[Fic Reborn]The Vongola Primo

ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 9

Chapter 9

เช้าวันต่อมาที่บ้านพักจีอ็อตโต้

เช้าอากาศที่แจ่มใสในฤดูร้อนที่อบอุ่น จีที่เข้าครัวทำอาหารในตอนเช้าอยู่กับอุเกทสึ

" ขอบคุณที่ช่วยทำอาหารเช้านะ ลำบากนายเลย "

" ไม่หรอกขอรับ ยินดีมากกว่าเพราะกระผมมาอยู่ด้วยแต่ไม่ค่อยได้ช่วยมันก็กระไรอยู่ "

" อืม ขอบใจล่ะกัน "

" ฮ้าว~ อรุณสวัสดิ์ทั้งสองคน "

จีอ็อตโต้ที่พึ่งตื่นเดินเข้ามาในครัวด้วยอาการงัวเงีย ก่อนจะเดินไปชงกาแฟที่จีได้เตรียมเอาไว้แล้ว

" อรุณสวัสดิ์ เมื่อคืนซาเซียกลับมาดึกไหมล่ะ "

" ไม่ดึกมาก ราวๆ 3 ทุ่มกว่าได้ ว่าแต่ซาเซียตื่นหรือยังหรอ "

" ยังไม่เห็นลงมาเลยขอรับ "

" ฉันไปแอบดูมาน่ะ หลับสนิทเลย...ฉันก็เลยไม่ปลุกแล้วมาทำอาหารให้นี่ไง "

" งั้นเองหรอ.... "

จีอ็อตโต้ดื่มกาแฟที่ตนทำ ก่อนจะเดินไปหยิบหนังสือพิมพ์เพื่ออ่านข่าวในวันนี้ ไม่นานจี จีอ็อตโต้และอุเกทสึก็ลงมือทานอาหารเช้ากันสามคน ระหว่างทานอาหารเช้าจีก็ได้ถามจีอ็อตโต้ขึ้น

" ว่าไงล่ะจีอ็อตโต้ ' ตอบโจทย์ ' ที่ตัวเองรู้สึกได้หรือยัง "

" แค่กๆ อย่ามาถามตอนทานข้าวได้ไหม /// "

" อ้าว! ถ้าไม่ถามตอนนี้แล้วจะถามตอนไหน ไหนๆพวกเราสามคนก็เป็นรุ่นเดียวกันอยู่แล้ว "

" มีอะไรกันหรือขอรับ "

" ก็... "

" มะ...ไม่มีอะไรหรอกอุเกทสึ /// "

" คงไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับซาเซียจังหรอกนะขอรับ "

ทันทีที่อุเกทสึพูด จีอ็อตโต้หยุดการกระทำก่อนจะมองไปทางจีที่ตอนนี้ก็มองหน้าอุเกทสึอย่างงงสุดๆเช่นกัน

" นายเดาถูกได้ไงน่ะ "

" แววตาท่านจีอ็อตโต้เหมือนจะดูเป็นห่วงซาเซียจังมากนะขอรับ แต่มันเหมือนผิดธรรมชาติราวกับว่าเหมือนหวงมากกว่าห่วงขอรับ "

จียิ้มออกมาเล็กน้อยส่วนจีอ็อตโต้นิ่งกับคำพูดนั้นไป ก่อนจะพยายามพูดออกมาโดยภาวนาว่าอย่าให้ซาเซียมาได้ยินเขาอยากให้สองคนนี้เป็นคนที่ให้คำปรึกษาให้เขามากกว่า

" ฉัน...สำหรับฉันซาเซียคือน้องสาวที่ฉันอยากปกป้องมาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน
แต่ว่าทำไม? ทำไมเวลาเห็นเธออยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่คนที่ฉันรู้จัก ฉันมักจะหงุดหงิดมากเลยล่ะ "

จีได้แตะบ่าเพื่อนของเขาก่อนจะพูดต่อ

" นั้นไม่ใช่หน้าที่ของพี่แล้วนะแบบนั้นน่ะ เขาเรียกว่า ' รัก ' "

