[Fic Reborn]The Vongola Primo

ลำดับตอนที่ #3 : chapter 2 (100%&รีไรต์)

Chapter 2
 

เช้าวันต่อมาที่ห้องนอนของซาเซีย

แสงแดดยามเช้าที่มาพร้อมกับเสียงนกน้อยร้องเสียงเจื้อยแจ้วเข้ามาในห้องของเด็กสาววัย 14 ปี ทำให้ซาเซียตื่นขึ้นมาพร้อมกับขยี้ตาเล็กน้อยเพื่อเป็นการปรับสายตาให้เห็นภาพชัดขึ้น ก่อนที่เธอจะหันซ้ายหันขวาเพื่อมองสภาพที่เธอหลับไป

" ฮ้าว~ หืม? นี่ห้องของเรานี่นา แสดงว่าพวกพี่ต้องพามาแน่ๆเลย ว่าแต่นี่เรานอนในสภาพที่ยังไม่ได้อาบน้ำนี่นา! ตายแล้ว! พี่นะพี่ไม่ปลุกมาให้เราอาบน้ำก่อน แต่เอาเถอะไปเตรียมอาหารเช้าให้พี่ๆดีกว่า "

ว่าแล้วซาเซียได้ลงจากเตียงและจัดที่นอนให้เรียบร้อยก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ผ่านไปไม่นานซาเซียก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย จากนั้นเธอจึงเดินลงมาจากชั้นสองของบ้านพักเพื่อเดินเข้าห้องครัว แต่แล้วยังไม่ทันที่ซาเซียจะก้าวเข้าห้องอาหารที่เป็นทางผ่านไปยังห้องครัวก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นจากหน้าบ้านพัก

ก๊อกๆ~ ก๊อกๆ~

" ใครกันนะ? มาแต่เช้าเลย "

ซาเซียบ่นอุบอิบก่อนจะเดินไปเปิดประตู แต่ด้วยความสงสัยจึงเปิดแค่แง้มประตูเล็กน้อยและเมื่อพบว่าใครมาเธอจึงเปิดกว้างขึ้น

" อ้าว! พี่โคซาร์ทนี่เอง มาแต่เช้าเลยนะคะ มีธุระอะไรหรือเปล่าแต่ถึงจะมีก็เข้ามาในบ้านก่อนเถอะค่ะ ^^ "

" ขอบคุณนะซาเซีย พอดีพี่ทำงานที่ร้านพร้อมกับจีและจีอ็อตโต้น่ะ เลยมาแต่เช้ากลัวจะมาสาย "

โคซาร์ทตอบคำถามของซาเซียเพื่อให้เธอได้คลายความกังวลไป ส่วนซาเซียที่ได้รับคำตอบแล้วก็พาโคซาร์ทมานั่งรอที่โต๊ะรับแขกที่อยู่ส่วนกลางของบ้านพัก และเดินเข้าห้องครัวเพื่อไปเอาน้ำมาเสิร์ฟให้โคซาร์ท เมื่อซาเซียได้เสิร์ฟน้ำให้แล้วเธอก็ขอตัวไปทำอาหารเช้าและบอกให้โคซาร์ทรอพี่ๆทั้งสองของเธอ ในระหว่างที่โคซาร์ทรออยู่นั้นจีก็เดินลงมาและทักทายโคซาร์ททันที

" ไง! มาแต่เช้าเลยนะโคซาร์ท ทานข้าวเช้าพร้อมกับพวกฉันไหม "

" อืม.....เอาสิ ฉันเองก็ยังไม่ได้ทานมาด้วยสิ ฮะฮะฮะ ^^ "

จีที่ได้ยินอย่างนั้น จึงเดินเข้าห้องครัวเพื่อบอกซาเซีย ใช้เวลาไม่นานเขาก็ออกมาเรียกโคซาร์ทให้มานั่งรอที่โต๊ะอาหารในห้องอาหาร ผ่านไป 20 นาทีจีอ้อตโต้ก้เดินเข้าห้องครัวมาและพบจีและโคซาร์ทกำลังนั่งคุยกันอยู่ก่อนจะเอ่ยขึ้น

" อรุณสวัสดิ์ทั้งสองคน จี..ซาเซียอยู่ในครัวใช่หรือเปล่า "

" อือ มีอะไรหรือเปล่าจีอ็อตโต้ "

