้าไปในครัวเพื่อเช็ครายการอาหาร วัตถุดิบ ที่ขาดและจดลงในกระดาษ และออกจากบ้านทันที

ณ ตลาดการค้า

เมื่อผมมาถึงตลาดแล้วผมก็เดินซื้อของที่ต้องการทันที แต่ว่า....

" ใครก็ได้!! ช่วยด้วยค่ะ!! มีโจรวิ่งราวเอากระเป๋าฉันไปค่ะ!! "

' แย่ล่ะของคนรวยด้วยสิ เจ้าพวกนี้กล้าทำมากเลยนะ '

ผมคิดก่อนจะเห็นว่ามันวิ่งมาทางผม ผมจึงหาของที่พอจะสกัดมันเอาไว้ได้นั้นคือท่อนไม้เท่าไม้สามหน้า ผมจึงนำมาและกะระยะทางกับวินาทีที่จะมา และเมื่อกะได้แล้วจึงฝาดเต็มแรงเข้าไปจนมันหงายหลังไป ส่วนตำรวจก็รีบเข้ามาและจับไป ส่วนผมที่เห็นว่าเรียบร้อยแล้วจึงเปลี่ยนทางเดินเพื่อของต่อ แต่กลับมีเสียงของผู้หญิงที่เรียกขอความช่วยเหลือเรียกผมไว้

" เออ...คุณค่ะ คือว่าเรื่องเมื่อกี้ขอบคุณคุณจริงๆนะคะ "

" ไม่เป็นไรครับ ผมแค่ทนอยู่เฉยๆไม่ได้เท่านั้นเองครับ เออ..แล้วก็ผมขอโทษที่เสียมารยาทกับคุณ ผมชื่อ จีอ็อตโต้ครับ คุณหละครับ "

เธอถอดหมวกออก ผมจึงเห็นใบหน้าที่เรียวขาวสวย ดวงตาสีมรกตสีเขียวทะเลกับสีผมที่เป็นสีน้ำตาลเข้ม ผมก็เหมือนถูกสะกดเอาไว้ ก่อนที่เธอจะเอ่ยเสียงหวานขึ้นเพื่อแนะนำให้กับผม

" ฉันชื่อ โรซาลินด์ คริสเตียน ไลแซนเดอร์คะ เป็นเกียรติที่ได้รู้จักกับคุณ คุณจีอ็อตโต้ "

ผมจองมองเธอไม่วางตา จนกระทั่งเธอได้แนะนำจบนั้นล่ะถึงได้รู้สึกตัว ก่อนที่เธอจะแอบหัวเราะในลำคอเล็กน้อยที่เห็นอาการของผม ก่อนที่เธอจะมองผมและถามอีกครั้ง

" เออ..ว่าแต่ว่าคุณออกมาซื้อของหรอคะ "

" อะ..ครับ พอดีที่บ้านของผมมีของใช้ที่หมดก็เลยกะว่าจะไปซื้อ อ่ะ! แย่แล้วสิ! ผมคงต้องขอตัวแล้วล่ะครับ ผมรีบน่ะครับไปก่อนนะครับ "

ผมได้กล่าวก่อนจะรีบเดินออกจากตรงนั้นโดยไม่หันหลังกลับไปมอง

" แหมเป็นผู้ชายที่บ็องจัง "

" เขาหรอ โรซาลินด์ "

" คะ ^^ แต่ไม่เท่าคุณนะคะ คุณวิลล์ "

ทางด้านจีอ็อตโต้ที่วิ่งไปแล้วซื้อของจนครบแล้วกำลังจะกลับ

ผมที่กำลังจะเดินกลับบ้านเพราะถ้ากลับไปช้าซาเซียอาจจะตื่นก่อนก็ได้ ผมก็พบกับชายคนหนึ่งที่น่าจะเป็นคนญี่ปุ่น เพราะเขาใส่ชุดที่เรียกว่าชุดทางการญี่ปุ่นหละมั้งนะและดูเหมือนว่ากำลังจะถูกนักเลง 2 คนทำร้าย แต่ลางสังหรณ์ของผมนั้นมันบอกว่า ' ผู้ชายคนนั้นดูท่าจะฟังภาษาอิตาลีไม่เข้าใจแน่นอน - -;: ' และเป็นไปตามลางสังหรณ์ของผม เขากำลังจะถูกต่อยผมจึงเข้าไปเตือนทันที

