คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 6 : Part 2 END
Giotto : Say
หลังจากที่พี่ออเดียยกถาดอาหารมาให้ เธอก็กลับไปทำงานของตนเองต่อ ส่วนผมกับจีก็นำจานอาหารของตนขึ้นมา และก็เหลืออยู่อีกจานหนึ่งซึ่งไม่แปลกใจหรอก เพราะมันเป็นของซาเซียแน่นอน
" ไม่ปลุกซาเซียหน่อยหรอ จีอ็อตโต้ "
" ไม่ล่ะ ให้เธอพักผ่อนไปก่อนล่ะกัน แต่ว่านายคิดว่าใครจะทำแบบนี้ได้มั้ง จี "
ผมถามจีตอนที่หมอนั่นกำลังจะตักแกงกระหรี่เข้าปากของตน จี จึงลดช้อนข้าวลงและหันมาพูดกับผมอย่างจริงจัง
" มีอยู่คนเดียวนะ แต่ฉันไม่อยากจะพูดถึงหรอก เด็กแบบนั้นไม่ควรพูดถึงด้วยซ้ำ และที่สำคัญทำไมแม่ชีที่นี่ไม่เอะใจบางหรือไงกันนะ "
" นี่นายหมายถึง..... "
" ใช่...จะมีใครอีกนอกจาก.... "
ทางด้านลอร่า (#ไรเตอร์เป็นคนบรรยายเองจ้า)
มีเด็กสาวคนหนึ่ง นามว่าลอร่า กำลังยืนตุยอยู่กับกลุ่มผู้ชายสองคนหรือก็คือบุคคลที่เข้าไปทำร้ายซาเซียเมื่อคืนนั้นเอง
" ว่ายังไงนะ นี่พวกพี่ทำไมสำเร็จหรอ "
" ก็ใช่น่ะสิลอร่าจัง เด็กแบบนั้นนะไม่สมควรจะได้รับของขวัญที่ยอดเยี่ยมแบบนั้นหรอก "
หนุ่มคนแรกได้กล่าวขึ้น ตามมาด้วยหนุ่มคนที่สองที่กล่าวคล้ายกัน
" ใช่แล้วล่ะ ลอร่าจัง เด็กแบบนั้นน่ะปล่อยๆไปเถอะ "
" ได้ที่ไหนกันล่ะ แบบนี้มันก็ยิ่งได้หน้าสิ แบบนี้เห็นทีต้องทำอะไรสักหน่อยแล้ว "
ลอร่า พูดกับหนุ่มสองคนนั้นก่อนจะเดินออกมาและตรงไปยังที่ๆเธอจะทำแผนต่อไป
กลับมาทางด้านพวกจีอ็อตโต้ (#จีอ็อตโต้เป็นคนบรรยาย)
หลังจากที่ผมกับจีทานอาหารกันจนจะหมดจานแล้ว ในตอนนั้นเองร่างเล็กๆของซาเซียที่มุดอยู่ใต้ผ้าห่มก็ลุกขึ้นมาด้วยอาการงัว เงีย ผมมองแล้วรู้สึกดีใจอยู่นิดๆที่เธอดูไม่เป็นไรเลยแบบนี้
" ไงซาเซีย หิวข้าวหรือเปล่า "
" อือ~ ไม่คะพี่จี พี่จีทานของหนูต่อเลยนะ แต่มีน้ำไหมอ่ะ หนูหิวน้ำ "
ซาเซียส่ายหน้าและบอกความต้องการของเธอ ดูเหมือนน้องสาวเราไม่ค่อยจะสดชื่นเลยนะ ผมคิดแบบนี้แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป ผมลุกขึ้นและเดินไปรินน้ำใส่แก้วให้ซาเซียที่นั่งอยู่ปลายเตียง
" เอ้ารับน้ำแก้วนี้ไปสิ "
" ขอบคุณคะพี่จีอ็อตโต้ ^^ "
เธอยิ้มกลับมาอย่างสดใสให้กับผม ดูเหมือนเธอจะรู้ความคิดผมทันนะ ว่าผมเป็นห่วงเธอน่ะ
" ขอบคุณคะ "
" จะนอนต่อหรอ ข้าวก็ไม่กิน "
" อือ ให้พี่จีทานไปนะ หนูรู้พี่กินเยอะ "
" เฮ้ย นี่พี่ไม่อยากอ้วนนะ "
