Love Byun Ghost ตกหลุมรักผีร้าย นายแบคฮยอน

ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6: ธุระสำคัญ

Chapter 6 : ธุระ

เช้าวันต่อมา

ฉันในขณะที่อาบน้ำเสร็จฉันก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับเช็ดผมอย่างเบามมือสายตาก็หลุบไปเห็นผีบ้านั่นกำลังจะเดินออกจากห้องไป ต่อมเผือกฉันก็เลยทำงานขึ้น

"เดี๋ยว.. นั่นนายจะไปไหนของนายหน่ะ??"

"ฉันมีธุระสำคัญ"

"ผีอย่างนายมีธุระด้วยหรอ ไม่อยากจะรู้"

"ถ้าไม่อยากรู้ก็ไม่ต้องรู้ฉันไปละ"

พูดจบมันก็เดินออกจากห้องไปเฉยๆ ปล่อยให้ฉันยืนเช็ดผมอยู่อย่างงั้น เขาเป็นผีนิ จะมีธุระสำคัญด้วยหรอ ตลกละ ช่างเถอะ ตอนนี้ฉันควรจัดการกับตัวเองให้เสร็จก่อนละกัน ดูผมสิ ยิ่งกว่าหมูหยองอีก ที่หนีบผมฉันอยู่ไหนกันนะ

ณ คฤหาสน์ คิม

ฟึ่บ

ผมหายตัวทันทีที่ออกจากประตูคอนโดผม ตอนนี้ผมมาอยู่หน้าบ้านของผมเองแหละ ผมอุดอู้อยู่แต่ในห้องจนไม่ได้ออกไปไหนมาไหนพอออกมาค่อยโล่งหน่อย พ่อครับ ผมคิดถึงพ่อจัง วันนี้ผมมาหาพ่อด้วยนะ ดินเท้าเด็กผู้ชายคนนึงเลายคนอาจจะสงสัยว่าทำไมผมถึงพูดถึงแต่พ่อทำไมไม่พูดถึงแม่ มันเป็นเพราะว่าแม่ผมเสียไปตั้งแต่ตอนเด็กๆเเล้ว ผมเลยเหลือแค่พ่อและพี่ชาย พี่ชายผมเป็นพี่ชายไม่แท้นะ ตอนนั้นพ่อไปเจอเด็กชายคนนึงตัวมอมแมม ไม่มีรองเท้าใส่ เสื้อผ้าขาดหลุดลุ่ยเหมือนไม่มีที่ไป 

บรื้นนน

"พ่อฮะๆ ดูเด็กคนนั้นสิ เขาน่าสงสารจังเลย.."

"ไหนครับ บยอนน้อยของพ่อ คนนั้นน่ะหรอ?"

"ใช่ครับ เขาน่าสงสารจัง เรารับเขามาดูแลได้ไหมฮะ"

เด็กชายตัวน้อยถามด้วยน่าตาใสซื่อเพราะด้วยความเป็นเด็กจึงสงสารคนอื่นไปทั่ว  พ่อมองลูกชายด้วยสายตาเรียบนิ่ง เมื่อลูกชายตัวน้อยเห็นอย่างงั้นจึงทำหน้าอ้อนวอน ขอร้องอย่างน่าเอ็นดูเพื่อเรียกความสงสารจากพ่อ

"นะฮะพ่อ... ผมอยากมีพี่ชายฮะ"

"เฮ้อ... บยอนลูกพ่อเข้าใจนะว่าลูกอยากมีพี่น้องอีกสักคนสองคนแต่ลูกก็รู้นิว่าหม่ามี๊ทำให้ลูกไม่ได้แล้ว แล้วเด็กคนนี้เขาเป็นใครมาจากไหนเราก็ยังไม่รู้เลยนะ"

"......."

