[Fic Reborn]The Vongola Primo

ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 8

Chapter 8

ณ บ้านพักจีอ็อตโต้ 13.00 น.

หลังจากที่จีและจีอ็อตโต้ทำความสะอาดบ้านเสร็จแล้วพวกเขาจึงได้เตรียมม้าเพื่อใช้เดินทางไปยังที่ที่จีอ็อตโต้จะพาไประหว่างทางจีได้ถามขึ้น

" แถวนี้ก็อยู่ในเขตที่เราอยู่กันนี่ มันอยู่ไกลแค่ไหนกัน "

" ไม่ไกลหรอกนะถ้าเดินทางด้วยพาหนะ แต่ถ้าเดินทางเท้าก็น่าจะ 6 กิโลเมตร "

" ถ้าเป็นแบบนี้พวกเราก็ต้องไปส่งซาเซียกันน่ะสิ "

" ใช่ "

เมื่อจีได้รับคำตอบกลับมาทำให้เขานั้นส่ายหัวอย่างหน่ายๆกับเพื่อนของเขา ระหว่างทางที่เดินทางมาพวกเขาผ่านตึกบ้านเรือนต่างๆมาซึ่งมีบรรยากาศคล้ายกับเมืองของพวกเขา แต่แค่มีต้นไม้ป่าไม้มากกว่า จีอ็อตโต้ที่ควบม้าอยู่ได้คุมให้มันเลี้ยวข้ามสะพานที่มีความกว้างไม่มากนักผ่านแม่น้ำสายกลางไปก็พบกับประตูสีเงินบานใหญ่ รอบๆข้างเป็นรั้วเหล็กสีเงินแวววาวเหมือนใหม่แต่มีพวกต้นไม้เลื้อยเกาะอยู่มองผ่านเข้าไปจะเห็นตัวคฤหาสน์ ตัวคฤหาสน์ทำจากหินส่วนใหญ่จึงมีสีที่ได้สัดส่วนสวยงามตามข้างทางที่เข้าไปภายในมีพุ่มไม้เล็กๆตามทางยาวเข้าไปในตัวคฤหาสน์ซึ่งมีน้ำพุอยู่กลางสวน(ทางเข้าประตูก่อนเข้าไปเป็นสวนขนาดย่อม)รอบข้างๆตัวคฤหาสน์เป็นแมกไม้ที่ยังไม่ถูกรบกวนเท่าไรจึงดูเป็นธรรมชาติ จีและจีอ็อตโต้ควบม้าเข้ามาใกล้ๆตัวคฤหาสน์ซึ่งเป็นหน้าประตู

" ที่นี่ล่ะ...จะเป็นที่ใหม่ของพวกเรา จี "

" มันไม่แพงไปหน่อยหรอจีอ็อตโต้ "

" ฉันได้มันมาด้วยความสามารถน่ะนะและมันก็ค่อนข้างไม่ได้ใช้เงินด้วย "

" หมายความว่ายังไงน่ะ? "

" ที่นี่ไม่มีคนยึดพื้นที่ดินไปน่ะ ฉันไปสอบถามมาแล้ว คนแถวนี้บอกมาว่า ' พวกป่าไม้ขึ้นเยอะมากและถ้าคิดจะทำลายตัวคฤหาสน์มันก็ใช้งบเยอะจึงทิ้งไว้ ' "

" งั้นแบบนี้เราก็เข้ามาทำอะไรก็ได้เลยน่ะสิ "

จีอ็อตโต้พยักหน้ารับก่อนจะลงจากหลังม้าและลากไปผูกเอาไว้ก่อนจะพาจีเข้าไปสำรวจภายใน

ทางด้านซาเซียที่ห้องเสื้อ เวลา 15.50 น.