" พี่อ้วนอยู่แล้วล่ะคะ 555+ "
ซาเซียพูดเสร็จก็นอนลงไป ทำให้พี่ลุกขึ้นมาแล้วเข้าไปใกล้ร่างเล็กที่นอนคลุมโป่งไปแล้ว
" ลุกขึ้นมาทานเลยนะ อีกอย่างพี่ไม่ได้อ้วนนะ "
" น่าๆจี ไหนๆนายก็อ้วน เฮ้ย..เออนายก็ทานของน้องไปเถอะ "
" นี่นายก็เห็นด้วยกับซาเซียหรอ "
" เปล่า แต่ยังไงก็ตามนายต้องทานของน้องซะและเอาไปเก็บด้วยล่ะ เดี๋ยวฉันเฝ้าน้องเอง "
จีทำท่าหัวเสียก่อนจะรับคำแบะหมอนั่นก็ทานอาหารของซาเซียต่อจน กระทั่งหมดถึงได้เดินออกไปเก็บจานให้ ส่วนผมก็นั่งอ่านหนังสือโดยเฝ้าซาเซียเอาไว้
Giotto : End
G : Say
' ให้ตายสิ มีแต่เรื่องทั้งนั้นเลยแล้วทำไมถึงเป็นซาเซียได้ล่ะเนี้ยที่โดน เฮ้อ~ แล้วไหนจะโดนเด็กคนนั้นว่าอ้วน ฉันว่าฉันไม่อ้วนนะเนี้ย ' ระหว่างทางผมก็บ่นกับตัวเองไปเรื่อยจนถึงห้องครัว และผมก็เห็นลอร่าที่กำลังหยิบจานใบสวยที่ดูแล้วมันคือจานของบาทหลวง ให้ตายสิเด็กคนนี้ไม่รู้จักคำว่า พอ เลย เอาแต่โยนความให้คนอื่นโดนเทศน์ แถมยังต้องโดนเข้าห้องสำนึกผิด เอ๋! เดี๋ยวก่อน....ถ้าเป็นแบบนีั้นอย่าบอกนะที่ซาเซียโดนเมื่อคืน....
" ลอร่า เอาจานของบาทหลวงออกมาทำไมหรอจ๊ะ "
" หึ ก็ยัยซาเซียเป็นศิษย์รักของบาทหลวง ถ้าทำให้ท่านไม่พอใจ ยัยซาเซียก็คงโดนเข้าห้องสำนึกผิด 2 อาทิตย์แน่นอน หึ "
ให้ตายสิ เด็กนี่สมควรแล้วที่ไม่ค่อยมีใครในโบสถ์ชอบ แต่ซาเซียเจอแบบนี้จะทำยังไงนะ
G : END
กลับมาทางด้านซาเซีย
Writer : SAY
ซาเซียตื่นลึ้นมาหลังจากที่นอนพักได้เต็มที่แล้ว เธอก็เห็นคนเฝ้าเธออยู่นอนหลับอยู่ที่เก้าอี้ข้างเตียงเดี่ยว ที่บอกว่าเป็นเตียงเดี่ยวนั้นก็เพราะทางโบสถ์ไม่มีงบมากและด้วยมีเด็กมากมาย จึงต้องใช้วิธีนี้ในการควบคุม ซาเซียจึงพยายามจะเข้าไปจับใบหน้ายามหลับของผู้เป็นพี่ชายอย่างจีอ็อตโต้ แต่ว่า...
หมับ!
เสียงของผู้หลับคว้ามือบางเรียวของซาเซียเอาไว้กลางอากาศ ก่อนจะทำให้ซาเซียสะดุดเฮือกทันทีที่โดนจับได้
" อ่ะ! ตกใจหมดเลยอ่า~ พี่อ่ะ..จะทำได้แล้วเชียว >)3(< "
" พี่ความรู้สึกไวนี่นา พี่ขอโทษล่ะกันที่ทำให้เธอผิดหวัง "
" จะผิดหวังมาก ที่พี่อยากให้หนูบับหน้าพี่บ้าหรือเปล่าคะเนี้ย "
" 555 ก็คิดว่าน่ะนะ....แต่เมื่อไรข้อมือเล็กๆนี่จะโตล่ะ ดูสิจะผอมหรือสมส่วนไม่รู้ มองๆแล้วพี่รู้สึกน้องเนี้ยป่วยง่ายนะ "
จีอ็อตโต้ว่าก่อนจะนำข้อมือซาเซียทาบหน้าผากของตน ในตอนนั้นเอง...
