คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1
ตอนที่ 1
สนามบิน อินชอน กรุงโซล
หญิงสาวร่างบาง ใบหน้าเรียวได้รูป ปากสีชมพู่ระเรื่อ คิ้วที่โค้งสวยรับกับดวงตากลมโตสดใส ยื่นผมสยายอยู่กลางสนามบิน ท่าท่าดูเงอะงะ กำลังมองหาใครบางคน ท่ามกลางผู้คนมากมาย เธอเดินหันซ้ายหันขวา เพื่อหวังว่าจะเจอใครบางคนที่เธอกำลงตามหาอยู่
“อ๊ะ OoO!! โอปป้าาาา” เธอหยุดชะงัก และร้องออกมาด้วยความ ตื่นเต้น ดีใจ หลังจากที่ได้เจอบุคคลที่กำลังมองหา “อ้า!! คิดถึงจัง :D” เธอวิ่งเข้าไปสวมกอดชายที่หน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับเธอด้วยความคิดถึง
“โอปปง โอปป้าอะไร ?? เรียกอย่างเดิมเหอะ บอกตรงขนลุกว่ะ” ชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาคมเข้ม พลักหัวเธออก พลางลูบที่แขนตัวเอง พร้อมกับแสดงสีหน้าขยะแขยง
“โหย!! เฮียอ่ะฉันก็อยากทำตัวหน้ารัก เหมือนสาวเกาหลีบางไม่ได้ไง๊”
“มันไม่เข้ากะแกอ่ะ”
“เชอะ!! แล้วนี่อะไร ไม่ได้เจอน้องสาวแสนสวยเป็นปีๆๆ แทนที่จะคิดถึงกัน กลับทำท่าทางอย่างกับเห็นหนอนในอุนจิซะอย่างนั้นแหละ”
“เห็นหนอนในอุจิ ยังดีกว่าซะอีก”
“เฮีย!!!!!!”
“ฮ่าๆๆ ล้อเล่นนร้าาา ”พี่ชายพูดพร้อมกับยื่นมือมาหยิกแก้มใส โยกไปมาจนขึ้นสีแดงฝาด
“ไปหาไรกินกันเหอะ ^_^” พี่น้องพูดคุยหยอกล้อกัน ด้วยความสนิดสนม พร้อมกับเดินกอดคอกันออกไปจากสองนามบิน
ณ ร้านอาหาร แห่งหนึ่ง
“(-.-)” เฮียไค
“(o.o)” นามิ
“(-.- ) ( -.-) ( -.- ) (_ _) (-.-)” เอียหันซ้ายขวา พร้อมกับสำหรวจร่างกายและใบหน้าของตัวเอง “นี่แกจะจ้องฉันอีกนานไม๊ หน้าฉันมันมีไรแปลกรึไง ”
“(o.o)” จ้องงง
“นามิ”
“(o.o)”ยังคงจ้องต่อไป
“นามิ!!!!!!!” เฮียเรียกฉันเสียงดังจนโต๊ะข้างๆๆ หันมามอง
“เฮียจะตะโกนทำไมเนี้ย ฉันไม่ได้หูหนวกนะ ไม่อายคนในร้านไง๊”
“ก็แกไม่ตอบคำถามฉันสักทีนิ”
“ฉันกำลังใช่สมาธิ”
“สมาธิไรของแกว่ะ”
“ฉันกำลังดูว่าพี่ไปทำไรมารึป่าวนะซิ ทำไมพี่แบบว่า ดู.... มีออร่า แบบว่า.....ดูเปล่งประกายยังไงไม่รู้อ่ะ ”
“ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นแหละ แกก็รู่ว่าฉันไม่ถูกกะเข็ม”
“(o.o)”
“เลิกจ้องได้แล้วหน่า!”