" แต่ซาเซียเป็นน้องสาวของพวกเรานะ ฉันคิดแบบนั้นไม่ได้!! จีฉันก็บอกไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ "

" แต่จีอ็อตโต้! นายควรคิดบ้าง...ถ้านายไม่คิดว่ามันคือรัก นายควรปล่อยซาเซียไป...ให้เธอหาคนที่เธอรักสิ เธอจะได้ไม่ติดอยู่ที่นาย "

" นายหมายความว่าไง? "

จีอ็อตโต้มองจีอย่างสงสัยสลับกับอุเกทสึที่กำลังดื่มน้ำอยู่ อุเกทสึจึงตอบแทนจีขึ้น

" ซาเซียจังรักท่านจีอ็อตโต้มากนะขอรับ แต่ถึงตนเองนั้นยังสบสนอยู่เพราะอยู่ในช่วงเด็กเติบโต "

" ใช่ และอีกไม่นานเธอก็จะเปลี่ยนความคิดว่า ' นายเป็นได้แค่พี่ชาย ไม่ใช่คนรัก ' "

" นี่พวกนายสองคนกำลังคิดว่าซาเซียรักฉันเหมือนคนรักงั้นหรอ "

" ใช่/ใช่ขอรับ "

" จะบ้าหรือไง...ก็...ก็ซาเซียน่ะ..... "

น้ำเสียงจีอ็อตโต้ขาดหายไป ก่อนจะส่ายหัวไปมาเล็กน้อยพร้อมกับเอนหลังและถอนหายใจเฮือกใหญ่

" พวกนายพูดซะทำให้ฉันเจ็บเลยนะ "

" ฉันอยากให้นายคิดดีๆ ถ้านายคิดดีมากเท่าไรยิ่งเป็นผลดีต่อตัวนายเอง "

" นั้นสิขอรับ จะว่าไปบอกเร็วๆเข้าไว้ก็ดีนะขอรับ ในอิตาลีนี้น่ะเด็กผู้หญิง เป็นเหยื่อของมาเฟียนี่ขอรับ "

" ใช่ ยิ่งสงครามในช่วงนี้ก็ยิ่งหนัก พวกเราต้องเร่งหาผู้พิทักษ์คนสุดท้ายให้เจอ "

จีว่าก่อนจะลุกไปตักข้าวเพิ่ม จีอ็อตโต้พยักหน้าแล้วลงมือทานอาหารต่อ โดยในใจยังคงวนเวียนในคำถามเดิมๆ

' นี่ฉัน...รักน้องตัวเองงั้นหรอ?ไม่สิ...ซาเซียก็ไม่ได้เป็นน้องของฉันมาตั้งแต่แรก
แต่เราเลี้ยงเธอมาด้วยสายสัมพันธ์ที่ว่าด้วย พี่กับน้อง มันดีแล้วหรอ? '

ระหว่างที่ทั้งสามคนทานข้าวกันอยู่ ก็มีโทรศัพท์โทรเข้ามาในบ้าน จีที่ทานหมดก่อนจึงเดินไปรับสาย

" สวัสดีครับผม ผมจีครับ "

(สวัสดีคะคุณพี่ชายซาเซีย)

" อ้าว! ฟูยุเองหรอ มีอะไรหรือเปล่า "

(ซาเซียออกจากบ้านหรือยัง ปกติเธอจะมาเช้าน่ะ)

" วันนี้คงไม่เข้าห้องเสื้อน่ะ "

(ทำไมล่ะ??)

" เมื่อคืนวานนี้เธอไปทำงานกับอเลาดี้ แล้วกลับดึกน่ะสิ "

(เอ๋! อะ...โอเค ไม่เป็นไร ขอบคุณมากๆเลย)

" อืม อ่อ...ถ้ามีธุระกับซาเซียจริงๆค่อยมาที่บ้านนะ "

(คะ ขอบคุณคะ แค่นี้นะ.....)