" เฮ้ๆๆ นายเนี้ยมึนใช่ไหมจีอ็อตโต้ "
ปึก!
เสียงของมีน้ำหนักไม่มากและไม่น้อยถูกปาเข้าที่หัวจีอ็อตโต้ อย่างแรง จนเจ้าตัวล้มลงที่เตียงซาเซียนอนอยู่(แต่ตอนนั้นซาเซียลุกขึ้นมาจากเตียงและ มายืนอยู่หน้าเก้าอี้ที่จีอ็อตโต้นั่ง)
" นาย....จี ใครใช้ให้นายขว้างกล่องขนมอบมาให้ฉันเนี้ยฮะ! "
" พี่จีอ็อตโต้ เป็นอะไรไหมอ่า อ่ะ!ขนมอบ *^* "
" พอดีพี่ออเดียให้เอามาใฟ้เธอน่ะสิ แล้วก็จีอ็อตโต้ นายคิดดีแล้วหรอที่นายทำเมื่อกี้นี้น่ะเดี๋ยวก็ได้โดนเทศน์ "
" ฉันแค่จะดูไข้ซาเซียเท่านั้นเอง นายนี่มันอะไรเนี้ย คิดแบบนั้นได้ยังไงกัน "
' (จีคิด)หึ! มองยังไงก็ดูเหมือนคนเป็นห่วงคนรักสุดๆเลยนะ เจ้าจีอ็อตโต้ '
" นี่ๆ พี่จีคะ อะไรคือ ' คิดแบบนั้น ' หรอคะ?? "
ซาเซียกระตุกแขนเสื้อผู้เป็นพี่ชายอรกคนที่ตอนนี้ยืนอยู่หน้าประตูห้องพัก
" อ๋อ คำนั้นน่ะหรอ...รอให้เธอโตกว่านี้ล่ะกันนะแล้วพี่จะบอกทีหลัง "
จีบอกกับซาเซียที่ทำหน้าอย่างสงสัยมาก แต่เธอก็ไม่ใส่ใจและเธอก็หันมาทางพี่ชายอีกคนที่ตอนนี้ลุกขึ้นนั่งอยู่บนที่ นอนที่ซาเซียเคยนอนก่อนหน้านี้
" พี่จีอ็อตโต้ พี่จี พาหนูไปห้องอาหารหน่อยได้ไหมคะ หนูอยากออกไปเดินเล่นสูบอากาศข้างนอกด้วย "
" อืม ได้สิ "
" เออ...พี่พึ่งไปมาน่ะพี่ขอ...."
" อะแฮ่ม...."
เสียงกระแฮ่มของจีอ็อตโต้ทำให้เขาต้องจำใจไปด้วย
ณ ห้องอาหารของโบสถ์
เมื่อพวกจีอ็อตโต้มาถึงก็พบว่า บาทหลวงอยู่ภายในห้องด้วยและทุกคนก็เช่นกัน
" ท่านบาทหลวงมีอะไรกันหรอครับ "
" ลูกซาเซีย ลูกมาก็ดีแล้ว...ลูกได้ทำจานใบนี้ตกแตกหรือเปล่า "
บาทหลวงมองมาอย่างเรียบนิ่งมาทางซาเซียที่ทำสีหน้าตกใจก่อนจะพูดออกไปอย่างจริงจัง
" เปล่าคะท่าน ลูกอยู่กับพวกพี่ๆ และลูกเองก็...ไม่ได้ทานอาหารด้วยคะ "
คำกล่าวของซาเซียทำให้ทุกคนรวมถึงลอร่าที่ยืนฟังอยู่ด้วยอย่างอารมณ์เสียก่อนจะยืนยันอีกครั้งเพื่อใส่ความให้ซาเซียทำความผิด
" ไม่จริงคะท่านบาทหลวง ลูกเห็นซาเซียเข้ามาหาอะไรทานอยู่เลย ดูสิคะมีกล่องขนมอบที่พี่ออเดียพึ่งซื้ออยู่ด้วย "
" จริงหรือเปล่าลูกซาเซีย "
" เออ...คือ... "
" ผมยืนยันว่าซาเซียไม่ได้ก้าวเข้ามาในห้องอาหารตั้งแต่เช้าเลยครับ เพราะผม จี และซาเซียอยู่ในห้องพักกันครับ แต่ว่า...ที่ผมให้เธออยู่ด้วยนั้น... "
" เรื่องเมื่อคืนสินะ พ่อไม่ว่าอะไรหรอกเรื่องที่ซาเซียนอนอยู่กับพวกเธอ แต่พ่ออยากจะรู้ความจริง งั้นออเดียลูกบอกพ่อมาสิและทุกคนด้วย เป็นความจริงหรือเปล่าที่ว่าทั้งสามคนไม่ได้เข้าห้องอาหาร "
" (ทุกคน)เป็นความจริงคะ/ครับ!! "
ทุกคนต่างพูดอย่างประสานเสียงแต่ลอร่าไม่พูดทำให้บาทหลวงมองหน้าก่อนจะกล่าวว่า...