" นี่! พวกคุณน่ะอย่าทำร้ายคนที่อ่อนแอกว่าสิ เขาคนนี้น่ะแค่จะมาถามทางพวกคุณเองนะ (เอ๋! ถามทางหรอ : พึมพำกับตัวเอง) "

" อ๋อ! งั้นหรอ เฮ้ย! ไปกันเถอะว่ะ "

นักเลง 2 คนนั้นเดินถอยกลับไปสงสัยว่ากลัวตำรวจที่กำลังเดินตรวจผ่านมาหละมั้งถึงถอยไป แต่ผมไม่เข้าใจอย่างคือทำไมเมื่อกี้นี้ผมถึงบอกว่าผู้ชายคนนี้มาถามทางหละ ทั้งๆที่เราเองก็ไม่ถนัดภาษาญี่ปุ่นซักเท่าไร แต่เป็นเพราะซาเซียที่เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น-อิตาลี เธอจึงพูดคล่องทั้งสองภาษา ปัจจุบันกำลังศึกษาภาษาฝรั่งเศสอยู่ เอาเถอะ! อย่างน้อยก็ช่วยผู้ชายคนนี้ได้สินะ ผมคิดอย่างนั้นก่อนจะเดินเข้าไปทักเขาที่กำลังแสดงสีหน้าที่สดใสราวกับว่าเมื่อกี้เป็นการแสดง ให้ตายสิผู้ชายคนนี้ไม่รู้ภาษาอิตาลีแต่ทำไมถึงมาได้หละเนี้ย - -^ จากนั้นผมก็ใช้ภาษาญี่ปุ่นคุย(เนื่องจากได้ซาเซียช่วยสอนมาทั้งผมกับจีเลยได้ประโยชน์จากตรงนี้ : จีอ็อตโต้)

" เออ...ผมชื่อ จีอ็อตโต้ คุณหละครับมาทำอะไรแถวนี้ "

" อ่า~ ดีใจจังเลยขอรับที่เจอคนที่พูดภาษาเดียวกับผมได้น่ะขอรับ อ่ะ!ขอโทษเสียมารยาท กระผมมีนามว่า อาซาริ อุเกทสึ ขอรับ กระผมพึ่งได้รับมอบหมายให้มาประจำเป็นราชทูตของเมืองนี้ขอรับ "

" อ๋อ! ราชทูตคนใหม่สินะ แล้วจะไปไหนงั้นหรอครับ "

" พอดีกระผมกำลังหาทางไปที่ทำการของท่านเจ้าเมืองนี้น่ะขอรับ "

" ถ้างั้นผมจะช่วยนะ แต่ฉันมีของในมือเยอะเลย เพราะงั้นจะพานายไปส่งและรอข้างนอกนะ รีบๆด้วยล่ะ "

ผมเดินนำหน้าเขาก่อนที่เขาจะเดินตามผมมาบ้าง และแล้วก็พามาถึงที่ทำการเขตของเมือง ผมก็มานั่งรอที่หน้าการเขตและผมคิดว่าที่นี่เขาอาจจะเตรียมที่พักให้เขาแล้วผมจึงตัดสินใจกลับที่บ้านพัก แต่แล้วเขาก็ออกมาพร้อมกับเรียกผมไว้(เนื่องจากเขาเข้าไปนานแล้วและนั่งรอนานแล้วจึงจะกลับ)

" อ้าว! คุณอุเกทสึทำไมถึงตามผมมาหละครับ ผมว่าพวกเขาน่าจะเตรียมที่พักให้คุณแล้วนะครับ "

" ผมปฏิเสธไปน่ะขอรับ ผมอยากมีที่พักของตนเองและใกล้ๆกับคุณจะดีกว่าน่ะ ไม่ทราบว่าพอจะมีไหมขอรับ "