" ฉันจะไปดูซาเซียทำอาหารเช้าน่ะ ไปหล่ะนะ "

จีอ็อตโต้รีบเดินเข้าครัวทันที โดยไม่หันกลับมาฟังคำพูดของจีอีก

ทางด้านซาเซีย

ซาเซียที่กำลังหั่นแครอทอย่างตั้งอกตั้งใจเพื่อจะนำไปใส่ในหม้อแกงกะหรี่ที่เคี่ยวเอาไว้อยู่ จากนั้นก็มีเสียงของจีอ็อตโต้เรียกขึ้น ทำให้เธอตกใจและโดนมีดบาด

" ซาเซีย พี่มาช่วยแล้ว~ "

" ว้าย! อะ...โอ๊ย~ เจ็บๆๆ...อ่ะ! T^T "

" อ่ะ! พะ..พี่ขอโทษ "

จีอ็อตโต้ตกใจก่อนจะรีบเข้ามาดู เมื่อเห็นว่าเลือดออกมากจึงรีบปฐมพยาบาลเบื้องต้นคือเอานิ้วเข้าปากตัวเองทันที ส่วนคนที่โดนกระทำอยู่นั้นยืนนิ่งไปทันที ก่อนที่จะได้สติขึ้นเมื่อได้กลิ่นของแกงกะหรี่และแรงเดือดที่เพิ่มขึ้น ซาเซียจึงสะกิดจีอ็อตโต้เพื่อให้เขาช่วย

" พี่จีอ็อตโต้ หยุดก่อนเถอะค่ะ ตอนนี้พี่ควรไปหั่นแครอทให้หนูนะ "

" ตะ..แต่ว่า..... "

" ไม่มีแต่ค่ะ เร็วเข้า!ก่อนที่แกงกะหรี่จะไหม้นะค่ะ "

ซาเซียอ้อนจีอ็อตโต้ จนเขาปฏิเสธผู้เป็นน้องสาวไม่ได้จึงละจากซาเซีย หันมาหั่นแครอทต่อตามที่ซาเซียเป็นคนสอนผ่านไปไม่นานทั้งสองก็ทำแกงกะหรี่เสร็จ ซาเซียจึงนำจานข้าวมาให้จีอ็อตโต้ เพราะเธอใช้มือด้านที่โดนมีดบาดตักข้าวให้ไม่ได้ จีอ็อตโต้จึงรับมาและตักแบ่งส่วนของข้าวกับแกงกะหรี่ให้พอดี และแล้วก็จัดได้ 4 จานพอดีคนทาน ก่อนจะยกใส่ถาดสีเงินไปให้จีและโคซาร์ทนห้องครัว(จีอ็อตโต้เป็นคนยก)

เมื่อออกมาจากห้องครัว ซาเซียก็เดินตรงไปตู้ปฐมพยาบาลที่อยู่ตรงมุมห้องของห้องครัว ข้างหน้ามีเก้าอี้ยาวอยู่ด้วย จีอ็อตโต้ที่เห็นก็รีบวางถาดให้จีและรีบเดินมาหาซาเซีย จีที่เห็นเหตุการณ์จึงได้เอ่ยแซวขึ้น

" ไหนว่าจะดูแลน้องให้ดีๆไง แล้วทำไมนายถึงทำให้น้องโดนมีดบาดได้หล่ะ จีอ็อตโต้ "

" กะ..ก็ไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นแบบนี้ซักหน่อยนี่นา "

" น่าๆ พี่ทั้งสองคนหยุดทะเลาะกันเถอะนะคะ พี่จีอ็อตโต้เดี๋ยวหนูจะทำแผลเอง เพราะงั้นพี่กลับไปทานข้าวเถอะค่ะ "

ซาเซียว่าก่อนจะนำอุปกรณ์ล้างแผล,ทำแผลออกมาจากตู้ปฐมพยาบาล จีอ็อตโต้ที่เห็นก็รีบคว้าของในมือซาเซียและพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

" พี่จะทำ ไม่ว่าน้องจะปฏิเสธพี่ก็จะทำ ในเมื่อพี่เป็นคนทำให้น้องเป็นอย่างนี้ พี่ควรจะทำนะ มานี่! พี่จะทำแผลให้เองนะ ^^ "

จีอ็อตโต้ที่คว้าอุปกรณ์ทำแผลแล้วก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวยาวที่ตั้งอยู่หน้าเคาน์เตอร์ห้องครัว โดยไม่ลืมที่จะคว้าร่างซาเซียมานั่งที่ตักของตน