“(o.o)”
“จะไม่กินใช่ม๊ะ! นั้นกลับ” เฮียพูด พร้อมกับลุกขึ้นยืน
“เฮีย!! ฉันมีไรจะบอก.....” เฮีย ลงนั้งอีกครั้ง ด้วยความสงสัย “ฉันว่า...ฉันหลงรักเฮียว่ะ”
“แกจะบ้าหรอ แกเมาเครื่องบินใช่ม๊ะ” เฮียพูดพลางเอามือมาจับหน้าภากฉันเพื่อวัดอุณภูมิ
“นี่ถ้าฉันไม่ใช่น้องเฮียนนะ ฉันคงหลงรักเฮียไปแหละ”
“เฮียหล่ออะดิ :D” เฮียนั้งกอดอก ด้วยความภาคภูมิในใบหน้าอันหล่อเหลาของตัวเอง
“อืม!!”
“ฉันก็ว่างั้นแหละ บางที่ฉันส่องกระจกยังหลงรักตัวเองเลย ไม่แปลกหลอกที่แกจะคิดอย่างนั้น แกต้องทำใจนะ ที่มีพี่ชายหล่อๆอย่างฉัน”
“= =!” ฉันล่ะเอือมระอา กะพี่ชายตังเองจริงๆ จะหลงตัวเองไปไหนเนี้ย ไม่น่าไปชมมันเลย “เฮียรู้ตัวไหม ว่าเฮียเป็นคนที่หลงตัวเองสุดๆ เท่าที่ฉันรู้จักเลยว่ะ”
“เค้าเรียกว่ายอมรับความจริงเฟ้ย!! :) ”
“ยอมรับ ความคิดตัวเองมากกว่ามั่ง”
“อาหารมาแล้วคลับ” พนักงานเอารามยอน ชามโตมาเสริฟ ว้าววววว นี่คือความต้องใจของฉันเลยนะเนี้ย ฉันอยากกินมานานแหละ ‘รามยอน’ เห็นในซีรี่ย์เกาหลี เค้าชอบกินกัน อยากรู้ว่ามันจะอร่อยสักแค่ไหน >/////< วันนี้แล้วซินะ นามิ เธอจะได้กินสิ่งที่เธอโหยหามานานนน T^T กินแล้วนะคร้าาาา ซูดดดด อ๊ะ!!! >< ร้อนแห๊ะ!!!
ตื๊ดดดด ตื๊ดๆ ตื๊ดดดด ตื๊ดๆ ตื๊ดดดด
“เออว่าไง”
“...............”
“โอเค แล้วเจอกัน”
“…………..”
“อืมๆ จะรีบไปเดี๊ยวนี้แหละ”
หลังจากที่เฮียคุยโทรสับเสร็จก๊รีบพาฉันออกจากร้านทันที นี่ยังกินรามมยอยไม่อิมเลยนนะเนี้ยสงสัยโดนเรียกไปทำงาน เฮ้อ!! เป็นไอดอลก็งี้ล่ะเฮีย ทำงานไม่ค่อยเป็นเวลา สงสารเฮียจัง T^T แต่ที่แย่กว่านั้น ทำไมเฮียไม่ไปส่งฉันที่บ้านก่อนห๊ะ!! จับฉันยัดใส่รถแท็กซี่ พร้อมกับกระดาษสี่เหลี่ยม(ที่อยู่ของเฮียนะ) อันเล็กกระจิดลิด แล้วก็สะบัดตูดไปเลยนะ!!! ไอ้เฮียบ้า ไม่กลัวฉันหลง เลยหรออ!!! ไอ้เฮีย!!!!!!!!!!!!!!!
“ฝากไว้ก่อนเหอะ คราวหน้าถ้ามีโอกาส ฉันเอาคืนแน่ ไอ้เฮียทรฎี! ไอ้หลงตัวเอง ไอ้นิสัยไม่ดี แกทำกับฉันอย่างงี้ได้ไง ขอให้แกไม่ดัง ถึงดังก็ขอให้มีแต่ข่าวฉาว บราๆๆๆๆ” ฉันบ่น ปนสาปแช่งเฮียตั่งแต่มันสะบัดตูดหนีฉันไป จนตอนนี้มาถึงบ้านแล้วฉันก็ยังแค้นไม่หาย ทำไมมันทำกับน้องสาวแสนบอบบางได้ถึงเพียงนี้!!! ไม่คิดจะห่วงกันเลยใช่ม๊ะ ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น ฮึ้ย!!
