[Fic Reborn]The Vongola Primo

ลำดับตอนที่ #11 : ตอนพิเศษ : ความทรงจำสมัยเด็กของซาเซีย 1

ตอนพิเศษ : ความทรงจำสมัยเด็กของซาเซีย 1

วันนี้ไรเตอร์ลองเขียนตอนพิเศษขึ้น หากใครถูกใจหรือชอบฝากคอมเม้นด้วยนะคะ ^^ และคราวนี้ไรเตอร์เอามาลงก่อนวันฮาโลวีนนะคะ อีกทั้งเป็นความทรงจำหลังจากที่ซาเซียถูกลอร่าแกล้งคะ(chapter 6)

วันฮาโลวีน 31 ตุลาคม XXX

ณ หลังโบสถ์ที่พักของเด็กๆของโบสถ์

โอเว่น(แฝดพี่) : เฮ้อ!~ งานเทศกาลอีกแล้ว จะจัดกันทำไมนะ ทั้งๆที่รู้ว่าคนจนๆหรือเด็กกำพร้าอย่างเราจะมีเงินเล่นกับพวกเขาได้ยังไง น่ะ

อลิส(แฝดน้อง) : นั้นสิ ฉันเห็นด้วยกับนายนะเนี้ย

ออเดีย : แหม โอเว่น-อลิส พวกเธออยากจะไปเล่นกับพวกเขาหรอจ๊ะ ^^

โอเว่น : เปล่าฮะพี่ออเดีย

อลิส : ใช่ๆ หนูไม่อยากจะไปเล่นกับพวกเขาเหล่านั้นหรอกคะ

โอวีเลีย : แล้วจะมาบ่นกันทำไมล่ะจ๊ะ ฝาแฝดคู่นี้นิเดี๋ยวก็โดนเทศน์อีกรอบหรอก

ออเดีย : โอวีเลียใจเย็นๆนะเธอ

ซาเซีย : พี่ออเดียๆ หนูเก็บจานอาหารเช้ามาให้หมดแล้วนะคะ

ออเดีย : อา...ขอบคุณมากเลยจ๊ะ คงจะหนักมากเลยนะ

โอเว่น-อลิส : อ่า~ พี่ซาเซียๆๆ พี่โอวีเลียว่าพวกหนู/ผมด้วยล่ะคะ/ครับ (วิ่งเข้ากอดแล้วพากันหลบหลังซาเซียกันคนล่ะข้าง)

ซาเซีย : เอ๋??

โอวีเลีย : ฮึ่ม! เดี๋ยวเถอะ! เด็กแฝดนี่!

ออเดีย : เอาน่าโอวีเลีย ซาเซียจังจ๊ะ ช่วยเล่นเป็นเพื่อนโอเว่นกับอลิสได้ไหมจ๊ะ

ซาเซีย : ได้คะพี่ออเดีย (หันไปทางแฝดชาย-หญิง) โอเว่น-อลิส เราไปเล่นใต้ต้นไม้ใหญ่ตรงนั้นดีกว่านะ

โอเว่น-อลิส : ครับ/คะ

เมื่อซาเซียได้พาเด็กแฝดชาย-หญิงมานั่งเล่นกันใต้ต้นไม้กันแล้ว โอเว่นก็ได้ถามซาเซียขึ้น ตามประสาของเด็กวัยอยากรู้อยากเห็น

โอเว่น : พี่ซาเซียฮะ ทำไมจัดงานเทศกาลในวันฮาโลวีนตลอดเลยล่ะฮะ

ซาเซีย : ตามความเชื่อน่ะจ๊ะ ว่าในวันที่ 31 ตุลาคม จะเป็นวันที่ญาติๆ บรรพบุรุษ หรือคนรักที่ตายไปจะลุกขึ้นมาจากหลุมศพเพื่อมาหาครอบครัว

อลิส : แล้วพวกเขามาดีไหมคะ

ซาเซีย : มาดีจ๊ะ แต่บางคนอาจจะมาไม่ดีได้เช่นกันนะ

โอเว่น : แล้วงานเทศกาลนี้จะจัดกันทำไมหรอฮะ เพราะว่าเราต้องมาแต่งเป็นผี

ซาเซีย : ก็เป็นความคิดของบรรพบุรุษนะว่าถ้าผีมาหลอกเราตอนแต่งผี ผีจะเข้าใจว่าเราเป็นพวกเดียวกับเขา จากนั้นก็ไม่มาหลอกเราน่ะจ๊ะ

อลิส : อย่างนี้เองสินะคะ อลิสอยากลองเล่นบ้างจังเลย ได้ไปขอขนมจากบ้านต่างๆด้วยนี่นา

ซาเซีย : ทริค ออ ทรีท เป็นประเพณีของเด็กๆจ๊ะ แต่ว่า....เราคงร่วมกับพวกเขาไม่ได้หรอกนะ

อลิส : ทำไมล่ะคะ

ออเดีย : นั้นก็เพราะเราไม่มีเสื้อผ้าและอุปกรณ์ไปแต่งเป็นชุดผี ปีศาจได้น่ะสิจ๊ะ อ่ะ!นี่จ๊ะดื่มน้ำส้มกันหน่อยนะ มีน้ำมะพร้าวด้วยจ๊ะ

ซาเซีย : ขอบคุณคะ

โอเว่น : แต่พวกผมอยากเล่นนี่นา เนอะอลิส

อลิส : ใช่คะๆ พวกฮาน่า ลูซี่ มิอง ฮิกะ ต้องอยากเล่นแน่นอนเลยคะ

บาทหลวง : อยากเล่นอะไรอย่างงั้นหรอ ลูกอลิส

อลิส : อ่ะ! ท่านบาทหลวง

ทุกคนที่เห็นบาทหลวงเดินมาต่างพากันก้มหัวให้ความเคารพก่อนที่อลิสจะได้กล่าวอีกครั้ง

อลิส : ลูกอลิสอยากจะไปเล่นในงานเทศกาลน่ะคะ

บาทหลวง : คงไม่ได้หรอกลูก เราไม่มีเงินอย่างเขาจึงไปเล่นอย่างเขาไม่ได้ ดังนั้นในคืนนี้ก็รีบเข้านอนเร็วกว่าปกติเหมือนอย่างที่เคยทำทุกปีล่ะ (กำลังจะเดินกลับเข้าโบสถ์)

ซาเซีย : เดี๋ยวคะท่านบาทหลวง ลูกมีเรื่องจะร้องขอ

บาทหลวง : (หันกลับมามองไปที่ซาเซีย)...ว่าอย่างไรลูกซาเซีย

ซาเซีย : ท่านไม่คิดว่าความอยากเรียนรู้อยากเล่นของเด็กๆอย่างอลิส ที่อยู่ในช่วงกำลังพัฒนาความรู้และเธออยากจะเล่น อยากจะรู้ว่าอะไรคืออะไร เทศกาลนี้สำคัญแค่ไหน ท่านไม่คิดบ้างหรือ...' ความรู้ย่อมอยู่รอดในสังคม ' ท่านเป็นคนสอนพวกเรา และลูกก็มิได้ดูถูกท่าน

อลิส : พี่ซาเซีย... ออเดีย : ซาเซียจัง...