" พะ..พี่..พี่จีอ็อตโต้ หนูนั่งที่เก้าอี้ก็ได้ค่ะ /// "

" ไม่ล่ะ นั่งแบบนี้พี่ทำถนัดกว่า ไหน!เอามือมาให้พี่ดูสิ "

จีอ็อตโต้พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและคว้ามือซาเซียที่ตนนั้นทำไว้มาดู โดยไม่สังเกตอาการกระวนกระวายของซาเซียแต่อย่างไร ส่วนจีที่ตอนนี้กำลังนั่งทานข้าวแกงกะหรี่กับโคซาร์ทอยู่ก็เห็นท่าทีของซาเซียกับจีอ็อตโต้ ก็แอบยิ้มอยู่เล็กน้อยก่อนที่จะทานอาหารเสร็จกับโคซาร์ท แต่เพราะต้องไปทำงานแล้วจึงขอตัวไปก่อน จีอ็อตโต้ที่พึ่งทำแผลให้ซาเซียเสร็จจึงพยักหน้ารับและนั่งทานอาหารกับซาเซีย แต่ว่าวาเซียกลับนั่งจ้องจานข้าว จีอ็อตโต้ที่เห็นจึงได้ถามขึ้น

" เป็นอะไรหรอซาเซีย หรือว่าพี่จะทำแผลแน่นเกินไป "

" ปะ..เปล่าค่ะ แค่จับ้อนไม่ถนัดน่ะคะ ^^:; "

จีอ็อตโต้มองซาเซียนิ่งๆ ก่อนที่จะตักแกกะหรี่จากจานข้าวของตนจ่อปากของซาเซีย ส่วนซาเซียนั้นกลับนั่งนิ่งก่อนที่ถามจีอ็อตโต้ด้วยความสงสัย

" พี่ค่ะ จะให้หนูทานหรอ? "

" ใช่! ทานสิ ^^ ส่วนจานของน้องก็ให้พี่นะ เอ้า! อ้าม~ "

จีอ็อตโต้พูดขึ้นพร้อมกับทำท่าทางประกอบ ทำให้ซาเซียปฏิเสธพี่ชายคนนี้ไม่ได้จึงยอมทานแต่โดยดี ไม่นานจีอ็อตโต้และซาเซียก็ทานข้าวแกงกะหรี่หมด จีอ็อตโต้จึงอาสาเก็บจานล้างให้ เพราะซาเซียเจ็บมืออยู่จึงกังวลว่าแผลจะอักเสบ จากนั้นไม่นานก็พากันออกไปที่ทำงานตามจีและโคซาร์ททันที

ณ ร้านขายส่ง-ปลีก ไวน์และนมสด และอื่นๆ

เมื่อมาถึงจีอ็อตโต้กับซาเซียก็แปลกใจทันทีที่เห็นจีและโคซาร์ทกำลังนั่งนิ่งกับสีหน้าที่เคร่งเครียดกันอยู่หน้าร้าน จีอ็อตโต้จึงเข้าไปถามทันที

" จี โคซาร์ท เกิดอะไรขึ้น! ทำไมไม่เข้าไปในร้านล่ะ "

" คือว่า มีพวกเก็บค่าเช่าที่ของคุณลุงน่ะสิ แต่ว่าค่าที่ของคุณที่มาเก็บมันมากเกินไป พอคุณลุงไม่มีเงินจ่ายให้ก็..... "

" พวกมันก็ทำร้ายคุณลุง จากนั้นก็ทำลายข้าวของในร้านและพวกมันก็ปิดร้านไปเลย "

จีและโคซาร์ทเล่าให้กับจีอ็อตโต้ฟังจนจบ ก็มีสีหน้าที่ตกใจทันที ส่วนซาเซียที่ยืนอยู่ข้างๆก็มีอาการไม่ต่างกัน ก่อนที่เธอจะนึกขึ้นได้ว่าเธอนัดกับเพื่อนของเธอเอาไว้ที่ห้องเสื้อ เธอจึงเอ่ยถามจีอ็อตโต้อย่างหวาดกลัวเล็กน้อย

" พะ..พี่จีอ็อตโต้คะ คือว่า...หนูมีนัดกับเพื่อนที่ห้องเสื้อน่ะค่ะ ขอ..ขอไปหาเพื่อนได้ไหมค่ะ "

