[Fic Reborn]The Vongola Primo

ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 6 : Part 1

Chapter 6 : Part 1

ณ ห้องอาหาร เวลา 19:20 น.

Giotto : Say

หลังจากที่ซาเซียกลับจากที่ห้องเสื้อ เธอก็ขึ้นห้องของเธอไปแล้วไม่ออกมาทานอาหารมื้อค่ำอีกเลย หรือว่าซาเซียจะโกรธที่เราไปถามถึงเรื่องในวันนี้กันนะ แต่ว่าเราเป็นพี่นี่ก็มีสิทธิ์ห่วงสิ - - ทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้กันนะ เฮ้อ!~

" จีอ็อตโต้ อาหารไม่ถูกปากหรือไงกัน นายถึงได้มานั่งถอนหายใจในขณะที่นั่งทานข้าวอยู่เนี้ย "

" ไม่ใช่สักหน่อย ฉันแค่อยากจะรู้ว่าซาเซียโกรธฉันหรือเปล่าที่ฉันถามเธออย่างนั้นเมื่อตอนเย็นเท่านั้นเอง "

ผมพูดออกไปทั้งๆที่กำลังเขี่ยกับข้าวในจานตัวเองไปด้วย ก่อนที่อุเกทสึจะบอกกับผมต่อว่า....

" งั้นท่านจีอ็อตโต้ลองไปหาซาเซียจังตอนนี้สิขอรับ ผมว่าเธอคงอยากจะคุยกับท่านอยู่ก็ได้นะขอรับ "

ผมไม่พูดอะไร แต่ผมพยักหน้ารับและลุกจากที่ไปโดยที่ไม่ทานข้าวจานนั้นต่อ

ชั้นสองของบ้านพัก หน้าห้องนอนซาเซีย เวลา 20:00 น.

ก๊อกๆๆ~

ผมเคาะประตูหน้าห้องซาเซียเป็นรอบที่เท่าไรก็ไม่รู้แล้วครับ หลังจากที่ขึ้นมาจากห้องอาหาร หรือว่าเธอจะนอนไปแล้วกันนะ

" ซาเซีย พี่ขอเข้าไปล่ะนะ อ่ะ! ซาเซีย! "

ผมตกใจทันทีที่เห็นซาเซียนอนนิ่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเธอ(ตรงริมหน้าต่างอีกด้วย//จีอ็อตโต้)ก่อนจะเข้าไปเขย่าตัวเธอเล็กน้อย และปิดหน้าต่างให้ เพราะถึงจะเข้าหน้าร้อนแรกๆแต่พอตกกลางคืนก็มีลมเย็นๆพัดมาเย็นอยู่ไม่ใช่น้อย ผมกลัวเธอจะป่วยอีกจึงทำเช่นนั้น ซักพักเธอก็ตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย และซาเซียก็ต้องตกใจเมื่อเห็นผมยืนอยู่ข้างริมหน้าต่างเธอ

" พะ พะ พี่ เข้ามาจากทางไหน หรือว่า...... "

" เปล่า ไม่ใช่อย่างที่น้องกำลังคิดแน่นอน พี่เข้ามาทางประตูนั้นล่ะเพราะน้องไม่ได้ล็อกห้องก็เลยเข้ามาน่ะ แล้วทำไมถึงไม่ลงไปทานข้าว "

" เอ๋! เออ...คือว่านี่กี่โมงแล้วหรอคะ ^^;; "

ผมชี้ไปทางนาฬิกาที่ตั้งอยู่ที่โต๊ะเธอ ทำให้ซาเซียออกอาการแปลกๆไป แล้วอยู่ๆก็ลุกขึ้น

" งะ งั้นหนูไม่ทานแล้วล่ะคะ ^^;; เดี๋ยวหนูไปอาบน้ำก่อนนะ อ่ะ! "

" เป็นอะไรไหม ซาเซียนี่น้องไข้ขึ้นนี่ "

