คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4
ตอนที่ 4
“ไงตื่นแล้วหรอ ^-^” แบคฮยอนที่ยืนกำลังทำอาหาร หันมามองฉัน
“ค่ะ แล้วนี้ไอ้ฮุนยังไม่ตื่นหรอค่ะ” ตกลงเมื่อคืนเค้าพูดอะไรนะ อยากรู้จังฝันดีจริงหรอ ตึกๆ ตึกๆ จู่ใจฉันก็เต้นแรงขึ้นมาซะงั้น >///< ไม่ใช่หรอน่า ฉันคงฟังผิดมั้ง
“มันอาบน้ำอยู่นะ.....เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงพวกฉันจะออกไปทำงาน แล้วจะกลับเข้ามาอีกทีตอนค่ำๆ เธออยู่คนเดียวได้ใช่ไหม ^-^”
“ค่ะ ความจริงอาการฉันก็ดีขึ้นมาแล้ว เออคือ... พี่ไม่ต้อง....”
“อ่ะนี่อาหารเช้า แล้วตอนเย็น พวกฉันจะเข้ามา! ^-^” แบคฮยอนพูดเน้นประโยคหลังเพื่อย้ำให้รู้ว่ายังไงเค้าก็จะมา
“ค่ะ แล้วพี่ยอลจะมาด้วยรึป่าวค่ะ” แบคฮยอยหยุดนิ่งไปขณะหนึ่ง “แล้วพี่หมิงล่ะค่ะ ตอนเย็นเค้าจะเข้ามาด้วยรึป่าว” คราวนี้แบคฮยอนกระแทรกจานที่อยู่ในมือลงกับโต๊ะดัง ปึก! ทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อย ฉันทำไรผิดหรอ
“....” บรรยากาศไม่ดีอีกแล้วแหะ o_o ทำไมอารมณ์พี่แกเปลี่ยนเร็วจังฟร่ะ
“....” เอาไงดีฟร่ะ เผ่นดีไหม
“...ไม่รู้เหมือนกัน ฉันไม่ได้ถาม ถ้าอยากให้ซิ่วหมิงฮยองมา เดี๋ยวฉันบอกให้แล้วกัน” เค้าพูดน้ำเสียงราบเรียบอีกแหละ ฉันเกียดเสียงโทนนี้ของเค้าจัง
“ว้าวว น่ากินจัง ^o^” ไอ้เซฮุนที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จ วิ่งตามกลิ่นเข้ามาให้ครัว มันมาตอนนี้ดีเลย ฉันอึดอัดยังไงไม่รู้
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆๆๆๆ เสียงมือถือของไอ้ฮุนดังขึ้นมา มันเลยเดินออกไปรับโทรสับข้างนอก ทำให้บรรยากาศเริ่มมาคุ ขึ้นอีกครั้ง
“.....”
“.....” ฉันจะทำยังไงกับบรรยากาศนี้ดีเนี้ย
“ฮยองไปเร็ว งานที่เรากำลังจะไปเลื่อนเวลาให้เร็วขึ้น” ไอ้เซฮุนโผล่หน้ามาบอกแบคฮยอน แล้วก็รีบวิ่งหน้าตาตื่นออกไป
“เออ ได้” แต่แบคฮยอยรับคำไอ้เซฮุนด้วยใบหน้าที่ไม่แสดงอาการอะไรทั้งสิ้น เขาเดินผ่านฉันไป และหันมาบอกฉัน “ซิ่วหมิงฮยองนะ เหมือนเค้าจะมีคนที่ชอบอยู่แล้วนะ ยังไงก็เตรียมใจบ้างล่ะ”
มีคนที่ชอบอยู่แล้วหรอ แล้วมาบอกฉันทำไมอ่ะ รึว่าเค้าจะได้ยินที่ไอ้เซฮุนพูดเมื่อวาน O_O