" อืม...ได้สิ แต่อย่าพูดติดอ่างแบบนั้นอีกนะ รู้ไหม "

จีอ็อตโต้ว่าก่อนที่จะเข้ามาขยี้ผมของซาเซียจนผมยุ่งไม่เป็นทรง และระบายยิ้มออกมาบางๆเพื่อให้น้องที่เขารักรู้ว่า ' เขาไม่เป็นไร '

" โธ่~พี่ก้อ อย่าเล่นแบบนี้สิค่ะ งั้นหนูไปหล่ะนะ "

เมื่อซาเซียกล่าวลาจากพวกพี่ๆของเธอแล้ว เธอจึงวิ่งหายไปนย่านการค้าต่างๆ(เนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาเช้าอยู่)โดยมีจีอ็อตโต้มองอยู่จนลับตาของเขาไป

" แหม เป็นห่วงน้องจังนะ ไม่คิดว่านายหวงน้องเกินไปมั้งไหม จี-อ็อต-โต้ "

" ปะ..เปล่านี่ ก็ฉันกับนายเป็น ' พี่ ' ก็ต้องดูแแล ' น้อง ' สิ "

จีอ็อตโต้ว่าก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น เพื่อที่จะซ่อนบหน้าที่เริ่มมีรอยแดงจากความเขินอาย โดยมีโคซาร์ทมองอย่างสงสัย ส่วนจีที่เป็นคนเอ่ยแซวก็ถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะคิดในใจว่า ' ถ้านายไม่หวงซาเซียจริงๆ ทำไมนายถึงไม่ปล่อยซาเซียให้เป็นอิสระหละ จีอ็อตโต้ '

ทางด้านซาเซีย ณ ห้องเสื้อตึกหนึ่ง

ซาเซียยืนอยู่หน้าร้านซักพัก ก่อนที่จะตัดสินใจเดินเข้าไป เมื่อเข้ามาภายในร้านจะพบกับห้องโถงกว้างสองชั้น ชั้นล่างเป็นที่จัดชุดแสดงเสื้อผ้ามากมายและที่รับแขกหรือก็คือลูกค้ามาสั่งและลองเสื้อ ส่วนชั้นบนเป็นห้องถ่ายภาพพร้อมกับเป็นห้องตัดเย็บเสื้อผ้า วันนี้เป็นวันหยุดของทางร้านหนึ่งวันเพื่อเตรียมจัดของและเนื้อผ้าที่นำเข้ามาใหม่ ทันทีที่ซาเซียเข้ามาเธอก็เดินขึ้นมาชั้นสองของร้านทันที เมื่อมาถึงเธอก็เห็นเพื่อนๆของเธอกำลังจัดเตรียมกันอย่างวุ่นวาย เธอจึงทักขึ้น

" สวัสดีจ้า!! ฟูยุ มินนะ มากิ อายะ ^^ "

" สวัสดีจ้า ซาเซีย! X4 "

ฟูยุ มินนะ มากิและอายะ ได้กล่าวทักทายเพื่อนสนิทกันอย่างซาเซีย ซึ่งเธอคือเจ้าของห้องเสื้อแห่งนี้(ถูกพวกเพื่อนๆโยนงานนี้ให้ค่ะ T^T//ซาเซีย) ก่อนที่ซาเซียจะถามขึ้น

" นี่ มีอะไรให้ฉันช่วยไหมอ่ะ? "

" มีสิ แต่ก่อนอื่นเลยนะซาเซีย ใส่เสื้อตัวนี้ให้มินนะหน่อยสินะ ^^ "

" มินนะ! ชุดนี้มัน....... "

" นะๆๆๆๆๆ ซาเซียช่วยใส่ให้ดูหน่อยนะ *0* "

มินนะ ได้ยื่นชุดมาให้เธอเปลี่ยนก่อนจะส่งสายตาอ้อนอย่างสุดชีวิต ซาเซียที่เห็นจึงถอนหายใจเฮือกใหญ่จึงรับชุดมาและเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องลองชุดทันที

กลับมาทางด้านจีอ็อตโต้

จีอ็อตโต้ จีและโคซาร์ท ต่างพากันนั่งคิดกันอยู่ที่เดิม(หน้าร้านทำงานเก่า)ว่าจะทำอย่างไรต่อ แต่แล้วจีอ็อตโต้ก็ลุกขึ้นมาทันที จีกับโคซาร์ทที่เห็นก็ต่างแสดงสีหน้ากันอย่างตกใจก่อนที่จีอ็อตโต้จะหันกลับมาทางจี

