[Fic Reborn]The Vongola Primo

ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 11

Chapter 11

6 ปีต่อมา

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ณ คฤหาสน์หลังหนึ่งนอกชานเมือง เวลา 00.00 น.

ภายในห้องห้องหนึ่งในยามวิกาล เวลานี้ควรเป็นเวลานอนแต่กลับมีเสียงกรี๊ดร้องขอความเห็นใจจากหญิงสาวที่ตอนนี้อยู่ในสภาพที่ไร้เสื้อผ้าอาทร

" ฮือๆๆๆ ฉัน...ฉันขอร้องล่ะนะ อย่า...อย่าทำอะไรฉันเลย ฮือๆๆๆๆ "

" มามะ....เดี๋ยวป๋าจะทำให้หนูสวยเอง คึหึหึ555+ "

ชายวัยสามสิบปีขึ้นได้กำลังเข้าใกล้หญิงสาวที่ไร้ทางสู้ หญิงสาวพยายามดิ้นรนต่อสู้อย่างสุดชีวิตต่างจากชายวัยสามสิบที่ดูอารมณ์ดี

ปัง!

ประตูถูกพังออกด้วยแรงบางอย่าง ทำให้ชายวัยสามสิบหันไปก็พบกับชายหนุ่มวัยยี่สิบ กลางๆได้ เขามีสีผมดำขลับกับดวงตาก็เช่นกัน บนใบหน้ามีพลาสเตอร์ยาแปะอยู่ตรงจมูก อยู่ในชุดบาทหลวงที่เขาชอบใส่ ที่มือของเขามีผ้าพันเอาไว้ ดูก็รู้ได้ทันทีว่าคนคนนี้เป็นคนพังประตูเข้ามา

" กรุณาปล่อยหญิงสาวคนนั้นเถอะ มันไม่ดีเลยนะ "

" แล้วยังไง แกมาคนเดียวไม่ใช่รึไง ' ผู้พิทักษ์อรุณ ' 555+คนอย่างแกจะมาทำอะไรฉัน "

" ดูเสียก่อนว่านายมีคนอื่นอยู่ด้วยหรือเปล่า ฮาร์ตเชียน "

น้ำเสียงกดต่ำของจากชายวัยเดียวกันเพียงแต่เขามีผมสีบลอนด์เงิน ดวงตาสีฟ้าอ่อน สีหน้าดูคมเข้มดูสุขุมและเยือกเย็น ในชุดประจำตัวของเขา ฮาร์ตเชียนเห็นดังนั้นถึงกลับแสดงอาการกระวนกระวายทันที

" แกคือ ' ผู้พิทักษ์เมฆา ' สะ..แสดงว่า พวกแก..... "

" ใช่แล้วครับ พวกผมมาเพื่อช่วยเหลือพวกเธอ "

ชายหนุ่มทั้งสองที่อยู่ตรงหน้าประตูที่พังก่อนหน้านี้ก่อนจะเดินถอยหลังคนละก้าวเพื่อให้เห็นชายหนุ่มอีกคนที่อยู่ในชุดสูทอย่างดีและผ้าคลุมสีดำสนิท ทำให้ฮาร์ตเชียนถึงกับผงะนั้นก็เพราะบุคคลที่เข้ามาใหม่คือ ' ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด วองโกเล่ พรีโม่ '

" ทำไม....ทำไมพวกแกถึงรู้...... "

" ไม่ต้องรู้หรอก "

อเลาดี้กดเสียงต่ำลงก่อนจะเข้าไปจัดการกับฮาร์ตเชียน

อ้าก!!~

เสียงของฮาร์ตดังทั่วคฤหาสน์ ก่อนที่จีอ็อตโต้จะเข้าไปช่วยหญิงสาวออกมาโดยยื่นชุดเดรสตัวใหม่ให้

" เธอเองก็ใส่ชุดใหม่ซะนะ คุณเอริส "

" คะ...ค่ะ ทำไมคุณถึงได้.... "

" คุณแอนนาตามหาคุณอยู่น่ะสิ เอาล่ะพรีโม่เดี๋ยวฉันรับช่วงต่อเอง นายลงไปเถอะแค่นี้นายก็ทำให้หัวหน้าใหญ่ช็อกพอแล้ว "