จบสายสนทนาทางโทรศัพท์บ้านจีก็ได้เดินมาที่ห้องครัวตามเดิม จีอ็อตโต้จึงถามขึ้น

" ใครโทรมาน่ะ ฟูยุหรอ "

" ใช่ น่าจะคงสงสัยมั้งหรือไม่ก็เป็นห่วงว่าซาเซียเกิดอันตรายเพราะปกติซาเซียออกจากบ้านแต่เช้านี่นา "

" นั้นสินะ "

หลังจากนั้นจีก็เป็นคนเก็บจานชามไปล้าง อุเกทสึออกไปดูงาน ก็เหลือเพียงจีและจีอ็อตโต้ที่ทำงานบ้านกัน

ระหว่างนั้นที่ห้องเสื้อของพวกซาเซีย

พวกฟูยุหลังจากโทรไปถามหาซาเซียที่บ้านก็ทำงานตัดเสื้อกันอยู่

" เฮ้อ! โล่งอกที่รู้ว่าซาเซียอยู่บ้านนะ "

" นั้นสิ แต่ว่าเรื่องร้ายๆนี่ชอบเข้าหาซาเซียตลอดเลยนะ "

มากิและอายะพูดขึ้นหลังจากที่ฟูยุโทรคุยกับจีเสร็จแล้ว

" นั้นซิ~ ว่าไปแล้วนะทำงานต่อเถอะน่า~ "

" มินนะ!!!X3 "

สามสาวหันไปท้วงมินนะที่ถือผ้าที่เตรียมตัดทำชุดอยู่

" แหะๆๆ แต่ฉันก็ห่วงเหมือนกันล่ะน่า แต่อย่างซาเซียน่ะฉลาดเอาตัวรอดอยู่แล้ว~ "

" แต่มันแปลกนะ ทำไมผู้กองอเลาดี้ถึงได้พาซาเซียออกไปทำงานตอนกลางคืนแถมพวกพี่ชายซาเซียยังอนุญาติด้วย "

" คงเป็นเรื่องที่ซาเซียทำได้มั้งฟูยุ ป่ะ...กลับไปทำงานกันเถอะ "

มากิว่าก่อนทุกคนจะแยกย้ายกันไปทำงาน ทันใดนั้นก็มีวีโอล่าเข้ามาอย่างรีบร้อน

" ซา...ซาเซียล่ะ แฮ่กๆๆ "

" ซาเซียไม่เข้าห้องเสื้อน่ะ มีใครจะติดต่องั้นหรอ "

วีโอล่าได้สูดหายใจและกล่าวอย่างหนักแน่น

" ท่านเอลิน่ามาน่ะสิ จะมาตัดชุดกับซาเซียจัง "

" ห๊ะ!!X4 "

สี่สาวต่างพากันเสียงหลงก่อนที่ฟูยุจะลงไปข้างล่างพร้อมกับวีโอล่าเมื่อลงมาก็พบกับเอลิน่าที่กำลังดื่มชาที่โต๊ะรับแขกพิเศษอยู่(หรือก็คือโต๊ะลูกค้าประจำ)

" อรุณสวัสดิ์คะท่านเอลิน่า "

" อรุณสวัสดิ์จ๊ะฟูยุ แต่ช่วยเรียกว่าพี่เอลิน่าได้ไหมจ๊ะ "

" ไม่ได้หรอกคะ จริงสิคะ...วันนี้ซาเซียไม่ได้เข้าห้องเสื้อน่ะคะ ต้องขออภัยด้วย "

" ตายจริง แบบนั้นก็แย่น่ะสิ "

เอลิน่าทำสีหน้าเคร่งเครียด ฟูยุจริงนึกอยู่พักหนึ่งก่อนจะเสนอขึ้น

" ถ้างั้นไปที่บ้านพักของเธอไหมคะ ถ้าหาก.... "

" แน่นอนจ๊ะ พี่น่ะ...ให้ร้านอื่นตัดให้ไม่ได้หรอกถ้าไม่ใช่ซาเซียจัง "

" ขะ...คะ งั้นรอสักครู่นะคะ "

ฟูยุเดินหายไปสักพักก่อนจะเดินมาที่เอลิน่าจะยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้

" นี่คือแผนที่ที่บ้านของซาเซียคะ "

