คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3
ตอนที่ 3
หลังจากวันนั้นที่ฉันไปมีเรื่องกับพวกชะนีมหาประลัยนั้น ฉันก็นอนไข้ขึ้นอยู่มา 3 วันติดแล้วคร้า ดีใจสุดๆ ไปเลย \(-_-)/ เย้ๆๆ ฉันประชดนะ! เซ็งมากกก (โดนตบซะไข้ขึ้นเลยตู !!) ฉันนอนติดแง็งที่เตียงไม่เห็นผู้คนมา 3 วันแหละ T^T (ยกเว้นเฮีย ที่คอยเอาข้าวเอายามาให้นะ) ตอนที่นั้งรอแบคฮยอนโอปป้า ออกไปหาพลาสเตอร์ ฉันหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ตื่นมาอีกที ฉันก็รู้สึกว่าบ้านมันหมุดติ้วๆๆๆๆๆ @-@ จนฉันแทบอ้วก จนถึงตอนนี้ พอฉันลุกขึ้นมันก็ยังคงหมุนติ้วๆๆๆๆๆ @-@ อยู่เลยอ่ะ T^T
แล้วนี่เฮียยังไม่กลับอีกหรอ จะ 3 ทุ่มแล้วนะ ธรรมดา เย็นๆก็กลับแล้วนี่ ฉันหิวข้าวแล้วนร้า ลองลุกไปหาไรกินเองดีกว่า มันคงหายแล้วแหละมั้ง...... เอิ่มมม ช่วยด้วยคร้าาา บ้านมันหมุนติ้วๆๆ @o@ อีกแล้วว
“อัยฮยอง!!!! ยัยเปื่อยเธออยู่หน่ายยยย” นั้นมันเสียงไอ้บ้าฮุนนิ มันมาทำไมฟร่ะ ฉันไม่มีแรงทะเลาะกับแกนะโว้ยยยย
“....” เงียบดีกว่าขี้เกียจเถียงกะมัน สงสัยจะมากะเฮียแน่เลย
“นี่!! เธออยู่หนายย ย ยยย” มันจะทำแอ๊คโค่เพื่อ? “อยู่ข้างบนใช่หมายยย ยย ยย” ยังไม่เลิกทำอีก แต่เสียงมันใกล้เข้ามาแล้ว ทำไงดี หนี้!! ดีไหม หรือว่าฆ่าตัวตายดี แอบใต้ผ้าห่มแล้วกัน ><
“นี่ๆ ตายรึยัง! ยัง ยังง งง ง” มันเปิดประตูเข้ามอย่างกับบ้านตัวเอง แถมยังเอาเท้ามาเขี่ยๆ ที่ขาฉันอีก ว่าแต่เมื่อไรมันจะเลิกแอ๊คโค่เนี้ย “นี่แกคิดว่า ตัวแกเล็กมากจนแอบอยู่ใต้ผ้าห่มแล้วจะไม่มีคนเห็นเลยใช่ไหม?”
“แกเห็นด้วยหรอ” ฉันโผล่แค่ลูกตา มาถามมัน
“ไม่เห็นมั้ง”
“ชิ!!”
“ไอ้ไค ให้มาอยู่เป็นเพื่อนเธอนะ” เฮียกะไอ้ฮุนอายุห่างกันไม่ถึงปี ทั้งสองคนเลยเป็นเพื่อนกัน แต่ไอ้บ้าเนี้ย ถ้ามันอยากได้อะไรจากเฮียมันจะเรียกเฮียว่าฮยองทุกที
“แล้วเฮียไปไหนอ่ะ ไมยังไม่กลับอีก”
“ไค มันไปอัดรายการที่ จีน 2-3 วันอ่ะถึงจะกลับ เลยให้พวกฉันมาดูแลแก”
“พวกฉัน??”