นี่มันก็ เย็นแล้วนะทำไมแบคฮยอนยังไม่มาอีกนะ ตอนนี้อยากคุยกะแบคฮยอนมาก ฉันกลัวเค้าจะเอาเรื่องเมื่อเช้านี่ไปบอกพี่หมิง แล้วถ้าเค้าบอกพี่หมิงไปแล้วล่ะ อร๊ากกกกก จะจำทำยังไงดีเนี้ย ที่เป็นอย่างนี้ก็เพราะไอ้ฮุนคนเดียวเลย ฉันไม่ได้ชอบพี่หมิงสักหน่อย > < ฉันไม่อยากให้แบคฮยอนเข้าใจฉันผิดเลย แล้ว ทำไมฉันต้องกังวลเรื่องนี้มากด้วยเนี้ย >///< ถ้าพี่หมิงรู้ก็แค่บอกไปว่าฉันแป็นแฟนคลับ แค่นั้นก็จบ -_- โอ้ยยยย! แต่ทำไมถึงรู้สึกหงุดหงิดอย่างนี้นะ
“พิดบู!! มาเปิดประตูหน่อย!!!” นั้นเสียงไอ้ฮุนนิ “ฉันไม่มีมือเปิดประตู”
“เออๆ มาแล้ว แล้วนั้นแกถือไรมาเยอะจังว่ะ”
“ของกินนะ ขี้เกียจว่ะซื้อบ่อยๆ”
“อันฮยองจ๊ะนามิ อาการดีขึ้นแล้วหรอ ” นี่พี่หมิงมาด้วยหรอ หรือว่า? .... แบคฮยอนจะบอกพี่หมิงแล้ว
“อ้อ ค่ะ ดีขึ้นมากเลย เป็นปกติแล้วด้วย แหะๆ”(-- )( --)(-- )( --) “เอ่อ...แล้วพี่แบคล่ะค่ะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน วันนี้พี่ยังไม่เจอมันเลย มันไปรายการคนละรายการกับพี่นะ”
“วันนี้เห็นฮยองบอกว่า ไม่มานะ” ไอ้ฮุนหันมาตอบฉันหลังจากเอาของยัดใส่ตู้เย็น “แบคฮยอนฮยองดูเหมือนเหนื่อยๆยังไงก๊ไม่รู้ ดูซึมๆ สงสัยถ่ายหมด ^_^”
ไม่มางั้นหรอ แล้วทำไมฉันต้องรู้สึกแปลกๆด้วยเนี้ย แกป่วยจนเพี้ยนไปแล้วหรอ เค้าไม่มาก็ไม่เห็นน่าแปลกตกไหนเลย
หลังจากกินข้างเย็นเสร็จ ฉันก็มายืนล้างจานอยู่ในครัว ใจก็ยังคิดถึงแต่เรื่องเมื่อเช้า เฮ้อ! ทำไมฉันสลัดมันออกจากหัวไม่ได้นะ (> < ) ( > <) (> < ) ( > <) ฉันสลัดหัวไปมาเพื่อไล่ความคิดบ้าๆ นี่ออกจากหัว และก้มหน้าล้างจานต่อไป อ๊ะ!! น้ำล้างจานกระเด็นเข้าตาฉันจังๆเลย >< ทำไมมันแสบจังฟร่ะ อร๊ากกก มองไม่เห็น ผ้าๆๆ ผ้าอยู่ไหน ฉันใช้มือควานหาผ้าไปทั่ว แต่ก็ยังหาไม่เจอ อร๊ากกก ตาฉันจะบอดไหมเนี้ย ><
พรึ่บ!! ใครมาจับมือฉันฟร่ะ มือนิ่มจังคงไม่ใช้ไอ้เซฮุนแน่ เพราะไอ้บ้านั้นมือซากจะตาย (ฉันเดาเอานะ ก็คนอย่างมันไม่น่ามีมือนุ้มนิ่มอย่างนี้นิ)
“นั้นใครอ่ะ....” มือปริศนาจับมือฉันไว้เหมือนจะบอกให้ฉันอยู่เฉยๆ และฉันก็รู้สึกเหมือนมีผ้านิ่มๆ มาซับน้ำที่หน้าฉัน
“......”
“พี่หมิงหรอค่ะ ” มือนั้นจับข้อมือฉันแน่นขึ้นกว่าเดิม จนฉันรู้สึกเจ็บที่ข้อมือ
“.....”