ซาเซียเตรียมเก็บของเนื่องจากใกล้ปิดห้องเสื้อแล้ว

" ซาเซีย จะกลับแล้วหรอ~ "

" ใช่ มีอะไรหรือเปล่ามินนะ "

" ผู้กองอเลาดี้มาน่ะ มาขอพบซาเซียจัง ^^ "

มินนะส่งยิ้มหวานไปให้ซาเซียที่ตอนนี้ถอดสีหน้าเหงื่อตกไปแล้ว

" อะ...โอเค เขารออยู่ข้างล่างหรอ "

" ใช่ โชคดีนะ กลับบ้านดีๆด้วยหละ~ "

ซาเซียโบกมือลาเพื่อนสาวของตนที่ร่าเริงเป็นนิสัยเฉพาะตัวของเธอ ก่อนจะลงมาที่ชั้นล่างของตึกห้องเสื้อก็พบชายหนุ่มที่รอพบเธออยู่

" สวัสดียามเย็นคะ พี่อเลาดี้ "

" สวัสดี นั่งก่อนสิ "

อเลาดี้ปฏิบัติเช่นเคยเหมือนเมื่อวาน เขาเชิญให้ซาเซียนั่งลงก่อนที่เขาจะกลับไปนั่งที่ตัวเองต่อก่อนจะเริ่มธุระของเขา

" คือผมอยากจะขอร้องเรื่องหนึ่งจากเธอ ซึ่งเป็นงานที่ต้องใช้ผู้หญิงเข้าไป "

" เดี๋ยวนะคะ คุณอยากจะบอกว่า... "

" อืม...ขอให้เธอมาทำงานกับผมในคืนนี้จะได้ไหม "

ซาเซียมองหน้าอเลาดี้ปริบๆไม่พูดอะไร ซึ่งซาเซียกำลังครุ่นคิดอยู่ อเลาดี้ที่เห็นว่าเธอมีอาการกระวนกระวายจึงบอกอีกเรื่อง

" ไม่ต้องห่วงว่าเธอจะเป็นอะไร เพราะผมจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง "

" ตะ...แต่ว่า พี่ชายของฉันไม่ให้ออกไปไหนตอนกลางคืนนี่คะ "

" เพราะงั้นผมถึงได้มาไง "

" เอ๋?? "

อเลาดี้ลุกขึ้นซึ่งเป็นจังหวะเดียวที่ซาเซียทำสีหน้างงอยู่

" ผมจะไปส่งเธอที่บ้านแล้วขออนุญาติพี่ชายเธอยังไงล่ะ "

" อ่า...คะ เข้าใจแล้วคะ "

ซาเซียหน้าซีดไปทันที แต่ก็พูดอะไรมากกว่านั้นไม่ได้จึงเดินตามชายหนุ่มไปหน้าห้องเสื้อก็พบว่ามีรถม้ามารออยู่ก่อนแล้ว อเลาดี้จึงหันมาและเชิญให้ขึ้นรถก่อน ซาเซียจึงเดินขึ้นไปอย่างกล้าๆกลัวๆ จนเมื่อมาถึงบ้านพักของเธอก็พบว่าหน้าบ้านเธอมีใครบางคนรออยู่ที่ม้านั่งหน้าบ้าน

" อ่ะ...อ้าว พี่อุเกทสึทำไมมานั่งตรงนี้หรอคะ "

" ท่านจีกับท่านจีอ็อตโต้ไม่อยู่บ้านขอรับซาเซียจัง "

" เอ๋! ออกไปไหนกันเนี้ย แหม~พวกพี่เนี้ยไม่ดีเลย งั้นรอสักครู่นะคะพี่อเลาดี้ เดี๋ยวหนูเปิดประตูบ้านก่อน "

" อืม "

อุเกทสึมองไปทางอลาดี้ที่ตอนนี้ยืนอยู่นิ่งๆซึ่งรถม้าที่มาส่งได้หายไปหลังจากที่อเลาดี้และซาเซียลงจากรถม้า

" เชิญด้านในเลยคะทั้งสองคน "

ซาเซียเชิญทั้งสองเข้าบ้าน เมื่อเข้ามาเธอก็เดินหายไปในครัวและออกมาพร้อมกับเสิร์ฟน้ำให้

" ขอบคุณนะ ว่าแต่ทำไมคุณขุนนางจากญี่ปุ่นถึงมาอยู่กับซาเซียได้ล่ะ "

" พอดีผมได้ท่านพี่ของซาเซียจังช่วยไว้ขอรับ ก็เลยมาขออยู่อาศัยจะว่ายังไงดีล่ะขอรับ ผมเจอคนที่พอพูดภาษาเดียวกับผมได้จึงดีใจน่ะขอรับ ฮะฮะฮะ "

" อย่าว่าพี่อุเกทสึเลยนะคะ เพราะภาษาของอิตาลีพี่เขายังไม่ค่อยคล่องจึงอยากอยู่กับผู้ที่พูดได้สองภาษา "