“ฉันไม่อยากมาคนเดียวอ่ะ เดี๋ยวเป็นข่าว ฉันเลยขนฮยองที่เหลือมาหมดเลย \^O^/”
“มาหมดเลย!! 10 คนอ่ะนะ -[]-”
“แกจะบ้าหรอ รวมฉันด้วยก็แค่ 4 คน เท่านั้นแหละ ”
“ -[]- ”
“ถ้าเป็นข่าวจะได้ แบ่งๆกันไง ^-^”
“น้ำใจแก ล้นเหลือมากอ่ะ”
“แน่นอน >_o หล่อก็งี้แหละ” หล่อเกี่ยวไรฟร่ะ
“แล้วแกเข้ามาได้ไงเนี้ย แล้วพวกฮยองที่แกขนมาล่ะ” แอบดีใจนิดนึ่งที่มีคนหล่อมาอยู่ในบ้านตั้ง 3 คน ไม่รวมไอ้เซฮุน ถึงมันจะหล่อจริงๆ แต่ฉันไม่อยากรวมมัน :p
“ไอ้ไคมันให้กุญแจมา ส่วนพวกฮยอง....” ติ๊ง! หน่อง!....ติ๊งหน่องๆ “สงสัยมากันแหละ ^^ เดี๋ยวฉันไปเปิดประตูก่อน แกตามฉันลงมาล่ะ”
“เห้ย!! ...ไอ้....” ไม่ทันแล้วมันไปแล้วว ไอ้บ้าฮุนฉันจะไปยังไง บ้านมันยังหมุนติ้วๆๆๆ อยู่เลย T-T
เอาว่ะไปก็ไป โอ้ยบ้านหมุน @-@ เกาะผนังบ้านเดินไปแล้วกัน เดี๋ยวก็ถึง
ไม่ไหวแล้ว มึนหัว ฉันรู้สึกเหมือนหน้าจะคว่ำแล้ว @@
“เห้ย!..นามิ!!”
“(_ _;)” หน้าฉันคว่ำลงกับพื้น กระแทรกดังอั้ก!! จมูกฉันจะหักไหมเนี้ยย
“นามิๆ” ไอ้เซฮุนมันจำซื้อฉันได้ด้วยหรอเนี้ย ปกติมันเรียกแต่ชื่อที่มันคิดเองไรเอง
“(_ _;)” ฉันรับรู้หมดทุกอย่างนะ เพียงแต่ไม่มีแรงเท่านั้นเอง @-@ เห้ยยย บ้านหมุน อีกแล้วววว
“ทำไมหน้าซีดอย่างนี้ล่ะ” นี้ไม่ใช่เสียงไอ้เซฮุนนี้
“(-_-;)” น นี้มันแบคฮยอนโอปป้านิ ว่าแล้วเชียวว่าไอ้ฮุนมันไม่น่าเรียกฉันว่า ‘นามิ’
“มานั้งนี้ก่อนมา” แบคฮยอยพยุงฉันมานั่งพักที่โซฟา ทำไมสีหน้าเค้าดูไม่ค่อยดีเลยนะ รึว่าตาฉันมันพร่ามัว
“แกเป็นหนักจังว่ะ ไอ้ป่วย” ไอ้เซฮุนพูด ตกลงแกจะให้ฉันชื่อไรกันแน่เนี้ย เดี๋ยว A4 เดี๋ยวไอ้เปื่อย นี่มาไอ้ป่วยอีกแหละ ตามชื่อตัวเองไม่ทันจริงๆ
“ฉันนั้งแล้วฉันจะอ้วกว่ะ ฉันไม่ไหวแล้ว แกหลบหน่อยฉันจะนอน” ว่าแล้วฉันล้มตัวนอน แต่เพราะไอ้ฮุนมันไม่ยอมหลบ ฉันก็เลยนอนตักมันซะเลย ไม่อยากรอแล้ว จะอ้วก @-@
แต่พอลืมตาขึ้นมาคนที่ฉันหนุนตักอยู่กลับไม่ใช่ไอ้ฮุนปากเน่า แต่เป็น เป็น..เป็น... ซิ่วหมิง O.O!