" ขอบคุณนะนัคเคิ้ล "

จีอ็อตโต้พูดก่อนจะเดินออกไป หลังจากนั้นทั้งสามคนที่พาหญิงสาวที่ช่วยเอาไว้ออกมาจากตัวคฤหาสน์ก่อนจะพาเธอขึ้นรถม้าที่มีจีรออยู่

" เอาล่ะจี ช่วยพาไปส่งเธอก่อนนะ "

" ได้ ขึ้นก่อนสิพรีโม่ถ้านายไม่ขึ้นก็ไม่ได้ไปนะ "

" ขอบใจนะ "

จีอ็อตโต้ขึ้นรถทันที จีจึงขับรถม้าออกไปทันที

ณ คฤหาสน์วองโกเล่ เวลา 01.00 น.

หลังจากที่พาเอริสลูกสาวของน้าแอนนาพวกจีอ็อตโต้ก็มาถึงคฤหาสน์ เมื่อมาถึงก็พบอีกสองคนที่อยู่ในชุดนอนรอต้อนรับอยู่

" เฮ้! พวกนายทำไมไม่ไปนอนล่ะ "

" รอพวกคุณดีกว่านี่นา "

" นั้นสิครับ อีกอย่างพวกคุณคงยังไม่ได้ทานอะไรใช่ไหมล่ะ "

ชายหนุ่มที่ดูอ่อนวัยกว่าชายหนุ่มอีกคนที่มีทรงผมเฉพาะตัวสีน้ำเงินออกเข้มในชุดนอนสบายๆ ส่วนอีกคนมีสีผมเป็นสีเขียวอ่อนในชุดนอนเช่นเดียวกับเขาแต่เป็นสีเขียวอ่อนได้ตอบจีซึ่งเป็นคนถาม จีอ็อตโต้งุนงงกับคำตอบนั้น ก่อนที่ทั้งสองคนที่รออยู่จะพาเข้าไปในคฤหาสน์ เมื่อเข้ามาแล้วก็พบกับทางเดินที่ประดับไฟสีสวยทั้งสองข้างทาง เมื่อเข้าไปจนสุดทางเดินยาวก็เป็นห้องโถงใหญ่ซึ่งเป็นห้องรับแขกใหญ่ส่วนกลางห้องโถงมีโต๊ะรับแขกอย่างดี

" พวกคุณจะเปลี่ยนชุดก่อนไหม "

" ยังก็ได้ "

" นั้นสินะ "

" มีอะไรก็พาไปเถอะน่า "

" จี ไม่ดีนะ "

จีอ็อตโต้ว่าก่อนจะเดินตามแรมโพและเดม่อนไปในห้องอาหาร เมื่อเข้ามาก็พบกับอาหารต่างๆมากมาย และพบหญิงสาวผมสีบลอนด์สว่างในชุดนอนที่มิดชิดสมฐานะกำลังจัดชุดจานให้อยู่

" เอลิน่า คุณจัดให้พวกผมหรอ "

" ค่ะบอส^^ เห็นว่ามื้อเย็นไม่ได้ทานกันนี่ ก็ทานเวลานี้กันไปเลย "

" ใช่แล้วพี่จีอ็อตโต้ ทานตอนนี้ไปเลย แต่ห้ามนอนนะไม่งั้นอ้วน "

หญิงสาวอีกคนออกมาจากห้องครัวในชุดนอนสีชมพูอ่อนเป็นกระโปรงยาวผมสีบลอนด์น้ำตาลอ่อนไว้ทรงยาวถือถาดมาและจัดวางที่โต๊ะท่ามกลางสายตาของชายหนุ่มทั้งสี่

" ขนมหวานล่ะซาเซีย "

" ทานตอนกลางคืนไม่ได้นะค่ะพี่แรมโพ "

" แต่มีใช่ไหมอ่ะ "

" ไม่-มี-ค่ะ "

ซาเซียตอบทีละคำเพื่อให้แรมโพเข้าใจความหมายของเธอ แรมโพถึงกับนิ่งไปพวกจีอ็อตโต้พากันแอบขำในการกระทำนั้น ก่อนที่จีจะเดินมาทางซาเซีย

" แล้วพรุ่งนี้ไม่ไปทำงานหรือไง "