" นี่ เราไปกันเถอะจี โคซาร์ท "

" ไปไหน หรือว่าไปหางานใหม่ใช่ไหม "

จีถามจีอ็อตโต้ จีอ็อตโต้ส่ายหน้าเบาๆก่อนจะตอบกลับ

" เปล่า "

" แล้วไปไหนหรอจีอ็อตโต้ "

" ไปตามซาเซียกลับบ้านน่ะสิ ไม่น่าถาม "

' ไอ้คนหวงน้องสาวเอย - - ' จีคิดในใจก่อนที่จะเออออตามจีอ็อตโต้ ส่วนโคซาร์ทขอตัวกลับก่อนเพราะเขานึกขึ้นได้ว่ามีธุระจึงขอตัวแยกกลับไป จีและจีอ็อตโต้จึงพากันไปหาซาเซียที่ห้องเสื้อของพวกเพื่อนๆเธอ

ณ ห้องเสื้อตึกหนึ่ง(ห้องเสื้อซาเซีย)

เมื่อจีและจีอ็อตโต้มาถึงก็รีบเดินเข้ามาภายในร้านก่อนจะเดินขึ้นไปบนชั้นสองของร้านทันที เมื่อขึ้นมาถึงก็พบว่าเพื่อนๆของซาเซียกำลังล้อมวงทำอะไรบางอย่างอยู่ จีอ็อตโต้จึงได้ถามขึ้นเนื่องจากลางสังหรณ์ของเขาเตือน

" เออ..ขอโทษนะสาวๆ พวกเธอกำลังทำอะไรกันอยู่งั้นหรอ "

" อ๋อ! กำลังแต่งตัวให้ซาเซียอยู่น่ะคะ เอ๋! เสียงเมื่อกี้นี้มันพี่ชายของซาเซียนี่นา "

มินนะเป็นคนตอบกลับจีอ็อตโต้ ก่อนที่ฟูยุ มากิและอายะจะหันมามองพี่ชายของซาเซียที่ตอนนี้กำลังทำสีหน้าไม่พอใจกันอยู่เล็กน้อย และต่างพร้อมใจกันส่งยิ้มแห้งๆไปให้

" ก็ใช่น่ะสิ..ว่าแต่เมื่อกี้พวกเธอพูดว่า ' กำลังแแต่งตัวให้ซาเซียอยู่ ' หมายความว่ายังไง "

จีได้ถามขึ้น ทำให้ฟูยุ มินนะ มากิและอายะต้องหลบออกจากวงเพื่อห้พี่ชายทั้งสองเห็น และเมื่อจีและจีอ็อตโต้เห็นต่างพากันทำสีหน้าตกใจทันที นั้นก็เพราะซาเซียกำลังอยู่ในชุดราตรียาวฟูฟ่องสีชมพูอ่อนที่มีลวดลายลูกไม้ติดตามชายกระโปรง พร้อมกับมีโบว์อันใหญ่(แต่ไม่มากนัก)ติดอยู่ที่หน้าอก และปล่อยผมที่เธอเคยรวบมัดเอาไว้ออกจะเห็นได้ว่าผมของซาเซียยาวสลวยลงถึงกลางหลังพร้อมกับดัดเป็นลอนอ่อนๆ ก่อนที่จะทำห้พี่ชายทั้งสองของเธอพูดไม่ออก

" อะ...เออ นั้นน้องหรอซาเซีย O///O "

" คะ...ค่ะ พี่จีอ็อตโต้ ชุดมันแปลกหรอคะ O///O "

" ปะ..เปล่านะ แต่ว่า......."