" ขอบคุณมากๆเลยนะ ไปกันเถอะคะคุณเมอริส "

" ครับ..คุณหนู "

เอลิน่ากล่าวกับพ่อบ้านก่อนจะเดินออกไปจากห้องเสื้อ ฟูยุได้แต่ภาวนาว่าซาเซียจะรับงาน

กลับไปที่บ้านพักจีอ็อตโต้

" เฮ้อ~ เสร็จสักที ไม่รู้ว่าทำไมซาเซียถึงทำงานบ้านได้โดยไม่บ่นนะ "

" ก็เพราะตอนอยู่ที่โบสถ์เธอทำงานพวกนี้นี่ เป็นไงล่ะ? นี่ถ้าไม่มีซาเซียอยู่จะเป็นยังไง "

จีได้หันไปตอกย้ำกับจีอ็อตโต้ที่พึ่งกลับจากหลังบ้านที่ไปรดน้ำต้นไม้มา จีอ็อตโต้ตอนนี้นั่งอยู่บนโซฟาก็มองจีกลับอย่างไม่พอใจ

" จะเป็นแบบนั้นได้ไง จีนายก็อย่าพูดแบบนั้นอีกนะ "

" หึ...ไอ้คนหวงน้องสาว "

" จี!! "

จีอ็อตโต้ลุกขึ้นเอาไม้ไล่ตีจี แต่จีที่แกล้งแหย่จีอ็อตโต้กลับสู้ตอบพร้อมๆกับมีเสียงหัวเราะจากทั้งสองคน

" อรุณ...สวัสดิ์...ค่า~ พวกพี่ทำอะไรกันหรอ? "

" อ่ะ..เอ่อ...คือ... "

" ทำงานบ้านน่ะ แล้วก็เล่นกัน...เนอะ "

จีหันไปหาจีอ็อตโต้ที่อำๆอึ้งๆอยู่ จีอ็อตโต้จึงพยักหน้าเออออตาม

" หรอคะ ขอโทษที่หนูตื่นสายนะ "

" ไม่เป็นไรหรอก ซาเซียนอนพักบ้างน่ะดีแล้วล่ะ "

" อืม...คะ แต่...หนูหิวข้าวอ่ะ ทำอะไรไว้หรอ "

ซาเซียได้ถามจีอ็อตโต้ขึ้น จีจึงเดินเข้ามาตอบแทน

" ทำซุปเห็ด ร็อคเก็ตสลัด แล้วก็แซนวิช "

" โห้ พี่จีทำเป็นด้วย "

" ได้สิ พี่ก็ทำตามคู่มือที่ซาเซียจดไง ^^ "

" ไม่ต้องมายิ้มเลยนะ "

ซาเซียดุจีที่ตอนนี้หัวเราะออกมาเล็กน้อย ก่อนจะหันมาทางจีอ็อตโต้ที่ยืนมองจีอย่างติดดุเล็กน้อย

" งั้นจีอ็อตโต้พาซาเซียไปทานข้าวซะ ฉันไปทำงานบ้านต่อล่ะ "

" ฮะ..เฮ้! อืม...ไปทานข้าวกัน "

" อืม... "

ซาเซียว่าอย่างง่ายดายก่อนจะเดินตามจีอ็อตโต้ที่เดินนำเข้าห้องครัวไปก่อนหน้านี้
จีที่หนีไปทำความสะอาดที่ตู้ได้แอบชำเลืองมองเล็กน้อยและยิ้มออกมา

ภายในห้องครัว

หลังจากที่จีอ็อตโต้พาซาเซียเข้ามาแล้วได้จัดอาหารให้เหมือนเมื่อเช้าให้แก่ซาเซีย
ขณะที่ซาเซียทานอยู่ก็มีความเงียบเข้าครอบคลุม

' เอาไงดี...ชวนคุยดีไหม? แล้วทำไมเราถึงมาคิดแบบนี้ล่ะ? '

" ง่ำๆๆ พี่จีก็ทำอาหารอร่อยจังเลย พี่อุเกทสึคงช่วยใช่ไหม "