“พี่หมิ.....>X <” ฉันรู้สึกเหมือนปากฉันกำลังถูกคุกคามอย่างหนักหน่วง ฉันพยายามขัดขืนแต่มันเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนฉันเริ่มอ่อนแรง แกเป็นใครกันกล้าดียังไงมาทำกันฉันอย่างนี้ พี่หมิงหรอ? ฉันรวบรวมแรงอันน้อยนิดของฉันผลักพี่หมิงออกไป เพี้ยะ!! ฉันตบหน้าพี่หมิงไปเต็มแรง
“พี่หมิง! พี่ทำบ้าอะไร!!” น้ำตาฉันค่อยไหลออกมาทั้งที่ยังลืมตาไม่ขึ้น ฉันรู้สึกเจ็บอย่างบอกไม่ถูก
“นี่เธอ... คือ..ฉัน.” เขาเรียกฉันเสียงแผ่ว เสียงนี่มัน....แบคฮยอน!หรอ
“น นาย.....” ฉันกระพิบตาถี่ๆ เพื่อมองหน้าให้ชัดว่าคนตรงหน้าฉันเป็นใครกัน
“.......” ฉันพยายามมองเค้า แต่ก็มองไม่ค่อยเห็น
“นายทำบ้าอะไร!! นายคิดว่าตัวเองเป็นดาราแล้วจะทำอะไรกับใครก็ไงงั้นหรือ” ฉันพลักแบคฮยอน จนเขาถอยหลังไป
เพี้ยะ!! ฉันตบเค้าอีกครั้ง หน้าเค้าหันไปตามแรงตบของฉัน ฉันพยายามกระพริบตาถี่ๆ เพื่อให้หายจากอาการแสบตา และเดินสะเปะสะปะไปทั่วเพื่อหาประตูทางออก มือก็ปัดป่ายหาทางออก ทันที่ที่ฉันออกมาจากห้องครัวได้ฉันก็รีบขึ้นไปบนห้องนอน โดยไม่สนใจไอ้เซฮุนที่หันมามองฉันด้วยความสงสัย
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นแฟนคลับเค้า แต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกดีกับไอ้เหตุการณ์บ้าๆแบบนี้นะ เค้าทำแบบนี้ทำไม เสียแรงที่ฉันแอบปลื้มเค้า เสียแรงที่ฉันมีความรู้สึกดีๆให้ ยิ่งคิดน้ำตามันก็ยิ่งไหลออกมา T^T
BackHyun Talk
“เอ้ย!! แกเป็นไรว่ะ!! แล้วนั้นจะรีบไปไหนอ่ะ!! เอ้าๆๆ เดินดีๆเซ่ ชนข้าวของหมดแล้ว!!” เสียงไอ้ฮุนตะโกนถามนามิ ที่วิ่งออกไปจากห้องครัว
นี่ผมทำอะไรลงไป ทำไมผมถึงได้..... โอ้ย!!! แกเป็นบ้านอะไรของแกว่ะบยอนแบคฮยอน > < ทำไมทุกๆครั้งที่ยัยนั้นพูดถึงซิ่วมิง มันน่าหงุดหงิดขนาดนี่นะ หงุดหงิดมากซะจนอยากจะทำลายทุกอย่างที่อยู่ใกล้ โอ้ยยยยยจะทำไงดีเนี้ย!!!!!!!!!!
แต่ว่า...ยัยนั้นชอบซิ่วหมิ่งไม่ใช่หรอ จำได้ว่าตอนที่ไอ้เซฮุนมันกระซิบกับนามิ มันบอกว่ายัยนั้นชอบซิ่วหมิง แต่ทำไมเธอถึงตบผม ทั้งที่เธอก็คิดว่าผมเป็นซิ่วหมิงล่ะ
“ฮยอง ” จู่ๆไอเซฮุนที่นั้งอยู่ข้างผมก็พูดขึ้นด้วยท่าทางจริงจัง “ไอ้ไคอ่ะ มันรักหวงน้องสาวมันมากนะ”
“แล้วแกมาบอกฉันทำไมว่ะ??”
“ฮ่าๆ ....ไม่มีไรหรอกก็แค่อยากบอกให้ฮยองรู้ไว้นะ” มันเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นร่าเริงตามสไตล์มัน
“....” ผมก็พอรู้ ว่าไอ้ไค มันทั้งรักและห่วงน้องมันมาก ขนาดมันอยู่ที่จีน มันยังโทรมาถามอาการน้องสาวมันกับผมทุกวัน และมันก็สั่งนักสั่งหนาว่าอย่าให้ไอ้ชาลยอลมาที่บ้าน มันกลัวว่าไอ้ชานยอลจะมาแทะโลมน้องสาวมันนะ ไอ้เนี้ยมันเจ้าชู้พอๆกับไอ้ไคเลยล่ะ(สปีชี้เดียวกัน) แต่ใครจะไปห้ามไอ้ยอลมันได้ล่ะ
ว่าแต่ไอ้เซฮุนมันมาบอกผมทำไม หรือว่ามันจะเห็น เรื่องในครัว !!
“วันนี้ฮยองกับไปบ้านเหอะ เดี๋ยวผมอยู่นี้เอง”
“แกจะอยู่ที่นี้สองตอนสองกับยัยนั้นได้ไงว่ะ!! ไม่ได้!ฉันจะอยู่ด้วย”
“ฮยองจะเวี่ยงทำไมเนี้ย ผมกับไอ้นามิเป็นเพื่อนกันนะ ผมไม่คิดอะไรแบบนั้นหรอกน่า อีกอย่าเดี๋ยวอีกไม่กี่ชั่วโมง ไอ้ไคก็กลับมาแล้ว” เป็นเพื่อนกันมันก็ไม่น่าไว้ใจโว้ย!
“ฉันไม่ได้อารมณ์เสียสักหน่อย!!”