" ทีนี้ลูกลอร่า ทีหลังก็อย่าใส่ความคนอื่นล่ะ และลูกก็อย่ามีความอิจฉากับลูกซาเซียเลยนะ ถึงจะไปแกล้งเขา เขาก็ย่อมมีคนรู้เห็นแน่นอน จริงไหมลูกจี "
" เอ๋...เออ..ครับ "
จีทำหน้าเอ๋อไปทันทีที่โดนถาม แต่ลอร่าไม่ยอมจึงชี้ไปทางซาเซีย
" แต่ลูกไม่ชอบนี่คะ เธอคนนั้นมาทีหลังแต่ทำไมได้หน้าทุกอย่าง แถมบาทหลวงก็ไม่เชื่อว่าเธอทำ ทำไมล่ะคะ! "
" ก็เพราะอาการยังไงล่ะ ถ้าคนไม่ได้ทำอย่างลูกซาเซียมาเห็นก็จะเกิดอาการตกใจและเกิดความกังวล แต่ลูกลอร่าเธอบอกอย่างตรงๆไม่ได้แสดงถึงความตกใจเลยว่ามีคนทำตกแตก และที่สำคัญเลยนะลูกซาเซียเป็นเด็กใหม่ หน้าใหม่ อยู่ๆไปเดี๋ยวก็มีคนเบื่อเองเพราะเธอตั้งใจอยู่ที่นี่ด้วยความจริงใจและ.... "
" ความซื่อสัตย์ หากไม่มีความจริงใจและความซื่อสัตย์ ซื่อตรงต่อใครซักคนก็ไม่มีใครอยากจะอยู่ด้วยหรอกนะลอร่า "
ซาเซียได้พูดต่อจากบาทหลวงที่ท่านเว้นเอาไว้ ทำให้ทุกคนรวมถึงจีและจีอ็อตโต้ตกใจกับการกระทำนั้น เพราะไม่ค่อยมีใครต่อคำเทศน์ของบาทหลวงได้ ลอร่ามองหน้าซาเซียอย่างหาเรื่องและถามขึ้น
" แล้วไอ้ของพวกนั้นจะทำอะไรได้ล่ะ มีคนรักเพิ่มขึ้นเมื่อเธอหรือไง "
" ความซื่อสัตย์คือความซื่อตรงต่อใจจริงของตนที่จะให้ผู้อื่นนั้นมีความสุล อย่างเช่นฉันสัญญาว่าจะไปเล่นกับโอเว่นกับอลิสในวันพรุ่งนี้ ฉันก็จะทำจริงๆ ส่วนความจริงใจ คือทำอะไรให้จริงใจต่อคนคนนั้น อย่างเช่นฉันจะช่วยพี่ออเดียทำงานทุกวัน ฉันก็ทำด้วยความเต็มใจทุกครั้งที่ทำ เพราะอย่างนี้ฉันถึงได้อยู่กับทุกคนได้ และมีทุกคนช่วยเหลือในยามลำบากยังไงล่ะ "
ลอร่าฟังอย่างนิ่งๆไป แต่แล้วเธอก็ร้องไห้ออกมาและได้ว่าซาเซียขึ้นอย่างสารพัน(แต่ด่าด้วยความ สุภาพ)และวิ่งออกไปทันที บาทหลวงที่มองดูอยู่ก็ได้ส่ายหัวอย่างละอายในตัวของลูกศิษย์คนนี้ก่อนจะเดิน เข้ามสหาซาเซียและลูบหัว
" ทำดีมากนะลูกซาเซีย การที่เธอเป็นคนแบบนี้ถึงได้มีแต่คนรัก แต่ความอิจฉานั้นจะนำความโกรธและเกียดมาให้แก่ตนและจะเพิ่มขึ้นจนทำร้ายตน เองและคนรอบข้างแน่นอน เอาล่ะ..ทีนี้มาพูดถึงเรื่องที่พักกันนะ พ่อจะอนุญาติให้พวกเธอสามคนอยู่ห้องเดียวกันนะ ดูแลน้องดีๆล่ะลูกจีอ็อตโต้ลูกจี "