" อา...ใช่ "

" หืม? มีอะไรหรือเปล่า "

ซาเซียมองหน้าจีอ็อตโต้อย่างสงสัย จีอ็อตโต้มองหน้าซาเซียอย่างอักอวยก่อนจะพูดออกไป

" คือ...ว่า จีเล่าเรื่องหนึ่งให้ฟังน่ะ เป็นชายหญิงคู่หนึ่งอยู่ด้วยกันตั้งแต่เด็กและเป็นพี่น้องที่ไม่แท้ เพราะทั้งสองเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่มีพ่อแม่ จึงตัดสินใจอยู่ด้วยกันเป็นพี่น้อง กาลเวลาผ่านไปพี่ชายเกิดรักน้องสาว เพราะเขาไม่ชอบให้ชายคนไหนยุ่งกับน้องแบบหวงน้องมากๆ แต่เขาไม่ได้บอกกับน้องว่ารักเธอ ซาเซียคิดว่าพี่ชายคนนี้ควรทำยังไง "

ซาเซียดื่มน้ำก่อนจะตอบคำถามนั้น

" ควรบอกเธอไปนะคะ จะได้รู้ว่าน้องสาวคนนั้นรักพี่ชายเหมือนที่พี่ชายรักเธอในแบบที่เขาเรียกกันว่า ' คนรัก ' เพราะไม่งั้นล่ะก็อาจจะช้าเกินไปก็ได้นะคะ "

" ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ "

" ไม่รู้สิคะ แต่ว่าพ่อบาทหลวงเคยสอนหนูมาคะว่า ' จะเป็นชายหรือหญิง
หากมีความรู้สึกกันแล้วควรบอกไป ไม่งั้นสักวันคนที่เรารักต้องจากไปหรืออาจเสียให้คนอื่นฉะนั้นพี่น้องที่ไม่แท้กันก็รักกันได้เช่นกัน ' อืม~พ่อบาทหลวงว่ามาแบบนี้ แต่หนูก็ไม่รู้หรอกหมายความว่ายังไง "

ซาเซียตอบอย่างไร้เดียงสา ทำเอาจีอ็อตโต้ปิดหน้าตัวเองเพื่อคุมสติตนเอง

' ให้ตายสิเรา! ทำไมกลายเป็นแบบนี้ล่ะ! แล้วพ่อบาทหลวงบอกมาแบบนั้นอีก...นี่มันอะไรกัน '

" หนูไปล้างจานก่อนนะ "

" เดี๋ยวก่อนซาเซีย! "

จีอ็อตโต้คว้าข้อมือซาเซียก่อน ซาเซียจึงหันกลับไปมองด้วยอาการสงสัย ก่อนที่จีอ็อตโต้จะพยายามบอกบางสิ่ง

" ถ้างั้นช่วยฟังพี่หน่อยได้ไหมว่าพี่น่ะ...ชะ...ชอบ ชอบ ชอบ ชอบ...ทะ..- "

" ซาเซียทานข้าวเสร็จหรือยังน่ะ หืม? "

จีได้พุ่งพรวดเข้ามาในห้องอาหารที่ตอนนี้เห็นสภาพของซาเซียกับจีอ็อตโต้ในท่าจีอ็อตโต้จับข้อมือซาเซียโดยยังไม่ปล่อยมือ จีอ็อตโต้ที่เห็นจีเข้ามาก็ได้ปล่อยมือซาเซียออกพร้อมกับกำหมัดแน่นอย่างเคืองๆ ส่วนซาเซียมองไปทางจีอย่างสงสัยสุดๆ

" มีอะไรกับหนูหรอคะพี่จี "

" อา...มีคนมาหาน่ะ รีบไปเถอะแขกคนสำคัญที่ห้องเสื้อนี่ "

" เอ๋ อืมโอเค ถ้างั้นพี่ช่วยบอกว่า รอแปปนะคะ "

" โอเค "

จีพูดแล้วเดินออกไปโดยไม่ลืมที่จะแอบยิ้มไปให้จีอ็อตโต้ จีอ็อตโต้ที่เห็นก็ยิ่งอายเข้าไปใหญ่ ซาเซียจึงหันกลับมาถามอีก