ผมรับร่างซาเซียไว้ในขณะที่เธอรีบลุกจากเก้าอี้ ทำให้เธอสะดุดขาเก้าอี้เล็กน้อย และล้มลงผมจึงรับเธอไว้ ในตอนนั้นเองผมจึงได้รู้ถึงอุณหภูมิร่างกายของเธอ ให้ตายสิซาเซียเนี้ยทนต่อสภาพอากาศที่เปลี่ยนแปลงเร็วขนาดนี้ไม่ไหวจริงๆ

" หนู หนู ไม่เป็นไร... "

" ไม่ซาเซีย ไปทานข้าวและทานยาดีกว่า "

" เดี๋ยวคะ! พี่จีอ็อตโต้! เดี๋ยวสิ! "

ผมได้อุ้มร่างซาเซียออกมาจากห้องทันทีโดยไม่ฟังคำร้องจากเธอ ซึ่งผมก็ไม่รู้หรอกว่าตัวเองทำไปทำไม แต่ผมรู้สึกว่าปล่อยไว้อย่างนี้ไม่ได้จึงได้พาเธอออกมา

ห้องอาหาร 20:20 น.

เมื่อผมพาซาเซียลงมาแล้ว ผมก็ให้จีทำข้าวต้มมาให้เธอส่วนผมก็นั่งเฝ้าอยู่ข้างๆ โดยมีอุเกทสึนั่งอ่านข่าวรอบเย็นอยู่ ไม่นานจีนำข้าวต้มมาให้ซาเซีย

" ทานก่อนนะ ทานไม่หมดไม่เป็นไรแต่ขอให้ทานแล้วทานยาด้วยล่ะ จีอ็อตโต้นายก็อย่าไปตอแยน้องล่ะ "

หลังจากที่จีว่าผมเสร็จก็เดินไปหาอุเกทสึ และพูดอะไรกันต่อก็ไม่รู้แต่ดูเหมือนว่าจะคุยถึงเรื่องนั้นกันล่ะนะ จากนั้นผมก็ทานอาหารเสร็จจึงนั่งรอซาเซียที่กำลังทานข้าวต้มไปเรื่อยๆจนจะหมดชามแล้ว และซาเซียก็หยุดทานแล้วหันมาทานยาแทน ในตอนนี้ผมจึงได้พูดขึ้นทันที หลังจากที่คิดไต่ตรองดีแล้ว

" ซาเซีย ซาเซียโกรธพี่เมื่อตอนเย็นหรือเปล่า "

" เปล่านี่คะ หรือว่าพี่จีอ็อตโต้คิดว่าหนูโกรธพี่หรอ "

" ใช่ๆ พี่ขอโทษที่ว่าไปอย่างนั้นนะ "

ผมพูดขึ้นทำให้ซาเซียหันมาอย่างสงสัยในตัวผม เธอยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอามือมาลูบหัวผมซึ่งผมไม่ได้ว่าอะไร แต่ว่าทำไม.......ถึงรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เวลาได้อยู่กับซาเซียทีไร.....รู้สึกอบอุ่นทุกครั้ง.....จากนั้นเธอจึงพูดว่า...

" พี่เนี้ย~ ทำตัวเหมือนเด็กๆไปได้ หนูรู้หรอกคะว่าพี่เป็นห่วงหนู เพราะงั้นไม่ต้องขอโทษหรอกนะ นอกจากว่า.....พี่จะทำให้หนูโกรธจริงๆ "

เธอพูดดุๆใส่ผม ซึ่งผมก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ส่งยิ้มไปให้แทน ผ่านไปไม่นานมากผมก็พาซาเซียขึ้นไปพัก

" นอนเยอะๆนะ อย่าพึ่งไปทำงาน ถึงจะบอกว่างานสำคัญ แต่ซาเซียต้องนอนก่อนนะ "

" คะๆ หนูรู้แล้ว พี่ก็ไปนอนได้แล้วเหมือนกัน "

" ครับๆจะไปแล้วครับ ราตรีสวัสดิ์นะ ซาเซีย "