บาทหลวง : .........

บาทหลวงได้นิ่งเงียบไปกับคำพูดของเด็กสาวที่อยู่ในวัย 10 ปี

บาทหลวง : (คิดในใจ : เป็นสาวที่มีบุญบารมีจริงๆเลยนะ ฉลาดและหลักแหลม เราคงเถียงเธอมิได้สินะ) แล้วจะให้ทำอย่างไรล่ะลูกซาเซีย เรามิได้มีเสื้อผ้าหรูหราไปเข้าร่วมงานหรอกนะ

ซาเซีย : (ยิ้มออกมาเล็กน้อย)คะท่าน พวกเราจะไม่เข้าร่วม แต่เราจะจัดงานเล็กๆ ที่ง่ายต่อพวกเรา(หันไปทางอลิส)ที่เด็กๆอย่างพวกเขาจะได้ร่วมเล่นกัน

บาทหลวง : งั้นก็ขออีกอย่างนะลูกๆ ถ้าจะเล่นก็อย่าเล่นกันจนเลยเวลา 3 โมง(ตี 3)เข้าใจไหมลูก

พวกเด็กๆ : คะ/ครับ

บาทหลวงเล่นกลับเข้าไปในโบสถ์ทันทีที่อนุญาติ

โอเว่น-อลิส : เย้ๆๆๆ จะได้เล่นในวันฮาโลวีนแล้ว เย้ๆๆ

ออเดีย : ว่าแต่ซาเซียจังจ๊ะ ที่ว่าจะเล่น...เล่นอะไรหรอจ๊ะ

ซาเซีย : อ๋อ ถ้าเล่นน่ะเอาไว้ก่อน ส่วนคืนนี้เรามาเลี้ยงฉลองกันดีกว่านะคะ พวกพี่ๆออเดียช่วยทำอาหารได้ไหมคะ เอาแบบมีหลายๆเมนู เอาซัก 4-5 อย่างพอจำนวนคน แล้วจากทานอาหารเสร็จหนูจะเป็นกล่าวเอง ^^

ออเดีย : ได้จ๊ะ

โอวีเลีย : จัดมาเลยน้องสาว

หลังจากที่ตกลงกันได้แล้วทุกคนก็แยกกันไปทำงานต่อ แต่ว่าก็มีบุคคลหนึ่งที่แอบฟังพวกเธออยู่เช่นกัน ก่อนจะหายลับไปเพื่อจะไปยังโรงตัดฝืน

ณ โรงเก็บฝืน หน้าโรงฝืน

มาร์ก : เฮ้!! จี จีอ็อตโต้!! ~~ ...แฮ่กๆๆๆ

จี : อะไรของนายมาร์ก มีอะไร

มาร์ก : น้องพวกนายน่ะสิ ขอร้องท่านบาทหลวงจัดงานเลี้ยงไงล่ะ

จีอ็อตโต้ : จะบ้าหรือไง อย่างซาเซียไม่ทำหรอกน่า

ปึก! (เสียงขวานกระทบไม้)

มาร์ก : เฮ้ย..นี่ฉันพูดจริงนะ ถ้าพวกนายไม่เชื่อก็ไปถามเจ้าตัวเถอะนะ...(หันไปทางพวกพี่ๆ เพื่อนๆที่กำลังตัดฝืนกันอยู่)เฮ้! พี่คาอิ ตัดฝืนดีๆสิ~ เดี๋ยวเย็นนี้ทานข้าวไม่อิ่มกันพอดี

จี : เอาไงพ่อคนห่วงน้องสาว

จีอ็อตโต้ : จะอะไรล่ะจี ถามก็ถาม แต่ตอนนี้ทำงานก่อนเถอะ (คิดในใจ : ยังไงเด็กคนนั้นก็คงมีเหตุผลนั้นล่ะ ถ้าเธอจะขอร้องนะ)

หลังจากที่เวลาผ่านไป 1 ชั่วโมง จี จีอ็อตโต้และคนอื่นๆที่ตัดฝืนกัน ก็ได้แยกย้ายกันไป บางคนก็ไปอาบน้ำ บางคนก็ไปที่ห้องครัว และแน่นอนจีกับจีอ็อตโต้ต้องกลับมาที่ห้องเพื่ออาบน้ำ

จี : เฮ้อ~ เหนื่อยชะมัดเลยแหะ เอ๋!..อ้าว! ซาเซียมาทำอะไรที่ห้องอยู่ล่ะเนี้ย

ซาเซีย : กลับมาจากตัดฝืนแล้วหรอคะ แล้วก็พอดีจะหาชุดเก่าๆมาทำงานน่ะคะ

จีอ็อตโต้ : งานอะไรล่ะ คงไม่ใช่อย่างที่มาร์กมันพูดหรอกนะ

ซาเซีย : เอ๋! ฮึ่ม!(ทำแก้มป่องๆ)พี่มาร์กแอบฟังอีกแล้ว

จี : งั้นแสดงว่าวันนี้มีจริงๆน่ะสิ

จีอ็อตโต้ : แล้วไปทำอีกท่าไหนถึงได้ขอร้องท่านบาทหลวงได้ล่ะ

ซาเซีย : (หันไปเย็บเสื้อผ้าเก่าต่อ)พอดีเด็กๆอยากจะร่วมงานเทศกาล แต่ว่าเราไม่มีเงินอีกทั้งท่านบาทหลวงไม่ให้เข้าร่วม แต่ว่านะคะ...ถ้าเด็กที่อยู่ในวัยเรียนรู้แล้วไม่ให้เด็กเล่น เด็กรู้ แล้วเด็กจะมีประสบการณ์ไปอยู่ในหมู่สังคมได้ยังไงล่ะคะ..ดูสิ! ขนาดพี่จีกับพี่จีอ็อตโต้ยังพาหนูออกไปเล่นไปดูนู่น นี่ นั้น และนั้นก็เป็นประสบการณ์ของหนูเหมือนกันนะ

จีอ็อตโต้ : (นั่งลงข้างๆซาเซีย)นั้นสินะ....(ลูบหัวซาเซียพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยน)

ซาเซีย : ^^ (ยิ้มรับ)

จี : เฮ้อ!~ ไม่อยากกวนแล้ว รีบไปอาบน้ำดีกว่า นี่ก็เย็นมากแล้วด้วย ฉันไปอาบก่อนนะ(เดินหายไปในห้องน้ำ)

จีอ็อตโต้ : เจ้าบ้าจี ///

ซาเซีย : ???