เอาน่า... เฮียมันกำลังโปรโหมตเพลง ท่องไว้นามิ เย็นไว้ๆเฮียเค้าเดบิว งานเค้ายุ้ง เค้าทำงานไม่เป็นเวลา เค้ามารับเราที่สนามบินก็ดีเท่าไรแล้ว...แล้ว..แล้วทำไมไม่ส่งใฟ้ถึงบ้านฟร่ะ!!!!!!!!!!!
1 สัปดาห์ต่อมา
เฮ้อตั้งแต่ฉันมาอยู่ที่นี่ ถ้าไม่นับวันที่เฮียไปรับ ฉันยังไม่ได้คุยกะเฮียเลย เฮียกลับบ้านมาทีก็ตอนที่ฉันหลับแล้ว พอฉันตื่อนขึ้นมาเฮียก็ออกไปแล้ว ฉันเคยตั่งใจว่าจะนั่งรอเฮียจนกว่าฮัยจะกลับนะ แต่ก็หลับในท่านั้งทุกที เอ้อ!!! เฮียฉันทำงานหนักจัง ไหนจะต้องคอยหาของกินมายัดใส่ตู้เย็นไว้ให้ฉันกินอีก รู้สึกเหมือนเป็นภาระของเฮียเลยแห๊ะ T^T
เหงาจัง เปิดทีวีดูดีกว่า โอ๊ะนั้นเฮียนิ ว้าว!!! เพื่อนๆเฮียนี่หล่อทุกคนเลยแห๊ะ แต่เอ๊ะ!! ผู้ชายผมสีรุ้งคนนี้หน้าตาคุ้นๆแห๊ะ นั้น นั้นมัน....ไอ้เซฮุนนี่ OMG โลกจะกลมเกินไปแหละ นี่มันอยู่วงเดียวกะเฮียหรอเนี้ย OoO โอ้โห!! มันดูดีขึ้นเยอะแห๊ะ
ฉันนั่งดูรายการที่เฮียกะเพื่อนร่วมวงไปออกอากาศไปเรื่อยๆ เพื่อฆ่าเวลา ฉันยอมรับนะว่า เพื่อนเฮียทั้ง 11 คนหล่อแบบกินกันไม่ลงจริง ๆ แต่ฉันสะดุดตาผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายร่างสูงบาง ผิวขาวเนียน ผมสีแดงเข้มของเค้าทำให้ใบหน้าที่ขาวใสของเค้าดูขาวขึ้นไปอีก จมูกของเค้าโค้งงอได้รูป ดาวตาของเค้าที่กรีดอายลายเน้อ ทำให้ใบหน้าของเค้ามีความเป็นแบดบอยผสมอยู่ แต่เมื่อเค้ายิ้มความเป็นแบดบอยก็จะสลายไป เหลือไว้แต่รอยยิ้มที่สดใส กับดวงตาที่ยิ้มได้ ตอลอดรายการเค้าเอาแต่แกล้งเพื่อนในวง และทำท่าทางน่ารักๆใสกล้อง ^^
“ทำไมผู้ชานคนนี้ถึงได้น่ารักแบบนี้นะ ยิ้มเก่งชะมัด >//< ชื่ออะไรน๊ะ ... อ้อ บยอน แบคฮยอย ซินะ” ฉันบ่นพรึมพรัมอยู่กับตังเอง ติ๊งน่อง!!! ติ๊งน่องๆ!!!!!