" อืม ผมพอจะเข้าใจแล้วหละ งั้นพออธิบายได้ไหมว่าทำไมพี่ชายเธอถึงได้ช่วยเขาไว้น่ะ "

" ขอโทษนะคะ พอดีว่าพี่ไม่ได้เล่าให้หนูฟังน่ะคะ หนูเองก็พึ่งรู้เมื่อกี้นี้ "

ซาเซียมองไปทางอุเกทสึที่ตอนนี้เขานั้นกำลังจิบน้ำอยู่ อุเกทสึยิ้มให้เล็กน้อยก่อนที่พวกจีอ็อตโต้จะเข้ามา

" กลับมาแล้ว ขอโทษที่กลับมาช้านะซาเซีย "

" ยินดีต้อนรับกลับคะ พี่จี พี่จีอ็อตโต้ "

" แล้วทำไมมีคุณผู้กองมาได้ล่ะ "

จีหันไปทางอเลาดี้ที่ตอนนี้จ้องมาทางทั้งสามคน(ซาเซียลุกไปต้อนรับ//ไรต์)อเลาดี้ลุกขึ้นก่อนจะกล่าวทักทายทั้งสองคน

" ขอโทษที่ผมมารบกวน แต่ผมแค่มาขออนุญาติ "

" อนุญาติ? "

จีพูดขึ้นส่วนจีอ็อตโต้ไม่ได้ว่าอะไร ก่อนที่ซาเซียจะชวนทั้งสองคนไปนั่งฟัง เมื่อทำตามแล้วก็อยู่กันพร้อมหน้า

" ผมจะไม่อ้อมค้อมนะครับ พอดีเมื่อคืนหลายวันก่อนมีหญิงสาวหายไปหลายคนจากบาร์แห่งหนึ่งใกล้ๆเขตเมืองนี้พอจะรู้ไหมครับ "

" บาร์ที่เปิดใหม่หรอครับ พอจะรู้จักครับ "

จีอ็อตโต้ตอบด้วยน้ำเสียงที่นิ่งไม่เหมือนอย่างเคยทำให้ซาเซียเครียดขึ้นมานิดหน่อย

" ครับ แต่บาร์นั้นไม่ถูกต้องตามกฏหมายเพราะมีผู้ไม่บรรลุนิติภาวะเข้าไปได้และเยอะพอสมควร "

" อยากจะบอกว่า หญิงสาวที่หายไปล้วนเป็นหญิงไม่บรรลุนิติภาวะ "

" ใช่ "

" แล้วคุณจะมาขอตัวน้องสาวผมให้ไปสืบคดีหรือไงกัน "

จีอ็อตโต้เริ่มพูดด้วยน้ำเสียงขึ้นเสียงเล็กน้อย ซาเซียกุมมือแน่นขึ้นก่อนจะหันมองหน้าจีอ็อตโต้สลับกับอเลาดี้อย่างตึงเครียดเล็กน้อย

" ครับ "

คำพูดสั้นๆทำให้จีอ็อตโต้อยากลุกขึ้น แต่กลับถูกซาเซียขัดขึ้น

" พี่คะฟังที่เขาพูดก่อนนะ ยังมีอีกไม่ใช่หรอคะ นี่น่ะไม่ใช่เรื่องเดียว ใช่...ไหมคะ "

ซาเซียเริ่มแสดงอาการเสียงสั่น จีอ็อตโต้สัมผัสได้ว่าซาเซียจะสื่ออะไรจึงถอนหายใจและฟังต่อ

" ใช่ เพราะว่าหญิงสาวที่หายไปกลับถูกพบเป็นศพ "

ทุกคนที่ได้ฟังอยู่ถึงกลับหน้าซีดขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะกับจีอ็อตโต้ที่นึกถึงลุงเฟย์ที่จากไปโดยพวกนั้น

" ต้องเป็นฝีมือพวกนั้นจริงๆล่ะนะ ผมคงให้ซาเซียไปไม่ได้ ผมไม่อยากให้เธอไปเจอเรื่องอันตราย "

" พี่คะ..."

ซาเซียเอื้อมมือไปแตะมือจีอ็อตโต้ จีอ็อตโต้จึงรู้สึกได้ว่าซาเซียพยายามจะสื่ออะไรอีกครั้ง

" ซาเซีย จะไปงั้นหรอ "

" คะ จะไป...เหมือนรู้สึกได้ว่าที่นั้น วันนี้...เรื่องทุกอย่างต้องจบ และคนสุดท้าย..."