“แล้วฮยองจะเสียงดังทำไมล่ะ”
“เสียงดังก็ไม่ได้แปลว่าอารมณ์เสียนิ!!” ไอ้นี้กวนประสาทชะมัด - -* “ งั้นฉับกลับล่ะ”
ใครอารมร์เสียว่ะ ผมไม่ได้อารมณ์เสียสักหน่อย แค่พูดเสียงดังไปหน่อยเท่านั้นเอง
วันนี้ที่บริษัทเมื่อเรื่องยุ้งๆ เพราะว่าผู้จัดการส่วนตัวของพวกเราเกิดอุบัติเหตุรถชนเมื่อคืน ทำให้การทำงานของพวกเราดูวุ้นวายไปหมด พวกเราทั้งหมด 12 คน แต่ผู้จัดการรวมกับผู้ช่วยผู้จัดการแล้วมีแค่ 6 คน แถมมาเกิดการอุบัติเหตุ ทำงานไม่ได้อีก 1 คน งานของเราก็เลยไม่ค่อยราบรื่นเท่าไร แถมตอนนี้พวกเราก็แยกกันไปโปรโหมตคนล่ะที่ บางคนก็เริ่มมีงานเดี่ยวติดต่อเข้ามาทำให้ผู้จัดการส่วนตัวทำงานกันตัวเป็นเกลียวเลย
“เป็นอย่างนี้ทุกวันพวกพี่แย่แน่” พี่ผู้จัดการคนหนึ่งพูดขึ้นหลังจากที่ทิ้งตัวลงบนโซฟา
“ใจเย็นๆนะครับพี่ ^_^ เดี๋ยวผมพัดให้” ไอ้ไครีบวิ่งเข้าไปหยิบพัดมาพัดเอาใจพี่ผู้จัดการ มันกลับจากจีนมาได้สัก เกือบอาทิตย์แล้วล่ะครับ“ เอางี้ไหม พี่ก็หาผู้ช่วยชั่วคราวก่อนดิ”
“จะไปหาที่ไหนได้เร็วดังใจขนาดนั้นฟร่ะ”
“ง่ายนิดเดียว ^^” ไอ้ไคพูดส่งยิ้มเจ้าเล่ ไปให้ผู้จัดการ “พี่แค่ประกาศลงอินเตอร์เน็ต เดี๋ยวก็มีคนมาสมัครแหละ แต่ผมขอแบบสาวๆ น่ารักๆ...”
“ขาวๆ หุ้นดีๆ” ไอ้ยอลพูดเสริมพลางทำหน้าเคลิบเคลิ้ม เล่นซะผมจิตนาการตามเลย >///<
“หยุดเลย! แบบนั้นก็คงมีแต่พวกแฟนคลับพวกแกอ่ะแหละที่มาสมัคร ไว้ใจไม่ได้ เดี๋ยวงานการก็เสียกันพอดี”
“แต่มีคนหนึ่งนะ ที่ไว้ใจได้นะ (^_<)” ไอ้ฮุนพูดขึ้น ทำท่าทางเหมือนคิดอะไรสนุกๆออก
“ใคร? พูดดีๆ นะไอ้เซฮุนฉันยิ่งเครียดๆอยู่” พี่ผู้จัดการหันมาดุไอ้ฮุน ก็ไอ้เนี้ยมันพูดอะไรไม่ค่อยมีสาระหรอก
“ก็น้องสาวไอ้ไคไง ^_^”
“ไม่ได้!!” ผมกับไอ้ไคพูดขึ้นพร้อมกัน แล้วทุกคนก็หันมามองหน้าผมอย่างงงๆ ทำไมมองมาที่ผมคนเดียวล่ะ ไอ้ไคก็พูดว่าไม่ได้เหมือนกันนี่ ทำไมไม่มองมันบ้าง T^T
“ก..ก็ ไอ้ไคมันคงไม่ยอม ใช่ไหมว่ะไอ้ไค” ผมพูดออกไป เพื่อไขข้อสงสัยให้กับทุกคน ผมคิดแค่นี่จริงๆนะ ไม่ได้คิดไรมากกว่านี้เลย จริงจริ๊ง!!
“ใช่ผมไม่ยอม!!!”
“แกไม่ยอมไม่ได้ เพราะมันไม่มีทางอื่นแล้ว!” พี่ผู้จัดการยื่นคำขาด พรุ้งนี้ไห้น้องสาวแกไปดูแล ซูโฮ ดีโอ ชานยอล และเทา ที่จะไปอัดรายกาวิทยุ
“ไม่ได้ ถ้าให้น้องผมมาทำงานนี้ ก็ห้ามให้ไปดูแลไอ้ยอล ” ใช่ๆถูกต้อง แกอย่ายอมนะโว้ยย ไอ้ชายยอลมันไว้ใจไม่ได้ โดยเฉพาะกับผู้หญิง
“โหยยย ไรว่ะ ทำไมไปกับฉันไม่ได้ว่ะไอ้ไค”
“ก็แกมันกะล่อน ไว้ใจไม่ได้!” ใช่ๆ แกมันไม่น่าไว้ใจ ฉันอยู่ข้างแกไอ้ไค (เชียร์อยู่ในใจ ^^ แล้วทำไมต้องเข้าข้างไอ้ไคด้วยฟร่ะ??)