" พี่จะบอกอะไรหนูหรอ เมื่อกี้น่ะ "

" อะ..อ๋อ พี่ พี่จะบอกว่า พี่ชอบอาหารของจีวันนี้มากๆเลย ซาเซียอร่อยไหมน่ะ ^^;; "

" อืม อร่อยคะ ถ้างั้นวันหลังหนูจะทำให้อีกนะ "

" อืม ^^ "

ซาเซียยิ้มให้ก่อนจะเดินหายไปในครัวเพื่อล้างจานก่อนจะไปพบแขก
จีอ็อตโต้ที่กำลังจะบอกบางสิ่งก็ได้ถอนหายใจแล้วเดินออกไปอย่างเหนื่อยหนาย

' แบบนี้เราจะบอกกับซาเซียยังไงล่ะ? '

เมื่อจีอ็อตโต้ออกมาก็พบกับบุคคลที่เคยพบมาก่อน

" เอ๋! ท่านเอลิน่า มาทำอะไรที่นี่ครับ "

" สวัสดีคะ ขอรบกวนด้วยนะคะ พอดีฉันมีเรื่องคุยเรื่องชุดกับซาเซียจังน่ะคะ
ไม่คิดว่าที่ที่ซาเซียจังอยู่จะอยู่กับคุณ "

เอลิน่าลุกขึ้นกล่าวทักทายกับจีอ็อตโต้ จีที่นั่งอยู่อีกฝั่งของโซฟาก็มองมาอย่างนิ่งๆไม่ได้พูดอะไร ก่อนที่เอลิน่าจะนั่งลงและจีอ็อตโต้นั่งข้างจีและพูดคุยกัน

" ก็ซาเซียเป็นน้องสาวของพวกผมนี่ครับ เธอก็ต้องอยู่ที่นี่ล่ะ "

" เอ๋! เป็นพี่ชายที่ซาเซียจังพูดบ่อยๆนี่เอง อิอิอิ...ดูแลซาเซียจังดีจังเลยนะคะ "

" ครับ จริงสิครับก่อนหน้านั้นฟังที่ผมจะพูดหน่อยได้ไหม "

เอลิน่ามองหน้าจีอ็อตโต้อย่างสงสัยก่อนจะรับฟัง ไม่นานผ่านไปซาเซียก็ได้เดินออกมาจากห้องอาหาร

" ช้าจังเลยซาเซีย ท่านเอลิน่ารอนานเลยนะ "

" อ่า~ หนูขอโทษคะพี่เอลิน่า "

" โอ๋~ ไม่เป็นไรนะจ๊ะ พี่รอได้..เพื่อซาเซียจัง "

เอลิน่าเดินเข้ามากอดซาเซียราวกับเป็นพี่สาวต่อหน้าจีและจีอ็อตโต้ที่นั่งอยู่ที่โซฟาอย่างอึ้งๆ

" ซาเซีย พรุ่งนี้พี่จะมีงานเลี้ยงน่ะจ๊ะเลยจะมาขอตัดชุดสำหรับงานพรุ่งนี้จ๊ะ "

" งานเลี้ยง? ชุดเดรสราตรีหรอคะ "

" จ๊ะ ^^ "

" งั้นทางนี้คะ "

ซาเซียเดินนำหน้าเอลิน่ามาที่ห้องหนึ่งของชั้นล่างบ้านพัก เมื่อเปิดเข้าไปก็พบกับเสื้อผ้ามากมาย หุ่นลองเสื้อและอุปกรณ์ต่างๆที่ใช้สำหรับการตัดเสื้อมีทั้งแบบแปลนต่างๆที่ทั้งใช้แล้วและไม่ใช้ ทางด้านริมหน้าต่างบานหนึ่งทางซ้ายมือด้านทางเข้ามาภายในห้องเป็นโต๊ะรับรองแขกแบบสองต่อสอง ซาเซียจึงเชิญให้นั่งลงที่โต๊ะรับแขก