" คนสุดท้าย? "

จีอ็อตโต้ถอนหายใจอย่างลำบากใจ จีจึงเข้ามาแตะบ่าเบามือ

" เอาเถอะน่า ซาเซียว่าอย่างนั้นคงไม่เป็นไร ผู้กองอเลาดี้ก็ดูแลอยู่ด้วยไม่เป็นไรหรอก "

อเลาดีพยักหน้าให้ จีอ็อตโต้จึงตกลง ก่อนที่ทุกอย่างจะจบลงไป ซาเซียขอตัวไปเตรียมตัวสำหรับคืนนี้ ระหว่างนั้นจีอ็อตโต้จึงนั่งคุยกับอเลาดี้

" ผมไม่รู้ว่าคุณคิดยังไง ถึงได้ให้น้องสาวผมไป "

" ผมขอโทษครับ แต่ผมคิดว่างานนี้เหมาะกับเธออยู่พอสมควร เธอมีสติและแก้สถานการณ์ การเจรจาถือว่าดีมาก เป็นเด็กผู้หญิงที่มีฉลาดมากคุณคงสอนเธอมาดีใช่ไหม "

" ฮะฮะฮะ ผมไม่ได้สอนเธอเลย ผมว่าคุณลองไปหาประวัติคนคนหนึ่งดูนะ เขาชื่อว่า ' มาร์ก คาซิโอ้ ' แล้วคุณจะรู้เอง "

" หรอครับ ว่าแต่คุณอยู่กันสามคนจึงได้ให้คุณขุนนางอยู่สินะครับ "

" ครับ เขาเกือบโดนนักเลง 2 คนทำร้ายน่ะ เขาพูดภาษาอิตาลีไม่คล่องจึงเกือบโดนน่ะ จริงสิ...ผมไม่รู้คุณจะเห็นด้วยไหมนะ แต่ช่วยรับฟังผมหน่อยได้ไหม "

อเลาดี้มองหน้าจีอ็อตโต้ก่อนที่จะพยักหน้ารับ จีอ็อตโต้จึงเล่าให้ฟัง

เวลาผ่านไปจนถึง 20.00 น.

ซาเซียได้เดินลงมาจากชั้นสองในสภาพไม่ยินดีเท่าไร

" ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ ชุดดูดีนะ...ยิ้มหน่อย~ "

แชะ!

เสียงกดชัตเตอร์จากกล้องฟิล์มของจีทำให้ซาเซียที่เผลอทำตามต้องรีบวิ่งมาด้วยความเขินอาย

" นะ..นี่! ใครให้พี่ถ่ายน่ะเอามาให้หนูนะ!! "

" ไม่ได้ๆ พี่จะเก็บเอาไว้ ใส่กรอบสวยๆเก็บไว้ไง นานๆทีจะเห็นซาเซียใส่ชุดสวยๆแบบนี้นะ "

จีว่าตามภาษาคนเป็นพี่ นั้นก็เพราะซาเซียอยู่ในชุดเดรสกระโปรงยาวพอดีเข่าสีชมพูฟูฟ่องด้วยลวดลายลูกไม้เป็นชุดเดรสคอกว้างแต่ยังคงความสุภาพไว้ แต่งหน้าด้วยสีชมพูอ่อนไม่จัดมาก รองเท้าส้นเตี้ยสีขาวเหมาะสำหรับซาเซีย พร้อมด้วยกระเป๋าใบเล็กสีขาวสะพาย ซาเซียทำผมให้เป็นลอนมากกว่าเดิมนิดหน่อยก่อนจะรวบไว้และติดโบขนาดกลางสีชมพู จีอ็อตโต้ที่เห็นมองอยู่อย่างนั้นนิ่งๆก่อนที่ซาเซียจะหันไปฟ้องจีอ็อตโต้

" พี่จีอ็อตโต้~ ตอนที่หนูไม่อยู่ฝากจัดการด้วยนะคะ~ "

" อืม ได้สิ "

หลังจากที่ซาเซียเดินมาหาจีอ็อตโต้ที่โต๊ะจีอ็อตโต้ก็ได้ตอบอย่างเช่นเคย จีอ็อตโต้เผลอลูบหัวซาเซียอย่างผิดปกติ ซาเซียก็เช่นกันเธอสัมผัสถึงความผิดปกติจนเผลอหน้าแดงเล็กน้อยจึงหันไปทำดุทางจี