“ขอโทษค่ะ ฉันคิดว่าเป็นไอ้.. เอ่อเซฮุนนะค่ะ” ฉันรีบดันตัวเองให้ลุกขึ้นทันที แฟนคลับซิ่วหมิงจะฆ่าฉันไหมเนี้ย T ^T
“ไม่เป็นไรหรอกคลับ ^_^ ” ซิ่วหมิง จับไหล่ฉันไม่ให้ลุกขึ้น “น้องป่วย ป่วยอยู่ นอนเถอะคลับ ^_^” โอ้ยทำไม่ซิ่วหมิงน่ารักอน่างนี้ ^///^ ถ้าไม้ติดว่าป่วยนะ จะกระโดดกอดเข้าให้เลย ตัวจริงดูดีมากขาวเด้งเชียวหละ มีออร่าสุดๆ แต่ว่าฉันไม่ได้ชื่อป่วยนร้าาา > <!
“ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันไม่อยากโดนฆ่าตายโดยไม่รู้ตัว :) ” ฉันลุกขึ้นโดยมีซิ่วหมิงคอยช่วยพยุง เค้าหยิบหมอนมาให้ฉัน และออกไปนั้งโซฟาข้างๆแทน
“น้องชื่อ นามิใช่ไหมค่ะ ;D” เสียงทุ้มต่ำ เอ่ยขึ้น
“อ้าว!! น้องเค้าไม้ได้ชื่อป่วยหรอ??” ซิ่วหมิงหันไปถามพี่ยอล
“ฮ่าๆๆๆๆ” ไอ้บ้าเซฮุน!! แกยังมีหน้ามาหัสเราะอีก เพราะแกคนเดียว
“นี่พี่ ใครจะบ้าชื่อป่วยเหล่า” พี่ยอลหันไปบอกพี่หมิง
“ไม่รู้อ๊ะ เห็นไอ้ฮุนมันเรียกงี้อ่ะ”
“น้องเค้าชื่อนามิต่างหาก ใช่ไหมจ๊ะ :D พี่ชื่อชานยอลนะค่ะ :D เรียกพี่ยอลก็ได้ ส่วนนี้ซิ่วหมิง ฮยอง”
“อ่อใช่ค่ะ ชื่อ ‘นามิ’ อันฮยองค่ะพี่ซิ่วหมิง พี่ยอล” พี่ยอลเอื้อมมือมาจับมือฉันเป็นการทักทาย แต่เสียงแบคฮยอลก็ดังขึ้นซะก่อน
“นี่!! ไอ้ยอลแกอ่ะไปทำกับข้าวนู้นไป”
“ทำกับข้าวไรว่ะ แกก๊รู้ว่าฉันทำไม่เป็น” พี่ยอลหันไปบอกแบคฮยอน และหันมาพูดกับฉัน “แต่สำหรับน้องไอ้ไค วันนี้พี่จะพยายามเต็มที่คร๊าบบบบ :D”
“ฮยองจะทำอะไรกินอ่ะ” ไอ้เซฮุนถาม
“แกงแกะ”
“ไหนบอกว่าทำไม่เป็นไง” ซิ่วหมิงถามพี่ยอลด้วยความสงสัย “ว่าแต่แกงแกะไรของแกว่ะ?? ”
“ก็ แกงแกะ.....แกะ.......แกะ!!ออกจากถุงนะ :D เมื่อกี้แวะร้านข้าวมา”
“ฮ่าๆๆๆ ^0^ ” < ---- ฉัน
“โห่!!! (¬_¬)” < ----- ซิ่วหมิง แบคฮยอน เซฮุน
“ (^O^) ” < ---- ชานยอล
และสามหนุ่มก็พร้อมใจกันปาหมอนไปที่พี่ยอล ฮ่าๆๆๆๆ พี่ยอลหลบทันบ้างไม่ทันบ้าง แล้วก็เดินเข้าครัวไป
