คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 8 Everything doesn't always perfect
8
Everything doesn’t always perfect
ท้องฟ้าหลังดวงตะวันตกดินบ่งบอกสัญญาณแห่งราตรีได้คืบคลานมาถึงแล้ว แม้ยามราตรีจะปราศจากแสงจากดวงอาทิตย์ แต่ทว่ายังคงมีดวงดาวมากมายที่พร้อมจะส่องแสงประกายระยิบระยับไปทั่วท้องฟ้ายามราตรี อีกทั้งดวงจันทร์ดวงกลมทอแสงสีนวลอบอุ่นให้ยามราตรีนี้ไม่มืดมนราวกับว่ากำลังปลอบประโลมหนุ่มเรือนผมสีเงินและหญิงสาวเจ้าของฉายาราชินีหิมะให้หลุดพ้นจากความทุกข์นี้ไป
“ฉันก็มีบางอย่างที่ฉันไม่มีเหมือนกัน”ชายหนุ่มเรือนผมสีเงินลูบหัวหญิงสาวผมสีบลอนด์อ่อนที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างเอ็นดู ราวกับเธอเป็นเด็กตัวเล็กๆ
“คุณ...ฮึก...หมายความว่าไง...ฮึก”เอลซ่าถามพร้อมเสียงสะอื้น ดวงตาสีฟ้าทะเลจดจ้องไปยังดวงตาสีฟ้าอ่อนอย่างสงสัย ก่อนจะขยี้ตาเล็กน้อยเพราะความระคายเคืองน้ำตาของเธอเล็กน้อย
“ผมน่ะ...เคยมีครอบครัวที่อบอุ่นมากๆเลยล่ะ มีพ่อ แม่ และน้องสาวเหมือนคุณนี่แหละ”แจ็คพูดพร้อมยิ้มบางๆราวกับเหตุการณ์เหล่ายังอยู่กับเขาตลอด
“แล้ว...เกิดอะไรขึ้นกับพ่อแม่และน้องสาวข...”
“พวกเขาไม่ได้เป็นอะไรหรอก เพียงแต่ผมโดน...ลักพาตัวไป”สีหน้าของแจ็คค่อยๆเคร่งเครียดขึ้น สมองของเขาค่อยๆประมวลผลให้นึกถึงเหตุการณ์เหล่านั้น เสียงเด็กร้องไห้ เสียงแส้ที่ฟาดลงไปที่หลังของเด็กมันดังกึกก้องในหัวของเขา
“ตอนนั้นผมอายุประมาณสิบเอ็ดปี ผมไปพลัดหลงพ่อแม่และน้องในห้างแห่งหนึ่งที่ใหญ่พอสมควร ดังนั้นผมจึงขอความช่วยเหลือจากชายแปลกหน้า ซึ่งดูท่าจะใจดีพอสมควร แต่ผมคิดผิด”แจ็คหยุดพูดเล็กน้อย ก่อนจะยกช็อคโกแลตร้อนที่วางไว้ข้างตัวของเขาขึ้นดื่ม พร้อมเหลือบมองเอลซ่าที่ตั้งแต่ฟังอย่างใจจดใจจ่อ
“เขาได้ให้ลูกอมผมเป็นการปลอบใจ แต่พอผมอมมันเข้าไปเหมือนกับว่าทุกอย่าง มันดับวูบลงทันที...พอผมรู้สึกตัวอีกที ผมก็อยู่ในโรงเก็บอะไรสักอย่าง รู้แค่ว่ามีเด็กอีกประมาณสี่ถึงห้าคนอยู่ด้วย”
“แล้วเขาทำอะไรกับคุณบ้าง”เอลซ่าเริ่มแสดงสีหน้ากังวลราวกับเป็นใหญ่โตถึงระดับโลกเลยทีเดียว
“พวกเขาให้พวกผมทำงานในโรงเก็บนั้น เหมือนกับว่าเป็นโรงงานผลิตของปลอม ถ้าผมไม่ทำพวกเขาก็จะขังผมในห้องที่มืดที่สุด อดอาหาร แล้วก็เฆี่ยนตีจนกว่าจะยอมทำงานด้วย”