เวลาร่วงโรยไปจนถึงเวลาอาหารมื้อค่ำ ซึ่งพวกเด็กๆในโบสถ์ต่างพากันมานั่งล้อมโต๊ะที่มีอาหารอยู่ 4-5 อย่างทำให้ดูตื่นเต้นกันเป็นพิเศษ และจะทานกันได้ต้องรอท่านบาทหลวงทานเสร็จแล้วเท่านั้น

มาติน : เฮ้อ~ อยากทานแล้วอ่า อาหารฝีมือพี่ออเดียกับน้องซาเซียน่าทานจนไม่ไหวแล้ว!!

คาอิ : เอาน่ามาติน รออีกหน่อยนะ..ดูมาร์กสิยังรอได้เลย...

มาร์ก : (นั่งจ้องไก่ทอดไม่วางตา แถมกลืนน้ำลายตัวเองดังอึก!)

จี : พี่คาอิเจ้ามาร์กจะกินไก่ทอดแล้ว...

อลิส : อา~ อยากทานเร็วๆจังเลย

โอเว่น : นั้นสิ

ซาเซีย : งั้นระหว่างรอจะฟังงานต่อไปกันไหมคะ

ซาเซียเสนอขึ้น ก่อนจะออกไปยืนที่หัวโต๊ะ โดยมีคาอิ พี่ชายคนโตที่อายุเท่ากับออเดีย เป็นพี่ชายใจดี อ่อนโยน แต่สุขภาพไม่ดีเท่าไร

คาอิ : มีอะไรงั้นหรอซาเซียจัง อย่าบอกนะงานต่อไปจะเป็นงานสำหรับวันฮาโลวีนวันนี้

ซาเซีย : เราจะใช้เวลาไม่เกิน 3 โมง(ตี3)ของคืนนี้ นั้นคือทดสอบความกล้ากันคะ งานนี้จะให้พวกเด็กๆเป็นคนหลอกนะ ^^

พวกเด็กๆ(รวมโอเว่น-อลิส) : เย้ๆๆๆ

จีอ็อตโต้ : แล้วที่เหลือล่ะซาเซีย(มองอย่างเหงื่อตก)

ซาเซีย : พวกรุ่นพี่และรุ่นเดียวกับหนูจะเข้าร่วมทดสอบคะ ^^

ทุกคนที่เป็นรุ่นพี่อย่าง คาอิ มาติน มาร์ก โอวีเลีย เคทีน่า จี และจีอ็อตโต้ รุ่นเดียวกับซาเซียอย่าง ลอร่า(แต่เธอไม่สนจึงนั่งรอทานแต่อาหารมื้อค่ำ) เอริ อาเดีย และเดซี่ ต่างพากันให้ความสนใจและตกลงจะเข้าร่วม ส่วนพวกเด็กๆที่เป็นรุ่นน้องก็มี โอเว่น-อลิส ฮาน่า ลูซี่ มิอง ฮิกะ จะเป็นคนมาหลอกพวกพี่ๆของตนนั้นเอง และแน่นอนข้อเสนอนี้ก็รู้ถึงบาทหลวงที่แอบฟังอยู่กับออเดียอยู่ด้วย

บาทหลวง : เป็นความคิดที่ดีนะ

ออเดีย : แหม..งานนี้หนูคงต้องร่วมด้วยสินะคะ

บาทหลวง : แน่นอนออเดีย ฝากลูกดูแลด้วยนะ

ออเดีย : คะ

หลังจากนั้นบาทหลวงก็เดินกลับห้องพัก ส่วนออเดียก็แกล้งเดินเข้าห้องอาหาร ซึ่งทุกคนกำลังดีใจที่จะได้เล่นเกมทดสอบกัน

เวลาผ่านไป จนถึงเวลา 00.00 น. ซึ่งเป็นเวลานัดหมายมาเจอกันหน้าสุสาน ซึ่งสุสานนี้คือสุสานคนไร้ญาติ

มาร์ก : ฮืม..น่ากลัวจริงๆเลย แต่ก็นี่ล่ะเทศกาล 555+

จี : หมอนั่นต้องบ้าไปแล้วแน่เลย

จีอ็อตโต้ : อาจจะตื่นเต้นก็ได้จี

คาอิ : แล้วจะเริ่มหรือยังหรอซาเซียจัง

ซาเซีย : คะ งั้นพวกพี่ กับ พวกหนู มาเริ่มจับคู่กันนะคะ

พวกคาอิ+พวกเอริ : โอเค!!!

ผู้ที่ได้รับการทดสอบได้เริ่มจับคู่กัน ดังนี้
ซาเซีย คู่ เอริ
อาเดีย คู่ เดซี่
จี คู่ จีอ็อตโต้
คาอิ คู่ ออเดีย
มาติน คู่ มาร์ก
โอวีเลีย คู่ เคทีน่า

ออเดีย : ผลออกมา น่าสนุกจังเลยนะ ^^

โอวีเลีย : นั้นสิ จะได้เล่นเกมนี้เป็นเกมแรกในรอบปีและในชีวิตเลย

เคทีน่า : นั้นสินะ ^^

จีอ็อตโต้ : แน่ใจนะว่าไม่เป็นไรน่ะซาเซีย

ซาเซีย : คะพี่ พี่ไปเล่นให้สนุกเถอะนะ ^^

จีอ็อตโต้ : อืม...

ซาเซีย : งั้นต่อไปก็จับลำดับกันนะคะ ช่วยส่งตัวแทนมาจับฉลากไม้สั้นไม้ยาวนะคะ

ซาเซียได้ยื่นไม้ที่ตัวเองกำไว้อยู่ 6 ไม้ มาให้ทุกคนที่เป็นตัวแทน แน่นอนเธอเป็นตัวแทนในการจับจึงเตรียมจับไม้ด้วยเช่นกัน และผลที่ได้...
1.คาอิ คู่ ออเดีย
2.มาติน คู่ มาร์ก
3.จี คู่ จีอ็อตโต้
4.โอวีเลีย คู่ เคทีน่า
5.อาเดีย คู่ เดซี่
6.ซาเซีย คู่ เอริ

เอริ : ว้า~ คู่สุดท้ายเลย T T

ซาเซีย : ไม่เป็นไรเอริ เราทำได้แน่นอน ^^

จี : ว่าไงพ่อคนห่วงน้องสาว

จีอ็อตโต้ : จะอะไรล่ะจี..ก็ให้เธอเล่นสนุกเถอะ

ซาเซีย : งั้นพี่คาอิกับพี่ออเดีย เริ่มเลยนะคะ ^^

คาอิ-ออเดีย : อือ.../จ๊ะ...

และทั้งสองก็เดินเข้าไปตามคำอธิบายที่ซาเซียพูดไว้ก่อนหน้า นั้นว่า ' จะมีป้ายเป็นเครื่องหมายบอกเอาไว้ แต่ต้องสังเกตุดีๆเพราะทำเอาไว้เป็นเครื่องหมายขนาดเล็ก '

คาอิ : นี่..ออเดีย คิดว่างานนี้ดูน่าสนุกไหม...