“ไรว่ะ พูดงี้ยอลเสียใจมากอ่ะ T[]T ” ไอ้ยอลมันดิ้นไปมาเหมือนเด็กโดนขัดใจ ฮ่าๆ สมน้ำหน้ามัน
“นั้นก็ไปกับลู่หาร ซิ่วหมิ่ง เซฮุน”
“ก็ได้...”
“ไม่ได้!!” ยังไม่ทันที่ไอ้ไคมันจะพูดจบ ผมก็ขัดขึ้นมา เอาแล้วไง ทุกคนมองมาที่ผมเป็นตาเดียวกัน โดยเฉพาะไอ้เซฮุ มันยิ้มอะไรของมันฟร่ะ = =*
“ทำไมจะไปกับพวกพี่ ‘ซิ่วหมิ่ง!’ ไม่ได้ล่ะคร๊าฟฟฟฟ” นั้นไงไอ้เซฮุนมันหันมาพูดกับผมซะเสียงหวานเชียว แล้วมันจะเน้นคำว่าซิ่วหมิงทำไมว่ะ - -*
“กะ.. ก็.. ก็......(_ _'').” เอาไงดีว่ะเนี้ย “พรุ้งนี้....พวกพี่หมิงต้องไปจีนไม่ใช่หรอ ยัยนั้นเพิ่มมาใหม่คงยังทำอะไรไม่ได้มาก”
“แล้วจะอึกๆ อักๆ ทำไม o_O ”
“ใครอึกอัก ไอ้เซฮุนแกอย่ามากวนประสาทฉันได้ไหม!”
“นั้น...ให้ไปถ่าย MV กับแกแหละกัน” ห๊ะ!! ให้ไปกับฉันหรอ!! เรื่องคราวก่อนยังไม่เคลียเลย เอาไงดีเนี้ยะ!!
“อย่างนี้ โอเคไหม? ครับคุณแบคฮยอน o _O”
“ไอ้เซฮุนถ้าแกยังไม่เลิกกวนประสาทฉัน ฉันจะถีบแกให้ให้ตกเก้าอี้เลย” ผมหันไปขุ่ ไอ้เซฮุน ไคที่นั้งอยู่ข้างๆไอ้ฮุน มองมาทางผมตาแข็งเชียว O_O ทำไมไอ้นี่มันน่ากลัวจังฟร่ะ “พี่ก็ให้ไปกับไอ้ไคก็ได้นี่”
“พรุ้งนี้ไอ้ไคมันต้องไปต่อท่าเต้นเพลงไหม ไม่ต้องมีคนดูแลก็ได้ ”พี่ผู้จัดการลุกขึ้นยืน และหันไปบอกไอ้ไค “โอเค ตามนี้นะ ไคพรุ้งนี้นายพาน้องสาวให้ไอ้แบคด้วยล่ะ” พูดเหมือนให้ไอไคมันยกน้องสาวมันให้ผมงั้นแหละ = =* “ส่วนนาย เบคฮยอน พรุ้งนี้ก็ขับรถ พาผู้ช่วยคนใหม่ไปต่างจังหวัดเองล่ะกัน”
นี้ผมต้องไปทำงานกับยัยนั้นจริงๆ หรอเนี้ย T^T อร๊ากกกก แค่คิดก็หงุดหงิดแหละ
“อย่างนี้โอเค แล้วใช่ไหมพี่ ^-^”
ตุ้บ!!! เสียงผมถีบไอ้เซฮุนเองแหละ กวนประสาทจังเลย
NAMI Talk
ฉันนั้งหน้าสร่อน อยู่ในรถสีขาวคันงานของอีตาแบคฮยอน เพื่อมุ้งหน้าออกต่างจังหวัด ทำไมต้องเป็นฉันด้วยเนี้ย!!! แล้วทำไมไม่ให้ฉันไปกับคนอื่นห๊ะ! ทำไมต้องมานายนี้ด้วย!!!! ไม่เข้าจายยยย เมื่อคืนนี้หลังจากที่เฮียบอกฉันเรื่องผู้ช่วยชั่วคราวนี้จบ ก็เอาแต่ถามฉันเรื่องฉันกับอีตาแบค จะสงสัยอะไรมากมายก็ไม่รู้ เหมือนอย่างกับไปรู้อะไรมา
หรือว่าเฮียมันจะเห็นเรื่องในครัว แต่วันนั้นเฮียมันไม่อยู่บ้านนี่หว่า หรือว่า? เฮียเลี้ยง ‘ลักยม’ ไว้ในบ้าน แล้ว ‘ลักยม’ เอาเรื่องนั้นไปบอกเฮีย! T[ ]T ไม่น่าใช่มั้ง - - พอคิดถึงเรื่องนั้นก็รู้สึกว่าหน้ามันร้อนๆแหะ -///- นายนี้ไม่รู้สึกอะไรเลยรึไง เชอะ! คงลืมไปแล้วสินะ ได้! ลืมก็ลืม มันก็ไม่ได้สำคัญอะไรกับฉันเหมือนกันเชอะ -///- เชอะๆๆๆๆ เชอะ!
