Love Byun Ghost ตกหลุมรักผีร้าย นายแบคฮยอน

ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8: อดีตอันแสนเจ็บปวด

Chapter 8: อดีตอันแสนเจ็บปวด

ตึกตัก  ตึกตัก ตึกตัก

ฮือ ฉันจะทำยังไงดีในเมื่อใจมันเต้นไม่หยุดเลยแถมไอผีบ้าพูดจบมันก็ยิ่งแกล้งฉันอีกโดยการดึงฉันเข้าไปใกล้ตัวอีก นั่นยิ่งทำให้หัวใจของฉันเต้นเร็วและแรงขึ้นไปอีก ถ้ามันระเบิดได้ห้องนี่คงกระจุยแล้วละ 

"ควอน เรื่องแบคฮยอนเป็นยังไงบ้าง"

"ตอนนี้ยังอยู่ที่โรงพยาบาลไม่มีการตอบรับอะไรเลยครับ"

"หึ ถ้าเรื่องนี้เป็นข่าวดีสำหรับฉันมันคงเป็นข่าวร้ายสำหรับพ่อแน่ๆ นอนนิ่งเป็นผักอยู่อย่างนั้นไปแหละไม่ต้องฟื้นขึ้นมา"

"....."

"แต่ว่าถ้ามันตายไปเลยก็จะดีซะกว่า หึ"

กึก 

ทันทีที่บทสนทนานี้เงียบลง ฉันก็รู้สึกเหมือนมือที่จับเอวฉันอยู่เปลี่ยนเป็นกำชุดฉันเรียกกำไม่ได้หรอกตอนนี้ต้องเรียกขย้ำแล้วละ ฉันได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ ทำอะไรไม่ได้เลย ถึงมันจะกวนประสาทชอบแกล้งฉันยังไงก็ตามฉันแอบรู้สึกสงสารมันมาก นอกจากต้องนอนแน่นิ่งเป็นผักชีโหรงเหรงแล้วยังมีคนคิดจะฆ่าให้ตายอีก ทำไมคุณชานยอลเป็นคนแบบนี้ละ นี่กับน้องตัวเองเลยนะทำไมถึงทำได้ลงคอ รอยยิ้มที่ฉันแอบหวั่นไหวนั่น รอยยิ้มที่ดูอบอุ่น รอยยิ้มที่ฉันคิดว่าจริงใจนั่นมันอาบด้วยยาพิษชัดๆ

ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองหน้ามันถึงแม้ในตู้นี้มันจะมืดแต่ก็มีแสงจากข้างนอกส่องมาให้เห็นด้านใน ใบหน้าที่เนยนใสราวกับเด็กน้อย ผมสีทองเปล่งประกาย ความารู้สึกของมันที่แสดงผ่านออกมาจากใบหน้าทั้งโกรธทั้งเศร้าในเวลาเดียวกัน ฉัน..ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยตอนนี้มือถือข้ำาเสื้อผ้าฉันก็ยังสั่นไม่หยุดและไม่มีท่าทีที่จะหยุดเลย ถ้าฉันไม่ทำอะไรเลยชุดฉันต้องขาดคามือเขาแน่ๆ

แหมะ แหมะ

เอ๊ะ!

อยู่ดีดีฉันก็รู้สึกเหมือนมีน้ำอะไรไหลลงมาใส่ไหล่ฉัน คงจะไม่ใช่น้ำลายเขาหรอกนะ  ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองมันอีกครั้ง ให้ตายเหอะ  นี่ไม่ใช่ฝันใช่ไหม  มันกำลังร้องไห้ กัดปากแน่นจนแทบจะเลือดห้อยิ่งทำให้ฉันรู้สึกแย่ลงไปอีก ไม่ได้การละฉันต้องทำอะไรสักอย่าง

ฟึ่บ

ฉันไม่รู้อะไรแล้วตอนนี้ ฉันค่อยๆเอื้อมมือที่วางอยู่ข้างตัวเลื่อนขึ้นไปกอดหลังมันอย่างช้าๆและซบหน้าลงกับอกกว้างอันอบอุ่น เสียงใจฉันเต้นตึกตักอีกแล้ว แค่ฉันทำแค่นี้ก็ทำให้มันชะงักไป แล้วค่อยๆกอดตอบฉันอย่างแผ่วเบาเหมือนกัน เรากอดกันอยู่นานสองนานจนคุณชานยอลออกไปแล้วก็ยังกอดอยู่ ถ้ามันเห็นหน้าฉันตอนนี้มันต้องล้อฉััันแน่ๆเพราะหน้าฉันแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศอีก

"ย่าส์ เลิกกอดฉันได้แล้ว ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ!"

"ก็ถ้าฉันเลิกกอดเดี๋ยวนายก็ร้องไห้อีก"

"นี่มันเป็นข้ออ้างของคนที่อยากกอดฉันต่อชัดๆ"

ฟึ่บ

ฉันรีบกระโดดออกจากมันทันที ให้ตายเถอะ นี่มันจะไม่สำนึกบุญคุณกันบ้างหรอ ไม่สำนึกแถมยังมาล้อกันอีก 

"ใครอยากกอดนายกัน ฉันก็แค่ไม่อยากให้ชุดฉันเปื้อนน้ำตานายเฉยๆ"

"เอ้า แล้วไหนตอนแรกบอกไม่อยากให้ฉันร้องไห้ นี่เธอแอบห่วงฉันใช่ม้าา"

"ใครห่วงนายกัน ไปเลยไป ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!"

ฉันหันหน้าหนีมันพร้อมกับจะเดินออกจากประตูแต่ก็คิดได้ขึ้นมาพอดีพอคุณชานยอลพูดมันไปกระตุกต่อมเผือกอีกแล้ว

"เดี๋ยวก่อน! ที่คุณชานยอลพูดน่ะมันเรื่องอะไรกัน?"

"หึ เรื่องนี้เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอก แค่รู้ไว้ว่ามันไม่ได้ตายดีแน่ก็พอ!"

ณ ห้องประชุม

"เอาเป็นว่าจบเพียงเท่านี้ดีกว่าเนอะ นายคยอน"

"ก็ดีเหมือนกันนะ พวกเรานั่งคุยกันมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว ฮ่าฮ่า"

"งั้นผมกับลูกสาวต้องขอตัวก่อนนะครับ"

"ได้ครับ ลาก่อนนะครับ"

แล้วนายคยอนก็ยื่นมือมาจับกับพ่อของฉันอย่างเป็นมิตร รอยยิ้มของนายคยอนเหมือนกับไอผีบ้าเด๊ะๆเลย ใครมาเห็นก็ดูออกว่าเป็นพ่อลูกกัน ถ้าร่างไอผีบ้านอนอยู่โรงพยาบาล แล้ววิญญาณมาอยูที่นี้แสดงว่ากลับเข้าร่างไม่ได้ละสิ ฉันว่าเรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำอะไรบางอย่างแน่ อาราคนนี้สัมผัสได้แต่ฉันต้องหาข้อมูลมาให้เยอะกว่านี้เพื่อที่จะมาปะติดปะต่อเรื่องให้เข้ากันว่าทำไมมันถึงนอนโรงพยาบาลและทำไมถึงกลับเข้าร่างไม่ได้

CR.SHL