" ไปสิคะพี่จีก็ "

" งั้นก็กลับไปนอนสิ "

จีสั่งเสียงแข็งทำให้ซาเซียตีหน้าเศร้า จีอ็อตโต้จึงแทรกระหว่างทั้งสองคนโดยคนอื่นๆกำลังนั่งทานมื้อค่ำ

" น่าจี ซาเซียก็มีหน้าที่อยู่แค่นี้อย่าไปว่าเธอเลยน่า "

" นายก็เป็นซะแบบนี้ไง ซาเซียถึงไม่ดูแลตัวเอง "

" หนูไปนอนก็ได้ แต่พี่จีต้องไป-ส่ง-หนู "

จีอ็อตโต้กำลังค้าน แต่ซาเซียกลับเดินออกไปจากห้องอาหารทันที จีจึงหันไปมองหน้าจีอ็อตโต้ก่อนจะตบบ่าเบาๆแล้วเดินไปส่งซาเซียนอน จีอ็อตโต้ได้แต่ถอนหายใจและกลับไปนั่งทานข้าวกับพวกนัคเคิ้ลแทน และในเวลาต่อมาไม่นานจีก็ลงมาทานเช่นกัน

เช้าวันต่อมาหลังจากที่พวกจีอ็อตโต้พากันนอนได้หลายชั่วโมง ซาเซียที่ตื่นเช้าปกติอยู่แล้วกำลังจะเตรียมออกจากคฤหาสน์ แต่ว่า...

" ทำไมพี่จีกับพี่จีอ็อตโต้ถึงได้เตรียมจะไปส่งหนูล่ะ ไม่ใช่ว่าพี่จีอ็อตโต้มีนัดประชุมหรอกหรอ "

" อืม ก็ใช่...แต่พี่ไปส่งน้องก่อนก็ได้ "

" จีอ็อตโต้กลัวผู้ชายแถวนี้คาบน้องไปกินน่ะสิ "

จีพูดเถียงขึ้น ทำให้จีอ็อตโต้ถึงกับหน้าแดงและโกรธไปในตัว ซาเซียได้แต่อมยิ้มก่อนจะเดินขึ้นรถม้าไปโดยยังมีเสียงจีและจีอ็อตโต้ทะเลาะกันอยู่ เมื่อเห็นว่าน้องสาวของพวกเขาขึ้นรถไปแล้วจึงเดินตามไป ส่วนจีมีหน้าที่ขับรถม้าให้เมื่อเห็นว่าพร้อมแล้วจึงขับรถม้าออกไปทันที

ณ ห้องเสื้อพวกซาเซีย

" ถึงแล้วล่ะ "

" ขอบคุณพี่ๆนะค่ะ "

" อืม...รอกลับตอนเย็นนะ "

จีอ็อตโต้เตือนอย่างเป็นห่วง ซาเซียจึงพยักหน้าเป็นคำตอบก่อนที่จีจะขับรถม้าหายไปในย่านการค้า ซาเซียเมื่อเห็นดังนั้นก็เดินเข้าห้องเสื้อทันที เมื่อเข้ามาแล้วก็ไม่ค่อยมีอะไรเปลี่ยนแปลงเท่าไรมีก็แต่ลูกค้าที่ดูมากขึ้น ซาเซียเดินขึ้นชั้นสองของห้องเสื้อก็พบเพื่อนๆของเธอกำลังตัดชุดต่างๆมากมายอยู่

" อ้าว...มาแล้วหรอซาเซีย ไวจังนะ "

" แน่นอนสิพวกพี่ๆมาส่งนี่นา "

" อ๋อ!!X3 "

สามสาวที่กำลังตัดชุดอยู่หันมาทำเสียงสูงพร้อมกัน ซาเซียทำหน้าน้อยใจทันทีก่อนจะสังเกตว่ามินนะไม่อยู่

" มินนะไปไหนน่ะ "

" ออกไปทำธุระน่ะ เห็นว่ามีธุระแถวๆทางท่าเรือน่ะ "

" งั้นหรอ งั้นเรามาทำงานต่อเถอะ "

" จ้า!!X3 "

