คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4: ตาม
CHAPTER 4 : ตาม
กริ๊งงงงงงงงงงงง
“โอเซฮุน
ไปกินข้าวกับพวกเราไหม?”
ตอนนี้เป็นช่วงพักเที่ยงแล้ว
มีผู้หญิงกลุ่มนึงเดินเข้ามาหาผมแล้วก็ชวนผมไปกินข้าว มันก็ดีนะ
แต่องค์หญิงละเธอกินข้าวกับใครหรือผมจะชวนเธอไปกินข้าวดีละ แต่อยู่ๆก็มีผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาในห้องแล้วส่งเสียงดังลั่นจนคนอื่นหันมามอง
“อากิ!!!”
“นี่! จะเสียงดังทำไมกลัวคนอื่นไม่รู้หรอว่าเรียกฉันน่ะ”
“ก็แหม... ก็ฉันกลัวแกไม่ได้ยินอ่ะ”
“นี่
ฉันไม่ได้หูหนวกนะ”
“โหยย ไป ไป
เลิกเถียงได้แล้วไปกินข้าวกัน”
“อืม..”
เธอเดินเข้ามาหาเจ้าหญิงแล้วคุยอย่างสนิทสนมสงสัยคงจะเป็นเพื่อนเธอละมั้ง
ก็ดีนะ ผมจะได้ไม่ต้องชวนเธอไปกินข้าวแล้ว จะได้คอยดูอยู่ห่างๆ ผมจำคำที่คนขององค์หญิงพูดได้อย่างดี
“อย่าให้องค์หญิงจับได้ละ
ว่าเราส่งคนไปดูแลเธอ”
“.......”
“เพราะเธอน่ะ ไม่ชอบให้ใครติดตามหรือดูแลเธอ”
ผมจะต้องไม่ให้เธอจับได้เด็ดขาดเลยว่าผมน่ะกำลังเป็นบอดี้การ์ดดูแลเธออยู่
ถ้าจับได้เธอก็คง... ไม่รู้ละ ผมต้องไม่ให้เธอจับได้เด็ดขาด
“นี่! โอเซฮุนไปกินข้าวกันไหม”
“ห้ะ? อ๋อ ไปสิๆ”
ด้วยความที่ผมเหม่อจึงทำให้คนที่ถามผมสงสัยว่าทำไมผมจึงไม่ตอบ
ผมรู้ตัวอีกทีเจ้าหญิงกับเพื่อนก็เดินออกไปแล้ว ผมก็คงต้องเดินตามเธอออกไปสินะ
แต่เพื่อไม่ให้เธอสงสัยผมต้องเดินไปกับกลุ่มพวกผู้หญิง
ผมเลยลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเดินไปกับกลุ่มพวกผู้หญิง
“อ้อ เซฮุน
ฉันชื่อ นานะ นะ”
“ส่วนฉัน นามิ
นะ”
“แล้วฉันผู้ที่สวยที่สุดในกลุ่มมีนามว่า
คิราริ”
“หรา
มโนไปอีกย้ะ”
“อือ
ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
พวกเธอคุยกันอย่างสนุกสนานแต่พอผมตอบและยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร ทำให้พวกเธอน่าแดงแปร๊ดเลย
พอเราเดินกันมาถึงโรงอาหาร สิ่งที่เห็นคือโรงอาหารขนาดใหญ่เหมือนสร้างไว้สำหรับ VIP มีเด็กนักเรียนรอต่อแถวเรียงคิวซื้ออาหารกันอย่างเป็นระเบียบ
เท่าที่ผมรู้มาในโรงเรียนนี้มีเด็กนักเรียนห้าพันกว่าคน แต่สำหรับการหาเจ้าหญิงนะน่าเป็นเรื่อง่ายเลยละ