" ขอบคุณครับ/คะท่านบาทหลวง X3 "
และบาทหลวงก็ได้ให้ออเดียจัดการทำความสะอาดและจัดอาหารกลางวัน ให้แก่ทุกคน ส่วนลอร่านั้นโดนเข้าห้องเทศนาไป 2 อาทิตย์เนื่องจากเธอทำความผิดจากการใส่ความซาเซียนั้นเอง
กลับมาปัจจุบัน
" เพราะอย่างงั้นไงนายถึงได้ห่วงน้องมากจนถึงตอนนี้ จีอ็อตโต้ "
" แต่ผมว่าเป็นเรื่องที่ดีนะขอรับที่ดูแลน้องสาวได้ดีขนาดนี้ แต่กระผมนี่สิมีน้องสาวแท้ๆแต่ดูแลไม่ค่อยดีเท่าพวกท่านเลย "
" เอ๋! อุเกทสึมีน้องสาวหรอเนี้ย ดีจังเลยนะแต่ถึงจะไม่ดีก็ดีไม่ใช่หรอที่เธอไม่ได้ทำตัวแบบลอร่า "
" นั้นสิขอรับท่านจีอ็อตโต้ 555+ "
เสียงหัวเราะของทั้งสามผสานกันก่อนจะหยุดลงเผื่อเตรียมตัวเข้า นอนได้แล้วเพราะเวลานี้ดึกมากแล้วและพรุ่งนี้ต้องหาทางต่อไป เพื่อหาบุคคลมาเป็นผู้พิทักษ์ ทั้งสามจึงแยกกันไปนอนทันที
ตัวอย่างตอนต่อไป......
ในมุมมืดของตลาด
" อย่าขยับ...ไม่อย่างนั้นเธอตาย "
โจรร่างกายใหญ่บึกบึนขู่ซาเซียที่ตอนนี้ถูกรัดคออยู่กลางตลาด โดยมีแรมโพที่บังเอิญผ่านมาพบ
' เฮ้ย..นั้นเพื่อนอายะนี่ ทำยังไงดีล่ะ อายะรู้ต้องตายแน่เลย อ่ะ! นี่มัน... '
ปึก!
" อ่ะ! มันเจ็บนะ อะ...อย่านะ..จะทำอะไรน่ะ "
" หึ! ก็เพื่อนแก ทำร้ายลูกน้องฉันนี่หว่า แต่ได้ยินว่าเธอเนี้ยเป็นเด็กที่ผู้กองอเลาดี้กำลังสนใจใช่ไหม และถ้ามีรอยนิดนึงเนี้ยคงจะ.... "
ตุบๆๆ!!! ปึก!!
เสียงกระทะถูกเคาะที่หัวของโจรที่กำลังจะลงมือฆ่าซาเซียอยู่ 3-4 ครั้ง จนเมื่อซาเซียลืมตาขึ้นก็พบว่า....
" พี่แรมโพ ขอบคุณนะคะ "
" อ่า...ไม่เป็นไร เฮ้อ!ดีนะที่ฉันทำได้! "
" ทำได้ไม่ได้เรารีบไปเถอะคะ อ่ะ!คุณตำรวจๆ จับโจรนี่หน่อยค่า "
ซาเซียไม่ว่าเปล่าเรียกตำรวจที่ตรวจพื้นที่อยู่มาจับทันทีก่อน จะดำเนินคดีจนจบ และกระทะใบนั้นก็เป็นของแรมโพต่อไป(เนื่องจากแรมโพดีใจมากจนลืมไปเก็บเข้า ที่)
#ฝากคอมเม้นและติชมกันได้นะคะ อะริกาโตะ^^
ความคิดเห็น