คุณอุเกทสึถามผมด้วยสีหน้าคาดหวัง ทำเอาผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตอบกลับด้วยสีหน้าตามปกติ

" บ้านของผมเป็นบ้านพัก จะมาพักบ้านผมก็ได้ครับผมไม่เก็บเงินหรอกนะ "

" จริงหรอขอรับ ขอบคุณมากๆเลยนะขอรับ ครั้งนี้ก็เป็นรอบที่สองแล้วสินะขอรับที่ได้ท่านจีอ็อตโต้ช่วยเอาไว้ ^^ "

" ไม่หรอก ผมว่าเรารีบกลับกันเถอะนะ พอดีผมมีงานสำคัญต้องทำน่ะ "

ผมพูดก่อนจะรีบเดินกลับไปบ้านพัก ซึ่งบ้านของผมอยู่ไกลจากที่ทำการเขตไป 15 กิโล ถ้าไม่รีบมีหวังซาเซียตื่นก่อนแน่เลย

ณ บ้านพักจีอ็อตโต้ เวลา 10.30 น.

ในที่สุดผมก็มาถึงจนได้ ผมพาอุเกทสึเข้าไปในบ้านก่อนจะแนะนำให้เพื่อนสนิทของผมได้รู้จัก

" จี นี่คุณอาซาริ อุเกทสึ เขาเป็นราชทูตของเมืองเรา และเขาจะมาพักกับเรานะ และก็คุณอุเกทสึ นี่เพื่อนของผมชื่อ จี แล้วก็เราสองคนมีน้องสาวด้วย แต่ไม่ได้เป็นน้องสาวทางสายเลือดนะ เธอชื่อ ซาเซีย ตอนนี้ผมให้เธอนอนพักเพราะกำลังมีไข้น่ะ ขอโทษนะ "

" ไม่เป็นไรขอรับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับท่านจี "

" อ่า...ยินดีที่ได้รู้จักครับ แต่ไม่ต้องเรียกท่านก็ได้นี่นา "

" มันเป็นมารยาทครับ "

ผมกับจีเมื่อได้ยินคำตอบของอุเกทสึถึงกับเหงื่อตกทันที ก่อนที่ผมจะขอตัวไปเก็บของที่ซื้อมา และให้จีพาไปห้องพัก หลังจากที่เอาวัตถุดิบที่ซื้อมาเก็บเข้าที่แล้ว ผมก็ลงมือทำอาหารมื้อเย็นทันที เผื่อซาเซียจะตื่นมาตอนบ่าย เอาหละ!เริ่มทำดีกว่า

GIOTTO : END

เวลาผ่านไป 4 ชั่วโมง เวลา 14.30 น. ที่ห้องนอนซาเซีย

SASIA : SAY

" อือ~ ปวดหัวจังเลย แต่ก็นี่อาจจะเป็นอาการของยาล่ะนะ เฮ้อ! "

ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับแสงแดดที่ช่วงนี้ใกล้ฤดูร้อน แสงแดดจึงเข้มกว่าปกติก่อนที่ฉันจะลุกจากเตียง ดูเหมือนพี่ชายที่ขี้หวงฉันมากที่สุดจะรู้ว่าฉันตื่นจึงเข้ามาโดยไม่เคาะประตูเช่นเคย - -

" ตื่นแล้วหรอ อาการดีขึ้นแล้วนี่นา "

" ค่ะ ว่าแต่หนูขอเดินลงไปข้างล่างได้ใช่ไหมค่ะ "

" อืม มาพี่ช่วยนะ "

พี่จีอ็อตโต้ตรงเข้ามาหาฉัน ฉันนึกว่าพี่จะพยุงฉันให้ยืนดีๆ แต่กลับเป็นว่า....