“ไอ้ยอล!! เดี๋ยวฉันไปช่วยแกฆ่าแกะเอง!” พี่หมิงตะโกนบอกพี่ยอล แล้วเดินตามเข้าไปในครัว (แอบโหดเนี้ย 5555)
“นี่ๆ ยัยป่วย” ไอ้เซฮุนมันนั่งลงข้างๆฉัน และพูดกับฉันเบาๆ แต่ก็ไม่เบามาก “ฉันรู้นะ ว่าแกตั้งใจนอนตักซิ้วหมิงฮยอง..ใช่ม๊ะ(¬_¬) ”
“เห้ย!! ไอ้บ้าเซฮุน!! ใครจะมาคิด!! ทุเรศๆ แบบแก!!” ฉันใช้หมอนที่หนุนอยู่ฝาดที่หลังมันเต็มแรง (ที่มีอยู่น้อยนิด)
“ฮ่าๆๆๆ เขินอ่ะดี้!! ^O^” มันลุกขึ้นเดินไปหน้าบ้าน
“นั้นแกจะไปไหนอ่ะ”
“ไปซื้อยาให้พิดบู” พิดบู นี้หมาไช่ม๊ะ มันว่าฉันเป็นหมาหรอ
“ไอ้....” ไม่ทันแหละ ไวเกิ้น
พอฉันหันกลับมา ก็เห็นแบคฮยอยนั้งมองหน้าฉันอยู่ ฉันก็เลยส่งยิ้มแห้งๆ ไปให้ ^.^ เค้าคงไม่ได้ยินไอ้เซฮุนพูดมั้ง ฉันยังไม่อยากเสียภาพพจน์ T^T
“พี่อยู่กับไอ้คนกวนประสาทแบบนั้นไม่ปวดหัวหรอค่ะ” ฉันถามเพื่อทำลายความเงียบ
“....ไม่หรอก มันอยู่ด้วยแล้วไม่เครียดดีนะ” น้ำเสียงแบคฮยอนราบเรียบจังแหะ เค้าคงไม่อยากมาเฝ้าคนป่วยแบบเรามั้ง เหนื่อยจากงานแล้วยังต้องมาดูแลคนป่วยอีกคงเหนื่อยแย่ รู้สึกผิดจัง
“แกงแกะมาแล้วคร๊าบบบ” เสียงพี่ยอลดังออกมาก่อนที่จะเห็นเงาพี่แกซะอีก แล้วพี่หมิ่งก็เดินถือของช่วยพี่ยอล ออกมาด้วยเหมือนกัน
“มากินข้าวกันเหอะ ฉันหิวแหละ” พี่ยอลหันไปเรียนพี่แบคฮยอน พร้อมกับลูบที่ท้องของตัวเอง
“ลุกขึ้นไหวไหมครับ” พี่หมิ่งเข้ามาช่วยประคองฉันที่กำลังลุกขึ้น ฉันหันมองไปที่แบคฮยอนเพื่อเช็คสถานการณ์ดูว่าเค้าได้ยินที่ไอ้เซฮุนพูดหรือป่าว แต่เค้าช่วยพี่ยอลจัดโต๊ะอาหารอยู่ แสดงว่าเค้าคงไม่ได้ยินหรอกมั้ง
“เย้ๆๆ ข้าวมาแล้ว” เสียงไอ้ฮุนเดินเข้ามาพอดี สงสัยจะได้กลิ่นอาหารมาซะไวเลย “อ่ะ! พิดบู นี่ยาแก” มันโยนถุงยามาให้ฉัน อยากจะถ่ายรูปพฤติกรรมชั่วๆให้แฟนคลับมันดูจริงๆ มันจะได้ไม่มีแฟนคลับ ฮึ่ย!!
