คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro
“ห๊ะ!!!!! อะไรนะนี่เฮียได้เดบิวแล้วหรอ” ฉันตะโกนถามแม่ อีกครั้งเพื่อความมั่นใจ
“ก็ใช่นะสิ” แม่ตอบพร้อมกับทำหน้าปลาบปลื้มลูกชายตัวเองสุดๆๆๆ นี่ฉันไม่ได้หูแว้วหรือฝันไปใช่ไหม พี่ชายสุดหล่อของฉันได้เดบิวเป็นนักร้องเกาหลีจริงๆหรอเนี้ย ต่อไปนี้ฉันก็จะได้เป็นน้องสาวของไอดอลเกาหลีแล้ววววว >///< เพื่อนในวงของพี่จะหล่อขนาดไหนนร้าาาาา(ออกตัวแรงไปป่าวหว่า555)
อ่อ มัวแต่ดีใจจนลืมนะนำตัวไปเลย อันยองฮาเซโย นามิ อิมมีดะ แหะๆๆ ฉันไม่ใช่คนเกาหลีหลอกค่ะเป็นคนไทยตัวเป็นๆนี่แหละค่ะ แต่เห่อที่พี่ชายสุดหล่อได้ไปเป็นนักร้องที่เกาหลี ก็เลยอยากทักทายเป็นภาษาเกาหลีสักหน่อย ^-^
พี่ชายฉันนี่เก่งจิงๆเลย ไปเกาหลีแค่ ปีกว่าก็ได้เดบิวแหละ ปราบปลื้มสุด ไม่ได้แหละ เรื่องนี้ต้องขยายยยย ยยย (เสียงแบบเอ็กโค้สุดๆ) ด้วยความเร็วแสงฉันรีบคว้าโทรสับเพื่อโทรไปหายัยแอปเปิ้ลเพื่อนซี้สุดเลิฟทันที
[ฮัลโหลลลลล] เสียงแรดสุดๆยัยนี่ ==!
“นี่ๆๆๆๆๆๆ แก ฉันมีเรื่องจะบอก!!!!”
[เรื่องไรอ่ะ หมาป่วย ห่วยแดรก แหวกหญ้าคา ป้าเป็นไข้ ใจสั้น บราๆๆๆๆ]
“STOP !! จะร่ายยาวให้เปลืองค่าโทรสับฉันไง๊ ว่าแต่แหวกหญ้าคาเกี่ยวไรแหว้!!”
[ไม่เกี่ยวหรอก ฉันแค่พูดไปตามความรู้สึก แหะๆๆ]
“เออๆช่างเหอะ แกรู้ไหม...ว่าพี่ชายฉันได้เดบิวแล้วนะเว้ย” ตื่นเต้นๆๆๆ
[เห้ยจริงดิ เฮียไค อ่ะนะ !!!]
“อ่าฮะ ><!!” พี่ชายฉานนนน
[เฮียแมร่งเจ๋งว่ะ ไปเกาหลีไม่ทันไรก็ได้เดบิวแหละ ^-^ เออพูดถึงเรื่องเดบิวก็นึกขึ้นมาได้ แกจำไอ้เซฮุนได้ป๊ะ??]
“จำได้ดิว่ะ ไอ้เด็กแลกเปลี่ยนเกาหลีปากเสีย บุคคลที่กวนบาทาฉันที่สุด นี่ก็ 2 ปีแล้วมั่งที่มันกลับเกาหลีไปแล้วอ่ะ จะว่าไปก็คิดถึงมันเหมือนกันทะเลาะกันมันมา 3 ปีเต็ม พอมันกลับไปก็รู้สึกเหงาเหมือนกันแหะ ว่าแต่แกถามถึงมันไมว่ะ”
[มันก็ได้เดบิวเหมือนกัน]
“เห้ย!! จริงอ่ะ พี่ฉันได้เดบิว นี่ยังไอ้ฮุนอีก บังเอิญไปป๊ะ ?? ”
[นั้นดิ ไม่ใช่ว่าไอ้ฮุนมันอยู่วงเดียวกะพี่แกหรอกนะ 5555]
“นั้นก็จะบังเอิญไป 555”
บราๆๆๆๆ.......
...
...