เพราะอะไรนะหรอ? เพราะเธอโดดเด่นกว่าคนอื่นไงละ
ไม่ว่าจะน่าตาทรงผม
สวยกว่าเด็กผู้หญิงทั้งโรงเรียนก็ว่าได้แล้วไม่ว่าจะเดินไปไหนก็จะมีแต่คนมอง
น่าจะเป็นเรื่องง่ายสำหรับผมอยู่นะ
“อ่า... เซฮุน
นายอยากกินอะไรละ ที่นี่มีอาหารให้เลือกเพียบเลย นายลองดูๆก่อนก็ได้นะ”
“เอาสิ
ถ้างั้นเธอก็ช่วยแนะนำฉันด้วยละกันว่าร้านไหนอร่อย”
ผมพูดจบก็ยิ้มให้เธอ
เธอหน้าแดงอีกแล้วละ เอาดีนะ ที่นี้ไม่มีคนหล่อเลยหรอ
แค่รอยยิ้มผมนี่ถึงต้องหน้าแดงเลยหรอ
แต่ดูจากรอบๆข้างก็ไม่ค่อยแปลกใจแล้วละว่าทำไมเธอถึงหน้าแดง
เพราะบางคนที่นั่งกินข้าวอยู่ถึงกับกรี๊ดดดจนผมอดเป็นห่วงไม่ได้ว่าข้าวที่เคี้ยวอยู่จะติดคอตายรึเปล่าน่ะ
แฮะๆ
“อือ
งั้นถ้านายอยากกินอะไรอร่อยๆต้องร้านนี่เลย ข้าวหมูทงคัตสึ
อร่อยที่สุดในโรงเรียนแล้วละ”
“เอาสิๆ เดี๋ยวเราต่อคิวกันก่อนเถอะ”
ร้านที่นามิแนะนำผมนั้นดูค่อนข้างน่ากินเลยทีเดียวถึงแม้คนจะต่อเยอะไปนิดนึงก็ตามแต่ร้านเขาทำเร็วจึงไม่ต้องรอนานเท่าไรผมเข้าแถวต่อแปบเดียวก็ได้กินแล้ว พอผมเดินออกมาจะหาที่นั่ง
ตาก็ไปสะดุดเข้ากับเจ้าหญิงที่นั่งอยู่กับเพื่อนสองคน
ผมเลยเดินเข้าไปนั่งโต๊ะแถวๆที่องค์หญิงนั่ง
“เออ! พวกเธอพอจะรู้อะไรเกี่ยวกับ อากิหรือเปล่า?”
“อ๋อ...”
พวกเธอพูดออกมาพร้อมกันก่อนจะมองหน้ากันแล้วเบะปากอย่างรังเกียจ ทำไมหรอ องค์หญิงนิสัยแย่ขนาดนั้นเลยหรอ
“นี่ เซฮุน
ฉันจะบอกนายเอาไว้เลยนะว่าอย่าได้ไปยุ่งกับยัยนั่นเชียว ยัยนั่นนะร้ายเงียบนะจ้ะ”
“เออใช่ๆ
ฉันได้ข่าวมาว่านางทำเป็นไม่รับรักผู้ชายต่อหน้า แต่พอรับหลังนะก็ไปกินกันหลังตึก
แหม่ตอแหลจริงๆ”
“เซฮุน
อย่าบอกนะว่านายไปหลงยัยนั่นเข้าให้ บอกไว้เลยนะ
ถึงหน้าตานางจะสวยจริงไรจริงแต่นางนะแรดที่สุดจนหาคำบรรยายไม่ได้เลยละ”
“นี่ๆ นั่นไง
เธอนั่งอยู่ตรงนั้นนะ แหม่ๆ ทำมาเป็นน่าตาใสใส ถุ้ย แอ๊บไปอีก”
นามิชี้ไปที่โต๊ะด้านหลังก่อนจะเบะปากแล้วหันมาด่าองค์หญิงต่อ
ทำให้เพื่อนๆเธอหันไปดูแล้วเบะปาก กรอกตาตาม
“ฉันละเกลียดขี้หน้านางจริงๆ”
“เซฮุน
นายอย่าไปหลงหน้าตาอันสวยใสของนางเด็ดขาดเลยนะ”
“เอ่อ....
