คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1
"แสตมป์ ตื่นได้แล้วลูก เดี๋ยวก็ไปมหา'ลัยสายหรอก"
โอ้ว!!!เสียงอันไพเราะของคุณแม่นี่เอง เสียงช่างหวานจับใจจริงๆ ชวนให้นอนต่อดีแท้
"แสตมป์ สายแล้วนะ เดี๋ยวก็ไปไม่ทันงานรับน้องหรอก"
โห!!!แม่ จะปลุกกันไปถึงไหน มหา'ลัยมันไม่หนีหนูไปไหนหรอก เอ๊ะ!!! แต่เมื่อกี้ แม่พูดว่าอะไรนะ ได้ยินคุ้นๆว่ารับน้อง เฮ้ย!!!แล้วนี่มันวัน วัน วันจันทร์นี่นา แย่แล้ว เราลืมไปได้ไงเนี่ย ก็วันนี้มีงานรับน้องที่มหา'ลัยนี่นา โอ๊ย!!!ทำไงดี ไม่ทันแล้ว ขืนไปสาย โดนรุ่นพี่ทำโทษแน่
นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย หา!!! 7.30 โอ๊ย!!!ไม่ทันแล้ว รุ่นพี่เขานัดไว้ 8.00 ซะด้วยสิ ฉันต้องรีบใช้เวลาให้เป็นประโยชน์แล้ว เพิ่งรู้วันนี้นี่เอง ว่าเวลามันไม่คอยใครจริงๆนั่นล่ะ ฉันใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวอยู่ 15 นาที เหลืออีก 15 นาที ถ้าให้แม่ขับรถไปส่ง รับรองไปทันอยู่แล้ว
"แม่ ไปส่งหนูหน่อยนะ สายแล้ว เดี๋ยวหนูไปไม่ทัน โดนรุ่นพี่ทำโทษแน่"
"แล้วเกี่ยวไรกับแม่ล่ะ อยากตื่นสายเอง สายๆแบบนี้รถติด แม่ขี้เกียจไปส่ง ไปเองเถอะ เดี๋ยวแม่ให้ค่ารถไป"
ฮือๆๆ T_T แม่ใจร้ายที่สุดเลย ให้ไปส่งแค่นี้ ก็ไปส่งไม่ได้ ไม่เป็นไร แสตมป์ซะอย่าง ไม่เคยง้อใครอยู่แล้ว ไปเองก็ได้
โห!!!ทำไมวันนี้ที่ป้ายรถเมล์ คนเยอะจัง นี่ฉันต้องยืนเบียดกันอีกใช่มั๊ยเนี่ย อ่ะ!!นั่นไงรถเมล์มาแล้ว รีบขึ้นไปจองที่นั่งดีกว่า โอ๊ย!!!อย่าเบียดสิ โห!!!บนรถเมล์คนเยอะมากเลย นี่เรา
ต้องยืนอีกแล้วล่ะสิ จะไปมหา'ลัยทันมั๊ยเนี่ย หา!!!เหลืออีก 5 นาทีแล้ว รถยังไม่เคลื่อนไปไหนเลย โธ่!!!คุณพระ คุณเจ้า ช่วยหนูด้วยนะเจ้าคะ ช่วยให้หนูไปมหา'ลัยทันด้วยเถิด ระหว่างที่ฉันกำลังอธิษฐานอยู่นั้น ฉันก็รู้สึกว่ามีคนกำลังมองฉันอยู่ แต่เมื่อหันไป ก็ไม่เห็นมีใครกำลังมองฉันอยู่เลย เอ...หรือว่าฉันจะคิดไปเอง แต่ถ้ามีคนมองฉันอยู่จริงๆ มันก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว มีคนสวยระดับนางงามมาขึ้นรถเมล์ก็ต้องมีคนมองเป็นธรรมดา ^_^
เฮ้ย!!!เหลืออีก 3 นาทีแล้ว ทำไงดีๆ ไม่ทันแน่เลย และระหว่างที่ฉันกำลังกระโดดเต้นโหยงๆเหยงๆด้วยความวิตกกังวลอยู่นั้น เท้าของฉันก็ดันไปเหยียบเท้าใครคนหนึ่งเข้า อ๊าย…..ขอร้องล่ะ อย่าเพิ่งมีเรื่องตอนนี้ได้มั๊ย
"เอ่อ...ขอโทษค่ะ คือ หนูไม่ได้ตั้งใจ"
"ไม่เป็นไรครับ"
เย้!!!เขาบอกว่าไม่เป็นไร รอดตายแล้วเรา ในโลกนี้ยังมีคนดีแบบนี้อยู่อีกเหรอ เอ...แต่ว่า เขาเป็นใครนะ ทำไมพูดเพราะจัง เมื่อฉันเงยหน้าขึ้น เพื่อจะได้เห็นหน้าเขา ว้าว!!!หน้าอย่างกะดาราเกาหลี แล้วจมูกก็โด่งอย่างกะสันกำแพง คำพูดก็แสนจะไพเราะ ในโลกนี้ยังมีคนที่ทั้งหล่อแล้วก็นิสัยดีแบบนี้อยู่อีกเหรอ เอ...นี่เรามัวคิดอะไรอยู่เนี่ย
ในที่สุดก็ถึงมหา'ลัยสักที หา!!! 8.05 แล้ว แง...T_T ในที่สุดก็ไปไม่ทันจนได้ ทำไงดีๆ โดนรุ่นพี่ทำโทษแน่ เอ...แล้วตึกนิติศาสตร์อยู่ตรงไหนเนี่ย อ่ะๆนั่นไงเจอแล้ว
โห!!!คนเยอะจังเลย นั่งกันเป็นระเบียบซะด้วยสิ ขืนฉันเข้าไปตอนนี้มีหวังเป็นเป้าสายตาแน่ๆ แต่...แสตมป์ซะอย่าง เป็นไงเป็นกัน
"เอ่อ...ขอโทษนะคะ หนู..."