นี่ก็นั้งรถมาตั้งนานแหละ ทำไมยังไม่ถึงอีกเนี้ย ปวดตูดแล้วนะเฟ้ย ! นั้งมาก็นาน อีตานี้ไม่คิดจะพูดไรเลยใช่ม๊ะ
“นี่! จะไปไหน” ฉันถามแบคฮยอนเสียงห้วน
“ต่างจังหวัด”ตอบได้เย็นชามากกกกก
“ใกล้ถึงยัง!”
“ใกล้แล้วแหละ” นี่ตั้งแต่เจอกันเค้ายังไม่มองสิ่งอื่นใด นอกจากถนนเลย หันมาตอบฉันบ้างก็ได้นะ แค่หันมารถมันคงข้ามเลนไปฝั่งโน้นหรอก
“ไปทำไร!”
“ถ่าย MV” ฉันเล่นเกม 3 คำ 3 พยางค์อยู่รึไงเนี้ย ==!
“แล้วฉันต้องทำไรบ้าง” ลองถามมยาวๆดู เพื่ออีตานี้จะอธิบายไรบ้าง
“ดูแลฉัน” ยังคงเล่น 3 คำ 3 พยางค์ อยู่ = =! รู้แล้วไว้ยว่าต้องดูแลนายอ่ะ แค่อยากรู้ว่าต้องทำยังไง! นายนี่มันโง่! หรือฉันถามไม่ดีฟร่ะ
ว้าว!! มาถ่าย MV ที่นี้หรอ วิวดีชะมัดเลยอ่ะ อากาศก็บริสุทธ์ มากอ่ะ ถึงแม้ว่าจะอยู่ในป่า แต่ไม่เห็นน่ากลัวเลย ^^ อ๊ะ! ตรงนั้นมีบ้านหลังเล็กๆอยู่ด้วย *O*
“นี่! เลิกตื่นเต้น แล้วตามมาได้แล้ว จะไม่ทำรึไง งานอ่ะ” เออๆ ไปแล้ว บ่นจังเลย ==* ฉันได้แต่พูดอยู่ในใจแล้วเดินตามเข้าเข้าไปในกลองถ่าย
“อ้าว น้องแบคมาแล้วหรอค่ะ นี่มากับใครค่ะเนี้ย น่ารักเชียว ^_^” พี่ช่างแต่งหน้า ที่เดินเข้ามาทักทายแบคฮยอน ชมฉันด้วยอ่ะ เขินอ่ะ >///< ถึงแม้จะเป็นตุ๊ดแต่พูดงี้ฉันหวั่นไหวนะค่ะ
“แค่ผู้ช่วยชั่วคราวนะครับ”
“อันยองค่ะ ฉันเป็นผู้ช่วยผู้จัดการค่ะ ทำงานวันนี้วันแรกฝากด้วยนะค่ะ^_^”
“จร้า พี่ชื่อโรสจ๊ะ เป็นช่างแต่งหน้า แล้วก็เป็นกระเทยด้วย ฮ่ะๆๆๆ” อ้อค่ะ ^_^ ไม่ต้องบอกก็รู้ค่ะ
“แล้วนี้เริ่มถ่ายกันรึยังครับ ผมคงไม่ได้มาสายใช่ไหมครับ”
“ไม่สายหรอกจ๊ะ เพราะมีคนที่สายกว่าคุณน้องอีกค่ะ” พี่กระเทย เอ้ย พี่โรสแกจะพูดจิกไปไหมเนี้ย
“ใครหรอครับ”
“ก็แม่นางเอก MV นะซิคะ นัด 8 โมง ตอนนี้ปาไป 9 โมงแหละ ยังไม่โผล่มาแม้แต่เงา ไม่ตรงเวลาเอาซะเลย มีคิวถ่ายคนแรกซะด้วยซิ สงสัยนางคงคิดว่าทุกคนว่าง!! ที่จะรอนางมากซินะ” พี่โรส บ่นเป็นชุดเลยแหะ ดีนะที่นัดเรามาถึงก่อนตั้งคึ่งชั่วโมง “ถ้ายังไงรบกวนน้องแบคและผู้ช่วยชั่วคราวไปแต่งตัวด้านในก่อนนะค่ะ พี่ต้องขอโทษด้วยที่อาจทำให้เสียเวลา ดูท่าแล้ว งานนี้อาจจะเสร็จช้ากว่ากำหนดนะค่ะ ^^”
“ไม่เป็นไรคลับ ผมไม่รีบ ^_^” พ่อพระซะ!! แล้วนี้ฉันไม่ต้องพูดไรเลยหรอ ฉันเป็นผู้ช่วยนะ ให้ฉันช่วยนายบ้างเซ่ ถึงแม้จะแค่ช่วยพูดก็เหอะ อยากมีส่วนร่วมบ้าง
หลังจากที่แบคฮยอนแต่งหน้าทำผมเสร็จฉันก็เดินตามแบคฮยอนมาที่กองถ่าย แต่ทำไมกองถ่ายดูเครียดจังแหะ
“ยังไม่เริ่มถ่ายกันหรอครับ มีอะไรรึป่าว” แบคฮยอนหันไปถามพี่กระเทยคนเดิม
“ก็นางเอกนะซิค่ะ! เบียวงานนี้เฉยเลย! เจ๊ล่ะกลุ้มจริงๆ แล้วทีนี้จะไปหานางเอกที่ไหนล่ะเนี้ย!!!!”