ออเดีย : ก็..ก็ดีนะ..

โอเว่น : มาแล้วๆๆ อลิสพร้อมนะ(เตรียมใส่ผ้าคลุม)

อลิส : อือ...(อยู่ชุดผ้าคลุม)

คาอิ : เฮ้อ...ฮืม!

โอเว่น : จะ...ไป...ไหน...กัน....หรอ..ครับ~~(ทำหน้าหลอนๆ+ไฟในมือที่เป็นหัวฟักทอง)

อลิส : นั้น....สิ....คะ...มา...เล่น...กัน..เถอะ~~ (ทำหน้าหลอนๆ+ไฟในมือที่เป็นหัวฟักทอง)

ออเดีย : กรี๊ด!!~~.....(คว้าแขนคาอิที่ยืนนิ่ง)
นะ...นะ..นี่ คาอิ วิ่งสิ..เอ๋!..คาอิ!!

คาอิ : (วิญญาณหลุดไปแล้ว)

ออเดีย : คาอิ!!!

ทางด้านคู่มาติน-มาร์ก

มาร์ก : ฮะ..เฮ้ย..นายกลัวหรือเปล่าว่ะ

มาติน : ปะ...เปล่าโว้ย

มาร์ก : แล้ว...แล้วทำไม..นาย..ถึงสั่น..ล่ะ

มาติน : ฮะ..เฮ้ย..เรา..เราสั่นสู้โว้ย แล้ว..นายล่ะสั่นเป็นลูกนกเชียว

มาร์ก : ฉัน...ฉันก็เหมือนแกล่ะ

ฮาน่า-ฮิกะ : งั้น...หรอ...คะ/ครับ ~ ถ้า..อย่าง.....นั้น....ก็....มา...เล่น..กับ...พวกเรา....สิ~~(ทำหน้าสยดสยอง)X2

มาติน-มาร์ก : เอา..ล่ะ..นะ...วิ่ง!!! X2

ลูซี่ : แหมๆ พี่มาร์กกับพี่มาตินนี่ก็กลัวกับเขาด้วยแหะ

มิอง : นั้นสิ~

โอเว่น : ต่อไปมาแล้ว เตรียมตัว ลูซี่-มิอง

ลูซี่-มิอง : รับทราบ / ได้เลย

ทางด้านคู่จี-จีอ็อตโต้

จี : แหม...มันก็ดีอยู่หรอกที่ให้ใช้ตะเกียง แต่ก็มองทางไม่ค่อยชัดอยู่ดี

จีอ็อตโต้ : เอาน่า ไม่งั้นก็คงเรียกว่าทดสอบไม่ได้หรอก

ลูซี่ : นั้นสิ~ ถ้า..งั้น....พวกพี่....มา...เล่น..กับ...พวก....หนู...ได้ไหม~~~ (ทำหน้าหลอนๆ+ไฟในมือที่เป็นหัวฟักทอง)

มิอง : นั้นสิ....มาเล่นกันเถอะๆๆๆๆ~~~ (ทำหน้าหลอนๆ+ไฟในมือที่เป็นหัวฟักทอง)

จีกับจีอ็อตโต้ยืนนิ่งกันอยู่ซักพัก ก่อนที่จีอ็อตโต้จะเดินเข้าไปและนั่งลงต่อหน้าลูซี่และมิอง

จีอ็อตโต้ : ได้สิ พวกพี่จะเล่นกับพวกหนูนะ แต่ว่าแต่งหน้ากันดีนะเนี้ย เหมือนมากๆเลย

ลูซี่ : ว้า~ พี่ซาเซียพูดถูกแหะ! ถ้าเป็นพี่จีอ็อตโต้กับพี่จีจะมองพวกหนูออกแน่ๆ

จี : อะไรกัน ซาเซียมาพูดมั่วหรือเปล่า

มิอง : เปล่าฮะ พี่เขาพูดมาว่า พวกพี่ชายต้องรู้อย่างแน่นอน

จีอ็อตโต้นิ่งเงียบ และเผยยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ก่อนจะให้คู่ถัดไปเข้ามา

ทางด้านโอวีเลีย คู่ เคทีน่า

โอวีเลีย : นี่เคทีน่า อย่าเกาะแขนฉันสิ ฉันอึดอัด

เคทีน่า : ก็มันน่ากลัวนี่นา อีกอย่างเราไม่เคยเล่นเกมแบบนี้เลยนะ

โอวีเลีย : ฉันก็เหมือนกันล่ะน่า

ลูซี่ : ถ้า...อย่าง....นั้น....ก็.....มา....เล่น....กับ....พวก.....เรา.....ทุก ....วันสิ~~~คะ~~ (ทำหน้าหลอนๆ+ไฟในมือที่เป็นหัวฟักทอง)

มิอง : นั้นสิคร้าบบบ~~~~(ทำหน้าหลอนๆ+ไฟในมือที่เป็นหัวฟักทอง)

โอวีเลีย : วิ่ง!! เคทีน่า! เฮ้ย!!

เคทีน่า : ใครจะรอล่ะ~~(วิ่งไปนานแล้ว)

ทางด้านคู่อาเดีย-เดซี่

อาเดีย : นี่เดซี่ เธอคิดว่าเด็กๆจะแต่งแบบไหนกันหรอ

เดซี่ : ไม่แน่ใจนะ

ฮาน่า-ฮิกะ : แบบ....นี้....ยัง...ไง....ล่ะ.....คะ/คร้าบบ~~~X2(ทำหน้าสยดสยอง)

อาเดีย : แหมๆ ซาเซียจังทำออกมาน่ารักจังเลยอ่ะ

เดซี่ : นั้นสิคะ ^^

ฮาน่า-ฮิกะ : พวกพี่ๆช่วยกลัวพวกหนู/ผม หน่อยสิคะ/ครับ X2

ทางด้านคู่ซาเซีย-เอริ

ซาเซีย : เอริ เธอเป็นอะไรหรือเปล่าหน้าซีดเชียว

เอริ : อ่ะ..อืม ฉัน..ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ แต่ว่า...ซาเซียฉันขอ..จับมือเธอหน่อยนะ

ซาเซีย : อือ ^^

คู่ซาเซียพากันเดิมมาเรื่อยๆตามจุดบอกใบ้ว่าเป็นทางไหน จนกระทั่ง.....