“ทำไมมีข้าวแค่ สี่ทีล่ะ” แบคยอลถาม
“อ้อ พอดีฉันมีงานด่วนนะ เลยไม่ได้อยู่กินข้าวด้วย” พี่หมิวจะไปแล้วหรอ T^T เสียจายยยย
“อ่อ รีบไปเหอะเดี๋ยวสาย”
“กลัวฉันแย้งของกินรึไง รีบไล่ฉันจังเลยไอ้แบค ^_^ พี่ไปก่อนนะคลับน้องนามิ หายเร็วๆนะคลับ”
“ค่ะ ขอบคุณที่มานะค่ะ ^o^ ” พี่หมิงหันมายิ้มให้ฉันก่อนเดินออกไป
“วันนี้แบคฮยอนฮยอง เป็นไรว่ะหน้านิ่งเชียว” เซฮุนที่นั้งอยู่ข้างๆฉัน บ่นอยู่กับตัวเอง
“เขาคงไม่อยากมาเฝ้าคนป่วยอย่างฉันมั่ง เหนื่อยจากงานแล้วยังต้องมาที่นี้อีก เป็นฉันก็คงเซ็งเหมือนกัน”
“ไม่น่าจะใช่นะ เพราะ ตอนที่ฉันช่วนพวกฮยองมาที่นี้นะ แบคฮยอนฮยองยังระริกระรี้อยู่เลย” ระริกระรี้มันใช้กับผู้หญิงรึป่าวไอ้ฮุน
“เสร็จแล้ววว กินกันเหอะ :D” พี่ยอลพูดขึ้นหลังจากจัดโต๊ะเสร็จ ฉันกับเซฮุนเลยจบบทสทนาไว้แค่นั้น
ตอนนี้พวกเรานั้งดูทีวีกันอยู่ นี่ก็ 4 ทุ่มแล้วทำไมยังไม่กลับกันอีกนะ ฉันง่วงแล้วนร้า - o -
“นี่เซฮุน แกจะกลับกันเมื่อไรเนี้ย” ฉันหันไปกระซิบถามไอ้เซฮุนที่นั้งอยู่ที่พื้นข้างหน้าฉัน ส่วนฉันนั้งอยู่บนโซฟา ^^ อิอิ ฉันไล่มันไปนั้งข้างล่างเอง ใช้สิทธิความเป็นเจ้าของบ้านนะ ^-^
“นี่แกจะไล่ฉันกลับแล้วหรอ!!!” แกจะตะโกนทำไมเนี้ย! อุตส่ากระซิบให้ได้ยินแค่สองคน
พรึ่บ!! ทั้งแบคฮยอน และพี่ยอลหันมามองฉันอย่างพร้อมเพรียง เอาแล้วไง งานเข้า ไอ้ฮุนนะไอ้ฮุน
“คือ.. เอ่อ.....ฉันไม่ได้ไล่นะค่ะ แต่ว่าฉันกลัวพวกพี่เหนื่อยนะค่ะ ก็เลย.....”
“ไล่พวกเรา?” < ---- ไอ้ฮุน
“ค่ะ ....เห้ย!! ไม่ชะค่ะ ไอ้ฮุนแกจะทำฉันเขว ทำไมห๊ะ!!!”
“ฮ่าๆๆ พวกฉันไม่กลับหรอก^-^” แบคฮยอนหันมาพูดกับฉัน นั้นเค้ายิ้มหรอ อร๊าย>////< ตั้งแต่เค้ามาฉันเพิ่งเห็นเค้ายิ้มนี้แหละเขินจัง พ่อไอดอลของฉัน ไม่อยากจะพูดเลยว่า ฉันอ่ะเป็นแฟนคลับของแบคฮยอนนะคะ ฉันชอบเค้ามากๆ โดยเฉพะตอนที่เค้ายิ้ม เวลาเค้าไม่ยิ้มฉันรู้สึกอึดอัดชะมัด ว่าแต่ไม่กลับ ไม่กลับหมายถึงอะไร?