ใครมากันนะ หรือกว่าจะเป็นเฮีย แต่เฮียก็มีรหัสประตูนิ ทำไมไม่เปิดเข้ามาเอง สงสัยทำงานหนักจนเบลอ
“แปปนะเฮีย!!” ฉันตะโกนบอกเฮีย ก่อนจะเดินไปปิดทีวี ฉันไม่อยากให้เฮียรู้นะว่าฉันดูเฮียอยู่ เดี๊ยวมันหลงตัวเองอีก
“ทำไมเฮียไม่เปิดเข้ามาเองล่ะ” ฉันพูดพร้อมกับยื่นมือไปเปิดประตู “ รหัสก็มี หรือว่าทำงานหนักจน บ..... ” แต่คนที่ฉันเห็นกลับไม่ใช่เฮีย แต่เป็นคนที่ฉันเห็นในทีวี เมื่อกี้!! OoO!! ฉันรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุด ผู้ชายที่ยื่นตรงหน้าฉันคือ! บ บ บ แบคฮยอน!!! ใครก็ได้ดึงฉันให้ออกจาก ภวังค์นี้ที ความน่ารัก ความสดใสร่าเริงที่ฉันเห็นในทีวี เทียบไม่ได้เลย ตัวจิงเค้าน่ารักมากกกกก ให้ตายเหอะ
“อันยองฮาเซโย เออๆๆ คือ.. คุณไม่ใช่คนเกาหลีซินะ แล้วจะคุยกันรู้เรื่องไหมเนี้ย” < ---(ภาษาเกาหลี) รู้ได้ไงแหว้ ว่าฉันไม่ใช่คนเกาหลี หน้าตาฉันออกจะเหมอนสาวเกาหลีที่ผ่านมือหมอมาแล้ว (มั้ง) สงสัยจะได้ยินตอนที่ฉันตะโกนเรียกเฮีย ชัวร์
“ฉ ฉ ฉันพอเข้าใจภาษาเกาหลีบางค่ะ” ดีนะที่ดูซีรี่ย์เกาหลีบ่อย เลยพอเข้าใจบาง ^^
“เออ.. ขอโทษนะครับ เหมือนว่าผมจะมาผิดบ้าน” แบคฮยอนพูดด้วยรอยยิ้มที่สดใส เค้ายิ้มจนตาปิด เพราะคิดว่าเข้าบ้าผิดหลังซินะ คงมาหาเฮียไคแน่เลย
“ไม่เป็นไรค่ะ” โอ้ยย ให้ตายซิ หยุดยิ้มได้ไหม๊ค่ะคุณแบคฮยอน หญิงสาวข้างหน้าจะละลายแล้วคร๊าาา
“งั้น...ผมขอตัวก่อนนะครับ” แบคฮยอนโค้งให้ฉัน ก่อนจะหันหลังกลับ เอ๊ะ!! เดี๊ยวก่อนซิ ไม่ผิดค่ะ ถูกหลังแล้วว
“เดี๊ยวก่อนค่ะ!” แบคฮยอนหะนหลังมา ตามเสียงเรียกของฉัน ด้วยความงุนงง “คุณมาหา ไคโอปป้าใช่ไหม๊ค่ะ”
“โอ๊ะ!! ใช่แล้วครับ OoO!!” แบคฮยอนตอนตกใจนี่น่ารักชะมัด >///<
“คุณมาถูกแล้วล่ะค่ะ ฉันเป็นน้องสาวของเฮียค่ะ ^///^” เก็บอาการไว้ นามิ เก็บอาการไว้
“โอ๊ะ จริงหรอครับ นี่ไอ้ไคมันมีน้องด้วยหรอครับ ไม่เคยได้ยินมันพูดถึงเลย”
“ฮ่าๆ ค่ะฉันเป็นน้องสาวของเค้า”เฮียนะเฮีย แทนที่จะพูดเรื่องน้องสาวตัวเองให้เพื่อนหล่อๆ ฟังบาง ฮึ่ย!! ไม่ได้เรื่องเลย = =! “แต่ตอนนี้เฮียเค้ายังไม่กลับมาเลยค่ะ เข้ามานั้งรอในบ้านก่อนไหม๊ค่ะ”
“เอ๊!! แต่เราเลิกซ้อมกันได้สักพักแล้วนะครับ”
“สงสัยเฮียคงแวะ Suppermarket นะค่ะ”
