ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5 : เซ็นสัญญา 100%
CHAPTER 5 : เซ็นสัญญา
ติ๊งหน่องงง..
หลังจากที่ฉันอาบน้ำอะไรเสร็จหมด ฉันก็ตั้งหน้าตั้งตารอคอยที่จะเซ็นสัญญา วันนี้ฉันแต่งตัวสวยกว่าปกติด้วย เพราะหลังจากที่ห้องนี้เป็นของฉันก็จะได้ฉลองเลย แล้วก็ได้เวลาทำการไล่ผีออกจากห้องของฉัน หุหุ อ้ะเสียงกริ่งมาแล้วนิ
แอ้ดดด
"สวัสดีค่ะ"
ฉันพูดสวัสดีพร้อมกับรอยยิ้มอันสดใส แต่สิ่งที่ฉันเห็นคือ พนักงานที่มาพร้อมกับเจ้าของห้อง และเจ้าของห้องนั่นเป็น ชายหนุ่มร่างสูงไหล่กว้าง โอ้แม่ขา หน้าตาหล่อคมจนบาดใจเป็นเสี่ยงๆ ฟันเรียงกันจนเห็นออร่า สีผมสีน้ำตาลออกดำๆหน่อย แถมส่งรอยยิ้มตอบมาให้ แอร๊ยยยย เห็นผู้ชายหล่อแล้วจะเป็นลมขอยาดมสักสี่ห้าอัน อ๊ากกก นี่สินะที่เขาเรียกหล่อลืมโลก
"สวัสดีครับ"
"สวัสดีนะค่ะ คุณอาราคะ นี่คุณปาร์คชานยอล เจ้าของห้อง คุณชานยอลนี่คุณอาราค่ะ คนที่จะมาซื้อห้องค่ะ"
"ถ้าเรารู้จักกันแล้ว ก็เดี๋ยวเชิญเข้าไปในห้องก่อนนะค่ะ"
ฉันพูดพร้อมผายมือไปในห้องอย่างผู้ดี เจอผู้ชายหล่อเราต้องกุลสตรีเข้าใส่ แม่สอนไว้ค่ะ
"เดี๋ยวทั้งสองคนเชิญน่งก่อนนะค่ะ"
พนักงานพูดก่อนจะหยิบเอกสารออกมาให้เซ็น บอกเลยตอนน้ใจเต้นตึกตักๆ เหมือนจะเป็นลมไม่ใช่เพราะเอกสารหรอกนะแต่เป็นเพราะได้นั่งใกล้ผู้ชายหล่อ อุบอิส
"เดี๋ยวเชิญคุณชานยอลเซ็นตรงนี้เลยค่ะ"
พนักงานชี้ตรงที่คุณชานยอลต้องเซ็น คุณชานยอลหยิบปากกาแล้วก็เซ็นยึกยักๆ ฉันเลยหันไปมองคุณชานยอลแล้วยิ้มให้แต่สายตาก็เหลือบไปเห็นไอผีบ้านั่งตรงโต๊ะกินข้าวแถมมองมาด้วยน่าตากวนประสาทมันน่าลุกขึ้นไปถีบให้คว่ำสักที ฮึ๋ยยย
"เดี๋ยวเชิญคุณอาราเซ็นตรงนี้นะค่ะ นี่ค่ะ ปากกา"
เธอพูดอย่างยิ้มแย้มก่อนจะยื่นปากกามาให้ ฉันเลยรับปากกามาก่อนจะเซ็นลง แต่เดี๋ยวก่อน...ทำไมฉันขยับปากกาไม่ได้เลยละ ปากกามันแข็งทื่อเหมือนมีอะไรมาจับเอาไว้ ฉันเลยหันขึ้นไปมองหน้าคุณชานยอลก่อนจะยิ้มแห้งๆ
"แฮะๆ" ฉันเลยใช้โอกาสนี้หันหน้าไปมองไอผีบ้า ต้องเป็นฝีมือไอผีบ้าแน่ แล้วมันก็เป็นความจริง มันหัวเราะคิกๆ พร้อมกับชี้นิ้วมาทางปากกา อ๊ากกก อยากกระโดดไปงับหัวมันจริงๆ มันใช้เวลาเล่นไหมเนี่ย ฉากสำคัญนะโว้ยยย
"อึ๋ยยย"ฉันพยายามใช้เเรงท้งหมดดันปากกาอย่างสุดแรงเกิด แต่มันก็ไม่ได้ผล ฉันกัดฟันกรอดๆพร้อมกับจับปากกาแน่นจนมันสั่น
"คุณอารามีปัญหาอะไรรึเปล่าคะ?"