“ไม่กลับ??” ฉันพูดทวนคำของพี่แบคฮยยอนอีกครั้งเพื่อความชัวร์
“ใช่ ^^ คืนนี้ฉันกับไอ้เซฮุนจะนอนที่นี้ ^_^”
“อ้าวแล้วฉันอ่า ” พี่ยอลหันไปถามแบคฮยอน
“แกก็กลับหอไง”
“หม่ายยยย ฉันจะอยู่ที่นี่กะพวกแก” พี่ยอลพูดขัดแบคฮยอน *^* แถมยังไปเขย่าแขนแบคฮยอนเหมือนเด็กๆๆ
“แต่แกต้องกลับไปอยู่เพื่อนไอ้เทา แกก็รู้ว่ามันกลัวผี” สองคนนี้เถียงกันเหมือนคู่รักเลย ฮ่าๆๆ เอ๊ะรึว่าคู่จิ้นที่พวกแฟนคลับพูดถึงจะเป็นเรื่องจริง!!! ไม่นะไอดอลของฉัน T^T
“แล้วทำไมต้องเป็นฉันเล่า คนอื่นก็มี” พี่ยอลพูดพลางหันหน้าไปที่ไอ้เซฮุน
“ไอ้ฮุน มันเป็นเพื่อนนามิ มันต้องอยู่ที่นี้”
“นั้น...แกก็กลับไปเองดิ”
“ฉันกลับก็ได้นะ(¬_¬) แต่ถ้าไอ้ไค รู้ว่าแกอยู่ที่นี้ ฉันไม่ช่วยนะโว้ย!! ”
“เออๆ กลับก็ได้ว่ะ แต่ขออยู่อีก แปปได้ป๊ะ ^-^”
“ไม่ได้!!”
“เออ!! ไปก็ได้ว่ะ!!! ไอ้คนใจดำ ต่อไปแกไม่ต้องมานอนกอดฉันเลย เชอะ!!!” พี่ยอลเดินตึงตังๆ ไปทีหน้าประตู
“ฉันเคยนอนกอดแกเมื่อไหร่ล่ะ ไอ้บ้านี้!!!”
“พี่ไปก่อนนะจ๊ะน้องนามิ ไว้พี่จะมาเยี่ยมใหม่ ;D” พี่ยอนหันมาลาฉันก่อนที่จะปิดประตู
“เอ่อ...ค่ะ ^^แหะๆ” สงสัยอยากนอนที่นี้กับแบคฮยอน T^T
ตอนนี้อาการป่วยของฉันเริ่มดีขึ้นมากแล้ว บ้านไม่หมุ่นแล้ว เย้\^_^/ ฉันให้เซฮุนกับแบคฮยอนนอนที่ห้องของเฮียไคด้วยกัน แล้วฉันมาอาบน้ำแล้วเข้านอน คืนนี้ฉันต้องนอนหลับสบายแน่เลยนอน อิอิ ^^
ก๊อกๆ ก๊อกๆ กำลังเคลิ้มเลยใครฟร่ะ ก๊อกๆๆ ไอ้ฮุนแน่เลย อีกไรของมันฟร่ะ
“ไอ้... อ้าวพี่แบคฮยอน มีอะไรรึป่าวค่ะ?”
“เอ่อ..คือเธอลืมกินยานะ”
“อ้อค่ะ ขอบคุณนะค่ะ^ ^” ฉันรับยามาจากแบคฮยอย แล้วก็ค่อยปิดประตู
“เอ่อ..คือว่า”
“......” ยังไม่ทันที่ประตูจะปิด ฉันก็ต้องเปิดออกมาอีกครั้ง
“เอ่อ จะบอกว่า คราวหลังเรียกพี่ว่าแบคก็ได้ เรียนพี่แบคฮยอนมันดู ไม่ค่อย ส.....ฉันหมายถึงมันยาว ไปนะ”
“อ้อ.. ได้ค่ะ ^-^ ”
“แล้วก็....”
“.......”
“เอ่อ............คือ....ช่างเหอะ ฉันลืมแหละ ไปนอนเหอะ” เอ้า!!อะไรของเค้าเนี้ย??
“ค่ะ ^-^” ฉันปิดประตูลง แล้วดูซองยาที่แบคฮยอนให้มา มันกินกี่เม็ดเนี้ย?
“ฝันดีนะ” O_O ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ไหม เสียงแผ่วเบาที่ดังอยู่อีกด้านของประตูนั้น บอกว่าฉันว่าฝันดีหรอ ฝันดีหรือป่าวนะ>////< มันเบามากจนฟังไม่ค่อยถนัด ตกลงแบคฮยอนพูดว่าอะไรนะ......
................................................................
1 คอมเม้น = 1 ล้านกำลังใจ อย่าลืมเม้นกันด้วยนะ T^T
ความคิดเห็น