“แล้วคุณอยู่ที่นั่นกี่ปี แล้วคุณถูกช่วยตอนไหน”เอลซ่ายิงคำถามรัวๆใส่เขาราวกับอ่านนิยายที่ไม่สามารถปล่อยมันลงได้
“ผมอยู่ที่นั่นประมาณเกือบจะปีกว่า ตอนนั้นผมได้แต่รอความหวังว่าใครสักคนต้องมาช่วย โดยเฉพาะพ่อแม่ของผม ผมเฝ้ารอพวกเขาว่าสักวันพวกเขาต้องหาผมเจอ...จนกระทั่งตำรวจได้เข้ามาช่วยพวกผม พร้อมรวบตัวพวกชายแปลกหน้าเหล่านั้นไว้”ดวงตาสีฟ้าอ่อนของเขาประกายแสงแห่งความหวัง ทำให้เอลซ่าถอนหายใจอย่างโล่งออกเพราะอย่างน้อยเขาก็ได้กลับไปหาครวบครัวของเขา
“แล้วคุณได้เจอพ่อแม่ไหม”ดวงตาของเอลซ่าเป็นประกายอย่างตื่นเต้น เมื่อกำลังดูละครและเชียร์ให้จบแบบบริบูรณ์
“จากนั้น ผมและเพื่อนๆก็กลับไปกับตำรวจที่สถานีตำรวจ พวกเราทุกคนต่างเฝ้ารอพ่อกับแม่ที่จะกลับมารับพวกเรากลับไปยังบ้าน หลังจากนั้นไม่นานพ่อแม่ของเพื่อนผมคนแรกก็ได้มาถึง แล้วทะยอยกันมาเรื่อยๆ ตอนนั้นผมได้แต่หวังว่าจะพบ พ่อ แม่และน้องสาวอีกครั้ง แต่ทว่าไม่มีวี่แววว่าพวกเขาจะมาเลย”น้ำตาของลูกผู้ชายที่เก็บไว้นาน เอ่อล้นเล็กน้อย ทำเอาเอลซ่าสะเทือนใจไม่น้อย เธอไม่คิดเลยผู้ชายสุดแสนกวนตีนคนนี้จะเศร้าเป็นด้วยเช่นกัน แจ็คค่อยปัดน้ำตาของเขาออกก่อนจะเล่าเรื่องตอน
“วันแล้ว วันเล่าที่ผมรอพวกเขา จนกระทั่งตำรวจได้ส่งเจ้าหน้าที่จากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามารับผมไป ตอนแรกผมก็กลัวนนะว่าจะอยู่ที่นั่นได้หรือเปล่า แต่ทุกคนที่นั่นใจดีและดูแลผมอย่างดีจนผมไม่ต้องการที่ออกจากที่นั่นไปอีกและผมก็อยู่ที่นั่นจนถึงตอนนี้”
“คุณรู้รึเปล่า ทุกอย่างน่ะ ไม่ได้เพอร์เฟ็กตลอดไปหรอกนะ พระอาทิตย์ก็ต้องมีตกดิน ท้องฟ้าย่อมเปลี่ยนไปตามกาลเวลา แม้กระทั่งพระจันทร์ยังต้องมีข้างขึ้นและข้างแรมเลย”แจ็คพูดพร้อมหันไปหาเอลซ่าด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน ดวงตาสีฟ้าอ่อนทั้งสองได้สบประสานกัน เหมือนกับว่าเขาต้องการให้คำพูดของเขาสื่อผ่านถึงเธอ
“โห ชีวิตคุณเนี่ย ผ่านอะไรมาเยอะจริงๆเลยนะ”เอลซ่าพูดพร้อมหันไปเช็ดน้ำตากับเรื่องราวของแจ็คเล่ามาเล็กน้อย
“แน่นอนว่าผมชีวิตผมผ่านมาเยอะนะ ยกเว้นแต่...”แจ็คหยุดพูดพร้อมหันไปเอลซ่าเล็กน้อย