“แสดงว่าวันนี้เราต้องเลิกกองก่อนหรอครับ”
“ไม่ค่ะ!! เลิกกองไม่ได้ เพลงนี้จะปล่อยออกมาเร็วๆนี้แล้ว ยังไงเราก็ต้องถ่ายให้เสร็จ ภายใน 2 วันนี้ค่ะ”
“แล้วจะหานางเอกที่ไหนมาล่ะครับ ถึงติดต่อนางเอกใหม่ได้เค้าก็คงมาไม่ทันอยู่ดี”
“นั้นซินะ” ตอนนี้เจ๊แกเริ่มจะแทะนิ้วตัวเองแหละ สงสัยจะเครียดมากกก
“งั้นก็หาคนแถวๆนี้มาแสดงแทนไม่ได้หรอค่ะ” ฉันเสนอความคิดเห็นบ้าง แต่ว่า ทำไมพี่แกต้องจ้องฉันด้วยล่ะ ฉันพูดไรผิดหรอ...
“พี่คิดออกแล้วค่ะ >_< ขอบคุณคุณน้องผู้ช่วยมากน่ะค่ะ” พี่แกจับมือฉันเขย่าขึ้นลงๆ นี่พี่แกเห็นมือฉันเป็นเครื่องดืมชูกำลังที่ต้องเขย่าก่อนดื่มรึไงเนี้ย! เจ็บนะเฟ้ย
เขย่าเสร็จแกก็รีบวิ่งไปกระซิบกระซาบกับผู้ชายคนที่นั้งเครียดอยู่หน้าจอมอนิเตอร์ จากนั้นทุกคนก็หันมามองทางฉันและแบคฮยอน สงสัยงานนี้ฉันจะได้ความดีความชอบเต็มๆ ^.^ ไม่เป็นไรค่ะเรื่องเล็กน้อย อิอิอิ
“คุณน้องชื่ออะไรนะค่ะ^_^” กระซิบกระซาบเสร็จเจ๊กระเทยเดินมาถามฉันหน้าตาระรื้นเชียว
“ชื่อนามิค่ะ^_^”
“มีอะไรกันรึป่าวครับ เห็นหันมามองพวกเราแปลกๆ” แบคฮยอนถาม แต่จะมีอะไรได้ล่ะ นอกจากจะชมฉันเรื่องไอเดียที่บรรเจิดนี้ ^.^ หุๆๆ รู้สึกว่าฉันจะมีส่วนร่วมแล้วนร้า ^^
“พอดีว่าเราหานางเอกได้แล้วนะค่ะ ^_^” ห๊ะ ได้แล้วหรอ O.O เร็วแหะ
“ใครหรอคับ”
“ก็น้องนามิไงค่ะ”
“ห๊ะ!! O[]O / ไม่ได้!!!” ฉัน และอิตาแบคฮยอนพูดขึ้นพร้อมกัน
จะให้ฉันเนี้ยนะเป็นนางเอก จะบ้าหรอ หน้าตาอย่างฉันเนี้ยนะ ขนาดฉันตดแล้วบอกว่าฉันไม่ได้ตด ยัยเปิ้ลเพื่อนสุดเลิฟยังจับได้เลย ฉันแสดงไม่ได้หรอก T_T
“ทำไมล่ะค่ะ นะค่ะน้องแบค ให้ผู้ช่วยน้องมาเป็นนางเอกนะค่ะ ไม่งั้นงานไม่เดินแน่เลย”
“ ต แต่ยัยนี่เป็นผู้ช่วยผม ก็ต้องคอยดูแลผมซิครับ ไม่งั้นใครจะดูแลผมล่ะครับ” นี้ฉันเป็นผู้ช่วยนายหรอ ตั้งแต่มานายยังไม่ให้ฉันช่วยอะไรนายเลย
“นี่ไงค่ะ ผู้ช่วยน้องกำลังจะช่วยให้น้องทำงานเสร็จอย่างราบรื่นไงค่ะ ^_^”
“แต่..”
