[Fic Reborn]หยุดสงคราม แล้วเธอกับฉันมารักกัน G27,ASa

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

ภายในคฤหาสน์หลังหนึ่ง

ภายในถูกตกแต่งไปด้วยโคมไฟ เพชร อัญมณี สไตส์อิตาเลี่ยน แต่ทว่ามีเหตุการณ์การระเบิดดังขึ้น

ตึก ตึก

" อเลาดี้ นายไปทางนั้นนะ ส่วนฉันจะดูทางนี้ เผื่อเจ้าพวกนั้นอาจจะจับเด็กมาเยอะ "

" อืม ผมไปล่ะ "

วองโกเล่ พรีโม่ หรือที่เรียกกันว่า จีอ็อตโต้ ได้สั่งผู้พิทักษ์เมฆา อเลาดี้ ที่ไม่ชอบการสุสิงกับใครนัก ไปชั้นบนของคฤหาสน์หรือก็คือห้องของเจ้าของคฤหาสน์นี้นี่เอง

ทางด้านจีอ็อตโต้
เมื่อจีอ็อตโต้ ลงมาชั้นใต้ดินของคฤหาสน์แล้ว เขาก็พบว่ามีเด็กทั้งหญิง-ชายเต็มไปหมด โดยเฉพาะเด็กผู้หญิง ที่จะดูเหมือนว่าจะถูกทำร้ายร่างกายเป็นอย่างมาก

' เจ้าหมอนี่จับเด็กมาทรมานไม่พอ ยังจับเด็กผู้หญิงมาทำร้ายจิตใจอีก อ่ะ! '

" ทุกคน ดูนั้นสิ ท่านพรีโม่มาช่วยพวกเราแล้ว! "

อยู่ๆก็มีเด็กชายคนหนึ่งเรียกเพื่อนๆและกล่าวถึงผู้มาเยือน จีอ็อตโต้จึงรีบพาเด็กๆกลุ่มนั้นออกไปทันที และเมื่อพาออกมาจากคฤหาสน์ได้แล้ว เขาก็ส่งเด็กกลุ่มนั้นให้จีดูแลต่อ แต่ว่ายังมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่มีลักษณะคล้ายๆกับเขา แต่มีเส้นผมเป็นสีน้ำตาลและดวงตาสีน้ำตาลอ่อน กำลังทำท่าดูเหมือนจะร้องไห้ จีอ็อตโต้ที่เห็นดังนั้นเขาจึงรีบปลอบใจเด็กคนนั้นทันที

" นี่ ไม่เป็นไรแล้วนี่ มาเดี๋ยวพาส่งกลับบ้านนะ "

" อึก ไม่ฮะ เพื่อนผม....เพื่อนผมเขาถูกบอสของที่นี่พาเข้าห้องไป...ตะ.ตอนนี้ไม่รู้ว่า...จะเป็นอย่างไร ฮือๆๆๆ "

เด็กคนนั้นพูดจบก็ปล่อยโฮออกมา ก่อนที่จีอ็อตโต้จะเข้าไปสวมกอด ก่อนจะหันไปทางคฤหาสน์ ' อเลาดี้ นายต้องช่วยเด็กคนนั้นนะ '

ทางด้านอเลาดี้
ที่ตอนนี้กำลังตั้งท่าว่าจะถีบประตู แต่เขากลับไปยินเสียงหนึ่งเข้า ก่อนที่เขาจะโมโหขึ้น

" ยะ..อย่านะ อย่าเข้ามา ไม่งั้นหนูเตะคุณแน่! "

" ไม่เอาน่า~ เด็กผู้หญิงที่ฉันจับมาก็ออกจะชอบทุกคนนี่ มาเถอะเรามาสนุกด้วยกัน อั่ก! "

" สนุกอะไรมิทราบ เด็กเขาอยากสนุกด้วยไหม "

" นี่แก! "

อเลาดี้ ทนไม่ไหวเขาจึงถีบประตูให้แรงที่สุดที่จะทำได้ จนมันไปโดนที่หน้าของบอสแห่งนี้เข้าเต็ม เด็กผู้หญิงที่ตอนนี้นั่งอยู่กับพื้น เพราะอึ้งกับการกระทำของผู้มาใหม่

" คริสโตเฟอร์ นายคือบอสของที่นี่ และจะถูกฉันพิพากษาบัดเดี๋ยวนี้ "

อ้าก!!