กุ๊กๆ กักๆ กุ๊กๆ กักๆ เพราะเสียงที่ดังอยู่ภายในบ้านทำให้ฉันต้องเคลื่อนย้ายตัวเองออกจากเตียงนอนอันแสนอบอุ่น นุ่มสบายของฉัน ใครทำอะไรเสียงดังแต่เช้าเนี้ย !! (ไม่เช้าแล้วมั่ง 10 โมงเนี้ย)ฉันเดินออกจากห้องนอนสีฟ้าสดใสด้วยใบหน้าที่งวงเงียสุดๆ พร้อมกับมองหาต้นตอของเสียงด้วยความหงุดหงิด
“ว่าไงเรา ตื่นแล้วหรอ” พ่อที่อยู่ในชุดสูทสีเข้มหันมาพูดกับฉัน
“นี่คุณ มาช่วยฉันถือกระเป๋านี่หน่อยสิ” แม่ที่กำลังลากกระเป๋าใบใหญ่เท่าบ้าน กำลังเดินลากกระเป๋าออกมาจากห้องด้วยความทุลักทุเล นี่มันเกิดอะไรขึ้น..ขนของหนีน้ำท่วมกันหรอ
“นี่พ่อกะแม่ โละเสื้อผ้าไปบริจาคหรอค่ะ เยอะไปป๊ะเนี้ย! เกือบ 10 กระเป๋าแหนะ??”
“นี่แม่เราน่ะ!! เค้าไม่ได้เป็นคนใจบุญขนาดนั้นหรอก”
“นี่คุณ!!!”
“ล้อเล่นนร้า เมียผมอ่ะ นอกจากจะสวยแล้วยังแก เอ้ย!! ยังใจบุญอีกต่างหาก :D”พ่อแม่ฉันก็แบบนี้แหละค่ะ ชอบแขวะกันเพื่อสร้างสีสันให้ครอบครัว
“นามิ มานั่งนี่ซิ” หลังจากที่แม่ตีพ่อไปหนึ่งที ก็หันมาเรียกฉันด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน... แบบแปลกๆ รางสังหรณ์ชักไม่ค่อยดีแล้วซิ
“คือว่าพ่อเค้ามีงานด่วนนะ ต้องไปรัซเซียวันนี้ แม่ก็เลย.... ว่าจะไปกับพ่อเค้าด้วยนะ”
“อ้อ....ค่ะ”นึกว่าเรื่องอ่ะไร ฉันชินแล้วนะค่ะพ่อฉันอ่ะต้องเดินทางไปประเทศนู้นที่นี้ที่ 4-5 วันก็กลับ แต่คราวนี้ขนของไปเยอะจังแหะ แถมแม่ก็จะไปด้วยอีก “ว่าแต่ คราวนี้พ่อจะไปกี่วันหรอค่ะ”
“6 เดือนจ๊ะ”
“ห๊ะ!! 6 เดือนนี่พ่อกะแม่จะไปรัซเซียตั้ง 6 เดือนเชียวหรอค่ะ!! ธรรมดาแค่ อาทิตย์เดียวก็กลับไม่ใช่หรอค่ะ แล้วนี่แม่ก็ยังจะตามพ่อไปอีก !! พ่อกะแม่ทิ้งหนู!!! พ่อแม่รังนู๋!!! แงๆๆๆ” อะไรกันไปตั้ง 6 เดือน กะไปสร้างครอบครัวใหม่ที่นู้นหรอค่ะ ไม่อาวววว อย่างนี่นามิ ไม่ชินนนนนน
“พ่อกะแม่ไม่ได้จะทิ้งนู้นะจ๊” แม่เข้ามากอดฉัน เพื่อให้ฉันหยุดโวยวาย “แต่เราลูกไปด้วยไม่ได้จริงๆๆ” ฉันไม่ยอมง่ายๆหรอ ฉันขยับออกห่างจากม่ด้วยความงอน “ถ้าพ่อกะแม่ไม่อยู่แล้วนู๋จะอยู่กะครายยยยยยยTT^TT แงๆๆๆ”
“ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ เราทำพลาสปอดไว้ให้ลูกแล้ว” พ่อพูดพร้อมกับ ยื่นพลาดสปอดมาให้ฉัน ฉันรับมาแบบ งงๆ ไหนบอกว่าเอาไปด้วยไม่ได้ไง งงแห๊ะ!!
“พ่อจะให้เราไปอยู่กะเจ้าไคที่เกาหลี” อะไรนะ!!! ไม่เอาไม่ไป เกาหลีก็ไม่เคยไป พูดก็พูดไม่ค่อยได้ เฮียเพิ่งได้เดบิวงานคงยุ้ง แล้วว ฉันจะใช้ชีวิตยังงายยยยยยย ไม่อาววว “โอ๊ะ!! พ่อต้องรีบไปแล้ว เดี๋ยวตกเครื่อง ไฟล์บินของลูก พรุ้งนี้ 9 โมงเช้านะ อย่าตื่นสายหละ พ่อกะแม่ไปก่อนนะ โชคดีนะลูกรัก”
“พ พ พ่อ...” ไม่ทันแล้วว T^T พ่อ กะแม่ขึ้นแท็กซี่ไปแล้วว ซวยแล้วนามิ!!!!!
.....................................
อย่าลืมคอมเม้นกันด้วยนร้าาาาา ^^
ความคิดเห็น