" ว้าย!~ พี่ทำอะไรเนี้ย! หนูเดินเองได้นะ /// "

" เอาน่าเดี๋ยวพี่พาไปเอง "

พี่เขากลับเข้ามาอุ้มท่าเจ้าหญิงซะงั้น แถมพาออกจากห้องโดยไม่ฟังคำบ่นที่ร่ายยาวจากห้องของฉันที่อยู่ชั้นบนในสุดจนถึงข้างล่าง

" เอาน่าๆๆนะ พี่ก็แค่ไม่อยากเห็นซาเซียเดินเซนี่ แต่ถ้าให้ทำแบบนั้นน้องก็ต้องรีบไปปั่นเอกสารการออกแบบชุดสิ "

พี่จีอ็อตโต้หาข้ออ้างขึ้นมาทันที แต่ก็จริงอ่ะนะที่ว่าฉันลุกจากเตียงแล้วเดินไปปั่นงานน่ะ ก็แหม~ มีแต่พวกคนรวยๆมาใช้บริการเราเองก็ต้องทำให้ทันใจเขาหน่อยสิ ไม่นานนักฉันก็เหลือบไปเห็นพี่จีกำลังนั่งกับใครอยู่ก็ไม่รู้ แต่ดูเหมือนว่ากำลังสอนภาษาอิตาลีกันอยู่

" พี่จีอ็อตโต้ นั้นใครหรอคะ "

" อ๋อ! อาซาริ อุเกทสึ น่ะเขาจะมาพักกับเราที่นี่กันนะ แล้วก็เขาคือ ราชทูต ของเมืองเราด้วยหละ อ่ะ! นี่น้ำชาดื่มแก้อาการง่วงก่อนนะ เดี๋ยวอีกซักพักเรามาทานข้าวเย็นกันนะ "

" คะ ^^ "

ฉันขานรับพี่เขาก่อนที่พี่จีอ็อตโต้จะหันไปเรียกทั้งสองคนที่กำลังตั้งใจสอนภาษากันอย่างจริงจัง

" นี่จี อุเกทสึ ไปทานข้าวกันได้แล้วนะ "

" เข้าใจแล้ว / ขอรับ "

ขอรับ? คนญี่ปุ่นนี่เองสงสัยคงยังอ่อนทางภาษาอิตาลีอยู่สินะเนี้ย ระหว่างที่คิดอยู่พี่จีอ็อตโต้ก็เข้ามาฉุดฉันให้ลุกขึ้นจากโซฟาที่ฉันกำลังดื่มชาอยู่

" ไปเร็วเข้าเดี๋ยวมื้อเย็นจะเย็นหมดนะ "

" ดะ..เดี๋ยวสิคะ พี่จีอ็อตโต้ "

ไม่นานพี่เขาก็ลากฉันมาที่ห้องอาหารก็พบกับอาหารที่ฉันชอบมากที่สุด นั้นก็คือ ....

" วันนี้เป็นเมนูที่น้องชอบ สปาเก็ตตี้สไตส์อิตาเลี่ยนกับข้าวปั้นห่อสาหร่าย แล้วก็.... "

" ชุปมิโซะ * ^ * "

" ใช่แล้วล่ะ ชอบไหม ^^ "

พี่จีอ็อตโต้ถามฉันที่กำลังจ้องอาหารของฉันไม่วางตาแต่ทำเพียงพยักหน้าตอบพี่เขาไป ส่วนพี่จีกับคุณอุเกทสึต่างก็ไม่ว่าอะไรก่อนจะลงมือทานกันฉันเองก็เช่นกัน ไม่นานนักคุณอุเกทสึก็ทักฉันขึ้นด้วยภาษาญี่ปุ่น


" เออ...ซาเซียจังใช่ไหมขอรับ ยินดีที่ได้รู้จักนะขอรับ "

" ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันคะ "

ไม่นานฉันกับพี่อุเกทสึ(พี่เขาอนุญาติให้เรียกคะ)ก็คุยกันอย่างเข้าใจกันโดยคืนนั้นพวกเราทั้งสี่ก็พูดคุยกันระหว่างทานอาหารมื้อเย็นและต่อด้วยการเล่นเกมกันก่อนเข้านอนในที่สุด

SASIA : END