ไม่นานอเลาดี้ก็สังหารคริสโตเฟอร์ บอสของที่นี่ทิ้ง โดยไม่รู้ว่ายังมีเด็กผู้หญิงกำลังนั่งกอดหมอนใบใหญ่อยู่ แต่แล้วเธอก็ต้องสะดุ้งเมื่ออเลาดี้เรียก

" นี่เธอน่ะ ทำไมไม่หนีออกไป รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่เหมาะกับเด็กอย่างเธอ "

" กะ..ก็ขามันแพลงนี่ค่ะ "

" ขาแพลงตั้งแต่ตอนไหน "

" มะ..เมื่อกี้นี้เองค่ะ ตะ..แต่ว่ามันน่าจะเดินได้ ^^;; "

เด็กหญิงส่งรอยยิ้มเล็กไปให้อเลาดี้ที่หน้าไม่ค่อยยิ้มนัก ก่อนจะเดินมาหาเธอและดึงหมอนใบใหญ่ออกไปแล้วคว้าเด็กคนนั้นอุ้มขึ้น แล้วรีบพาออกไปทันที

ไม่นานก็ลงมาที่รถของจีอ็อตโต้ ที่รถจีอ็อตโต้มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งอยู่ด้วยนั้นเอง

" ไงอเลาดี้ ดีจังนะที่นายช่วยเด็กเอาไว้ ว่าแต่ทำไมเป็นเด็กผู้หญิงล่ะฉันนึกว่าเป็นเด็กผู้ชายซะอีก "

" หมอนั่นไม่ได้นิยมเด็กผู้ชายนะ "

จี ผู้พิทักษย์มือขวาดุจีอ็อตโต้เล็กน้อย ก่อนที่เด็กผู้ชายคนนั้นจะเข้ามาพยุงเพื่อนสาวอีกคน ที่เรือนสีผมน้ำตาลอ่อนละดวงตาสีแดงทับทิม ก่อนที่อเลาดี้จะปล่อยให้สองคนคุยกัน

" เป็นอะไรหรือเปล่าคุณซาเซีย "

" ไม่เป็นค่ะคุณสึนะ เพราะว่าที่แรกที่มันเข้ามาใกล้ฉัน ฉันเลยเตะเข้าที่ท้องมันไปจนขาแพลงอย่างที่เห็นน่ะค่ะ แหะๆๆ "

เมื่อเด็กคนนั้นพูดขึ้น จึงทำให้อเลาดี้หันไปมองดูเล็กน้อยก่อนที่จะเข้าไปนั่งรอบนรถ และจีอ็อตโต้ก็พาเด็กสองคนขึ้นตาม ในระหว่างที่รถกำลังขับกลับไปที่คฤหาสน์จีอ็อตโต้ได้ถามชื่อเด็กสองคนนี้ขึ้น

" ว่าแต่อะไรกันงั้นหรอ เพราะดูจากหน้าตาแล้วเหมือนคนญี่ปุ่นกันเลย แล้วก็บอกอายุด้วยนะ ^^ "

" ฮะ ผมเป็นคนญี่ปุ่นแท้เลยฮะ ชื่อ ซาวาดะ สึนะโยชิ ฮะ อายุ 15 ปี "

" หนูเป็นลูกครึ่งอิตาลี-ญี่ปุ่นค่ะ ชื่อ คาราซานะ ซาเซีย อายุ 15 ปี ค่ะ "

" งั้นหรอ อายุเท่ากันเลย ฉันชื่อ จีอ็อตโต้นะ อย่าเรียกพรีโม่ล่ะขอร้อง แต่ว่าถ้าออกไปในเมืองให้เรียก พรีโม่นะ ส่วนที่ขับรถให้เราอยู่ชื่อ จี ที่นั่งข้างๆเขาชื่อ อาซาริ อุเกทสึ ต่อมาก็ที่นั่งข้างๆฉันชื่อ อเลาดี้ ส่วนอีกสามคนที่นั่งรถอีกคันนั้นเมื่อถึงที่คฤหาสน์พวกฉัน ฉันจะแนะนำอีกทีนะ "