“ไม่ได้ครับผมไม่ยอม” ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไร อีตาบ้านี้ก็แย้งฉันพูดขึ้นมา แล้วทำไมเค้าต้องค้านหัวชนฝาขนาดนั้นด้วยนะ ขนาดฉันไม่อยากแสดงยังได้แต่ค้านอยู่ในใจเลย (พูดไม่ทันเลยได้แต่ค้านอยู่ในใจ)
“นะค่ะน้องนามิ ช่วยพี่หน่อยนะค่ะ*^*” เจ๊กระเทยหันมาอ้อนวอนฉันแทน
“เอ่อ.. คือฉันแสดงไม่เป็นหรอกค่ะ ”
“ใช่ครับ ยัยนี่ทำไม่ได้หรอก”
“ไม่เป็นไรค่ะเรื่องนั้นมันสอนกันได้”
พรึบ!! เอ้ย OoO นั้นเจ๊แกลงไปคุกเข่าทำเนี้ย
“ช่วยพี่นะค่ะ ถ้าน้องไม่ช่วยพี่โดนผู้กำกับไล่ออกจากงานแน่เลย T[]T”
“พี่ลุกขึ้นก่อนเถอะค่ะ” อีตาแบคนี่ก็ยืนอึ้งอยู่ได้ ช่วยกันหน่อยเซ่!!
“ไม่ค่ะ! พี่จะอยู่อย่างนี้จนกว่าน้องจะยอมเป็นนางเอกให้พี่ นะค่ะๆๆๆๆๆๆ”ให้ตายซิ! พอมีคนมาคุกเข่าต่อหน้าแบบนี้มันรู้สึกแปลกแหะ เอาว่ะ ทำก็ทำ ถือซะว่าช่วยอิตาแบคให้ทำงานราบรื่นก็แล้วกัน
“ก็ได้ค่ะๆ”
“เห้ย!! นี่เธอจะบ้าหรอ” อิตานี่จะเสียงดังทำไมเนี้ย ฉันช่วยนายอยู่นะ นายต้องขอบคุณฉันเซ่!
“เย้!! ^[]^ งั้นน้องไปแต่งตัวให้ห้องนู้นได้เลยนะค่ะ ส่วนเรื่องดูแลน้องแบคเดี๋ยวพี่จัดการเองค่ะ ^_^”พูดจบเจ๊แกก็เดินยิ้นจนแก้มจะแตกไปหาผู้กำกับ
“นี่เธอรู้ตัวไหมเนี้ยว่าเธอพูดอะไรออกไป! เธอลืมหน้าที่ของเธอไปแล้วหรอ!” เค้ากระชากไหล่ฉันให้หันหน้าไปพูดกับเค้า เจ็บชะมัด จับเบาไม่ได้ไง๊ พอหันมาเผชิญหน้ากับเค้าฉันก็เห็นว่าหน้าเค้ากำลังเปลี่ยนเป็นสีแดงนี่เค้าโกรธฉันหรอเนี้ย โกรธเรื่องไรเนี้ย ฉันช่วยนายนะ!
“กะ ก็นี่ไงหน้าที่ของฉัน ช่วยนายให้นายทำงานให้เสร็จ (_ _)” ทำไมเค้าโมโหได้น่ากลัวจังฟร่ะ
“ก็บอกแล้วไงว่า ฉันไม่ยอมให้เธอทำไง!!!!” นายจะตะโกนให้คนทั้งกองหันมามองหรอไง ดีนะที่เรายืนอยู่ไกลจากกองถ่าย ไม่งั้นต้องมีคนคิดว่าเราทะเลาะกันชัวร์ รึว่าทะเลาะกันอยู่หว่า
“ทำไมล่ะ เดี๋ยวพี่คนนั้นก็หาคนมาดูแลนายไง (- -)” ฉัยพยายามพูดให้เค้าใจเย็นลง
“ก็เพราะมันต้องจูบกับไอ้แทมินนะเซ่!!!!! ............”
“(O.O!)” ว่าไงนะ ‘จูบกับแทมินหรอ’ หรอ ?
“ฉ ฉัน หมายถึง อ ไอ้ไคมันคงไม่ยอมแน่ถ้ารู้เรื่องนี้อ่ะ( -.-)”
“เมื่อกี้นายว่าไงนะ O.O”
“ฉัน คิดว่าไอ้ไคมันคงไม่ยอม”
“ไม่ๆ ก่อนหน้านั้นอ่ะ O.O”
“มีฉากจูบกับแทมิน?”
“(>///<)”
“นี่!!! จะหน้าแดงทำไม! อยากจูบกับหรอ!! ห๊ะ!!”
....................................................
ความคิดเห็น