คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2
“เฮ้!!!ว่าไงล่ะ นี่เธอไปรู้จักกับรุ่นพี่กัปตันได้ไง”
โอ๊ย!!!ยัยข้าวฟ่าง ตั้งแต่เสร็จจากงานรับน้อง มันก็ถามอยู่นั่นล่ะ ว่าฉันไปรู้จักกับนายสันกำแพงได้ไง จะให้ฉันตอบว่าไงล่ะเนี่ย ฉันก็งงอยู่เหมือนกันนะ
“ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันไม่รู้จักเขา ฉันเจอเขาบนรถเมล์แค่ครั้งเดียวเอง แล้วฉันก็เกิดไปเหยียบเท้าเขาเข้า ก็แค่นี้อ่ะ”
“แค่นี้เหรอ ฉันไม่เชื่อหรอก ดูท่าทางรุ่นพี่กัปตันเหมือนกับรู้จักเธอมานานแล้วนะ”
หา!!!เมื่อกี้ยัยข้าวฟ่างพูดว่าอะไรนะ เหมือนกับว่ารุ่นพี่กัปตันรู้จักฉันมานานแล้วเหรอ เป็นไปไม่ได้หรอก ก็ฉันไม่คุ้นหน้านาย
“นี่ ข้าวฟ่าง ไปกันเถอะ”
ว่าแล้วฉันก็รีบลากแกมจูงมือข้าวฟ่างเดินทั่วมหาลัย
“เฮ้ย...นี่เธอจะพาฉันไปไหน อยู่ดีๆก็มาลากฉันเดินทั่วมหา’ลัย ฉันไม่ใช่สัตว์เลี้ยงเธอนะ”
“ก็ ตามหาความจริงไง”
“ความจริงอะไรของเธอ นี่ ฉันว่าเธอชักจะเพี้ยนใหญ่แล้วนะ”
“ก็ความจริงที่ว่ารุ่นพี่กัปตันอะไรของเธอนั่นล่ะ รู้จักฉันได้ไง”
“งั้น แสดงว่า เธอกำลังตามหารุ่นพี่กัปตันอยู่งั้นเหรอ”
“อืม”
นี่ฉันพูดมาตั้งนานแล้ว เธอเพิ่งเข้าใจอีกเหรอ
“เฮ้!!!นั่นไง รุ่นพี่กัปตัน”
“ไหน อยู่ไหน”
“ก็นั่งอยู่ใต้ต้นมะขามนั่นไง”
“งั้น ไปกันเถอะ”
“เดี๋ยว!!! จะไปไหน อย่าบอกนะ ว่าจะเข้าไปหารุ่นพี่กัปตัน ไม่เอาอ่ะ ไปคนเดียวเถอะ ฉันไม่ไปหรอก”
“อ่าว เป็นอะไรขึ้นมาอีกล่ะ ไม่อยากรู้ความจริงรึไง”
“ก็...เธอก็รู้นี่นา ว่าฉันเป็นโรคแพ้คนหล่ออ่ะ”
เฮ้อ!!! เพื่อนฉัน แพ้ไรไม่แพ้ มาแพ้คนหล่อ นี่ฉันต้องไปคนเดียวใช่ไหมเนี่ย แล้วฉันจะลากยัยข้าวฟ่างมาทำไมกันนะ
“เออ งั้นเดี๋ยวฉันมานะ รออยู่ตรงนี้ล่ะ”
“อืม เร็วๆล่ะ”
นายสันกำแพง นายเสร็จฉันแน่ วันนี้นายต้องพูดกับฉันให้รู้เรื่อง
“นี่ นาย ที่นายพูดวันนี้มันหมายความว่าไง”
ฉันพูดพร้อมกับผลักตัวนายสันกำแพงไปชนกับต้นมะขาม
“เฮ้ย!!!นี่ น้อง ทำแบบนี้กับรุ่นพี่ไม่ได้นะ”
อ๋อ นายรุ่นพี่โหดคนนั้นนั่นเอง เพื่อนนายสันกำแพงเองเหรอ
“ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน ไม่ต้องมายุ่ง”
ฉันพูดพร้อมกับลากตัวนายสันกำแพงออกมาจากบริเวณนั้น
“นี่ บอกมานะ นายทำแบบนี้ไปทำไมกัน นายต้องการอะไร และนายรู้จักฉันได้ไง”
“นี่ นี่ คุณ เอาทีล่ะคำถามได้ไหม ผมฟังไม่ทัน”
“ก็ได้ เอาคำถามแรกก่อน นายรู้จักฉันได้ไง”
“ผมน่ะเหรอรู้จักคุณ”
นายนั่นทำหน้างงๆพร้อมกับชี้ไปที่ตัวเอง เอ...ฉันชักจะเริ่มสงสัยแล้วนะ
“ก็ใช่น่ะสิ ถ้านายไม่รู้จักฉัน แล้วทำไมนายต้องพูดว่า ห้ามใครมายุ่งกับฉันล่ะ”
“ผมไม่รู้เหมือนกัน ผมรู้แค่ว่า ผมต้องปกป้องคุณ”
นี่นาย
“ตั้งแต่ที่ผมเจอคุณบนรถเมล์ ผมก็รู้สึกได้ว่าคุณคือคนที่ผมตามหามานาน และผมก็จะต้องปกป้องคุณ ผมจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายคุณเด็ดขาด”
“นี่ นายเป็นอะไรของนาย นายไม่ได้เป็นอะไรกับฉันสักหน่อย ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันขอสั่งห้ามนายมายุ่งกับชีวิตฉันอีกเป็นอันขาด”
เมื่อฉันพูดจบ ฉันก็รีบเดินหนีไป ทำไมชีวิตฉันจะต้องมาเจอคนแบบนายด้วยนะ คนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่อยู่ดีๆก็มาพูดว่าฉันคือคนที่เขาตามหามานาน และจะต้องปกป้องฉัน ไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายฉัน นี่มันอะไรกันเนี่ย ฉันงงหมดแล้ว เอ...แต่ฉันก็ควรจะดีใจนะ ที่มีคนคอยปกป้อง แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกว่า ฉันไม่อยากข้องเกี่ยวกับนายสันกำแพงนี่เลยนะ
ความคิดเห็น