สึนะและซาเซียพยักหน้ารับคำก่อน เมื่อมาถึงคฤหาสน์เขาก็แนะนำต่อ

" คนนี้ชื่อ แรมโพ คนนี้ก็ นัคเคิ้ล คนนี้ก็ เดม่อน ทีนี้ก็ครบแล้วนะ "

" เออฮะ อ่ะคุณซาเซีย "

" ไม่เป็นไรใช่ไหม "

" ค่ะ ขอบคุณค่ะ ว้าย! "

ซาเซียเซล้มลง แต่อเลาดี้ได้รับไว้ทัน เขาจึงคว้าซาเซียขึ้นอุ้มด้วยท่าเจ้าสาวต่อหน้าสึนะและจีอ็อตโต้ไป เมื่อเข้ามาภายในห้องโถง ซึ่งเป็นห้องรับแขกที่ตกแต่งไปด้วยเพชร ทับทิม อัญมณี สไตส์อิตาเลี่ยน อเลาดี้จึงวางร่างซาเซียที่โซฟาตัวใหญ่ก่อนที่เขาจะถอดรองเท้าซาเซียออก ซึ่งเป็นรองเท้าหุ้มส้นสีน้ำตาลอ่อน เมื่อถอดออกก็พบว่ามันบวมจนเกือบจะม่วง อเลาดี้จึงจับดู ปรากฏว่าซาเซียร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

" เจ็บมากไหม ดูๆไปแล้วถ้าเธอไม่ไปเตะหมอนั่นคงจะไม่ต้องจับตัวแบบนี้นะ "

" หา! นี่คุณจะไม่ให้ฉันป้องกันตัวเองบ้างหรอ ฉันน่ะก็เป็นผู้หญิงนะ "

" ผมเข้าใจแล้วล่ะ แต่ว่าเจ็บตรงไหนอีกไหม "

อเลาดี้ลดเสียงให้ต่ำลง จนน้ำเสียงดูเหมือนเป็นห่วงอย่างมาก เลยทำให้ซาเซียไม่พูดอะไรต่อ จนจีอ็อตโต้และสึนะเข้ามาอเลาดี้จึงยื่นขึ้นถามจีอ็อตโต้

" พรีโม่ นายจะทำอะไรต่อ หลังจากคืนนี้ผ่านไป "

" อืม~ คงต้องให้สึนะและซาเซียอยู่ที่นี่ซะ เพราะว่าพวกเธอไม่มีที่ไปนี่ใช่ไหม "

" ค่ะ เพราะว่าเราสองคนมาที่นี่เพื่อมาหาท่านพ่อฉันน่ะค่ะ แล้วก็..... "

" แล้วก็ตกลงกันว่าจะกลับบ้านที่อิตาลีทางเหนือน่ะครับ แต่แล้วพวกเรากลับถูกจับอย่างที่พวกคุณเห็นนั้นล่ะ "

จีอ็อตโต้ มองก่อนจะลูบที่หัวของสึนะ และเสนอความคิดขึ้น

" งั้นฉันจะให้เธอสองคนอยู่ที่นี่ แต่จะต้องมีคนดูแล งั้นเอาเป็นว่าฉันจะดูแลเธอเองนะสึนะ ส่วนซาเซียฉันขอให้อเลาดี้เป็นดูแลนะ "

" ผมงั้นหรอ "

" ใช่ นายนั้นล่ะ เฮ้ย!แล้วนายพาซาเซียไปไหนอีกนั้นน่ะ "

" ผมก็จะดูแลเธอไง ไม่เห็นหรอครับว่าเธอขาแพลงอยู่ ผมต้องดูแลเธอ ไปล่ะ "

อเลาดี้ พูดก่อนจะอุ้มซาเซียท่าแบกกระสอบทราย เนื่องด้วยเขาต้องถือรองเท้าของซาเซียนั้นเอง เมื่ออเลาดี้พาซาเซียขึ้นห้องไปแล้ว เหลือเพียงพวกจีอ็อตโต้และสึนะ ที่ดูเหมือนตอนนี้จะทำตัวเก้ๆกังๆเข้าให้

" เป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่าพอห่างจากซาเซียก็เลยกลัว "