ผมพูดพร้อมกับลูบหัวซาเซียและส่งยิ้ม เธอเองก็ยิ้มตอบเช่นกันก่อนจะเอ่ย ' ราตรีสวัสดิ์ ' กับผม แล้วปิดประตูไปเพื่อที่ไม่เป็นการรบกวนซาเซียที่ไข้ขึ้นอีกรอบ เมื่อผมเดินลงมาก็พบแค่จีที่นั่งมองรูปเก่าๆที่เคยเก็บไว้ในสมัยเด็ก เมื่อจีหันมาเจอผมก็ถามผมขึ้น

" เป็นยังไงบ้างล่ะ พ่อคนห่วงน้อง "

" อย่ามาว่าฉันนะจี นายเองก็เป็นเหมือนกันไม่ใช่หรือไง "

" จริงอยู่ แต่ฉันไม่เท่านาย ตั้งแต่ตอนนั้นสินะนายถึงได้ห่วงซาเซียขนาดนี้ "

" อ๋อ! ตอนนั้นน่ะหรอ ก็...อาจจะใช่นะ "

ผมพูดเสียงเบาลง ทำไมผมถึงพูดเบาน่ะหรอ...นั้นก็เพราะมันเป็นคำทรงจำที่ผมไม่อยากจะจำเลย ย้อนกลับไปหลังจากผมและจีได้พาซาเซียเข้ามาอยู่ที่โบสถ์ใหม่ๆ เธอสนิทกับทุกๆคนที่อยู่ที่นั่นได้เร็ว และพอที่จะปรับตัวเข้ากับคนอื่นได้แล้วล่ะ แต่มีคนหนึ่งที่อิจฉาเธอนั่นคือ ลอร่า ลอร่าเป็นเด็กสาวรุ่นเดียวกับซาเซีย ผมสีแดงออกส้ม ดวงตาสีแดง เธอเป็นที่ชื่นชอบในกลุ่มผู้ชายในแถวนั้น หรือก็คือบริเวณใกล้กับโบสถ์นั้นเอง เมื่อซาเซียเข้ามาทำให้ลอร่าไม่เป็นที่นิยมในกลุ่มผู้ชายอีกต่อไป และพวกผู้ชายก็มักจะตามซาเซียมากจนเธอกลัวผู้ชายจนได้ จีที่มักจะตัวติดกับผม ก็เลยต้องมาคอยดูแลซาเซียตามหน้าที่พี่ชาย ผมเองก็เช่นกันคอยสลับกับจีไปเรื่อยๆ แต่ก็ยังมีคนหลงใหลในตัวลอร่าอยู่ ลอร่าจึงสั่งผู้ชายมา 2 คน เพื่อทำให้ซาเซียเสียหาย และใช่ลอร่าเกือบทำสำเร็จถ้าไม่ใช่เพราะซาเซียมีไหวพริบเธออาจจะไม่รอดในวันนั้นที่ซึ่งผมกับจีออกไปเฝ้าเวรประตูโบสถ์ แต่โชคร้ายที่ผมไม่รู้เรื่องนี้เลยซักนิด....(ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ออเดียเป็นคนบอก) จนรุ่งเช้าหลังจากออกเวรผมและจีกลับไปที่ห้องเพื่อไปพักผ่อนหลังเข้าเวร ซึ่งทุกครั้งจะแวะไปที่ห้องซาเซียเพื่อดูว่าเธอสบายดีไหมและทุกครั้งหลังออกเวรเธอจะนอนอยู่ที่ห้อง แต่เมื่อผมไปถึงปรากฏว่า ไม่มีใครอยู่ในนั้นและห้องถูกกระจัดจายไปหมด เมื่อผมเห็นแบบนั้นผมก็นึกว่าเธอจะโดนพวกมาเฟียกลุ่มเดิมมาตามตัว แต่ว่าพี่ออเดียออกมาจากห้องของตัวเองที่ห่างออกไป 3 ห้องได้บอกว่า...