" หะ..เห็นไหม! พี่จีอ็อตโต้จะตีพี่จีแล้ว! /// "

" จ้าๆ คุณอเลาดี้จะพาไปหรือยังครับ "

" อืม ได้เวลาพอดี "

อเลาดี้ว่าก่อนจะเดินไปทางประตูบ้านที่เข้ามาก่อนหน้านี้ ซาเซียจึงเดินตามไปทั้งจีและจีอ็อตโต้ก็เช่นกัน และเมื่อออกมานอกบ้านก็พบกับรถม้ารออยู่

" อา...รถม้ามาตรงเวลาตลอดเลยนะคะ "

" นี่คนของผมน่ะ เขาเป็นลูกน้องผมชื่อ มาซึโต้ "

" สวัสดีคะ ฝากตัวด้วยนะคะ "

" เช่นกันครับคุณหนู "

" แล้วจะกลับมากันกี่โมง "

จีอ็อตโต้ถามด้วยความเป็นห่วงน้องสาว อเลาดี้หันมาและตอบคำถามนั้น

" ไม่เกิน 4 ทุ่มหรือ 4 ทุ่มล่ะ หากเกินกว่านั้นผมจะดูแลเธอเอง "

" อืม ดูแลตัวเองดีๆล่ะซาเซีย "

" คะ ^^ "

ซาเซียรับคำก่อนจะเดินขึ้นรถม้า อเลาดี้กล่าวอำลาก่อนจะเดินตามเช่นกัน ก่อนที่รถม้าจะเคลื่อนตัวออกไป จีอ็อตโต้และจีจึงทำได้เพียงมองรถม้าที่ออกไปตามทาง ก่อนที่จีอ็อตโต้จะหันมาถามจี

" จี ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย ไปคุยกันในบ้านเถอะ "

" ......... "

จีไม่ตอบอะไรแต่เดินตามเข้าบ้านไป

ทางด้านซาเซีย ณ บาร์หรูแห่งหนึ่ง

หลังจากที่อเลาดี้และซาเซียได้ลงมาจากรถม้าแล้วกำลังเตรียมเข้าไปในบาร์แห่งนั้น

" พร้อมนะ "

" มะ...ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมคะ "

" ดีนี่ งั้น... "

อเลาดี้ยื่นมือไปด้านหน้าซาเซีย ก่อนที่ซาเซียจะจับและเปลี่ยนเป็นการควงแขนในแบบคู่รักเข้าไปในบาร์ เมื่อผ่านเข้ามาแล้วก็เจอผู้คนมากมายทั้งหญิงชายกับเพลงคลาสสิคเบาๆสไตล์อิตาเลี่ยน

" ดูคนเยอะมากๆเลยนะคะ "

" อืม ดูไปเรื่อยๆก่อน งั้นเราไปหาที่นั่งกันดีกว่านะ "

ซาเซียพยักหน้ารับก่อนที่จะมีบริกรพามาที่โต๊ะนั่งจากนั้นก็สั่งอาหารมาบางรายการ และไม่นานก็อาหารที่สั่งก็มา

" ทานได้...จริงๆนะคะ "

" ไม่รู้สิ ผมเองก็ไม่ค่อยมานักหรอก "

" อืม.... "

ซาเซียเลือกจิบน้ำเล็กน้อย เธอก็เหลือบไปเห็นโต๊ะข้างๆที่มองมาทางเธอแปลกๆ ซาเซียพยายามหลบสายตาแต่เธอก็สังหรณ์ไม่ดีอยู่

' ทำไงดี มองอยู่ตลอดเลย '

" เดี๋ยวผมมา จะได้ไหม "

" มะ...ไม่ได้...คะ "

" ....เป็นอะไรไปน่ะ ผมแค่จะไปเข้าห้องน้ำ "

" ปะ..เปล่าคะ งั้นก็ไปดีมาดีนะคะ "

" อืม "

ซาเซียฝืนยิ้มให้แก่อเลาดี้ที่ตอนนี้ลุกไปเข้าห้องน้ำแล้ว ทันทีที่เธอหันมาก็มีบุคคลปริศนายืนอยู่ๆแล้ว เมื่อเธอหันไปก็พบกับชายที่มองมาทางเธอบ่อยๆนั้นเอง

" อะ! มะ...มีอะไรหรือ...เปล่าคะ "

" ดูน่าสนใจดีนี่ ไม่คิดหรอกนะว่าคุณผู้กองมาทำอะไร แต่เธอตามมาด้วยนี่น่าสนใจ "

" สน...ใจ "

ซาเซียเริ่มหน้าซีดหนักขึ้น ใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวัด ทันทีที่ซาเซียเผลอชายร่างสูงจับข้อมือเธอทันที

" ใช่ น่าสนใจฉะนั้นมากับฉันซะ "

" ไม่นะ!! ปล่อยฉัน!! "

วิ้ง!