“ยกเว้นแต่อะไรเหรอ”เอลซ่าพูดพร้อมหันไปหาแจ็คที่กำลังมองเธอด้วยความสงสัย ดวงตาสีฟ้าอ่อนของแจ็คไล่มองเรื่อนร่างเอลซ่าจากบนลงล่างอย่างเจ้าเล่ห์ เมื่อเธอรู้ทันความคิดของเขาทำให้จึงรีบเอามือมากอดอกไว้ทันที
“คุณเนี่ยวันๆคนแต่เรื่องนี้ใช่ไหมเนี่ย อย่าหวังจะแตะฉันแม้แต่ปลายนิ้วเดียว”เอลซ่ารีบหันหน้าไปอีกข้าง เพื่อไม่ให้เห็นแก้มของเธอที่เริ่มแดงระรื่นเพราะนึกถึงเรื่องที่ผ่านมา
“ผมเปล่านะคุณคิดไปเองอีกแล้ว ถ้าผมทำแบบนี้ได้หรือเปล่าล่ะ”
“มะ...”เอลซ่าพยายามพูดห้ามแต่ดูท่าจะสายเกินไป มือหนาของแจ็คได้เลื่อนโอบกอดหัวไหล่ข้างขวาโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว ทำให้เธอพยายามสะบัดตัวออกจากพันธนาการของเขา แต่ดูท่าจะไม่เป็นผล
“คุณปล่อย”เอลซ่าพูดพร้อมหันไปมองแจ็คด้วยสายตาทักท้วงว่า ‘เขากำลังทำตัวไม่เหมาะสม’ เธอจึงพยายามเอื้อมมือข้างซ้ายเพื่อแกะมือของเขาออก แต่กลับโดนมืออีกข้างของแจ็คล็อกไว้เช่นเดียวกัน เมื่อหมดหนทางเธอจึงเงยหน้ามองเจ้าของมือปลาหมึกอย่างเสียอารมณ์
“คุณกลัวผมขนาดนั้นเลยหรอ”แจ็คเผยยิ้มที่มุมปากพร้อมส่งสายตาหวานเยิ้มเพื่อหยอกเล่นอารมณ์ของเธอ ทำให้เธอจึงรีบหันหน้าหนีทันที
“ฉะ...ฉันไม่ได้กลัวสักหน่อย”เอลซ่าตอบแต่ไม่ได้หันหน้ากับมาหาเขา
“ดูจากลักษณะ การหันหน้าหนี พูดเสียงสั่น มันหมายความว่าคุณกำลังกลัวผมอยู่นะ”เมื่อเธอได้ยินคำพูดที่ดูท่าว่าจะจับผิดเธอได้ ทำให้เธอรู้สึกร้อนที่หน้าขึ้นไปอีก หัวใจเจ้ากรรมของเธอเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ยิ่งทำให้เธอต้องการหนีออกไปจากตรงนี้โดยเร็ว
“หรือว่าคุณวะ...”ในขณะที่แจ็คจะถามต่อไป เธอลุกขึ้นยืนทันทีทำให้มือของแจ็คที่เคยโอบและล็อกเธอไว้ หลุดออกไปอย่างเป็นอิสระ เธอจึงรีบหันไปหยิบแก้วโกโก้ของเธอที่วางไว้ที่ม้านั่งอย่างรวดเร็วเพื่อปกปิดใบหน้าที่กำลังแดงเพราะการกระทำของเขา
“เอ่อ...พอดีฉันอยากเข้าห้องน้ำ ขอตัวก่อนนะ”เอลซ่าพูดพร้อมหันหลังวิ่งกลับไปยังที่พักทันที
“เดี๋ยวสิคุณ...เฮ้อ”แจ็คพยายามตะโกนไล่หลังหวังให้เอลซ่าหันกลับมาซึ่งเหมือนว่าจะไร้ผล ทำให้เขาหันมาถอนหายใจพร้อมเอามือกุมขมับของเขา
“ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย”ดวงตาสีฟ้าอ่อนจ้องมองท้องฟ้ายามราตรีอย่างเหม่อลอย แต่ในหัวของเขากับนึกถึงการกระทำที่ไม่เหมาะสมกับผู้หญิงที่เขาแค่เดินทางร่วมกัน ไม่รู้ว่าใจของเขาทำงานผิดกับสมองที่เขาสั่งหรือไม่
“โอย ไอสมองบ้าเนี่ย เลิกคิดสิ เลิกคิด”แจ็คพยายามไม่ให้เขาคิดถึงเหตุการณ์ แต่ดูเหมือนว่ายิ่งห้าม เขายิ่งคิดขึ้นมาอีก
“บ้าเอ๊ย รีบกลับไปนอนดีกว่า จะได้เลิกคิดถึงมัน”แจ็คพูดพร้อมหยิบถุงพลาสติกที่เต็มไปด้วยคุ๊กกี้และค่อยๆเดินออกห่างจากจากม้านั่งอย่างทุลักทุเล ทิ้งไว้แต่แก้วโกโก้เปล่าไว้ตรงม้านั่ง
.
.
.
ภายในห้องนอนสีขาวราวกับหิมะ สิ่งของทุกชิ้นถูกใช้โทนสีขาวทำให้ดูขาวโพลนไปอีก แต่กลับมีสิ่งหนึ่งที่ไม่ได้ขาวโพลนไปด้วยคือ ร่างของหญิงสาวผมสีบลอนด์อ่อนที่กำลังนั่งกอดเข่าของเธออยู่บนเตียง ในหัวของเธอเต็มไปด้วยภาพของผู้ชายผมสีเงินที่จู่ๆก็โอบกอดเธอถึงสองครั้ง ครั้งแรกเธอรู้ว่าเป็นเพียงเพราะเขาอยากปลอบเธอ ครั้งที่สองเธอไม่แน่ใจว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ถึงได้โอบกอดเธอไว้
“เขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่นะ”เอลซ่าพูดพร้อมเอื้อมมือไปจับหัวไหล่ที่ถูกเขาโอบ
“เขาอยากเล่นกับความรู้สึกของเรางั้นเหรอ”
‘คุณกลัวผมขนาดนั้นเลยเหรอ’จู่ๆคำพูดของแจ็คก็แล่นเข้ามาในหัวเธอ ทำให้หน้าของเธอทั้งแดงและร้อนในเวลาเดี๋ยวกัน
“เราจะคิดถึงเรื่องพวกนี้ทำไมเนี่ย”เอลซ่าพยายามส่ายหัวอีกครั้งเพื่อหลีกเลี่ยงการหวนคิดถึงเหตุการณ์เหล่านั้น
“จะว่าไป...ลืมทำข้าวเย็นนิ รีบออกไปทำก่อนที่เขาจะกลับมาดีกว่า”ว่าแล้วเธอจึงเดินไปยังประตูหน้าห้องแล้วค่อยๆแง้มเปิด อย่างช้าๆ เพื่อดูว่าแจ็คกลับมาหรือยัง
เมื่อเธอเห็นว่าไม่มีใครอยู่ จึงรีบเดินตรงดิ่งไปยังห้องครัว พร้อมเปิดตู้เย็นเพื่อเช็กว่าอะไรที่เธอสามารถนำมาทำเป็นข้าวเย็นได้
“ไหนดูสิ ไข่ แครอท ผัก...แมคแอนชีสเหรอ (มักกะโรนีซอสชีส)”เอลซ่าพูดพร้อมดึงกล่องแมคแอนชีสแบบพร้อมทานออกมาจากตู้เย็นสองกล่องก่อนนำไปวางไว้ตรงเคาน์เตอร์
“โอเค งั้นรีบทำกันเลยดีกว่า”จากนั้นเธอจึงรีบแกะกล่อง เจาะรู แล้วเอาใส่ไมโครเวฟทันที ระหว่างที่เธอรอมันอบอยู่นั้น เธอก็เหลือบหันไปมองประตูทางเข้าห้องพักอย่างระหวาดระแวง