"เอ่อ..ปะ..เปล่าค่ะ แหะๆ"
"อ๋อค่ะ"
ฉันยิ้มแบบเป็นมิตร แล้วก้มลงไปเซ็นต่อแต่เซ็นเท่าไรปากกาก็ไม่ยอมขยับเลย ไหนลองออกแรงอีกนิดสิ อึ้ดดดด ไม่ไป... อ๊ากกก นี่ฉันเริ่มจะหงุดหงิดแล้วนะ อึ๊บบบบ.. ก็ไม่ไป... ใจเย็นๆไว้อารา ไหนลองอีกครั้งสิ ฮืมม อึ๊ดดด โอ้ยยยยย มันไม่ยอมไปเลย มันไม่ไหวแล้ววววว
"ย่าาส์ไปสักทีสิว่ะ!!"
ปึ้ดดด..ตุ้บ..เคร้งง!!
" คุณชานยอล!!"
"ว้ายยย คุณชานยอล"
"ว้ากกก ฮ่า ฮ่าๆๆ"
ด้วยความทีฉันโมโหเลยตะโกนดังลั่นห้องเพื่อให้ปากกาเลื่อนแล้วปากกาก็เลื่อนจริงๆนะ แต่ฉันคงผลักแรงไปหน่อยเลยทำให้มันถล๋นเลยออกจากหน้ากระดาษหน้าฉันเลยคว่ำราบนอนไปกับโต๊ะ แล้วมือก็ไปโดนแก้วกาแฟทำให้มันหกใส่กางเกงคุณชานยอล ทำให้ทุกคนที่อยู่ในห้องเป็นห่วงคุณชานยอลกันหมดยกเว้นอีผีบางตัวที่นั่งหัวเราะจะเป็นจะตาย ฉันเลยรีบถือโอกาสนี้หยิบปากกาเซ็นซะ เรียนร้อย แล้วก็ไปห่วงคุณชานยอลต่อ
"ดะ..เด๋ยว ฉันไปหยิบทิชชู่มาให้นะค่ะ" ตายๆแน่เลยฉัน จะไม่ได้ห้องก็เพราะอีเรื่องนี้แหละเพราะไอผีบ้าตัวเดียวเลยเล่นไม่รู้เรื่อง เสร็จเรื่องนี้เมื่อไรจะจัดการให้เข็ดเลย ฉันรีบวิ่งไปหยิบทิชชู่มาให้คุณชานยอลก่อนจะฉีกออกมาเช็ดให้อย่างประนีประนอม
"เอ่อ ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะค่ะ คือฉันไม่ได้ต้งใจจริงๆ ขอโทษนะคะ"
"ฮ่า ฮ่า ไม่เป็นไรครับ ห้องนี้นี่เฮ้ยนสมคำล่ำลือจริงๆนะครับ " เค้าพูดขึ้นอย่างตลกก่อนจะเงียบแล้วชายตาไปมองข้างหลังตรงที่ไอผีบ้านั่งอยู่เหมือนคุณชานยอลมองเห็นด้วยเลย แล้วอยู่ดีดีไอผีบ้าก็หยุดหัวเราะมองมาที่คุณชานยอลอย่างเคืองๆ ส่วนอีพนักงานหน้าสวยยืนหน้าซี้ดเลยค่ะ ฉันเลยหัวเราะตอบกลับก่อนจะบรรจงเช็ดกาแฟที่หกใส่ขาต่อ แหม่น่าจะหกใส่...ระหว่างขาด้วย เอ่อ เก้าอ้นะ (แหม่ อีนางเอกน่ห่นจริงๆ)
"ง้นถ้าเราเซ็นสัญญาเสร็จแล้วก็เสร็จสิ้นแล้วสินะครับ ยินดีด้วยนะครับ ห้องนี้เป็นของคุณแล้ว"
พูดจบเขาก็ยกมือมาเช็กเเฮนด์กับฉันแล้วส่งรอยยิ้มหล่อๆกระชากใจมา ถ้าเป็นคนอื่นนี่ ทรุดไปแล้วนะ
"ง้นถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ"
"ค่ะ"
พูดจบเขาก็เดินออกไปพร้อมกับพนักงานหน้าสวย แล้วทุกอย่างก็จบซักทีสินะ เฮ้ออออ แค่เซ็นมันเหนื่อยขนาดนี้เลยหรอ แต่ก่อนอื่นต้องหันไปเยาะเย้ยไอผีบ้าให้ชื่นใจก่อน
"หิหิ ห้องนี้เป็นของฉันแล้ว ว้ายๆ"