ทันทีที่ซาเซียขัดขืนชายร่างสูงได้นำอาวุธออกมานั้นคือมีดพกก่อนจะหันไปปลายมีดใส่ซาเซีย

" ขัดขืน...ระวังเจ็บตัวนะ "

" อึก! "

" กรุณาปล่อยเธอด้วย ไม่งั้นผมก็จับคุณในฐานะที่คุณจับผู้หญิงที่ไม่บรรลุนิติภาวะไปเป็นโสเภนีและฆ่าขมขืน "

" ชิ! "

อเลาดี้ที่ออกมาจากห้องน้ำแล้วได้นำลูกน้อง 2-3 คนมาด้วยพร้อมกับเล็งปืนใส่ชายร้างสูงทำให้ลูกค้าในร้านแตกตื่น จนไม่เหลือใครตรงนั้นนอกจากชายร่างสูงที่กำลังจับข้อมือซาเซียอยู่ได้สบถออกมาก่อนจะเผยยิ้มเยียด ซาเซียที่เห็นรู้ชะตาของตนทันที

ฝุบ!

" อึก! "

" วางปืนลงซะ! ไม่งั้นยัยนี่! ตาย!! "

ซาเซียที่ตอนนี้โดนล็อคคอด้วยมีดพก ทำให้เธอหายใจไม่ค่อยสะดวก ทางอเลาดี้ที่เห็นจึงแสดงท่าทีกังวลเล็กน้อยแต่ก็ไม่คณามืออเลาดี้ ซาเซียพยายามดันมืออีกฝั่งให้ห่างแต่ด้วยแรงที่ไม่สะเทือนเธอจึงพูดขึ้น

" พะ...พี่ชายคะ ปล่อยหนูเถอะนะ มอบตัวจากหนักจะได้เบา...นะ "

" หุบปากไปเลย! ยัยเด็กสายตำรวจ! คิดหรอว่าจะมาเปลี่ยนความคิดฉันได้! "

" แล้ว...แล้วงานนี้มันดีงั้นหรอคะ "

" ดีสิ...ดีมากๆเลยล่ะ ฉันได้ทั้งเงิน ทั้งความสุข ที่ฉันไม่เคยได้จากครอบครัวฉันเลยล่ะ 555+ "

ชายร่างสูงเริ่มแสดงอาการแปลกๆออกมา อเลาดี้จึงเตรียมที่จะเข้าประชิด แต่...

" หยุดทำร้ายผู้อื่นเถอะ มันเป็นบาปต่อตัวเองนะ "

ชายหนุ่มที่นั่งอยู่เคาน์เตอร์บาร์อยู่คนเดียว ได้ลุกขึ้นก่อนจะหันมาทางพวกซาเซียและอเลาดี้ ทันทีที่ซาเซียเห็นชายหนุ่มที่อยู่ในช่วงวัยเช่นเดียวกับอเลาดี้นั้นเธอกพูดออกมากับตนเอง

" เจอแล้ว...คนสุดท้ายของฉัน "

ชายหนุ่มที่สวมชุดคล้ายๆกับบาทหลวงเพียงแต่เป็นสีดำคลุมด้วยผ้าสีแดง บนใบหน้าพลาสเตอร์ยาแปะอยู่ตรงจมูก ดวงตาสีดำเช่นเดียวกับผมของเขา ก่อนจะเดินมาอย่างช้าๆ ทำให้ชายร่างสูงเริ่มกระวนกระวาย

" ยะ..อย่าเข้ามา! ไม่งั้นเด็กนี่-..... "

ปึก!

" อ่ะ! "

ตุบ!