เอริ : อือ...ซาเซียเราเล่นกันมากี่นาทีแล้วน่ะ

ซาเซีย : อ่า...(คว้าเอานาฬิกาตลับออกมา และเปิดออก)อืม...ก็เกือบจะ03.00 น.แล้วล่ะ

โอเว่น : ใช่....~ แล้ว....เวลา....นี้....ล่ะ.....คือ....เวลา....ของ.....พวกเรา~~

อลิส : ช้าย.....มา.....เล่น.....กัน.....เถอะ.....~~

เอริ : กรี๊ดดดดดดดด~ (วิ่งหนีเตลิด และทิ้งซาเซียเอาไว้)

ซาเซีย : เอริ!!! เดี๋ยวก่อน!! (และวิ่งตามไป)

แต่แล้วซาเซียก็วิ่งไม่ทัน แถมยังเดินมั่วจนหลงในสุสาน จนมาถึงใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง

ซาเซีย : แฮ่กๆๆ เหนื่อยจังเลย....เอริ ไปไหนแล้วนะ

ทางด้านของเอริ เอริที่วิ่งหนีมาก่อนซาเซียก็หยุดวิ่งลงหลังจากที่วิ่งออกมาได้อย่างมั่วๆ และก็ได้พบกับคนที่ได้เข้าร่วมทดสอบไปก่อนหน้านี้ได้ทั้งหมด แต่ว่าเอริก็พึ่งสังเกตุว่าตัวเองได้ทิ้งซาเซียเอาไว้

เอริ : อ่า...แย่แล้ว....

ออเดีย : เอริจังไม่เป็นไรนะจ๊ะ

เอริ : คะ..ค่ะ

จีอ็อตโต้ : เอริ ซาเซียล่ะ

เอริ : เออ...คือว่า....หนูทิ้งให้....ซาเซีย.....

ออเดีย : อย่าบอกนะเอริจัง!....ซาเซียยังอยู่ในสุสาน

เอริ : คะ...

จี : เอายังไงจีอ็อตโต้ นี่ก็ตี 3 แล้วนะ ทุกคนก็ออกมาหมดแล้ว รวมถึงเด็กๆด้วย

พวกโอเว่นที่ไม่รู้เรื่องต่างก็พูดถึงการที่พวกเขาได้ไปหลอก พี่ๆกันมา จนมาเห็นสถานการณ์จึงสงสัยเพราะไม่เห็นคนที่อ้อนให้พวกเขาได้เล่นสนุกกัน อย่างนี้

อลิส : พี่ซาเซียล่ะคะพี่เอริ

เอริ : อ่ะ! (ตกใจ)....เออ..หนูอลิสหรอ

อลิส : คะ...อย่าบอกนะคะว่าพี่กลัว

เอริ : จ๊ะ พี่ตกใจ...แล้วก็วิ่งมาแบบไม่ได้ดูเลยว่าพี่ได้พาซาเซียมาด้วยหรือเปล่าน่ะ

อลิส : อา...แบบนี้ก็แย่น่ะสิคะ

จีอ็อตโต้ : งั้นผมจะกลับเข้าไปในสุสาน

บาทหลวง : ช้าก่อนลูกจีอ็อตโต้

บาทหลวงได้ออกมาจากโบสถ์เนื่องมาจากท่านเป็นห่วงเด็กๆจึงไม่ได้นอนหลับไปก่อน

จีอ็อตโต้ : (คำนับให้)...ทำไมละท่าน

บาทหลวง : เพราะยามนี้ภูตผีของเด็กๆที่สุสานออกมาแล้ว เป็นเวลาที่พวกเขาจะหาคนเล่น

ทุกคนที่ได้ยินดังนั้นจึงทำสีหน้าตกใจและต่างหน้าซีดทันที โดยเฉพาะเอริที่ดูเศร้าเสียใจมากที่เธอได้ทิ้งซาเซียเอาไว้

เอริ : (คำนับบาทหลวง)...เป็นเพราะลูกเองที่ไม่มีสติจนทิ้งเพื่อน

บาทหลวง : ไม่เป็นไรลูกเอริ พ่อว่าลูกซาเซียจะไม่เป็นไร

จีอ็อตโต้ : แต่ถ้าเป็นเช่นนั้น....ลูกใจเย็นไม่ได้

บาทหลวง : พ่อรู้ว่าเจ้าเป็นห่วงน้องมาก แต่เชื่อพ่อนะ เอาล่ะ! ทีนี้ก็ไปพักกันที่ห้องอาหารกันเถอะนะ

ทุกคน : คะ/ครับ ท่าน!

จีอ็อตโต้ต้องจำใจเดินตามทุกคนไป โดยใจก็อดเป็นห่วงซาเซียไม่ได้ที่ยังอยู่ในสุสานเพียงคนเดียว

จีอ็อตโต้ : (คิด)ซาเซีย รีบๆออกมาเถอะนะ....

ทางด้านซาเซีย ซาเซียที่พยายามมองไปรอบๆอยู่นั้น...อยู่ๆก็มีบางอย่างเกิดขึ้น...

ซาเซีย : อือ...ทางออกไปทางไหนนะ เอ๋...ตรงนั้นใครน่ะจ๊ะ

???1 : มา.....เล่น.....กับ....พวก.....หนู....กัน....เถอะ....~~(เสียงเย็นๆ)

???2 : ใช่.....แล้ว.....มา......เล่น....กับ.....พวก......ผม....เถอะ....~~(เสียงเย็นๆ)

???3 : พี่.....สาว.....ช่วย.....เล่น.....กับ.....พวก......หนู......หน่อย...... สิ.......พวก.......หนู......เหงา......กัน......มาก....เลย~~(เสียงเย็นๆ)

???4 : ใช่.......แล้ว.......พวก........ผม.......เล่น........กัน.......แค่..... สี่.......คน........ไม่........สนุก.........เลย~~(เสียงเย็นๆ)

ซาเซียยืนอยู่นิ่งๆซักพัก เพราะด้วยความเหนื่อยและตกใจเล็กน้อย ก่อนจะตั้งสติและตอนเด็กๆที่ล้อมตัวเธอไว้

ซาเซีย : เอ....จะเล่นหรอจ๊ะ แล้ว...จะอะไรล่ะพี่สาวจะเล่นด้วยก็ได้นะ

???1 : จริง...หรอ..คะ~~

ซาเซีย : จ๊ะ ^^ แต่ว่าพวกหนูๆน่ะต้องบอกชื่อพี่นะ แล้วก็...พี่คงเล่นด้วยได้แค่ชั่วโมงเดียวเท่านั้นล่ะ

???1 : คะ....~ หนู......ชื่อ.....มิโดริ

???2 : ผม....ชื่อ.....อเล็กซ์......ครับ

???3 : หนู.....ชื่อ....แอนเดีย~~

มิโดริ,อเล็กซ์,แอนเดีย : พวก....เรา....มา.....เล่น......กัน..... เถอะ....คะ/ครับ....~~

ซาเซีย : อ่า....จ๊ะ^^ (คิดในใจ)ยังไงเราก็เล่นกับพวกเขาไปก่อนล่ะกัน ดูๆไปแล้วเราคงต้องติดอยู่ที่นี่อีกหน่อยล่ะนะ

ซาเซียได้เข้าร่วมเล่นเกมซ่อนแอบกับเด็กๆที่สุสาน โดยที่เธอก็ไม่คิดอะไรมาก เพราะเธอเองก็รู้สึกได้ว่าพวกเด็กๆไม่ได้มาร้ายเลยสักนิด จนกระทั่งเวลาได้เลยไปซาเซียได้เปิดตลับนาฬิกาอีกครั้งจนรู้ว่าตอนนี้ตนอยู่ ในสุสานนานมากแล้วและต้องโดนเทศน์แน่นอน

ซาเซีย : ทำยังไงดีล่ะ...