"ทำไมมาสาย จำกฎของคณะเราไม่ได้เหรอ ว่านักศึกษาทุกคนต้องเป็นผู้ที่ตรงต่อเวลา แล้วนี่มันอะไรกัน เลยไปตั้ง 5 นาทีแล้ว รู้ใช่มั๊ย ว่าคนที่มาสายจะต้องถูกทำโทษ"
"เอ่อ...ค่ะ"
"วิ่ง 50 รอบ ปฏิบัติ"
หา!!! อะไรนะ เมื่อกี้รุ่นพี่โหดคนนั้นพูดว่าอะไรนะ วิ่ง 50 รอบงั้นเหรอ จะไหวมั๊ยเนี่ย แต่...ฉันจะต้องห่วงอะไรล่ะ ก็ เมื่อตอนประถม ฉันเคยเป็นนักวิ่งนี่นา แถมได้เหรียญทองมาตั้งหลายเหรียญ ว่าแล้วฉันก็รีบก้าวเท้า เตรียมพร้อมออกจากตึกคณะ เพื่อที่จะไปวิ่ง
"เดี๋ยว จะไปไหน"
นี่มันอะไรอีกล่ะ ฉันจะไปทำตามคำสั่งแล้ว ยังมาเรียกไว้อีก
"เธอไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น กลับเข้ามา แล้วไปหาที่นั่งซะ"
เย้!! เย้!! ฉันไม่ต้องวิ่งแล้ว เอ...แต่ว่าเสียงนี้คุ้นๆนะ ทันทีที่ฉันหันหลังจะเดินกลับเข้าไปในตึกนิติศาสตร์ เอ๊ะ!!! นั่นมัน นายสันกำแพง ที่เจอบนรถเมล์นี่นา นี่นายอยู่มหาลัยเดียวกะฉันด้วยเหรอเนี่ย งั้นแสดงว่า คนที่เรียกฉันไว้เมื่อกี้ ก็คือ...นายสันกำแพงนี่ล่ะสิ
"ฉันบอกให้ไปหาที่นั่งซะ ไม่ได้ยินรึไง"
"เอ่อ...ค่ะ"
แล้วฉันก็รีบเดินไปนั่งข้าง ข้าวฟ่าง เพื่อนสนิทของฉันเองล่ะ
"ในฐานะที่ผมเป็นประธานของคณะนี้ ผมขอยกเลิกคำสั่งที่จะให้เด็กคนนี้วิ่ง 50 รอบ และต่อไปนี้ ห้ามใครยุ่งกับเด็กคนนี้อีกเป็นอันขาด ไม่งั้นเจอดีแน่"
หลังจากที่นายสันกำแพงพูดจบ ก็มีเสียงโห่ร้อง ก้องตึกนิติศาสตร์ แล้วทุกคนก็หันมามองที่ฉันเป็นตาเดียว บางคนทำหน้าอย่างกะจะฉีกเนื้อฉันออกเป็นชิ้นๆงั้นล่ะ อึ่ย!!!น่ากลัวจัง เอ...แต่เมื่อกี้นายสันกำแพงพูดว่าอะไรนะ ห้ามใครมายุ่งกับฉันงั้นเหรอ นายไม่ได้เป็นอะไรกับฉันสักหน่อย มาพูดแบบนี้ได้ไง ฮึ่ม...ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่ นายต้องคุยกับฉันให้รู้เรื่อง
ความคิดเห็น