ลูกชายนิ่งเงียบแล้วก้มหน้าลงอยากหมดหวัง เขาแค่อยากมีพี่หรือน้องอีกสักคนเท่านั้นเองแต่เป็นเพราะแม่ของเขาดันเสียมดลูกไปเสียก่อนจึงทำให้ไม่สามารถมีลูกได้อีกแล้ว  เด็กน้อยแทบอยากจะร้องไห้ทันทีที่ได้ยินคำตอบเพราะว่าเขาเป็นลูกคนเดียวจึงทำให้ต้องอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด เขาเหงา เขาอยากมีเพื่อนเล่นด้วยเท่านั้นเอง

"แต่ถ้าลูกอยากได้ พ่อก็จะทำให้นะ"

ทันทีที่พ่อพูดจบก็ยิ้มให้กับลูกตัวน้อยของเขาทันที ลูกตัวน้อยเมื่อได้ินอย่างงั้นก็ดีใจจนลุกขึ้นมากอดพ่อแล้วยิ้มอย่างมีความสุข

"ขอบคุณฮะพ่อ! ผมรักพ่อที่สุดเลย"

"แต่ลูกต้องดูแลพี่เขาเป็นอย่างดีนะ  ไม่อย่างงั้นพ่อจะเอาลูกมาปล่อยแทนพี่เขานะ โอเคมั้ย"

"โหยยยย ฮะ ผมจะดูแลพี่เขาเป็นอย่างดีเลย"

"ดีมากกก ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

นั่นแหละครับผมถึงได้พี่ชายมา พี่ชายสุดที่รักของผมและเลวที่สุด...

แอ้ดดด

ผมค่อยๆเปิดประตูรั้วเข้าบ้านอย่างเบามือก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านของผม เมื่อผมเข้ามาก็เจอชานวัยสูงอายุกำลังนั่งจิบกาแฟพร้อมกับหญิงวัยชราผู้ซึ่งยืนอยู่ข้างๆ

"เฮ้อออ ป้าลี ฉันคิดถึงแบคฮยอนจัง เมื่อไรมันจะฟื้นนะ มันหลับนานเกินไปแล้วนะ"

"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะนายท่าน อีกไม่นานเขาก็คงจะฟื้นแหละ"

"แต่นี่มันหนึ่งปีแล้วนะ ฉันยังไม่เห็นวี่แววเลย!"

ชายวัยกลางอายุพูดขึ้นอย่างกังวล สีหน้าของเขาแสดงถึงความผิดหวัง เสียใจ เศร้า มันรวมกันไปหมดตอนนี้ ผมที่ได้แต่ยืนดูพ่อทุกข์ใจไม่สามารถทำอะไรให้ได้เลย ผมค่อยๆเดินไปใกล้พ่อแล้วคุกเข่าข้างๆโซฟา

"ป้าลีรู้ไหม ไม่มีวันไหนที่ฉันไม่คิดถึงแบคฮยอนเลย ฉันอยากย้อนเวลากลับไป กลับไปช่วยแบคฮยอนของฉัน ฉันไม่น่าให้นังนั่นคบกับลูกฉันเลย ฉันผิดเองที่ดูแลลูกไม่ดี ฉันเป็นพ่อที่แย่ที่สุดเลย "

แหมะ แหมะๆ

"ฮึก...พ่อฮะ.. ผมขอโทษ"

ผมพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้นก่อนจะเข้าไปกอดพ่อของตัวเองแม้ว่าจะสัมผัสไม่ได้แต่ผมก็รู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน อ้อมกอดของพ่อมันอุ่นมาก ผมอยากตื่นเร็วๆแล้วอยากมากอดพ่อให้หายคิดถึงแล้ว

แอ้ดดด

ทันใดนั้นก็มีร่างสูงทำท่าล้วงกระเป๋าเดินเข้ามาอย่างสบายใจไม่มีการทักทายคนในบ้านสักคำ  ก่อนจะค่อยๆเดินเข้ามาในบ้านแล้วจะเดินขึ้นบรรได

"เดี๋ยวก่อน! ปาร์คชานยอล"

"อะไรครับ"

"นายได้ไปเยี่ยมบยอนบ้างรึเปล่า?"

"กะว่าจะไปแต่ไม่มีเวลาครับ ผมต้องดูแลบริษัทเลยไม่มีเวลา..."ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาทก่อนจะกระตุกยิ้มขึ้น

"หึ ดูเหมือนนายจะพูดผิดนะ คำว่า 'ดูแลบริษัท' กับ  'ทำงาน' มันไม่เหมือนกันนะตอนนี้นายควรจะใช้แค่ทำงาน อย่าได้คิดมาดูแลบริษัทเด็ดขาด!"