ติ้ง! เมื่อเสียงเตือนของไมโครเวฟดังขึ้น เอลซ่าใช้มือเปล่าหยิบแมคแอนชีสสำเร็จอย่างไม่กลัวร้อนวางไว้ที่เคาน์เตอร์ ก่อนจะใส่อีกกล่องเข้าไป
“เร็วๆสิ เร็ว”เมื่อเธอตั้งค่านาทีเสร็จแล้ว จึงรีบกดปุ่มสตาร์ททันที ก่อนเหลือบไปมองประตูทางเข้าอีกครั้งอย่างกระวนกระวนใจ
เสียงฝีเท้าที่กำลังก้าวขึ้นบันไดทำให้เธอรู้สึกได้ ว่าเขากำลังจะมาถึงในอีกไม่ช้า เธอจึงจ้องที่หมายเลขที่กำลังค่อยๆลดลงแบบตาไม่กระพริบ ถึงแม้ตัวเลขเหล่านั้นจะลดลงเร็วมากเท่าไหร่ มันกลับช้าลงกว่าเดิม
เมื่อเสียงของลูกบิดประตูดังแกร๊กดังขึ้น ทำให้เธอที่เฝ้าหน้าเตาไมโครเวฟ รีบกดหยุดทันทีพร้อมเปิดนำกล่องแมคแอนชีสออกมาโดนไม่ทันระวังความร้อนของกล่อง
“โอ๊ย! ร้อนๆ” มือเรียวขาวของเอลซ่าที่ไม่สามารถทนความร้อนได้มาก เมื่อเธอสัมผัสความร้อนระอุจากกล่องแม็คแอนชีส จึงททำให้กล่องตกลงพื้นทันที ซึ่งเป็นจังหวะเดียวที่แจ็คได้เดินเข้าในห้องพอดี
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”แจ็คพูดพร้อมวางถุงคุ๊กกี้ไว้หน้าประตูและวิ่งไปยังสาวผมสีบลอนด์อ่อนด้วยความวิตกกังวล
“ไม่เป็นไรฉันสบายดี”เอลซ่าพูดพร้อมกุมมือที่แสบร้อนไว้ไม่ให้แจ็คเห็น แต่ดูท่าจะไม่เป็นผลเมื่อมือหนาของเขาดึงข้อมือของเธอไว้ไปดู
“ไม่เป็นอะไรล่ะ ดูสิแดงหมดแล้ว”แจ็คพูดด้วยสีหน้าจริงจังอย่างที่เอลซ่าไม่เคยเห็นมาก่อน พร้อมดึงมือที่ทีรอยแดงให้เอลซ่าดู
“ฉันดูแลตัวเองได้ ปล่อยฉัน...โอ๊ย แสบนะ”เอลซ่าพูดพร้อมสะบัดแขนของเธอให้เขาปล่อย แต่ทว่ามือของเธอกลับถูกฉุดไปยังอ่างล้างจานอย่างรวดเร็ว เมื่อน้ำจากก๊อกที่ถูกเปิดสัมผัสมือแดงของเธอ เธอจึงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ราวกับน้ำเดือดที่ถูกเอาน้ำแข็งใส่
“คุณนี่ บอกแต่ผมให้ระมัดระวังตัวเอง แต่ไม่หัดดูตัวเองเลยนะ รออยู่ตรงนี้เดี๋ยวผมไปเอาของปฐมพยาบาลมา”แจ็คพูดพร้อมปล่อยมือเอลซ่า ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องของเขาเพื่อเอาของปฐมพยาบาลออกมา
‘จะรีบกลับเข้าห้องดีไหมนะ’ ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลหันซ้ายขวาไปมา เพื่อเช็กให้แน่ใจว่าเขาไปเอาของจริง เธอค่อยๆลุกขึ้นพร้อมค่อยๆย่องไปที่ห้องของตัวเอง
