Love story Dark [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ การเริ่มต้น

 "ว่ายังไงนะ! ทำไมพวกเจ้าถึงปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ แน่ใจนะว่าพวกเจ้าหากันดีแล้ว"

น้ำเสียงโกรธเกรี้ยวของผู้เป็นใหญ่ในแผนดินดังไปทั่วท้องพระโรง ข้าราชบริพารทั้งหลายต่างพากันเกรงกลัวต่อความโกรธเกรี้ยวที่รุนแรงนั้น

"ทูลฝ่าบาท  กระหม่อมตรวจตราทุกที่แล้วแต่มิพบเจ้าหญิงเอด้าเลยพะยะค่ะ"

ทหารนายหนึ่งได้บอกกล่าวต่อเจ้าผู้เป็นเหนือหัวไปเช่นนั้น ภายในก็เกรงกลัวต่อโทษทัณฑ์ที่เขาได้หลับยามจนทำให้องค์หญิงลำดับที่ 1 ได้หายตัวไป

"ไป! ไปหา เอด้า อีกครั้ง  ถ้าพวกเจ้าทั้งหมดไม่อยากจะไปอยู่แถวหน้าของกองทัพในสงค์ครามที่กำลังจะเกิดขึ้น ก็หานางให้พบ"

"พะยะค่ะ!!"

เหล่าทหารได้ต่อรับกันอย่างพร้อมเพรียง แล้วก็รีบตรงออกไปเพื่อไปทำตามหน้าที่ของตน

[จุดเริ่มต้นทุกสิ่ง]

    ในดินแดนแห่งนี้ดำรงอยู่ด้วย ดิน น้ำ ลม ไฟ เป็นเป็นธาตุทั้ง 4 ที่คงความสมดุลของโลกนี้เอาไว้ด้วยกัน แต่ถว่า ยังคงมีธาตุที่กล่าวไว้ในตำนาน แสงสว่าง และ ความมืดมิด 

    เหล่าเทพพระเจ้าได้ลงมติกันว่า 'ความมืดมิดเป็นบ่อเกิดสิ่งชั่วร้าย จงหลายไปซะ' เผ่าแห่งแสงสว่างที่ขึ้นตรงต่อเทพพระเจ้าได้รับบัญชาเรื่องนี้ จึงหวังจะทำหลาย เผ่าแห่งความมืดมิดให้สิ้น ด้วยเหตุการที่ไม่อาจทันรับมือของเผ่าแห่งความมืดมิดนั้น ทำให้ผู้คนในเผ่าล้มตายกันเป็นจำนวนมาก   

    บุคคลที่เหลือรอดต่างก็หวาดกลัว จะไปอาศัยเผ่าอื่นก็ไม่มีผู้ใดตอนรับ เพราะเกรงกลัวต่อเหล่าเทพ ความกลัวที่ศูนย์เสียคนในเผ่าของตน ความกลัวต่อการไล่ล่า ความกลัวต่อการอดอยาก ความกลัวต่างๆ เหล่านี้ได้ ทำให้เผ่าแห่งความมือเกิดเป็นความแค้นขึ้น 

    พวกเขาทำอะไรผิดหรือ? ทำไมต้องมาเข่นฆ่าพวกเขากัน เพียงเพราะไม่ได้รับความไว้วางใจต่อเทพเจ้า ถึงต้องมาเข่นฆ่า เผ่าของเราก็เป็น เผ่าที่รักความสงบนะ ไม่เห็นต้องมาแบ่งแยกด้วยเรื่องแบบนี้เลย 

    หลังจากนั้นไม่นานนัก เผ่าแห่งความมืดก็ได้ ลงมือสังหาร เผ่าแต่งแสงทั้งเผ่า  เผ่าที่พระเจ้าทรงรักนัก  ถ้าหากไม่มีแล้วจะรักความมืดแบบพวกข้าบางหรือไหม 