ฉันหันหน้าไปเย้ยมันทันที ในที่สุดความฝันของฉันก็เป็นจริงซะที ฉันจะได้อยู่ห้องนี้ตามสบายแล้วก็ไล่ไอผีบ้าออกไป แต่แทนที่มันจะทำหน้าเจ็บใจให้ฉันสะใจ มันกลับเป็นตาที่ดูเศร้าสร้อยมองกลับมาที่ฉันก่อนจะกลายเป็นแววตาเย็นชาเหมือนเดิม ว้ะก้ฉันตาฝาดไปรึเปล่านะ ถึงมันจะแค่แปบเดียวแต่ฉันก็เห็นอ่ะ
"หึ เป็นไงละได้ตามใจอยากแล้ว สมปราถนาเธอรึเปล่าละ"มันพูดพร้อมด้วยน่าเศร้าๆ จนฉันอดเห็นใจไม่ได้ ไม่ได้นะ ไม่ได้ อาราเธอลองคิดดูในสิ่งที่มันทำกับเธอสิ มันลวนลามเธอนะ ไหนจะทั้งจับนมหน๊มทั้งสองข้างของเธออีก ถ้าเธอยอมมันแล้วเกิดมันคึกปั่มปั๊มเธอขึ้นมาละ กรี๊ดด
"กะ..ก็มีอีกอย่างนึงด้วยที่ฉันยังไม่ได้"ฉันควรจะบอกอีกสิ่งหนึ่งท่ฉันต้องการไปดีไหมนะ
"?"
"อีกส่งนึงที่ฉันต้องการก็คือ...ให้นายต้องออกไปจากห้องน้เพราะห้องนี้ได้กลายเป็นของฉันไปแล้ว"
ฉันพูดออกไปแบบไม่เกรงกลัว ทั้งที่ในใจก็แอบหวั่นๆสงสารเขาอยู่ละ ถ้าฉันไล่เขาไปเขาจะอยู่ยังไงละ ไปอยู่ที่ไหน ถ้าเขาเป็นผีเล่ร่อนละ แต่เดี๋ยวก่อนนะ มันเกี่ยวกับฉันที่ไหนละ เขาจะอยู่ที่ไหนมันก็เรื่องของเขาสิ แต่..ภาพสายตาที่ดูเศร้าๆของเขามันยังติดตาฉันอยู่เลยนะ โอ้ยยย อีอารานางฟ้ามาปรากฏตัวตอนนี้ทำไมกันย้ะ
"หึ หรอ?"
เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ก่อนจะค่อยๆเดินมาหาฉันทีละก้าวละก้าว สายตาของเขาที่มองมาหาฉันในตอนนี้เหมือนไม่ใช่เขาอีกต่อไป สายตาของเขาแต่ก่อนจะร่าเริง กวนประสาท ทะลึ่งทะเล้น แต่ตอนนี้นะสิ มันต่างออกไป เหมือนสายตาหมาป่าผู้หื่นกระหาย และฉันก็เป็นเหยื่อชั้นดีน่นเอง
"จะ..จะทำอะไรน่ะ"
ฉันค่อยๆถอยจนติดกับผนังแล้วตอนนี้ ส่วนเขาก็ค่อยๆเดินเข้ามาเดินเข้ามาจนมาประชิดตัวฉัน ใบหน้าของเรานั้นห่างกันไม่ถึงคืบด้วยซ้ำมันทำให้ใจฉันเต้นยิ่งกว่าอะไรซะอีก เขามองมาที่ฉันด้วยสายตาเย็นชาพร้อมกับยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาทาบผนังเพื่อไม่ให้ฉันหนี มันเหมือนฉากไหนละครเลยอ่ะ ตอนที่ฉันดูฉันก็หวังว่าจะมีคนมาทำอย่างงี้กับฉันบ้างนะ แต่ต้องไม่ใช่กับผีอย่างนี้สิ T_T ตอนนี้เขาเหมือนเป็นคนละคนเลยมันยิ่งทำให้ฉันกลัวเข้าไปใหญ่ ไม่ได้การละ ตอนนี้ฉันต้องใช้บางสิ่งอย่าง และมันต้องช่วยฉันได้แน่ๆ ฉันค่อยๆหยิบสิ่งนั้นออกมาจากกระเป๋าและชูใส่หน้ามันพร้อมกับหลับตาปี๋
ชิ้งงง!!