“ผมรู้นะว่าคุณคิดหนีกลับเข้าห้อง”เสียงแจ็คเล็ดลอดออกมาจากห้องของเขา ทำให้เอลซ่าถึงกลับหยุดชะงักพร้อมหันไปยังบานประตูหน้าห้องของแจ็คที่มีชายหนุ่มที่มือทั้งสองข้างมีผ้าสำลีสีขาวและถ้วยที่ใส่น้ำเย็นในมือของเขาที่กำลังทำหน้านิ่ง ก่อนจะค่อยๆเดินมาหาเธอ
“เอ่อ แค่อยากไปเก็บของเฉยๆน่ะ”เอลซ่าพูดแก้ตัวพร้อมหัวเราะแห้งๆให้แจ็คที่ตอนนี้เขาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว
“ตอนมือเธอแดงขนาดนั้นน่ะเหรอ ส่งมือมา”แจ็คพูดพร้อมแบมือเพื่อรออีกฝ่ายส่งมือให้ เอลซ่าถอนหายใจฟึดฟัดพร้อมยื่นมือข้างที่เป็นแผลให้เขา
“คุณเนี่ยจริงๆเลยนะ”แจ็คพูดพร้อมหยิบผ้าสำลีออกมาชุบน้ำเย็นก่อนจะค่อยๆประคบอย่างเบามือ ตอนนี้เอลซ่าได้หลบตาลงต่ำเพื่อไม่ให้เห็นหน้าของแจ็ค
‘อะไรกันเนี่ย หัวใจเต้นอีกแล้วเหรอ’เอลซ่ากับตัวเองในใจ ก่อนที่สมองจะสั่งการให้เธอนึกถึงเหตุการณ์ที่เขาโอบกอดเธอถึงสองครั้งในวันนี้ เมื่อรวมกับตอนนี้คือครั้งที่สาม เป็นอีกครั้งที่เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นในตัวของเขานับจากที่เขาโอบกอดเพื่อปลอประโลมเธอ
“ทำไมคุณชอบทำให้ผมเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย...เสร็จแล้ว”หัวใจของเอลซ่าที่เต้นแรงราวกับจังหวะของกลองแต่ยิ่งเขาพูดแบบนี้ทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นไปอีก
“ขอบคุณมากนะ เดี๋ยววันนี้ฉันขอทานข้าวในห้องนะ พอดีมีของที่ต้องเก็บ”เอลซ่ายกมือของตัวเองขึ้นดู พร้อมลุกขึ้นยืนและเดินไปหยิบกล่องแม็คแอนชีสและเข้าห้องอย่างเร่งรีบ
“เธอเป็นอะไรของเธอนะ ทำไมต้องเร่งรีบขนาดด้วย”แจ็คชักสีหน้าสงสัยพร้อมเกาหัวกับความไม่เข้าใจผู้หญิง มือสีขาวนวลค่อยๆเก็บผ้าสำลีใส่ถุงปฐมพยาบาล หลังจากเขาจึงค่อยๆเอาน้ำที่ใช้แล้วไปเทใส่อ่างล้างจาน ทันทีดวงตาสีฟ้าอ่อนสะดุดกับกล่องแม็คแอนชีสที่ตกอยู่ที่พื้นพร้อมกับน้ำของชีสที่ไหลเยิ้มออกมาจากรูที่เจาะ เขาจึงเอื้อมมือหยิบขึ้นพร้อมเช็กสภาพของกล่อง
“น่าจะกินได้อยู่ละมั้ง งั้นกินเลยดีกว่าจะได้มาทำความสะอาดพื้นต่อ”แจ็คพูดพร้อมฉีกพลาสติกออกก่อนที่ใช้ส้อมตักเข้าปาก แต่แล้วเขาก็หยุดชะงักไปชั่วครู่
“ทำไมมันเย็นๆเนี่ย”
ความคิดเห็น