" นั่งรอตรงนี้ก่อนนะคะ "

" ขอรบกวนหน่อยนะจ๊ะ ว่าแต่ที่ห้องนี่ดูเก็บเป็นระเบียบดีจัง "

" คะ ต้องทำความสะอาดบ่อยๆน่ะคะ ไม่งั้นพวกผ้าที่นำมาตัดจะชำรุดหมด "

ซาเซียว่าก่อนจะเดินไปที่โต๊ะวาดแบบแปลน ซึ่งไม่ห่างจากโต๊ะที่เอลิน่านั่งอยู่
ก่อนที่ซาเซียจะเริ่มถามแบบชุดที่เอลิน่าต้องการ

ทางด้านจีและจีอ็อตโต้ที่นั่งกันอยู่ด้านนอกกำลังพูดคุยกันอยู่

" แล้วได้พูดไปหรือยังเอ่ย~ "

" ยัง เพราะถูกนายขัดนั้นล่ะ - -** "

" โทษทีๆ ไม่ได้ตั้งใจจะไปขัดสักหน่อย "

" เฮ้อ~ แต่อย่างน้อย...ฉันก็รู้อะไรบ้างแล้วล่ะ จริงสิ...นายรู้จักผู้หญิงที่ชื่อ โรซาลินด์ คริสเตียน ไลแซนเดอร์ ไหม "

จีมองหน้าจีอ็อตโต้อย่างหน่ายๆก่อนจะจับบ่าพร้อมกับพูดออกไป

" นายอยากจะฟังใช่ไหม และนายคงไม่.... "

" ไม่หรอกน่า~ ฉันรู้ความรู้สึกตัวเองแล้ว/// ฉันคงไม่เลือกเธอคนนั้นหรอก "

" โอเค...เธอเป็นหนึ่งในลูกค้าประจำของซาเซียเหมือนกับท่านเอลิน่าเหมือนกันล่ะนะ
และเธอกำลังจะแต่งงานกับวิลเลียม เทอร์เนอร์ ที่เมื่อวันที่นายว่าซาเซียเจอกับอเลาดี้วันแรกนั้นล่ะ "

" ทำไมนายถึงรู้เรื่องขนาดนี้ล่ะ "

จีอ็อตโต้ทำสีหน้าตื่นตกใจที่จีตอบคำถามของเขาได้แบบไม่ติดขัด อีกทั้งยังมีเรื่องที่เขาไม่รู้จากวันที่เขาทะเลาะกับซาเซีย(ในchapter 5)

" ก็ฉัน....แวะไปที่ห้องเสื้อเพื่อถามข้อมูลมาน่ะสิ หรือไม่ก็โทรไปที่ห้องเสื้อ "

" อ๋อหรอ...ฉันว่านายต้องมีใครถูกใจมากกว่า "

จีอ็อตโต้จี้จุดใส่จีบ้าง ทำให้เจ้าตัวมีอาการหน้าแดงนิดๆ ทำให้จีอ็อตโต้แอบหัวเราะเบาๆ

" อ่ะๆ เข้าไปในห้องทำงานใหญ่ซาเซียดีกว่า "

" อืมๆ "

จีว่าก่อนจะเดินตามจีอ็อตโต้ไปที่ห้องทำงานใหญ่ของซาเซีย เมื่อเข้ามาภายในห้องก็พบกับเอลิน่าที่กำลังลองชุดอยู่ เธออยู่ในชุดเดรสราตรีสีชมพูอ่อนเกาะอกถูกแต่งแต้มด้วยช่อดอกกุหลาบสีขาวที่อกข้างขวาและลวดลายตรงเอวโดยซาเซียกำลังสำรวจจุดที่ต้องซ้อมและแก้ให้อย่างปราณีต

" ท่านเอลิน่าดูสวยมากเลยล่ะครับ "

" ขอบคุณคุณจีอ็อตโต้นะคะ ฉันชอบชุดที่ซาเซียจังเป็นคนตัดที่สุดเลยล่ะคะ "