อเล็กซ์ : เป็น.....อะ...ไร....ไป.....พี่.....สาว......ครับ....~

ซาเซีย : พี่ได้เวลากลับแล้วน่ะจ๊ะ

แอนเดีย : ถ้า....อย่าง....นั้น....พวก....หนู.....จะ....พา....ไป.....ส่ง......นะ.....คะ.....~

ซาเซีย : ขอบใจมากนะจ๊ะ ^^

ซาเซียยิ้มรับเพื่อขอบคุณเด็กๆก่อนที่เด็กๆจะเดิน(ลอย)นำหน้าของซาเซียไป

ในขณะเดียวกันอีกทางของสุสาน(ทางที่ซาเซียจะออกจากสุสานนั้นล่ะ)

ก็มีโจรสองคนกำลังพยายามเข้าไปขโมยของบางอย่างจากหลุมศพหลุมหนึ่ง ซึ่งพวกเขาสองคนกำลังทะเลาะกัน(?)

โจร1 : เฮ้ย...แกก็ลงไปดูสิว่ะ ฉันจะได้ดูต้นทางให้แล้วก็ส่องไฟให้แกด้วย

โจร2 : เฮ้ย..แกนั้นล่ะ ลงไป ฉันจะอยู่ตรงนี้เอง

โจร1 : ทำไมว่ะ หรือว่าแกกลัว

โจร2 : เปล่าโว้ย ฉันแค่ไม่อย่าลงไปในหลุมไอ้แก่นี่วะ แถมยังเป็น....(ขยับเข้าไปหาโจร1พร้อมกับทำหน้าหลวดกลัว)วันนี้อีก....

เพียะ!!

เสียงตบหน้าอย่างแรงจากฝามือโจร1ไปยังหน้าโจร2ด้วยความหัวเสีย

โจร1 : แกนี่มันขวัญอ่อนจริงๆเลยวะ เออๆๆกูลงไปเอง

และแล้วโจรทั้งสองก็เริ่มลงมือขุดบางอย่าง จนเมื่อซาเซียเดินมาเห็นเข้าจึงได้พูดขึ้น โดยที่มีเหล่าเด็กๆที่เป็นภูติผีพามาส่งนั่นเอง(แต่โจรมองไม่เห็น)

ซาเซีย : นั้น...พวกพี่ชายกำลังจะทำอะไรหรอคะ

โจร2 : เฮ้ยๆๆๆ!!!! ผีออกมาแล้ว!!

โจร1 : อะไรของแกวะเนี้ย นี่เจ้าหนูไม่ต้องรู้หรอกกลับไปซะ พี่ชายไม่อยากทำร้ายเด็ก

ซาเซีย : แต่...พี่ชายกำลังบุกลุกของคนอื่น ซึ่งมันเป็นสิ่งไม่ดีและที่สำคัญนะคะ ของที่พี่ถืออยู่มันคือของ ' ผี '

โจร1 : เฮ้ย ของผีแล้วไงน้อง ถ้ายังไม่ไปพี่ก็จะทำให้หลับเอง เฮ้ย! แกจัดการ

ฟลังจากที่โจร2ได้รู้ว่าซาเซียไม่ใช่ผีก็ได้วิ่งเข้ามารวบตัว แต่ว่า....

มิโดริ,อเล็กซ์,แอนเดีย : อย่า.....แตะ.....ต้อง.....พี่.....สาว....นะ........ไอ้.....คน.......เลว!!X3

ทั้งสามภูติผีได้ปรากฏตัวต่อหน้าและเข้าหาโจร2ทันทีที่โจร2กำลังจะเข้ารวบตัวไปทำร้ายซาเซีย

โจร2 : ฮันแน่....มีเพื่อนมาก็ไม่บอก มานี่!

แว่บ แว่บ !!

โจร2 : เฮ้ย!! ทำไมจับไม่ได้วะ.....ระ...หรือว่านี่จะเป็น....

มิโดริ,อเล็กซ์,แอนเดีย : ใช่.........พวก.......เรา......เป็น........ผี.......~~X3(ทำหน้าหลอนๆ)

โจร2 : เฮ้ยแก ข้าไปก่อนล่ะ........~~(วิ่งหนีราบ)

โจร1 : หะ...เฮ้ย อึก!(หันไปมองซาเซียที่ล้มอยู่โดยมีพวกมิโดริยืนอยู่ข้างหน้า)

แอนเดีย : แล้ว.....พี่......ชาย.....ยัง......จะ......อยู่......อีก.......ไหม.....คะ ^^ (ส่งยิ้มหลอนให้)

โจร1 : ถาม....ถามพี่ชายหรอคะ เหอๆพี่ชายไม่อยู่แล้วและเอาแล้วววววว~~ (วิ่งหนีเช่นเดียวกับโจร2)

ซาเซียที่เห็นว่าพวกโจรไปกันแล้วก็บอกกับเด็กๆว่า ' ขอบคุณมากๆ ' ก่อนจะไปที่หลุมศพที่ถูกขุดลึกมากจนเห็นสิ่งที่โจรจะขโมย เธอจึงหยิบพลั่วที่โจรทิ้งไว้ขึ้นมา

มิโดริ : พี่.....สาว....จะ.....ทำ.....อะไร~~

ซาเซีย : พี่จะกลบให้เป็นเหมือนเดิม แต่คราวนี้หวังว่าพวกโจรจะไม่มาแล้วนะ

อเล็กซ์ : แต่....พี่.....ต้อง.....กลับ.....ไป.....ได้....แล้ว~~

ซาเซีย : ไม่เป็นไร.....ฮึบ!

สวบๆ สวบๆ

เสียงกลบดินที่ซาเซียเป็นคนทำได้ทำไปเรื่อยๆ จนมันกลับเข้าที่ได้เป็นดั่งเดิม แต่แล้ว...

ซาเซีย : เฮ้อ! เสร็จแล้ว...ปะ..เราไป...กัน......เถ..

ตุบ!