" เธอใส่ชุดนี้แล้วเหมือนกับลูกคุณหนูเลยนะ แถมสวยมากๆเลยด้วย^^ "

จีได้พูดตัดหน้าจีอ็อตโต้ ทำให้ซาเซียหลบหน้าพี่ชายทั้งสองเพื่อซ่อนความเขินอาย ก่อนจะวิ่งหายไปในห้องลองชุด ส่วนจีอ็อตโต้เมื่อเห็นน้องสาวเข้าไปในห้องลองชุดแล้วก็หันกลับมาว่าจีทันที

" จี ทำไมนายถึงพูดออกไปแบบนั้นทั้งๆที่นายก็รู้ดีว่าซาเซียไม่ชอบให้ใครพูดแบบนั้น "

" แต่ถ้าใครเห็นเข้าเขาก็จะคิดเหมือนกับฉันล่ะหน้า อีกอย่างนายเองก็คิดเหมือนกันไม่ใช่ "

" มันก็จริงอ่ะนะ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ควรพูดนี่! "

" ก็ไม่เห็นจะเป็นไรนี่นา อีกอย่างพวกเพื่อนๆเธอก็ขอร้องให้ใส่นี่นะ "

จีหันไปมองพวกฟูยุที่ต่างพากันมองหน้า แต่มีแค่มินนะเท่านั้นที่พยักหน้าอยู่คนเดียวทำให้จีกับจีอ็อตโต้รู้ทันทีว่าใครเป็นคนขอร้อง

" งั้นหนูขอให้พวกพี่ลงไปรอข้างล่างก่อนนะคะ พอดีพวกหนูจะเตรียมของให้ซาเซียนิดหน่อยน่ะคะ "

" อืม / เข้าใจแล้วล่ะ "

จีและจีอ็อตโต้จึงเดินลงมารอซาเซียข้างล่างของห้องเสื้อที่เป็นที่รับลูกค้า ผ่านไปไม่นานซาเซียลงมาพร้อมกับกระเป๋าสะพายใบขนาดกลางสีน้ำตาลที่ทำมาจากหนังสัตว์ ก่อนที่จะหลบหน้าจีด้วยอารมณ์เสียเล็กน้อย จีที่เห็นจึงเข้าไปง้อทันที

" นี่ซาเซีย อย่างโกรธพี่สิที่พี่พูดไปก็เพราะพี่พูดความจริงนะ ถ้าเธอไม่หายโกรธพี่จะพาไปซื้อไอศครีมที่เธอชอบดีไหม "

" อ่ะ! พูดจริงนะพี่จี "

" พูดจริงสิ "

" งั้นซื้อเจลาโต้ เพราะกับโกโก้ให้หนู โอเคไหม ^^ "

" อะ...โอเค "

จีตอบกลับอย่างไม่มั่นใจ เพราะเขาต้องใช้เงินของตัวเองไม่ใช่ของจีอ็อตโต้ ถึงแม้จะอยู่ด้วยกันแค่ไหนก็ต้องมีการเก็บ-จ่ายเท่าที่จำเป็นและแบ่งส่วนเอาไว้นั้นเอง จีอ็อตโต้ที่เห็นอาการของจีก็เข้าไปให้กำลังใจทันที

" เอาเถอะจี ในเมื่อนายรับปากซาเซียแล้วนายจะต้องทำนะ "

" อือ T T "

จีว่าก่อนที่จะเดินออกจากร้านกับจีอ็อตโต้ ส่วนซาเซียก็ลาจากกับเพื่อนๆก่อนจะเดินออกจากร้านตามพวกพี่ๆของเธอเช่นกัน เมื่อออกมาจากร้านจีก็พาซาเซียมาซื้อไอศครีมกับโกโก้ตามสัญญา แต่ว่า........

" นี่จีอ็อตโต้ นายซื้อไอศครีมเองสิมันเปลืองงบฉันนะรู้ไหม - -** "

" โทษฐานที่น้องแกล้งน้องไง เอาหละ! เราเองก็ไปหาซื้ออะไรไปฝากคุณลุงเฟย์กันดีกว่านะ "

จีอ็อตโต้ว่าก่อนที่จะลากซาเซียที่กำลังทานไอศครีมอย่างอร่อยและปล่อยจีให้อยู่หน้าร้านไอศครีมโดยไม่ฟังคำพูดจีอีกเลย ไม่นานซาเซีย จีและจีอ็อตโต้ก็ซื้อกับข้าวของโปรดมาให้คุณลุงเฟย์ที่โดนเรียกเก็บค่าเช่าบ่อยมากจนแทบไม่มีจะกินและที่ทำกิน แต่ระหว่างทางที่เดินมาซาเซียได้เงยหน้ามองท้องฟ้าที่เริ่มตั้งเค้า

" เฮ้อ~ หวังว่าฝนคงไม่ตกหรอกนะคะ "

" นั้นสิ อ่ะ! นั่นมันอะไรกันน่ะ "