" จีอ็อตโต้คุง จีคุงจ๊ะ มานี่ๆ "

" มีอะไรหรอครับพี่ออเดีย "

" มาปลอบใจน้องสาวพวกเธอหน่อยสิ เธอไม่ได้นอนทั้งคืนเลยนะ รู้สึกว่าจะโดนผู้ชายจากข้างนอก 2 คน คิดจะมาข่มขืนน่ะจ๊ะ "

สิ้นคำพูดของพี่ออเดีย ผมถึงกับพูดไม่ออกแต่ร่างกายขยับเข้าไปในห้องของพี่ออเดียโดยปล่อยให้จียืนอยู่ตรงนั้น ซึ่งเมื่อผมเข้าไปในห้องของพี่ออเดียก็พบว่า เธอมุดอยู่ในผ้าห่มผืนหนาและคลุมตัวเอาไว้จนมองไม่เห็นทั้งหน้าและตัวอยู่ในมุมห้อง เมื่อผมเห็นแบบนั้นผมได้เรียกชื่อเธอแบบทุกครั้ง

" ซาเซีย ซาเซียนี่พี่เองนะ พี่จีอ็อตโต้...ซาเซียได้ยินหรือเปล่า "

ซาเซียเหมือนจะรู้สึกตัวจึงค่อยๆเอาผ้าห่มออก เมื่อเธอหันมาผมก็เห็นสีหน้าเธอที่แย่เอามากๆพร้อมกับยังเห็นคราบน้ำตาที่ยังไม่แห้งสนิท และเป็นรอยแดงจากการร้องไห้

" พี่ พี่จีอ็อตโต้ อึก..ฮือๆๆๆๆ "

" ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร อย่าร้องนะ "

เหมือนเธอจะยังกลัวอยู่ เธอจึงเข้ามากอดผมและร้องไห้ต่อ หลังจากนั้นผมจึงได้อุ้มเธอขึ้นเมื่อซาเซียร้องไห้หนักมากจนเผลอหลับไป ก็ขออนุญาติพาซาเซียไปพักที่ห้องของผมและจี ซึ่งมันยังมีที่พอที่จะให้ซาเซียนอนได้ ถึงบาทหลวงจะไม่ให้นอนด้วยก็เถอะ แต่แบบนี้ไม่ยอมแน่

" นายจะเอายังไงจีอ็อตโต้ จะให้ซาเซียนอนด้วยน่ะ "

" ก็ต้องไปบอกบาทหลวงน่ะสิ เฮ้อ! ใครมาทำแบบนี้กันนะ อย่าให้เจอนะไม่งั้นละก็.... "

ปึก!

ผมตบโต๊ะที่ตั้งอยู่กลางห้องอย่างแรงก่อนจะให้จีดูแลซาเซีย ส่วนผมก็ไปหาพี่ออเดียเพื่อถามเรื่เมื่อคืน แต่ก็จะไปถึง ผมเห็นลอร่าเดินผ่านและทำท่าดีใจ และเมื่อผมไม่สนใจเธอเมื่อเดินผ่าน เธอจึงเรียกผมจากทางด้านหลัง ซึ่งผมไม่หันไปเห็นหน้าเธอ

" พี่จีอ็อตโต้ พี่จีอ็อตโต้ ซาเซียอยู่ไหนหรอคะ "

" อยู่กับจี มีอะไรหรือเปล่า "

" เปล่าหรอกคะ หนูก็แค่รู้สึกเป็นห่วง ห่วงว่าจะเป็นอะไรมากหรือเปล่าน่ะคะ งั้น..หนูไปก่อนนะคะ "

เธอพูดและเดินไปทันที ผมรู้สึกได้ว่าเธอเมิ่อจะดีใจมากที่ทำอะไรบางอย่างได้สำเร็จ ผมไม่สนใจและเดินไปหาพี่ออเดียที่อยู่ในครัว เมื่อมาถึงพี่เขาก็เตรียมอาหารไว้ให้ผม จี และซาเซีย เพราะพี่เขารู้ล่ะว่าพวกผมสามคนคงไม่มาทานข้าวที่นี่

" อ้าว จีอ็อตโต้คุง มาทำอะไรในครัวจ๊ะ ทำไมไม่พักอยู่ที่ห้อง "