    แต่ถว่ายังคง มีทารกแห่งแสงที่ยังคงรอดชีวิต ลอยแพรในแม่น้ำ โดยมีเหล่าฟูงปลาลากออกไปจากเมืองแห่งแสงอย่างรวดเร็ว  และในตะกร้าของทารกมีจดหมายน้อยเขียนไว้ว่า  'ท่านผู้ใดก็ตามที่ได้อ่าจจดหมายฉบับนี้ ได้โปรดเลี้ยงเขาให้เติบโตด้วยเถิด'

   "บัดนี้เมืองแห่งความมืดได้ยิ่งใหญ่อีกครั่งแล้ว ไม่ว่าเมืองได้นก็ต้องเกรงกลัวเรา แม้แต่ท่านก็ตาม พระเจ้า"

    ไฟสีแดงได้รุกไหม้เมืองแห่งแสงอย่างรวดเร็ว ทุกสิ้งทุกอย่างสลายไปหมด  เหลือไว้เพียงเศษเถ้าถ่านสีดำ 

  

 
"ท่านพ่อๆ  ท่านพ่อเพคะ  อะไรลอยน้ำมาก็ไม่รู้เพคะ"

  "ไหนล่ะ ลูกเอด้า"

 
ผู้เป็นบิดาได้ส่ง ยิ้มให้กับลูกสาวที่น่ารักของตน พร้อมทั้งมองไปยังทางที่นางชี้ไป

 
"ทหารไปดูสิว่าอะไรลอยน้ำมาน่ะ"

  "พะยะค่ะ"

  ทหารนายนั้นจึงได้เดนไปยัง ที่นั้น พระธิดาก็นั่งรออย่างตื่นเต้น  จนอยากจะลุกเดินไปดูด้วยสายตาของตนเอง

  "ฝะ ฝ่าบาท  ทารก! ทารกพะยะค่ะ !!"

  "อะไรกัน  ใครนำทารกมาทิ้งกัน!"

  "มีจดหมายน้อยด้วยพะยะค่ะ"

   พระราชาหนุ่มจึงได้หยิบจดหมายน้อยมาอ่านแล้วเริ่มทำหน้ากลุ่มใจ  'นี้มัน อะไรกันทำไมเด็กคนนี้ถึงไปลอยน้ำมากันนะ แล้วจะเอาอย่างไรดีเนี้ย'

  "ท่านพ่อเพคะ ลูกมีน้องแล้วใช่ไหมเพคะ!"

   พระราชาหนุ่มหันไปมองบุตรตรีของตนและยิ้มให้

  "ลูกอยากมีน้องหรือ"

  "เพคะ!"

  เอด้ายิ้มตอบรับท่านพ่อของตนอย่างน่ารัก 

  "ท่านพ่อเพคะ  ลูกอยากตั้งชื่อน้องๆ เอาเป็น  เอาอะไรดีน๊า   เอ๊   อืม. .อ่ะ 'แองเจล่า' นะเพคะ!"

  "แต่น้อง เป็นผู้ชายนะลูก"

   พะราชาได้ยินชื่อที่จากเจ้าตัวน้อยตั้งก็เกิดความสงสัย

  "ก็แหม่ น้องน่ารัก เหมือนนางฟ้าเลยเพคะ ขาว เหมือนมีแสงมาอุ่มตัวด้วยต้องเป็นนางฟ้าแน่ๆเลย นะเพค่ะ  ชื่อนี้นะเพคะ"

  "ก็ตามใจลูกเลย"

   ผู้เป็นบิดาได้กล้าวเช่นนั้นพร้อมทั้งยิ้มให้บุตรตรีของตน

  "จริงนะเพคะ! "

   เด็กน้อยเดินเข้ามาใกล้กับตะกร้าของทารกน้อยก่อนจะเอือมมือให้ทารกน้อยจับมือ

  "เจ้าชอบไหม แองเจล่า ชื่อนี้น่ะ"

   "เอ่  เอ้!! "

   ทารกน้อยได้ส่งเสียงน่ารักออกมา ราวกลับรู้ความหมายและพอใจกับชื่อของตน