คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 4
ณ ห้องทำงานของอเลาดี้ เวลา 19.00 น.
ALUDE : SAY
เฮ้อ! งานเสร็จหมดสักที ทีนี้ก็เหลือแค่เอางานที่ให้ซาเซียเช็คเอกสาร หือ? เมื่อผมหันไปที่เธอ ก็พบว่าเธอนอนฝุบอยู่ที่โต๊ะข้างๆกับผม ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเธอเป็นคนที่นอนเก่งและนอนบ่อยมากเป็นพิเศษ หรือเป็นเพราะเด็กผู้หญิงต้องการการพักผ่อนมากเป็นพิเศษกันนะ แต่คิดไปก็ไร้สาระ เอาเป็นว่าต้องเอาเอกสารจากเธอมาก่อน
" ซาเซีย ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวเอกสารของผมก็ยับหมดหรอก "
ผมเขย่าตัวเธอเล็กน้อย พร้อมกับพูดเหตุผลขึ้น
" อ่า~ หา? อา..ขอโทษนะคะที่เผลอหลับไป ^^ "
" เมื่อคืนนอนไม่หลับหรือไงกัน หรือนอนไม่พอ "
" น่าจะนอนไม่พอมั้งค่ะ แต่ฉันว่าอากาศน่านอนมากกว่าค่ะ ^^ "
เธอพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม มันทำให้ผมรู้สึกอยากจะยิ้มไปกับรอยยิ้มนั้นด้วยอย่างน่าประหลาด แถมผมเองก็ดูท่าจะยิ้มตามบ่อยซะแล้วสิ
" เอาเป็นว่าเอกสารผมล่ะ "
" อ่ะ!..นี่ค่ะ "
เธอส่งเอกสารมาให้ผม ผมก็รับมาและใส่รวมกับเอกสารที่ผมทำเสร็จ และผมก็บอกกับเธออีกครั้ง
" งั้นเธอรออยู่ในห้องนะ ห้ามออกไปไหนล่ะ "
" ค่ะ ^^ "
เธอยิ้มรับผม ผมจึงถือเอกสารทั้งหมดออกไปจากห้องเพื่อไปที่ห้องทำงานของพรีโม่
เมื่อมาถึงหน้าห้องทำงานของพรีโม่ผมก็เคาะประตูเชิงขออนุญาติ ก่อนที่จะมีเสียงรับจากข้างใน
ก๊อกๆ~
" เข้ามาสิ! "
" ขออนุญาติพรีโม่ ผมมาส่งเอกสารให้คุณ "
" อ๋อ! ขอบคุณนะฝากให้สึนะทีนะอเลาดี้ "
พรีโม่ละจากเอกสารที่เขากำลังเซ็นมาบอกผม ผมจึงเดินไปที่โซฟาที่มีเด็กผู้ชายหน้าตาคล้ายกับพรีโม่ เพียงแต่เขานั้นมีสีผมและดวงตาเป็นสีน้ำตาลเท่านั้นเอง ผมวางเอกสารหน้าของเด็กคนนั้นก่อนที่เขาจะยิ้มรับ
" อ่ะ! ขอบคุณครับ เออ..ว่าแต่คุณซาเซียล่ะครับ "
" เธออยู่ที่ห้องของผม มีอะไรกับเธอหรือเปล่า "
ผมถามสึนะโยชิ เขาจึงขานรับกลับมาให้ผมก่อนที่เขาจะตอบกลับมาให้อีกครั้ง
" ผมแค่รู้สึกเป็นห่วง แต่คงไม่มีอะไรเกิด......"
ตูม!!