ทันทีที่ชายวัยกลางพูดจบ ร่างสูงก็หุบยิ้มทันทีก่อนจะมองด้วยสายตาเย็นชาแล้วเดินขึ้นห้องไปอย่างเงียบๆ

"เฮ้อออ แบคลูกรีบตื่นมาดูแลบริษัทได้แล้วนะ พ่อทำไว้ให้ลูกเยอะแยะมากมายพ่อไม่ต้องการให้ใครหน้าไหนมาดูแลแทนลูก"

"ได้ครับ ผมจะรีบตื่นมาทำตามที่พ่อหวังเอาไว้ รอก่อนนะครับพ่อ"

ผมพูดกับพ่อก่อนจะลุกขึ้นแล้วหายตัวไปวับ พ่อครับไม่ต้องห่วงนะ ผมจะรีบหาวิธีกลับเข้าร่างให้เร็วที่สุด  รอก่อนนะครับ

ฟึ่บ

ผมค่อยๆว๊าปจากบ้านผมมายังห้องคนโดเมื่อเข้ามาถึงในห้อง ตอนนี้ผมมีแผนแล้วว่าผมควรทำยังไง ฮิ ผมต้องจัดการถึงขั้นเด็ดขาดแล้วสินะ  ผมค่อยๆยิ้มอย่างมีเล่ห์นัยแล้วเดินเข้ามาในห้องอย่างผู้กำชัยชนะ แต่เดี๋ยวก่อนนะ ผมเดินเข้ามาแล้วเห็นผู้หญิงคนนึงกำลังมาร์คหน้าด้วยผักและผลไม้ราวกับกำลังปลูกสวนบนหน้า  ตอนนี้ทั้งตัวใส่แค่ผ้าปิดเอาไว้เท่านั้น เธอหันมามองผมอย่างตกใจแล้วอยู่ดีดีมะเขือเทศที่ติดบนหน้าเธอก็ตกลงมา

แบละ!

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด/เฮ้ยยยยยยย"

สิบนาทีต่อมา

"กรี๊ดดดด ไอโรคจิต ไอลามก ไอ.. ไอ.. กรี๊ดดดดด"

"เฮ้ยย เป็นบ้าไรของเธอว้ะ เมนส์มารึไง?"

ไม่ๆๆๆๆ เวลาอันแสนมีความสุขของฉันได้จากลงไปแล้วเพราะมีไอผีบ้าที่ไหนไม่รู้มาทำลายซะจนย่อยยับ ฮืออ ฉันอุตส์ส่าซื้อผัก ผลไม้ มามาร์คหน้าอย่างดี นึกว่าจะเป็นวันหยุดที่แสนสบายแล้วนะ มันเป็นแบบนี้ได้อย่างไรกัน ฮือออ

"นายมัน!! นี่แหน่ะ  เอานี่ไปกินซะ!!"

"โอ้ยยัยบ้า มันเจ็บนะเฟ้ยยยย"

"เจ็บจะได้จำไง ใครสั่งใครสอนเรื่องมารยาทเนี่ยห้ะ?"

"ก็มันเป็นความผิดเธอไม่ใช่หรอที่รู้อยู่แล้วว่านี่มันเป็นห้องส่วนรวม  ยังมาเดินใส่ผ้าปิดแค่นี้อีก ตาฉันจะบอดไหมเนี่ย??"

พอมันพูดจบก็เอามือมากุมตาเอาไว้ราวกับตาจะบอดให้ได้อย่างงั้นแหละ ยังมีหน้ามาพูดกับผู้หญิงอย่างนี้อีกก กรี๊ดดดดดด

"หนอยยยย ไอบ้า นี่แหน่ะ นี่แหน่ะ นี่แหน่ะ"

พูดจบฉันก็ปาของนู่นนี่นั่นใส่มันอีก ฮือออ ขุ่นแม่ เค้าลวนลามหนูทางสายตาอีกแล้วววว

---------------------------------------100%--------------------------------------

แบค นายต้องรีบกลับเข้าร่างให้สำเร็จนะ ครั้งหน้ามีฉากฟินสะบั่นหั่นแหลกแหกกระจายแต่ต้องเม้นกันด้วยน้าาา เป็นกำลังใจให้เขาหน่อยยยย

O W E N TM.