" จะ..จะว่ายังไงดีล่ะครับ แบบว่าผมยังไม่ชินกับคนที่พึ่งเจอกันครั้งแรกน่ะ ก็เลย.... "

" งั้นไปพักกันดีไหม พรุ่งนี้เธอจะได้สบายขึ้น "

" ฮะ ขอบคุณนะครับ ^^ "

สึนะส่งยิ้มหวานมาให้จีอ็อตโต้ ซึ่งทำให้จีอ็อตโต้นิ่งไปก่อนจะนำทางมาที่ห้องตน โดยฝากให้พวกจีไปนั่งพักหรือทำธุระส่วนตัวก่อน แต่ว่าเขานั้นกลับคิดอยู่เรื่องๆหนึ่งขึ้น
' นี่เราเป็นอะไรไปนะ นั้นมันเด็กนะ ห่างจากเราตั้ง5ปี แต่ทำไมใจเราถึง...เต้นแรงนะ '
เมื่อเขามาถึงภายในห้องตัวเองแล้ว เขาจึงจัดแจงชุดให้สึนะใหม่ เนื่องจากตัวสึนะเล็กมาก เขาเลยใช้เวลานาน จากนั้นก็ไล่สึนะไปอาบน้ำ เมื่อสึนะอาบเสร็จแล้ว สึนะได้ถามจีอ็อตโต้ขึ้น

" เออ...คุณจีอ็อตโต้ฮะ ชุดมันโอเคไหมฮะ "

สึนะที่เดินออกมาในชุดเชิ้ตสีขาวยาวพอดีตัวกับคอเสื้อที่เห็นหน้าอกอยู่เล็กน้อยพร้อมกับแขนเสื้อที่ยาวเกินไป เลยทำให้จีอ็อตโต้ถึงกับคิดในใจว่า ' นี่เราให้เขาใส่อะไรไปเนี้ย '

" คุณจีอ็อตโต้ฮะ โอเคไหม "

" อะ..อืม งั้นนายนอนไปก่อนนะ ชะ..ฉันจะไปอาบน้ำเดี๋ยวออกมานอน อ่อ แล้วก็นอนที่เตียงนั้นล่ะไม่ต้องเกรงใจนะ "

" ฮะ ^^ "

สึนะส่งยิ้มให้ ก่อนจะทำให้จีอ็อตโต้หน้าขึ้นสีเล็กน้อย พร้อมกับยิ้มส่งกลับไปให้จากนั้นก็เดินเข้าไปอาบน้ำ ไม่นานก็ออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนหนึ่ง เมื่อออกมาก็พบว่าสึนะนอนหลับไปแล้วเขาจึงเดินไปปิดไฟและล้มตัวลงนอนข้างๆพร้อมกับพูดว่า ' ราตรีสวัสดิ์นะ สึนะ '

ทางด้านอเลาดี้ ที่ห้องของอเลาดี้
หลังจากที่พาซาเซียเข้ามาที่ห้องแล้ว เขาก็หาเสื้อผ้าให้ซาเซีย แต่กลับเป็นว่าไม่มีเขาจึงสั่งให้เธอห้ามออกไปไหน เพราะเขาจะไปยืมเสื้อของ เอลิน่าคนรักของเดม่อน

" เข้าใจนะ ห้ามไปไหน "

" ค่า จะไปไหนได้ล่ะค่ะ ขาแพลงขนาดนี้ "

" อืม เดี๋ยวไปแล้วจะรีบมา "

เมื่ออเลาดี้ออกไปแล้ว ซาเซียจึงฝุบที่หมอนของอเลาดี้แต่แล้วการลับรู้กลิ่นของซาเซียก็ทำงาน เธอได้กลิ่นหอมอ่อนๆของแชมพูที่อเลาดี้ใช้เลยทำให้เธอเพลอหลับไป แต่ก่อนที่จะหลับไปนั้นเธอคิดว่า 'เขาดูเหมือนจะน่ากลัวนะ แต่เปล่าเลยเขาอ่อนโยนมาก.....จริงๆ'
ผ่านไปได้ไม่นานอเลาดี้ได้เปิดประตูเข้ามา ก่อนจะยื่นนิ่งไปเพราะเห็นว่าซาเซียได้หลับไปแล้ว