อยู่ๆเสียงระเบิดก็ดังขึ้นมาจากด้านบนของชั้นสองคฤหาสน์ของพวกผม ผม พรีโม่และสึนะโยชิจึงรีบออกมาจากห้องทำงานและวิ่งไปที่ชั้นสองทันที เมื่อมาถึงแล้วก็พบนัคเคิ้ลที่กำลังปลอบใจแรมโพอยู่ เอลีน่าก็ทำท่าตกใจสุดขีด พรีโม่จึงได้ถามขึ้น
" เกิดอะไรขึ้น? "
" ระ...ระเบิด มีคนโยนระเบิดเข้าห้องอเลาดี้คุงจ๊ะ ตอนนี้เดม่อนกำลังเข้าไปในนั้นเพื่อหาซาเซียจังน่ะจ๊ะ "
เอลีน่าหันมาบอกพวกผม ผม พรีโม่และสึนะโยชิถึงกับตกใจไปตามๆกัน ไม่เพียงแค่นั้นผมรู้สึกได้ว่าผมกำลังโกรธ โกรธตัวเองที่สั่งเธอให้อยู่ในห้องและรู้สึกว่าเจ็บใจที่รักษาเธอไว้ไม่ได้ ซักพักเดม่อนก็ออกมาจากกลุ่มควันทั้งตัวเลอะด้วยฝุ่นควัน และหมอนั่นก็ทำสีหน้าหดหู่กลับมา
" เดม่อน ซาเซียจังล่ะ "
" ไม่ทันแล้วล่ะ กำแพงถล่มลงมามากเลย ผมจึง.....หาเธอไม่พบ "
" ไม่จริงหรอกครับ!! ได้โปรดเถอะ!ช่วยหาคุณซาเซียอีกครั้งเถอะนะครับ!! "
สึนะโยชิได้ขอร้องเดม่อนอีกครั้ง แต่ว่าหมอนั่นกลับแน่นิ่งและก้มหน้าลงอย่างเศร้าหมอง ทำให้สึนะโยชิร้องไห้ออกมาเบาๆก่อนที่พรีโม่จะเข้ามาปลอบ ผมที่เห็นเหตุการณ์จึงได้โทรไปเรียกลูกน้องที่อยู่ข้างนอกเข้ามาดับไฟ ทุกคนที่ขึ้นมาชั้นสองจึงไปรวมกันที่ห้องโถงกลางซึ่งเป็นห้องรับแขกที่อยู่ส่วนกลางของคฤหาสน์กัน รวมทั้งผมด้วย ทุกคนล้วนทำสีหน้าเศร้าสร้อยแน่นอนผมก็ด้วย
" ถ้าผมไม่สั่งให้เธออยู่ในห้องเธอไม่เป็นอย่างนี้สินะครับ "
" อเลาดี้อย่าโทษตัวเองเลย อีกอย่างพวกเราอาจยังไม่รอบคอบดีจึงเป็นแบบนี้ เพราะงั้นอย่าคิดแบบนั้นเลยนะ "
" แต่ไม่ว่ายังไงผมก็เป็นคนทำความผิดนี้ ซาเซียถึงได้....... "
" หนู? ถึงได้อะไรหรอคะ? "
อยู่ก็มีเสียงคุ้นเคยแทรกขึ้นระหว่างที่ผมคุยอยู่กับพรีโม่ ทุกคนหันไปตามเสียงนั้นและพบกับซาเซียในชุดนอนสีชมพูอ่อนกระโปรงยาวกำลังอุ้มบางอย่างเอาไว้ และทุกคนก็ประสานเสียงซึ่งยกเว้นผม
" ซาเซียจัง!!/ซาเซีย!!/คุณซาเซียX8 "
" คะ...ค่ะ อะไรกันหรอ? มีระเบิดด้วย "
" พอดีมีคนลอบทำร้ายพวกเราน่ะ ว่าแต่เธอไปไหนมาแล้วในมือถืออะไร "
พรีโม่ถามตัดหน้าผม ทำให้ผมทำตัวไม่ถูกจึงแสร้งหันหน้าไปทางอื่นแทน แต่ก็รู้สึกดีที่เธอปลอดภัยนะ