เสียงแรกเป็นเสียงของหมัดจากชายผู้เป็นนักบวชเพราะหลังจากที่ชายร่างสูงรับหมัดไปเต็มๆก็สลบเหมือดไปและสวดภาวนาขอโทษต่อพระเยซู อเลาดี้และลูกน้องจึงเข้ามารับช่วงต่อ

" เป็นอะไรไหมครับคุณหนู "

" อ่ะ! ไม่คะ ขอบคุณที่ช่วยนะคะ เออ....หนูชื่อซาเซียคะ คุณ... "

" ผม ' นัคเคิ้ล ' ครับ ผมเป็นนักบวชที่กำลังเดินทางครับ "

" นัคเคิ้ล นักมวยที่ชนะบนเวทีคนนั้นหรอคะ! อุ๊บ! "

ซาเซียรีบปิดปากของตนทันทีเมื่อรู้ว่าตนกำลังทำอะไรเกินไป นัคเคิ้ลที่ได้ฟังจึงได้แอบหัวเราะเบาๆก่อนจะยิ้มให้แก่ซาเซีย

" ครับ แต่ผมไม่อยากจะเป็นแบบนั้นแล้วล่ะ เพราะมันเหมือนกับผมทำผิดให้แก่คู่ต่อสู้ "

(แตะ)...ซาเซียยื่นมือไปแตะที่มือของอีกฝ่ายอย่างอบอุ่น

" ไม่หรอกคะ คุณนัคเคิ้ลยังใช้หมัดนี้เพื่อปกป้องหนูเหมือนกันนะ ดูสิคะ...ถ้าไม่ได้คุณนัคเคิ้ลหนูคงไม่รู้ว่าจะรอดบ้างไหม แต่หนูก็เชื่อว่าต้องรอดคะ ฉะนั้นจงใช้สิ่งนี้ปกป้องเพื่อคนที่อ่อนแอดีกว่านะคะ^^ "

นัคเคิ้ลเมื่อได้ฟังคำพูดจากเด็กสาวจึงยิ้มให้และกล่าวขอบคุณก่อนจะขอตัวไป หลังจากงานจบลงอเลาดี้จึงพาซาเซียออกมาจากบาร์แห่งนั้นทันที

" ไม่เป็นไรตรงไหนใช่ไหม ผมขอโทษที่ไม่ดูแลคุณให้ดี "

" ไม่เป็นไรหรอกคะ อีกอย่างที่จบลงได้ก็เพราะคุณบาทหลวงคนเมื่อกี้นะคะ "

" นั้นสินะ นี่ก็ได้เวลาที่คุณต้องกลับบ้านแล้ว "

" คะ "

ซาเซียขึ้นรถม้าทันที ก่อนที่ทุกอย่างจะจบลง เวลาผ่านไปไม่นานรถม้าของอเลาดี้ได้มาส่งหน้าบ้านพักให้แก่ซาเซีย

" ขอบคุณสำหรับวันนี้ ขอให้เธอฝันดีล่ะ "

" ขอบคุณคะ เช่นกันนะคะ "

รถม้าวิ่งออกไปทันทีเมื่อคุยกันเสร็จแล้ว ซาเซียหันไปหน้าประตูก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่และจะเคาะประตู แต่

" อ่ะ...พี่จีอ็อตโต้ "

" กลับมาแล้วหรอ เข้ามาเร็วข้างนอกมันหนาวนะ "

จีอ็อตโต้เปิดประตูพร้อมผ้าคลุมผืนใหญ่ผืนหนึ่ง ก่อนจะคลุมให้ซาเซียและเดินหายไปที่ครัว

" ไปนั่งรอก่อนนะ หิวหรือเปล่า "

" คะ...หิวนิดหน่อย "

" งั้นทานข้าวปั้นก่อนนะ อุเกทสึบอกว่าทานดึกๆได้ไม่อ้วนน่ะ "

" หืม? พี่มีอะไรจะบอกหรือเปล่าคะ ดูแปลกๆ "

" เปล่านี่ พี่แค่เป็นห่วงเธอเท่านั้นล่ะ.....แล้วไม่บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม "

จีอ็อตโต้ได้ถามขึ้นหลังจากถือจานข้าวปั้นและน้ำชามาให้ซาเซียและนั่งลงข้างๆซาเซีย ซาเซียมองหน้าจีอ็อตโต้ก่อนจะยิ้มบางๆให้

" คะ ไม่บาดเจ็บตรงไหนเลย แต่ก็ไปเจอเรื่องทำเอาแทบหัวใจวายเลยล่ะ "