จีและจีอ็อตโต้ที่ถือกับข้าวมาต่างปล่อยมือจากของ ส่วนซาเซียก็ยืนอยู่กับที่ไม่ไปไหนนั้นก็เพราะเธอตกใจกับสภาพของคุณลุงเฟย์ที่ตอนนี้มีเลือดออกเต็มตัว ซึ่งนอนอยุ่นอ้อมอกของโคซาร์ท จีกับจีอ็อตโต้จึงวิ่งเข้ามาดู

" นี่นาย โคซาร์ทนี่มันเกิดอะไรขึ้น "

" พวกเก็บค่าเช่าที่น่ะสิ ทั้งๆที่รู้ว่าคุณลุงไม่มีเงินให้ พวกมันก็มาเก็บแต่พอลุงบอกว่าไม่มีให้พวกมันก็ลงมือกับร้านพร้อมกับคุณลุง แล้วก็......."

" สายไปสินะ...... "

คำพูดของจีหายไปทันทีเมื่อพูดจบ จีอ็อตโต้ก็กัดฟันจนปล่อยอารมณ์ลงที่ข้างกำแพง

ปึก!

" มันจะมากไปแล้วนะ! กับแค่เงินไม่มีให้น่ะ "

จากนั้นสายฝนก็ตกลงมา จี โคซาร์ทและซาเซียที่เห็นอาการของจีอ็อตโต้ต่างก็นิ่งอยู่อย่างนั้น ซาเซียที่เห็นอาการของผู้เป็นพี่ชาย เธอรู้ดีว่าพี่เขานั้นรักบ้านเมืองแห่งนี้มากแค่ไหน เพราะหลังจากที่แยกออกมาจากโบสถ์นั้นแล้วเขาก็กลับไปเยี่ยมทุกครั้งแต่ว่าสถานที่แห่งนั้นกลับกลายเป็นโบสถ์ร้าง นั้นก็เพราะพวกมีอิทธิพลเข้ามาไล่ทุกคนออกจากที่นั้นทั้งหมดเพื่อที่จะทำเป็นที่การค้า แต่ก็ไปไม่รอดจึงปล่อยให้ร้างอย่างนั้น

" ฮะ..ฮัดชิ้ว~ อ่ะ! หนูขอโทษค่ะ "

" อ่ะ ซาเซียไปหลบฝนก่อนเถอะ เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอานะ "

จีอ็อตโต้รีบวิ่งเข้ามาหาซาเซียก่อนที่จะพาเข้าที่หลบฝน พร้อมกับจีและโคซาร์ทที่ตอนนี้เขานั้นอุ้มร่างไร้วิณญาณของคุณลุงเฟย์เอาไว้และวางร่างของคุณลุงลง ก่อนที่เขาจะเอ่ยถามจีอ็อตโต้ขึ้น

" แล้วนายจะเอายังไงต่อ จีอ็อตโต้ "

" ยังไงต่อหรอ? เราก็ต้องทำอะไรซักอย่างเพื่อเมืองที่เรารักสิ "

" ถ้างั้นก็มีทางเดียว เราต้องตั้งกลุ่มป้องกันตนขึ้นมา จีอ็อตโต้ "

" กลุ่มป้องกันตนเอง หรอ? "

" ใช่ ถ้าเป็นนายอาจจะเป็นได้ก็ได้นะ เพราะถ้านายตั้งฉันเองก็จะตั้งด้วยเช่นกัน "

โคซาร์ทเข้ามาจับที่บ่าของจีอ็อตโต้ ในขนาดที่เขานั้นกำลังคิดอยู่

" เพราะนายน่ะมีเสน่ห์ความเป็นผู้นำเช่นเดียวกันซาเซียจังด้วยนะ ^^ เพราะงั้นนายจึงเปรียบท้องนภา ส่วนคนอื่นๆนายอาจจะเปรียบกับสภาพอากาศ และเป็นคนอื่นไม่ได้แล้วนอกจากนาย จีอ็อตโต้ "

หลังจากนั้นไม่นานฝนก็หยุดตก โคซาร์ทจึงขอตัวนำร่างคุณลุงเฟย์ไปยังสถานที่ที่เขาควรอยู่ ส่วนจีอ็อตโต้ไม่ว่าอะไร ก่อนจะบอกให้กลับบ้านกัน ในระหว่างทางต่างก็ไม่มีใครพูดเลย