" พอดีว่าระหว่างที่คุณอเลาดี้ไปส่งเอกสารให้คุณจีอ็อตโต้ หนูก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอน แล้วก็รู้สึกว่าภายในห้องร้อนเลยไปเปิดหน้าต่างตรงระเบียงออกก็เลยยืนตากลมตรงนั้นซักพักหนูก็เหลือบไปเห็นนกสีขาวนอนอยู่ที่ใต้ระเบียงห้องทำท่าทางเจ็บปวดมากหนูก็คิดจะไปช่วยแต่ว่านึกถึงคำพูดของคุณอเลาดี้ที่ว่า ' รออยู่ในห้อง ห้ามออกไปไหน ' ก็เลยไม่ออกทางประตูแต่ออกทางระเบียง5555 หนูขอโทษนะคะที่คิดแบบนี้ "
เธอสารภาพออกมาทั้งหมดทำให้ทุกคนต่างเงียบไปซึ่งรวมถึงผมด้วย ถึงอยากจะโกรธแต่ก็โกรธไม่ลงคงเป็นเพราะโลงใจที่เธอปลอดภัยจริงๆนั้นล่ะนะ แล้วนี่ผมเป็นอะไรไปแล้วนะถึงได้เป็นห่วงเธอขนาดนี้ จนกระทั่งเอลีน่าเข้ามากอดเธอเอาไว้
" ดีจังเลยนะ! ดีจังเลยซาเซียจัง แล้วนกตัวนี้เป็นยังไงมั้งจ๊ะ "
" อ่า~ ขามันเป็นแผลน่ะคะ งั้นหนูขอไปทำแผลให้มันก่อนนะคะ "
หลังจากที่เธอพูดจบเธอก็เดินไปพร้อมกับเอลีน่าเพื่อทำแผลให้กับนกตัวนั้น ผมคงต้องขอบคุณนกตัวนั้นนะที่ทำให้เธอรอดจากระเบิด ในขณะที่เธอกำลังทำแผลให้นกตัวนั้นสึนะก็เข้ามาหาซาเซีย
" คุณซาเซีย ผมดีใจที่ได้เห็นคุณอีก ดีจังเลยๆฮะ ฮือๆๆๆ T T "
" ไม่ต้องร้องนะคะ โอ๋ๆๆ "
ซาเซียได้เข้าไปปลอบใจสึนะ ในขณะที่สึนะนั้นร้องไห้ไม่หยุด ประตูของห้องโถงได้เปิดขึ้น พร้อมๆกับบุคคลที่เข้ามาอีกหลายคนพร้อมอาวุธครบมือ ซึ่งหนึ่งในนั้นมีมือขวาประจำ A.R. Family นั้นเอง และหันกระบอกปืนไปทางเอลิน่ากับซาเซีย ให้ตายสิ!ยังไม่พ้นวันยังมีพวกสัตว์กินพืชม่ขู่อีกแล้วงั้นหรอ
" เฮ้ย! ถ้าไม่อยากให้ผู้หญิงสองคนนี้ตาย ก็ลุกขึ้นมากับเราซะดีๆ "
" ทำเป็นปากดีไปนะคะ ใจจริงคุณก็กะจะฆ่าพวกเขากับฉันนี่คะ คุณเอลฟา ไรเนอร์ "
" นะ นี่เธอรู้จักชื่อจริงฉันได้ยังไงกัน อ่ะ! ใบหน้าแบบนั้น อย่า! อย่านะ! ฉัน ฉันไม่ได้..ตั้งใจจะทำ...แบบนั้นกับเธอนะ โซเฟียน่า "
โซเฟียน่า? ชื่อคุ้นๆนะ แล้วเธอเป็นอะไรกับเด็กคนนี้ล่ะ ในขณะที่ผมคิดอยู่นั้นซาเซียก็ส่งลูกนกสีขาวให้เอลิน่า แล้วเดินตรงเข้าไปหา โดยไม่ลืมที่จะคว้าไม้(?)มาด้วย ซึ่งพวกผมต่างยืนนิ่งกัน แถมอึ้งอีกด้วย นั้นก็เพราะคำๆนั้นที่ออกมาจากเธอ....