ฟูยุ มากิและอายะขานรับซาเซีย ก่อนจะหันไปทำงานกันต่อ

ทางด้านพวกจีอ็อตโต้ ที่คฤหาสน์วองโกเล่

หลังจากที่จีและจีอ็อตโต้ได้ออกไปส่งซาเซียแล้วก็แวะไปซื้อผลไม้มาให้เพื่อนๆที่อยู่คฤหาสน์ เมื่อทั้งสองคนเข้ามาก็พบกับบุคคลที่รอประชุมอยู่

" ต้องขอโทษด้วยนะ ที่ผมมาช้า "

" ไม่หรอกครับท่านพรีโม่ ผมเองก็พึ่งถึงเมื่อกี้นี้ ยินดีที่ได้ร่วมงานครับ "

จีอ็อตโต้จับมือกับชายหนุ่มอีกคนที่สูงกว่าในชุดสูทสีดำ ทรงผมหยักศกเล็กน้อยสีผมดำขลับและสีเดียวกับดวงตา ดูเป็นคนเจ้าเสน่ห์มองยังไงคนผู้นี้ก็คือหัวหน้าบอสของแฟมิลี่หนึ่งแน่นอน

จีรับของในมือจีอ็อตโต้ก่อนจะเดินเข้าครัวไปส่วนจีอ็อตโต้นั่งลงที่โซฟาอีกฝั่งหนึ่ง เมื่อทั้งสองนั่งลงที่โซฟาเรียบร้อยพวกนัคเคิ้ล(ยกเว้นอเลาดี้)ที่นั่งรอเป็นเพื่อนของชายหนุ่มจึงขอตัวไปทำงาน เมื่อเห็นว่าสมควรคุยกันแล้วอีกฝ่ายจึงเริ่มเปิดประเด็น

" พรีโม่ช่วงนี้ดูคุณไม่ค่อยอยู่กับคฤหาสน์เลยนะ "

" ครับ ผมได้รับรายงานมาหลายที่น่ะ ก็เลยต้องออกไปดูเสียหน่อย ว่าแต่ที่ ' คุณดันเต ' มาที่นี่...คงไม่ได้มาถามเรื่องนี้อย่างเดียวใช่ไหมครับ "

ชายหนุ่มยิ้มที่มุมปาก ที่ยิ้มไม่ใช้เพราะถูกอ่านใจแต่เป็นเพราะเวลาเขามาแล้วจะคุยเรื่องงานคนคนนี้ก็ไม่เคยใช้คำพูดที่กดดันเลย

" อ่าครับ มีข่าวการลอบค้าขายอาวุธเถื่อนผ่านเส้นทางการเดินทางเรือและแถวเขตชายป่าตะวันออก "

" อ๋อ เรื่องนั้นผมทราบแล้วครับ แต่คนทำผมไม่รู้ "

" ครับ...ที่ผมกำลังจะบอกคือ...คนที่เป็นต้นเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมาคือ คนคนเดียวกันและนั้นคือ เฟอร์โก้ "

เมื่อดันเตกล่าวจบจีอ็อตโต้ไม่ได้แสดงกิริยาอะไรเลยทำให้ดันเตเอ่ยถามอีกครั้ง

" ไม่ตกใจหรอครับ "

" ครับ แต่คนที่ชื่อว่า เฟอร์โก้ เป็นคนทำเรื่องนี้ทั้งหมดผมก็พึ่งรู้จากคุณนี่ล่ะครับ

ขอบคุณสำหรับข้อมูลมากเลย แล้วก็เรื่องที่คุณพยายามจะให้ผมทำ ผมก็ได้ลงมือไปแล้วล่ะ "

จีอ็อตโต้ยื่นขึ้นด้วยท่าทางสบายๆ ดันเตที่เห็นจึงทำได้เพียงหัวเราะเบาๆและเดินตามจีอ็อตโต้ไปในครัว

To be continued......❤️

ตัวอย่างตอนต่อไป...☀️

เหตุเกิดที่ท่าเรือกรุงโรม ' ผู้พิทักษ์พิรุณ ' ปรากฎตัวเพื่อช่วยสาวน้อยร่าเริงที่เดินทางมาที่ท่าเรือเพื่อมารับของตามที่เพื่อนๆเธอได้สั่งเอาไว้

" ไม่เป็นไรนะขอรับ "

" ค่ะ ขอบคุณค่ะ "