“นั้น ผมขอเข้าไปรอในบ้านนะครับ”
BackHyun Talk
ผมมาหาไอ้ไคที่บ้าน เพื่อจะให้มันช่วยเก็บท่าเต้นหน่อย เพราะมันเป็นคนที่เต้นเก่งที่สุดในวง และก็เต้นเก่งมากๆด้วย ผมมักจะให้มันช่วยสอนให้บ่อยๆ แต่มันดันยังไม่กลับ มัวไปแหล่สาวที่ไหนอยู่แน่เลย ไอ้นี่อ่ะ มันเจ้าชู้จะตายไป ผมก็เลยเข้ามานั้งรอมันในบ้าน ตอนที่ได้ยินเสียงผู้หญิงดังมาจากในบ้าน ผมคิดว่าเป็นกิ๊กของไอ้ไคมันซะอีก ๆๆๆ ก็เลยแกล้งบอกว่าเข้าบ้านผิด จะเข้าผิดได้ไง ก็ตอนที่เป็นเด็กเทรน ผมมาบ้านมันบ่อยกว่ากลับบ้านตัวเองซะอีก แต่หลังจากที่เดบิว ก็ต้องโปรโหมตเพลงตลอดเลยไม่ค่อยได้มาเท่าไร
“น้ำค่ะ^^”
“ขอบคุณครับ” ไอ้ตัวแสบนั้นไม่เคยบอกผมสักคำว่ามีน้องสาวหน้าตาน่ารักด้วย ^^ “ผม บยอน แบคฮยอน ครับเรียกว่า แบคฮยอน ก็ได้”
“ค่ะ ฉันชื่อ นามิค่ะ” ชื่อน่ารักแห๊ะ ^^
“นามิ คุณเป็นคนไทยไม่ใช่หรอครับ ชื่อไม่เหมือนคนไทยเลย ^^”
“ค่ะฉันเป็นคนไทย แต่พ่อฉันอยากมีลูกเป็นญีปุ่นนะค่ะ J”
“อยากมีลูกเป็นคนญีปุ่น ทั้งที่ตัวเองเป็นคนไทยเนี้ยนะครับ??”
“ค่ะ ^^ แต่ฉันว่าพ่อฉันคงไม่รู้จะตั้งชื่ออะไรให้ฉันมากกว่านะค่ะ”
“ (^_^) ”
แก๊กๆ ผมมองตามเสียงไปที่หน้าประตู
“สงสัย เฮียจะมาแล้วนะค่ะ”
พอประตูเปิออก ผมก็เห็นไอไคเดินหน้านิ้วคิ้วขมวดเข้ามา “แกจะตามฉันมาทำไมเนี้ย บ้านไม่มีให้กลับรึไง”
“ก็ผมอยากให้ฮยองช่วยสอนเต้นให้ผมหน่อยอ่ะ T^T” เสียงออดอ้อนขนาดนี้เป็นใครไปไม่ได้ นอกจากไอ้เซฮุนนี่ ร้อยวันพันปี ไม่เคยขยันซ้อม สงสัยวันนี้หิมะจะตกหนักแน่เลยที่มันมาให้ไอ้ไคช่วยเทรนเรื่องเล่นเต้นให้เนี้ย ไอ้เจ้านี้ก็อีกถึงมันจะขี้เกียจซ้อมไปหน่อย แต่มันโคตะระ จะมีพรสวรรค์ ในการเต้นเลย สอนนิดๆหน่อยก็เต้นได้แหละ แถมเต้นได้ดีอีกซะด้วย
“ฉันว่า แกเห็นฉันซื้อของมาเยอะ เลยกะจะมากินของฟรีมากกว่า” นั่นไง ไอ้เซฮุนมันมีจุดประสงค์แอบแฝงจริงๆด้วย ฮ่าๆๆๆ มันเป็นมักเน่ที่เจ้าเล่ห์สุดๆๆ ถ้าอยากได้อะไรแล้วก็จะพยายามให้ถึงที่สุดเพื่อให้ได้สิ่งที่มันต้องการ
“อ๊ะ!! O[]O ไอ้เซฮุน!!!!” นี่น้องไอ้ไคมันรู้จักไอ้เซฮุนด้วยหรอ หรืกว่าจะเป็นแฟนคลับไอ้เซฮุน
“ยัย A4!!! O[]O” สองคนนี้รู้จักกันหรอเนี้ย O.o
“นี่แกสองคนรู้จักกันด้วยหรอ?? O.O!” ไอ้ไคถามขึ้นด้วยความสงสัย (ผมก็สงสัยเหมือนกัน?)