" งั้นเองหรอ...คนที่ฆ่า"ท่านแม่"ของฉัน คือแกเองสินะ หึ! งั้นก็หาได้ไม่ยากแล้วล่ะ "
" เฮ้ย!ๆพวกแกจะยืนเฉยทำไม ยิงสิโว้ย! "
สิ้นเสียงของเอลฟา ลูกน้องก็ต่างจ่อกระบองปืนไปที่ซาเซีย แต่เธอก็ไวกว่า กลับเข้าไปถึงตัวพวกนั้นล่ะจัดการคนเดียวในพริบตา จนเหลือเพียงมือขวาของ A.R. Family
" อย่า! อย่านะ! เธอ...เธอต้องการอะไร ฉันจะหาให้ ได้โปรดยกโทษให้ฉันเถอะนะ "
" หึ! จะให้ยกโทษก็ได้อยู่หรอกนะ แต่ตอนนั้นแกฆ่าท่านแม่ของฉันต่อหน้าต่อตาของฉัน นายคงจำฉันไม่ได้ก็ไม่แปลกหรอก เพราะในตอนนั้นฉัน อายุเพียง 5 ขวบเองนี่นะ "
" 5 ขวบ....ระ..หรือว่านี่เธอคือ ลูกสาวคนเดียว คาร์สโรส แฟมิลี่ "
" ถ้าใช่แล้วจะทำไม เอลฟา! "
" คุณซาเซีย!! หยุดนะคะ!! "
เสียงผู้หญิงปริศนาได้แทรกขึ้นในขณะที่ซาเซียกำลังจะเข้าไปจัดการกับเอลฟา ที่ตอนนี้นั่งสั่นเป็นลูกนก ซาเซียหยุดนิ่งกลับเสียงนั้นก่อนจะปล่อยไม้ที่เตรียมจะฟาดออก ไม่สิ..น่าจะเรียกว่า เธอกลับมาเป็นตัวเธอมากกว่า เพราะจากนั้นเธอก็สลบลงข้างหน้าของเอลฟาทันที สึนะจึงรีบเข้าไปหา พร้อมกับไม่ลืมที่จะบอกให้พวกจีอ็อตโต้จับเอลฟาไว้
" คุณซาเซียๆ เฮ้อ~ เออ..คุณอเลาดี้ฮะ ช่วยพาคุณซาเซียไปที่โซฟานั้นก่อนได้ไหมฮะ "
" อืม ได้สิ "
จากนั้นผมจึงได้อุ้มร่างซาเซียไปไว้ที่โซฟา ในตอนนั้นผมพึ่งสังเกตเห็นว่าใบหน้าที่เคยมีรอยยิ้ม ในตอนนี้กลับมีใบหน้าที่เคร่งเครียดและเศร้าหมอง ใช้เวลาไม่นานเรื่องทั้งหมดก็จบลง(มือขวาก็โดนขังไว้ที่คุกใต้คฤหาสน์) พวกผมจึงพากันมารวมตัวกันที่ห้องโถงอีกครั้ง ในขณะที่ซาเซียยังสลบอยู่จีอ็อตโต้ก็ได้พูดขึ้น ในความสงสัยของทุกคน
" สึนะ บอกความจริงให้กับพวกเรารู้เถอะนะ ในเมื่อมาถึงขนาดนี้แล้ว "
" ครับ ผมจะบอกความจริง....... "
ติดตามตอนต่อไป.........
ปล.ไรเตอร์ช่วงนี้อาจจะสลับแต่งเรื่องนี้ กับ เรื่อง the vongola primo
นะคะ และอาจจะมาช้าคะ(พอๆกันทั้ง 2 เรื่องเลย 555)
ความคิดเห็น