" คือผมอยากจะมาถามเรื่องเมื่อคืน "

" อ๋อ..ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็พี่จะเล่าให้ฟัง... "

และพี่ออเดียก็ยกถาดอาหารให้ผมและเล่าให้ฟังระหว่างไปที่ห้องพัก

" จีอ็อตโต้รู้ใช่ไหมจ๊ะว่าที่พักของพวกเราเป็นทางเดินแบบไหน "

" ครับ เป็นโดมวงกลมที่ใหญ่ เพราะที่นี่มันเป็นหอคอยที่มีห้องข้างบนเป็นระฆังใหญ่ค่อยบอกเวลาให้คนในเมืองรู้ "

" ใช่แล้วจ๊ะและซาเซียก็ใช้ประโยชน์จากตรงนี้หนีมาห้องพี่เอง เมื่อคืนเธอเล่าให้ฟังอย่เสียงสั่นว่า ระหว่างที่เธอจะหลับสนิทก็มีเสียงมาจากทางหน้าต่าง เธอเริ่มรู้สึกไม่ดีจึงเตรียมออกจากห้อง เท่านั้นเองล่ะผู้ชาย 2 คนที่คิดไม่ดีก็เข้ามาดึงแขนเธอกลับไปที่เตียงและขึ้นคร่อมเธอไว้ แต่เธอไม่ยอมจึงเตะเข้าไปที่จุดอ่อนและหนี แต่ก็มีอีกคนดึงแขนเธอไว้ เธอจึงกัดที่แขนและวิ่งออกไปจากห้อง ตามจริงซาเซียจะวิ่งมาห้องพี่ก็ได้แต่เธอกลัวว่าผู้ชาย 2 คนนั้นจะเห็นจึงวิ่งรอบทางเดิน เมื่อได้จังหวะเหมาะแล้วเธอจึงเปิดประตูห้องพี่เข้ามา ซึ่งพี่ก็ตกใจนะแต่พอเห็นอาการซาเซียพร้อมกับเสียงโวยวายอยู่ข้างนอกพี่เลยเข้าใจสถานการณ์ "

เมื่อผมได้ยินดังนั้นผมถึงกลับใจหาย แต่อย่างน้อยซาเซียก็เป็นเด็กที่ฉลาดกว่าที่คิดละนะที่หาทางออกได้แบบนี้

" ขอบคุณนะครับพี่ออเดีย ถ้าไม่ได้พี่ช่วยไว้ซาเซียคง... "

" อย่าคิดแบบนั้นสิจ๊ะ ซาเซียน่ะพี่ว่าเธอเป็นเด็กที่ฉลาดมากเลยนะ ทั้งน่ารักและชอบช่วยเหลือคนอื่นๆแบบนี้ พี่ว่าทั้งจีและจีอ็อตโต้คุงมีบุญมากเลยนะที่ได้พบกับเธอน่ะ "

" นั้นสินะครับ ขอบคุณครับที่มาส่ง "

" ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ ว่าแต่ซาเซียจังอยู่ในห้องกับจีคุงหรอจ๊ะ "

พี่ออเดียถามในขณะที่ผมกำลังจะเปิดห้องพักที่พักอยู่กับจี

" ครับ? มีอะไรหรือเปล่าครับ "

" บาทหลวงไม่ให้เด็กผู้หญิงนอนกับผู้ชาย แบบนี้ซาเซียจังคงโดนดุแน่ๆเลยนะจ๊ะ "

" ครับ แต่ผมจะทำยังไงล่ะครับในเมื่อเธอเจอเรื่องเมื่อคืนมา "

" นั้นสินะ งั้นพี่ขออนุญาติยกถาดอาหารเข้าห้องหน่อยนะจ๊ะ ^^ "

พี่ออเดียพูดจบก็ยกไว้ในห้องอย่างดีก่อนจะขอตัวไปทำงานของตนเองต่อ

#ติดตามตอนต่อไป (Chapter 6 อาจจะยาวนิดหน่อยนะคะ น่าจะ 2-3 Part นะคะ )