"......."
"......."
"อุ้บส์ ฮ่าๆๆๆ"
"ยะ..ย่าส์ ขำบ้าอะไร"
"นี่เธอเอาพระมาไล่ฉันหรอ??"
"ละ..แล้วนายไม่กลัวรึไง ฉะ..ฉันมีพระนะโว้ยย บอกไว้ก่อน"
ฉันพูดออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ ใจหนึ่งก็กลัวมัน อีกใจก็สงสัย ทำไมมันไม่กลัวพระละ นี่ฉันชูพระใส่มันเลยนะ มันน่าจะกลัวหน่อยสิ นี่หลวงปู่วัด วัดไหนว่ะ ลืม เออช่างมันเหอะ ยังไงก็พระแหละนา หรือว่านี่มันพระปลอมกันว้ะ!
"ขอโทษทีนะยัยบื้อ ฉันเป็นวิญญาณที่หลุดออกมาจากร่างที่ยังไม่ตาย ไม่ใช่ผี และฉันก็ยังไม่ตายด้วย"
พูดจบมันก็ยกมือขึ้นมาผลักหัวฉับเบาๆก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ ปล่อยให้ฉันยืนเหวออยู่อย่างงั้น
-25%-
ฮือออ ให้ตายสิ วันนี้ฉันหน้าแตกไปกี่ครั้งแล้วเนี่ย แตกจนหมอหรือหมาที่ไหนก็ไม่รับเย็บแล้ว
"งั้นตกลงนายจะไม่ออกไปใช่ไหม"
"ใช่"
ฉันถอนหายใจอย่างเอือมระอาก่อนจะครุ่นคิดว่าควรทำไงต่อไปดี อือ..... คิดสิ คิดสิ ทำไงดี...... อ๋อ ถ้าออกไปไม่ได้เราก็ต้องทำสัญญากันสิ
"นี่ ! "
"อะไร?"
ฉันค่อยๆล้มตัวลงไปนั่งโซฟาเดียวกับมันก่อนจะเอากระดาษที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมาเขียนยุกยิก และในที่สุดฉันก็เขียนเสร็จแล้วส่งให้มันพร้อมปากกา มันเลยหันหน้ามามองฉันอย่างงงพร้อมกับถามคำถาม
"นี่ อะไร?"
"ใบสัญญา"
"สัญญาอะไร เล่นเป็นเด็กไปได้"
มันพูดพร้อมกับหยิบกระดาษจากมือฉันไปดู มันอ่านๆก่อนจะวางไว้บนโต๊ะแล้วดูทีวีต่อ
"นายจะเซ็นไหม??"
" ไม่!"
"เอ้า ถ้านายจะไม่เซ็นก็ไสหัวออกไปจากห้องนี่ซะ จบไหม?"
"จะให้ฉันเซ็นเอกสารที่ฉันอ่านไม่รู้เรื่องได้ยังไงละ แล้วนี่มันลายมือหรือลายอะไรถามหน่อยสิ เป็นผู้หญิงแต่ลายมือยิ่งกว่าเด็กอนุบาลมันใช้ได้ที่ไหนห้ะ?"