" เฮ้อ บอกว่าให้รออยู่ที่นี่ก่อน หลับไปเสียแล้วจะทายาให้ยังไงล่ะ เสื้อผ้าด้วยไม่คิดจะเปลี่ยนก่อนหรือไงกัน เอ๋ " ' นี่เราพูดมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน '

อเลาดี้ รู้สึกตัวหลังจากที่บ่นคนเดียวมานาน จากนั้นก็เอาเสื้อผ้าที่ได้มาไปวางไว้ที่เก้าอี้แล้วเดินมาสะกิดซาเซียให้ตื่น

" นี่ ซาเซียเธอจะมานอนก่อนอาบน้ำไม่ได้นะ ไปอาบน้ำก่อนสิ "

" อือ.....อืม เอ๋~.....คุณอเลาดี้มาแล้วหรอค่ะ "

" อืม ไปอาบน้ำก่อน ลุกไหวไหม ฉันช่วยพยุง "

" ขอบคุณค่ะ ^^ "

ซาเซียยิ้มขอบคุณให้อเลาดี้ อเลาดี้จึงไม่ว่าอะไรก่อนจะพยุงไปส่งที่ห้องน้ำและส่งผ้าเช็ดตัวพร้อมกับเสื้อผ้าที่เอามาจากเอเลน่าด้วย ผ่านไปไม่นาน ซาเซียกลับออกมาด้วยเสื้อกระโปรงยาวพอดีตัว แต่ติดที่ว่าเป็นสายเดี่ยว อเลาดี้นั่งจ้องอยู่ไม่วางสายตาจนซาเซีย เรียกชื่อขึ้น

" คุณอเลาดี้ค่ะ เป็นอะไรไหมค่ะ "

" อ่ะ..ไม่เป็นไรมานี่สิ เดินไหวไหม "

" ค่า เดินพอไหวค่ะ ว่าแต่ถามหลายรอบจังเลย "

" ฉันเป็นคนดูแลเธอ เพราะฉะนั้นผมต้องดูแลคุณสิ มานี่ นั่งอยู่นี่นะ เอาล่ะเอาขามาข้างซ้ายใช่ไหม(ข้างซ้ายของซาเซีย) "

" ค่ะๆๆ "

ซาเซียขานรับก่อนจะค่อยๆขยับเท้าไป แต่อเลาดี้คว้าข้อเท้าซาเซียทันทีเลยทำให้ซาเซียร้องออกมาเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะนำยามานวดให้

" โอย! เบาๆหน่อยสิค่ะ ฉันเจ็บเป็นนะค่ะ "

" นี่ก็เบาที่สุดแล้วนะ อีกอย่างขาเท้าเธอน่าจะไปให้หมอดูที่โรงพยาบาลนะ แต่แค่นี้คงไม่เป็นไรฉันจะดูแลเธอเอง เอาล่ะเสร็จแล้ว "

" เออ ขอบคุณค่ะ ว่าแต่ว่าจะนอนไหนหรอค่ะ "

" เธอก็นอนนั้นล่ะส่วนผมคง..... "

" อ่า อย่าบอกว่าคุณจะนอนโซฟานะค่ะ ไม่เอาอ่า นี่ห้องคุณนะ...แล้ว..แล้วอีกอย่างฉันไม่ชอบให้เจ้าของห้องนอนพื้นหรือโซฟา "

" งั้นเธอจะบอกว่าให้ผมนอนกับเธองั้นสิ "

ซาเซียไม่พูดอะไร แต่พยักหน้าเป็นคำตอบ อเลาดี้จึงตอบกลับไปว่า....

" โอเค งั้นผมไปอาบน้ำก่อน คุณก็นอนพักไปนะ "

อเลาดี้กล่าวจบเขาก็ปล่อยให้ซาเซียนั่งนิ่งๆ ก่อนที่เธอจะล้มตัวนอนลงไป ไม่นานนักอเลาดี้ก็ออกมา พร้อมกับปิดไฟที่ห้องน้ำ และเขาก็เห็นว่าร่างซาเซียนอนหลับสนิทไปแล้วเขาจึงเดินไปปิดไฟและห่มผ้าให้ซาเซีย และล้มตัวนอนข้างๆเธอก่อนจะคิดว่า ' คืนนี้อาจเป็นวันยุ่งๆซะแล้วสิ '