มิโดริ,อเล็กซ์,แอนเดีย : พี่..สาว!!X3

ภูติผีพากันตกใจกัน หลังจากที่ซาเซียได้สลบไปเพราะเธอไม่เคยได้ลงมือทำอะไรหนักๆมาก่อนอีกทั้ง เธอเป็นคนแพ้อากาศหนาวทำให้ไข้ขึ้นเมื่ออยู่นานๆ

แอนเดีย : เรา...จะ...ทำ...ยัง...ไง...กัน...ดี~

อเล็กซ์ : เรา..แตะ..ตัว..พี่..สาว..ไม่..ได้

???1 : เดี๋ยวพวกเราทำเองนะ

มิโดริ,อเล็กซ์,แอนเดีย : คุณ..คือ..X3

อยู่ๆก็มีร่างของชายหนุ่มในวัยกลางคนกับหญิงสาวที่อยู่วัยกลาง คนเช่นกันซึ่งทั้งสองอยู่ในชุดสีขาวสะอาดตา ตามมาด้วยแสงที่เปล่งออกมาตามร่างกายราวกับพวกเขามาจากสวรรค์เพื่ิช่วยใคร ซักคน หญิงสาวได้ยิ้มให้กับเด็กๆทั้งสามก่อนจะหันไปทางซาเซียที่สลบอยู่โดยเข้าไป นั่งลงข้างๆก่อนจะบอกชายหนุ่มที่ดูเขร่งขรึม

???2 : คุณคะ ดูเหมือนเธอจะแค่มีไข้นะคะ ฉันอยากจะพาเธอไปส่งให้เด็กชายคนนั้น

???1 : นั้นสินะ เอาละ มิโดริ อเล็กซ์ แอนเดีย ขอบคุณพวกเธอที่มาเล่นกับลูกสาวฉันนะ แต่อย่าบังคับเธออีกนะ อาขอร้อง

มิโดริ,อเล็กซ์,แอนเดีย : คะ.../ครับ X3

และภูติผีทั้งสามก็หายตัวไป ทิ้งชายหนุ่มที่มีร่างกายบึกบึน เขร่งขรึม ดวงตาสีแดงมรกต สีผมสีน้ำตาลเข้ม แสดงได้ถึงความเป็นบุรุษของอิตาลี ส่วนหญิงสาวที่เป็นภรรยา ร่างกายดูเป็นสตรีที่อ่อนโยน ใจเย็น สุขุม ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม สีผมสีน้ำตาลอ่อน(ออกบลอน)มองดูเด็กสาวที่เป็นลูกของตนเอง ก่อนที่สามีของเธอจะเข้ามาอุ้มร่างซาเซียขึ้น

???1 : ซารุนะ ฉันว่าเราพาเธอไปส่งเด็กคนนั้นเถอะนะ ถึงวันนี้เราจะได้มาเห็นลูกของเราได้แต่ก็ใช่ว่าจะได้....

ซารุนะ : ฉันรู้หรอกคะ คาซิโอ้ ฉันคงได้แต่มองลงมาและเห็นความลำบากของลูกได้เท่านั้น ฉันคงทำอย่างอื่นไม่ได้หรอก

คาซิโอ้ : (ยื่นมือไปโอบกอดขณะที่อุ้มซาเซียไว้)เรียกชื่อผมเนี้ย...แสดงว่าเธองอนฉันใช่ไหม

ซารุนะ : เอ๋! คุณ..ฉันไม่ได้เหมือนสมัยเราจีบกันแล้วนะ แต่ก็อดไม่ได้นี่คะที่คุณพูดเตือนฉัน แล้วก็...

คาซิโอ้ : ก็อะไรงั้นหรอ?

ซารุนะ : เด็กคนนั้นไงคะ

คาซิโอ้พยักหน้ารับก่อนจะพากันเดินไปที่โบสถ์ ซึ่งไม่ไกลนัก

ทางด้านพวกเด็กๆโบสถ์

ทุกคนที่เข้าร่วมการทดสอบต่างพากันตกกังวล แต่บาทหลวงก็ได้ไล่ให้รุ่นเด็กๆอย่างพวกโอเว่นให้ไปนอน

บาทหลวง : เอาล่ะ พวกเด็กๆก็ไปนอนซะ พวกเอริก็ด้วยนะ

พวกโอเว่น : คะ/ครับ !!

เอริ : แล้วซาเซียล่ะคะ

จีอ็อตโต้ : เดี๋ยวพี่จะรอรับเธอเอง พวกเธอไปนอนเถอะ

เอริพยักหน้าก่อนจะเดินไปพร้อมกับพวกอาเดีย

บาทหลวง : พวกออเดียต้องรอซาเซียต่อไปนะ พ่อจะต้องไปนอนแล้ว

ออเดีย : (โค้งคำนับให้)คะพ่อ ลูกจะรอน้องก่อนนะคะ

เมื่อบาทหลวงได้ยินจึงเดินกลับห้องของตน โดยที่ในใจรู้อยู่แล้วว่าจะเกิดอะไรต่อ

ภายในห้องอาหาร

ซึ่งพวกออเดียได้นั่งรออย่างใจจดใจจ่อไปที่ประตูหลังห้องอาหาร ซึ่งมันเชื่อมต่อไปยังทางสุสานและหวังว่าซาเซียจะเปิดประตูบานนั้น

ออเดีย : ซาเซียจังไปนานมากแล้วนะ นี่ก็จะปาเข้าไปตี4แล้วนะ

คาอิ : นั่น...สิ คร่อก...~~ZzzzzZzzzz

ออเดีย : อ่า คาอิ ตื่นก่อนคาอิ

โอวีเลีย : ฮ้าว~ นี่ก็น่าจะได้นอนกันแล้วนะ เพราะว่าวันนี้บาทหลวงให้เราตื่นกันสายๆได้

ออเดีย : แต่ซาเซียจัง....

จีอ็อตโต้ : พวกพี่ๆไปนอนเถอะ พวกนายด้วยมาร์ก

มาร์ก : เอ๋ เออ...ก็ได้

จี : ฉันจะอยู่กันนายจีอ็อตโต้

จีอ็อตโต้พยักหน้า ก่อนจะหันไปหยิบตะเกียงที่จุดไฟพร้อมแล้ว แต่..

ออเดีย : เดี๋ยวก่อนจีอ็อตโต้ จะออกไปข้างนอกหรอจ๊ะ

จีอ็อตโต้ : ครับ ผมรู้สึกได้ว่าซาเซียอยู่ในสภาพไม่ดีน่ะครับแล้วก็.... เหมือนผมจะรู้สึกได้ว่าจะได้เจอใครด้วย เพราะงั้นผมต้องไป

ออเดียเงียบไปแต่พยักหน้ารับ ที่เธอไม่พูดอะไรต่อก็เพราะบาทหลวงเคยพูดกับเธอว่า ' จีอ็อตโต้เป็นเด็กที่มีความเป็นผู้นำสูง ในซักวันเมื่อเขาเจอคนที่อยากจะปกป้อง พลังในตัวเขาจะนำพาสู่ความรุ่งโรจน์เอง '

ออเดีย : คงจะ...เป็นซาเซียจังสินะ จีอ็อตโต้คุง

ทางด้านจีอ็อตโต้

หลังจากที่ออกมาแล้วก็เดินไปที่สุสานทันทีโดยมีจีดูตามทางข้างหลังให้

จี : แหม เวลาตี4ก็ดีนะ ว่าไหม

จีอ็อตโต้ : อือ

จี : ซาเซียจะเป็นยังไงนะ คงจะร้องไห้อีกแน่เลย นายว่าไหม

จีอ็อตโต้ : อือ

หมับ!