"ยะ..ย่าส์!! ลายมือฉันมันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นป้ะ มันกล่าวหากันชัดๆ แล้วนายนะเป็นผู้ชายภาษาอะไรห้ะมานั่งด่าผู้หญิงฉอดๆอยู่เนี่ย ถ้าจะพูดก็ช่วยพูดให้มันดีดีหน่อยได้ม้ะ"
"แหม่ ถ้างั้นกรุณาอ่านข้อความลายแทนที่ทรงเขียนให้หม่อมฉันฟังหน่อยสิพะย่ะค่ะ"
แหม่มันน่าโดนเท้ายันหน้าซะที ฮึ่ย ยอมก็ได้ เพื่อความสันติสุขของห้องนี้ ฉันเลยคว้ากระดาษที่มันส่งให่ก่อนจะเอามาดูแล้วเริ่มอ่าน แต่เดี๋ยวก่อนนะ.....
"เอ่อ...นาย.....ห้อง...ฉัน"
"เฮ้อออ เอกสารที่ด้อยคุณภาพขนาดนี้จะให้ฉันเซ็นได้ยังไง ขนาดคนเขียนเองยังอ่านไม่ออกเลยลองคิดดูสิ"
"เออ!!!! คนเราก็ต้องมีข้อบกพร่องบ้างดิ จะให้มีแต่ข้อดีไม่ได้หรอกนะ ชิ"
ฉันพูดก่อนจะเบะปากอย่างเบื่อหน่ายพร้อมกับลุกขึ้นแล้วหันหน้าไปหามัน มันละสายตาออกจากทีวีก่อนจะจ้องหน้าด้วยแววตากวนประสาท
"เอาเป็นว่านายจะต้องทำสัญญาการอยู่ร่วมกับฉัน และมีกฎว่า ห้ามนายเดินเพ่นพ่านเข้าห้องฉัน ที่นายก็คือโซฟา ห้ามกินขนมที่ฉันซื้อมา ห้ามแกล้งฉันด้วย จบไหม?"
"เดี๋ยวๆที่นอนฉันเป็นโซฟาได้ไง ฉันไม่นอนโซฟาหรอก รู้ไว้ซะด้วย"
"อ๋อถ้าพระองค์ทรงจะไม่ยอมนอนบนโซฟาจะทรงเสด็จไปนอนหน้าประตูห้องก็ได้นะพะย่ะค่ะ"
หิหิ ในที่สุดฉันก็ได้แก้แค้นคืนแล้ว สะใจจริงๆ มันลุกขึ้นมามองหน้าฉันก่อนจะกัดฟันด้วยความโกรธ สมน้ำหน้าเล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับอารา ชิ
"เออ ก็ได้แค่นี้ใช่ไหม?"
"ใช่ แค่นี้แหละ"
ณ โรงพยาบาลในเกาหลี
เตาะ ๆๆๆ
เสียงรองเท้าส้นสูงที่กำลังเดินในโรงพยาบาลพร้อมกับพยาบาลที่หน้าขาวพร้อมตาที่เติมแต่งอ่อนอย่างสวยงามพร้อมกับปากที่สีชมพูหน้าจุ้บถ้าดูคร่าวๆเธอเป็นคนที่สวยมากคนหนึ่ง และเสียงรองเท้าก็มาหยุดลงที่หน้าห้องห้องหนึ่ง เธอค่อยๆเปิดประตูเข้าไไปก่อนจะล้มลงไปนั่งเก้าอี้ข้างๆเตียงอย่างสุภาพ บนเตียงนั้นมีร่างสูงนอนนิ่ง หน้าตาราวกับเทพบุตร ไม่ว่าจะตา จมูก ปาก หรือใบหน้า ก็ดูเพอร์เฟค พยาบาลหน้าสวยยกยิ้มขึ้นมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"แบคคะ เมื่อไรจะตื่น แทยอนรอนานแล้วนะค่ะ...."
---------------------------------100%---------------------------------------
อีแบคจ้ะ นี่มันใช่เวลาเล่นไหมค่ะ เล่นไม่พอแถมยังหัวเราะก๊ากๆอีก เฮ้อออ มันน่าจริงๆ เรามาลงให้แล้ววว หลังจากนั่งแต่งจนตาแทบถล๋นออกมาให้ตายเถอะโรบิ้น ฮือออ เค้าอยากอ่านคอมเม้นให้ชื่นใจหน่อยอ่าาา เหนื่อยมาแล้วขออะไรที่ทำให้ชื่นใจหน่อยสิ จุ้บๆๆ พี่แบคกราบงามๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น