" พี่เป็นห่วงนะ อย่าทำแบบนี้อีกถ้าเธอเป็นอะไรจะทำไง "

จีอ็อตโต้กล่าวขึ้นเสียงเล็กน้อยทำให้ซาเซียส่ายหัวเบาๆ

" ไม่หรอก หนูน่ะจะไม่เป็นไรแน่นอน...จนกว่าพี่จะเป็นบอสที่แข็งแกร่งที่สุด

หนู.....ไม่ดีกว่าหนูะทานข้าวปั้นก่อน ขอบคุณที่รอหนูนะคะ ^^ "

" อะ...อืม ทานเลยพี่เป็นคนทำเองเลยนะ "

จีอ็อตโต้ไม่กล้าถามต่อ เพราะกลัวบางอย่างแต่ก็ไม่ได้ทั้งหมดเพราะเขาเองก็รู้สึกถึงสิ่งนั้นได้เอง และเขาก็ไม่ต้องการให้เธอหายไปจากชีวิตเขา

' อยากให้อยู่แบบนี้ แต่ถ้าหากเป็นแบบนี้ต่อไปเราเองที่จะเสียใจทีหลัง จี...แบบนี้ฉันควรทำยังไง '

To be continued......❤️

ตัวอย่างตอนต่อไป...☀️

" ฉันมีคนคนหนึ่งอยากให้รู้จักคะ ฉันคิดว่าเขาเหมาะจะเป็นผู้พิทักษ์ของคุณนะคะ "

หญิงสาวที่บุกถึงบ้านพักของพวกจีอ็อตโต้จะเป็นใคร และผู้พิทักษ์คนสุดท้ายที่แท้จริงจะเป็นใคร

*****************************************************************

ตอนพิเศษ : คดีเมื่อนานมาแล้ว

Alaude : Say

หลังจากที่ผมเดินทางกลับมาที่พักผมก็ลองใช้เวลาในห้องสมุดเก่าๆของผมที่บ้านพักของผมเอง ทุกคดีหรือแม้แต่ประวัติของบุคคลสำคัญก็มีหมด ผมคิดแบบนั้นนะ

" มาร์ก คาซิโอ้ ชื่อที่ขึ้นต้นด้วยอักษรนี้....นี่เองสินะ หืม?หนังสือเล่มนี้ที่เขียนเกี่ยวกับประวัติมาเฟียเมื่อ 15 ปีก่อนไม่ใช่หรอ ถ้าจำไม่ผิดท่านพ่อไม่ให้แตะ "

ผมคร่นคิดก่อนจะเปิดออกดู ภายในนั้นมีเรื่องราวเกี่ยวกับสงครามมาเฟียมากมาย ทั้งดีและไม่ดี จนกระทั่งมาสะดุดกับชื่อที่ผมกำลังหานั้นคือ....

" มาร์ก คาซิโอ้ บอสมาเฟียจาก โนวาลเรีย แฟมิลี่ ค่อยดูแลประชาชนทางเหนือและตะวันออก เป็นบุคคลที่เรียกได้ว่าแข็งแกร่งของอิตาลีทางเหนือและตะวันออก แต่งงานกับหญิงชาวญี่ปุ่นและ....มีบุตรสาวชื่อ ' ซาเซีย ' อะไรกันท่านพ่อเองก็รู้จักงั้นหรอ...แต่จะว่าไปท่านพ่อก็พยายามหาหลักฐานจังนะในแฟ้มเอกสารหนาขนาดนี้ "

ผมมองกองเอกสารที่ถูกแนบไว้ข้างหลังหนังสือเล่มที่ผมอ่านอยู่ แต่จะว่าไปแล้วเด็กคนนั้นก็เหมือนชายคนนี้เหมือนกัน

" ฉลาดและเฉลียว เธอคงมีสายเลือดนี้เองสินะ ซาเซีย "

ผมมองออกไปนอกหน้าต่างยามค่ำคืนที่สงบ ก่อนจะวางหนังสือคงบนโต๊ะและออกไปจากห้องสมุดของท่านพ่อ

#มาแล้วคะ5555 หลังจากหายไปนานนิดนึง คือช่วงนี้งานไรต์ก็เยอะมากๆเลยคะ(การบ้าน555) ขอคอมเม้นกันด้วยนะคะ บ็ายบาย~