“รู้จักสิฮยอง ยัยนี่อ่ะเพื่อนผมสมัยที่ไปเป็นเด็กแลกเปลียนที่ไทย” ไอ้เซฮุนยืนชี้มาที่นามิ “ว่าแต่เธอเข้ามาในบ้านฮยองได้ไงเนี้ย รึว่าเธอจะเป็นพวกซาแซง O.O! ” ไอ้เซฮุนพูดจบก็กระโดดไปหลบหลังไอ้ไค
“นี่!!! ฉันไม่ได้เป็นซาแซงที่คลั่งไคล้นายจนเสียสตินะ”
“ถ้าเธอไม่ใช่ ซาแซงแล้วเธอมาทำอะไรที่นี่หล่ะ” มันชะโงกหน้าออกจากหลังไอ้ไค แต่ก็ไม่ยอมออกมา
“ฉันเป็นแอนนี้แฟน ฉันรู้ว่าแกจะมาที่นี้วันนี้ ฉันเลยมารอจะทำร้ายแกไง! ตายซะเถอะกล้าดียังไงมาเรียกฉันว่ายัย A4 ห๊ะไอ้เซฮุน!! ” พูดจบเธอก็เข้าไปกระชากหัวไอ้เซฮุนออกมาจากที่ซ้อน แต่ด้วยความไวของไอ้เซฮุน มันหลบและวิ่งหนีไปได้สำเร็จ และนามิก็วิ่งตามมันไปอีกคน
“โอ๊ะ! ฮยองมาอยู่นี่ต้องแต่เมื่อไรเนี้ย” ไอ้ไคที่พึ่งสังเกตุเห็นผมถามขึ้น ฉันมาก่อนแกอีกไอ้ไค พึ่งเห็นหรือไงว่ะ
“ฉันมาได้สักพักแหละ พวกแกไม่เห็นฉันรึไง?” หล่อขนาดนี่ทำไมไม่ใครสนใจนะ^ ^ “ว่าจะให้แกช่วยเก็บท่าเต้นให้หน่อยนะ”
“ได้เลยฮยอง ^^ เดี๋ยวเอาไอ้เซฮุนมาด้วย อยากเต้นมากนักเดี๋ยวจะให้เต้นให้สมใจอยากเลย”
NAMI Talk
“ไอ้บ้า..แฮ่กๆๆ......เซฮุน!!...แฮ่กๆ.....หยุดเดี๋ยวนี่!! ....ฉ ฉันเหนื่อยแล้วน่ะ!! แฮ่กๆ” โอ้ยเหนื่อย แฮ่กๆ วิ่งตามมันจนรอบบ้านแหละยังจับไม่ได้เลย ทำไมมันเร็วจังว่ะ แฮ่กๆ
“ถ้าฉัน หยุดแกก็ตีฉันดิว่ะ”
“ฉัน.. แฮ่กๆๆ ไม่ทำไรแกแล้ว..แฮ่กๆๆ” โอ้ยยยเหนื่อย
“แกพูดแล้วนะโว้ย !!” มันไม่เหนื่อยบ้างไง๊ฟร่ะ แฮ่กๆ ดูมันๆ ไปยื่นหลบอยู่หลังต้นไม่นู้นนน
“เออๆ แฮ่กๆ! ” ด้วยความเหนื่อยฉันจึงนั่งพักที่ม้านั่งใกล้ ๆ รอให้เหยื่อข้ามาหาแล้วค่อยจัดการ ฮึๆO_o
“โถ่ๆ อายุมากแล้วก็งี้แหละ วิ่งนิดๆหน่อยๆก็เหนื่อยแล้ว พักซะนะๆ หายใจเข้าออกช้าๆๆนะ ^^ เอายาดมไหม๊ ^_^” มันเดินเข้ามานั้งข้างฉัน แล้วลูบหัวฉันเหมือนฉันเป็นลูกในไส้ของมัน ฮึๆๆ >_O ตายซะเถอะไอ้เซฮุน! ฉันรีบล็อกคอมันไว้เพื่อไม่ให้มันหนี มันดิ้นพรวดพลาดพยายามหนี แต่ไม่มีทางซะหรอก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ฉันจะทำโทษแกให้สาสม ฮ่าๆๆๆ ฉันจี้ไปที่เอวของมัน จี้ๆ แล้วก็จี้!!!