" (ขยับแว่นเพื่อกันหล่น)ขอบคุณคะ^^ เสร็จแล้วล่ะคะ เหลืออีกไม่กี่จุดแล้วจะนำไปส่งให้พรุ่งนี้ที่คฤหาสน์เหมือนเดิมนะคะ "

" จ๊ะ ขอบคุณนะ "

เอลิน่ากอดซาเซียก่อนจะเข้าไปหลังม่านเพื่อเปลี่ยนเสื้อ จีจึงเข้ามาถามซาเซีย

" ใส่แว่นดูดีนี่นา "

" ฮืม?...อะไรกัน หนูออกจะใส่บ่อยตอนอ่านหนังสือ นี่พี่ลืมไปแล้วหรอว่าหนูตัดแว่นตอนไหน "

" เมื่อ 4 ปีที่แล้ว "

จีอ็อตโต้พูดแทนจีที่ตอบไม่ได้ ซาเซียจึงพยักหน้าอย่างเยาะเย้ย

" ใช่สิ ฉันไม่ใช่พี่หวงน้องเหมือนจีอ็อตโต้ซะหน่อย "

" ฮึ่ย! นายมัน.... "

" หยุดๆ ไม่ต้องทะเลาะกันเลยนะคะ เป็นพี่หนูอย่าทะเลาะกันน้า~~ "

ซาเซียเข้ามาขว้างจีและจีอ็อตโต้เพื่อไม่ให้เกิดสงครามทะเลาะขึ้น เอลิน่าที่ได้ยินเดินออกมาอย่างเงียบๆและได้พูดขึ้น

" รักกันดีจังเลยนะคะ จริงสิคะ...เรื่องที่คุยกันเมื่อกี้ ฉันมีคนคนหนึ่งอยากให้รู้จักคะ ฉันคิดว่าเขาเหมาะจะเป็นผู้พิทักษ์ของคุณนะคะ เพราะฉะนั้นคืนพรุ่งนี้กรุณามาด้วยนะคะ "

" ครับ ขอบคุณมากครับ "

จากนั้นซาเซียจึงได้เดินไปส่งที่รถม้าที่มีพ่อบ้านรออยู่ ก่อนที่พวกท่านเอลิน่าจะกลับไป ซาเซียจึงได้หันไปถามพวกพี่ชายเธอบ้าง

" คุยอะไรกับพี่เอลิน่าน่ะคะ "

" ....พี่แค่พูดเกี่ยวกับ...เรื่องพวกนั้น.... "

" พี่คงคิดว่าพี่เอลิน่าจะเป็นคนเชื่อมโยงกับผู้พิทักษ์คนสุดท้ายใช่ไหมคะ "

" อะ...อืม/// จริงสิ! ตัดชุดให้พวกพี่ด้วยนะ "

" คะ ^^ "

จีอ็อตโต้และซาเซียพูดคุยกันอยู่หน้าบ้านพัก โดยที่จีเกาะประตูดูอยู่แล้วแอบยิ้มอยู่เล็กน้อยพร้อมกับคิดในใจ

' ขอให้นายได้พูดความจริงกับเธอสักทีนะ จีอ็อตโต้ '

To be continued......❤️

ตัวอย่างตอนต่อไป...☀️

ภายในงานเลี้ยงที่เป็นงานเลี้ยงอำลาขุนนางจากประเทศญี่ปุ่น จีอ็อตโต้ได้พบกับคนสุดท้าย

" ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ "

" เช่นกันครับ "

อุเกทสึที่ต้องจากลากับพวกจีอ็อตโต้ โดยที่พวกเขายังมีเรื่องที่อยากให้เขาอยู่

" กระผม...จะกลับมาแน่นอนขอรับ ท่านจีอ็อตโต้ "

และการตัดสินใจที่จีอ็อตโต้ต้องการบอกน้องของเขา

" ซาเซีย...พี่อะไรที่อยากจะบอกน่ะ....คือพี่...ระ...ระ...รัก.... "

#มาต่อแล้วคะ^^ ไม่รู้ทำไมช่วงนี้แต่งเรื่องนี้555 แต่ขอคอมเม้นกันหน่อยนะ