จี : นี่นายจะไม่ตอบฉันใช่ไหม

จีอ็อตโต้ : ก็ฉันกำลังใช้สมาธิตามลางสังหรณ์ฉันอยู่

ซารุนะ : ใช่แล้วจ๊ะ เป็นเด็กที่มีความรับผิดชอบสูงจริงๆนะ จีอ็อตโต้คุงสินะ

ทันทีที่ซารุนะพูดจบ จีและจีอ็อตโต้ก็หันไปมองตามเสียงก็พบหญิงสาวที่มีลักษณะคล้ายซาเซีย แน่นอนจีอ็อตโต้คิดแบบนั้น จึงเหลือบไปเห็นซาเซียกำลังนอนตักชายหนุ่มวัยกลางคนอยู่

จีอ็อตโต้ : ซาเซีย!(วิ่งเข้าไปหา)

คาซิโอ้ : หยุดๆๆ หยุดอยู่ตรงนั้นก่อนพ่อหนุ่ม แหม...ดีใจอยู่นะที่เป็นห่วง ' ลูกสาว ' ฉันแทนตัวฉันกับภรรยาฉันน่ะ

จีและจีอ็อตโต้ตกใจกับคำนั้นทันที ก่อนที่จีอ็อตโต้จะพูดอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ

จีอ็อตโต้ : ลูกสาว? นั่นลูกสาวของคุณหรอ

คาซิโอ้ : ใช่ นี่ลูกสาวฉัน ถึงฉันกับภรรยาฉันจะตายแล้วก็ตามทีนะ

จี : แสดงว่าพวกคุณ...

ซารุนะ : จ๊ะ เราเป็นผี แต่เราไม่ได้อยู่ภายในโลกนี้แต่เป็นบนนั้น(ชี้ขึ้นบนท้องฟ้า)...ซึ่งเราชื่อ ซารุนะ และเขาเป็นสามีฉัน คาซิโอ้ จีและจีอ็อตโต้คุงสินะ ขอบคุณที่พวกเธอดูแลและปกป้องลูกสาวฉันนะ ฉันกังวลมากในวันนั้นที่ลูกฉันต้องออกจากอกฉันไปก่อนวัย

จีอ็อตโต้ : ครับ ไม่เป็นไรหรอกและเธอก็เป็นเด็กฉลาดพอครับ

คาซิโอ้ : หึ..เพราะงั้นฉันถึงกังวล เอ้า..อุ้มเธอไว้ซะ หมดเวลาของพวกเราแล้ว เราดีใจที่ได้กอดเธอ

ซารุนะ : และรักษาเธอ เธอเป็นเด็กที่แพ้สภาพอากาศนะ เพราะงั้นเลยมีไข้พาเธอนอนพัก ซะล่ะ...

สิ้นคำพูดของซารุนะ ทั้งสองพ่อ-แม่ของซาเซียก็ได้หายไปตรงหน้าของจีและจีอ็อตโต้

จี : ซาเซียเป็นยังไงมั้งจีอ็อตโต้

จีอ็อตโต้ : อา..มีไข้นิดหน่อย ดูเหมือนไข้จะลด

จี : รีบพาเธอกลับเข้าห้องพักเถอะ

และทั้งสามคนพี่น้องก็พากันกลับเข้าโบสถ์

เช้าวันรุ่งขึ้น เวลา 12.00 น. ที่ห้องพักของพวกจีอ็อตโต้

โอเว่น : พี่ซาเซียๆ

อลิส : พี่ซาเซียๆ

ซาเซีย : อะไรกันหรอจ๊ะ??

โอเว่น-อลิส : (เข้ากอดซาเซียกันคนละข้าง)พวกผม/หนูจะไม่ขอร้องอีกแล้วX2

ซาเซีย : โธ่..นึกว่าอะไร ไม่เห็นเป็นไรนี่จ๊ะ จะขอร้องหรือไม่ขอร้องพี่ก็ไม่เป็นไรทั้งนั้นล่ะ แค่กๆๆ

โอเว่น-อลิส : อ่า..!!X2

จีอ็อตโต้ : เอาล่ะเด็กๆ ถึงเวลาให้ซาเซียล่ะนะ

โอเว่น-อลิส : ครับ/คะ แล้วก็พี่ซาเซียครับ/คะ ขอบคุณที่ให้พวกเราสนุกกันในวันฮาโลวีนนะครับ/คะ X2

ทั้งสองฝาแฝดชาย-หญิงขอบคุณซาเซียก่อนจะออกไปโดยที่ซาเซียยิ้มรับ จีอ็อตโต้ที่เห็นจะขัดด้วยการ...

จีอ็อตโต้ : เอ้า..ทีนี้นอนซะ

ซาเซีย : เอ๋ ไม่เอาอ่ะ หนูอยากลงไป...แค่กๆ

จีอ็อตโต้ : อยากจะลงอีก เป็นไข้สูงขนาดนี้ยังขะลงไป นี่!รู้ไหมทำไมถึงขึ้น

ซาเซีย : เพราะหนูตื่นตอน 07.00 น. แล้วลงไปทำอาหารเอาไว้ พอกลับถึงห้องก็...

จีอ็อตโต้ : ไข้ขึ้น เนี้ย!พี่เป็นห่วงนะเพราะงั้นนอนซะ

ซาเซีย : แล้วพี่ไม่ไปช่วยพี่จีตัดฝืนหรอคะ

จีอ็อตโต้ : ไม่ล่ะ บาทหลวงให้พ่อดูแลเธอน่ะ

ซาเซีย : หือ? อือๆ...

และแล้วซาเซียก็นอนแต่โดยดี แต่ว่า...

ซาเซีย : แล้วเมื่อคืนพี่เจอหนูใต้ต้นไม้จริงๆหรอคะ ทั้งๆที่หนูคิดว่าหนูหน้าจะสลบลงหน้าหลุมศพของคนคนหนึ่งนะ

จีอ็อตโต้ : จริงๆสิ ถ้าเป็นแบบนั้น อาจจะ...มีใครพาเธอมานะ

ซาเซีย : อืม..อาจจะเป็นเด็กสามคนนั้นก็ได้ แต่ว่าทำไม...(คิด : ทำไมรู้สึกเหมือนได้ไออุ่นจากท่านพ่อ ท่านแม่นะ)

จีอ็อตโต้ : ทำไมหรอ? ซาเซีย

ซาเซีย : เปล่าคะ (คลุมผ้าห่มนอนทันที)
(คิด : คงจะ...คิดไปเองล่ะมั้ง)

..................................................................................END..............................................................................................