“ฮ่าๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ ฮ่า ยอ ฮ่าๆ ยอมๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ ยอมแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ” มันหัวเลาะไปด้วยพูดไปด้วย “ฮ่าๆๆ นามิ! ฮ่าๆๆๆๆๆๆ คนสวย ฮ่าๆๆๆ ” ทำไมมันแรงเยอะจังฟร่ะ!!
“ห๊ะ!! แกพูดว่าอะไรนะ ฉันฟังแกไม่รู้เรื่องว่ะ :D ” ปากพูด แต่มือก็ทำงานกันอย่างขมักเขม่น จี้ๆๆๆ ต่อไปๆ
“ก แก ฮ่าๆ ก็ปล่อย ฮ่าๆๆๆ ฉันดิว่ะ ฮ่าๆๆๆ ฉ ฉัน ฮ่าๆๆ ฉันจะได้พูด ฮ่าๆๆๆ” ไม่!!! มี!!ทาง !! แต่ว่า มัน มันจะหลุดแล้ว หลุดแล้ว หลุดไปแล้ววว ไอ้ฮุนมันดิ้นจนหลุดไปแล้ว ทันทีที่มันหลุดไปจากมือฉันมันก็รีบวิ่งหนีเข้าบ้านไป วิ่งไปแบบ ว่าหัวเลาะไปด้วย 5555 เหมือนคนบ้าเลย 555
ฉันวิ่งตามมันเข้ามาในบ้าน เห็นมันเข้าไปนั้งหลบอยู่ข้างหลังแบคฮยอยโอ้ปป้า แบคฮยอยโอ้ปป้าพยายามสลัดมันออก แต่ก็ไม่สำเร็จ
“หึๆ ๆฮยอง ช่วยผมด้วย หึๆๆๆ” มันหัวเราะในลำคอ สงสัยมันจะขำค้าง 555 ซะใจ
“ฮ่าๆๆๆ” เห็นมันแล้วก็อดขำไม่ได้ ><
“หึๆๆ แก แก หึๆ ขำบ้าอะไรของแก หึๆๆๆๆ ฮ่ะ!!” มันขมวดคิ้วเข้าหากัน แต่ก็ยังไม่หยุดหัวเราะ
“ก็ ก็ ฮ่าๆๆๆ ขำแกไง ฮ่าๆๆๆ”
“หึๆๆๆ” มันยังคงหลบอยู่ข้างหลังแบคฮยอยโอ้ปป้า
“ฮ่าๆๆๆๆ” ฉันหัวเราะมันจนปวดท้อง จนต้องนั้งลงกับพื้น
“หึๆๆๆๆๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” พอมันยิ่งหัวเราะ ฉันก็ยิ่งหัวเราะ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ตอนแรกหัวเราะกันอยู่แค่สองคน แต่ตอนนี้ทั้ง เฮียไค และแบคฮยอย โอ้ปป้าก็หัวเราะตามพวกเราด้วย เหมือนโรคติดต่อนเลยแห๊ะ ฮ่าๆๆๆ
“ฮ่ะๆๆๆ ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆ”
.............................................
อย่าลืมคอมเม้นกันด้วยนร้าาาาา ^^
ความคิดเห็น