โอเค”
ผมไม่มีอะไรจะพูดกับพวกผู้หญิงกลุ่มนี้จริงๆ
เธอเม้าส์กันไม่หยุดปากแถมไม่มีใครยอมใครกันอีก
ก็ดีผมจะได้รู้ข่าวสารเกี่ยวกับองค์หญิง
แต่เรื่องพวกนี้มันเป็นประโยชน์ต่อผมไหมเนี่ย
ผมเลยได้แต่มองเธอนั่งอยู่กับเพื่อนสองคน อ๋อ
ที่เธอต้องนั่งฟุ่บหรือกินข้าวกะเพื่อนแค่สองคนเป็นเพราะเรื่องนี้เองหรอ
ผมเข้าใจแจ่มแจ้งแล้วละ
ผมไม่ได้สนใจอะไรเลยนั่งกินข้าวต่อแล้วก็คุยกับเพื่อนผู้หญิงพวกนั้น
“เซฮุน
นายอิ่มหรือยัง?”
“อือ
อิ่มแล้ว”
“งั้นเราไปกันเถอะ”
เธอพูดก่อนจะลุกขึ้นเดินตามกันออกไปพอเราเก็บจานกันเสร็จก็กลับเข้าห้องเรียนแล้วนั่งเรียนกันต่อจนหมดคาบเรียน
กริ๊งงงงงงงงงง
เสียงหมดเวลาก็ดังขึ้น
ผมค่อยๆเก็บกระเป๋าตัวเองก่อนจะเดินออกมารอองค์หญิงหน้าห้อง ถ้าต้องให้ผมมารอเธอตลอดอย่างนี้มันก็ไม่ใช่นะ
ผมลองคิดดูเล่นๆว่าผมต้องมายืนรอเธอน่าห้องทุกวันจนจบปีการศึกษามันก็ไม่ใช่นะ
น่าเบื่อตายเลย
ผมไม่ชอบการทำอะไรที่ไม่ได้ใช้กำลังเช่นต้องเดินตามเฉยๆอย่างนี้ขอบายคับ
แต่ถ้ามีคนมาให้อัดนะ อย่างงั้นฮุนชอบบบบ...
อ๊ะองค์หญิงออกมาแล้ว เธอเดินออกมาคนเดียวพร้อมกับใส่หูฟังและสะพายเป้สีน้ำตาล
เธอเดินโยกหัวไปมาน่าจะตามจังหวะของเพลง ดีมากคับองค์หญิงทรงพระบรรเทิงมาก
ไอพวกที่มันกำลังตามล่าคงจับไม่ได้เลย หรือว่าคนขององค์หญิงไม่ได้บอกเธอเลยว่าเธอโดนตามล่าอยู่
แล้วให้ผมมาเป็นคนเฝ้าเธอเนี่ย คงไม่หรอกมั้ง ถ้าเป็นอย่างนั้นนะ พวกเขาบ้าไปแล้วแน่ๆ
เพราะผมคนเดียวจะให้เดินตามตลอดจนเข้าห้องน้ำหญิงไม่ได้หรอกนะ
แล้วอีกอย่างผมกับเธออ่ะมีสิทธิคลาดกันง่ายๆอยู่แล้ว คนก็ออกจะเยอะด้วย
ผมค่อยเดินตามเธอมาจนเห็นรถของคนขับรถผมเองและเธอก็เดินขึ้นรถของเธอผมเลยเดินขึ้นรถของผมและรถก็ออกตัวทันที
“เป็นไงบ้างครับ
โรงเรียนวันแรก”
“ก็ไม่ไงอ่ะ
เฉยๆคับ”
“อ๋อ
แล้วได้เรื่ององค์หญิงบ้างรึเปล่าครับ”
“ได้นิดหน่อยครับ
แต่ไม่มีวี่แววของไอพวกที่ตามล่าเลยครับ”
“ไอพวกนั้นนะมันซ่อนตัวอยู่ในโรงเรียนนี่แหละ
อย่าให้องค์หญิงคลาดสายตานะครับ มันอาจจะรอโอกาสเผลออยู่ก็ได้นะครับ”
“ได้ครับ อ้อ
ผมมีเรื่องจะถามครับ”
ผมพูดขึ้นในขณะที่รถกำลังเคลื่อนตัวอยู่
ด้วยความที่ผมค่อนข้างอยากรู้เรื่ององค์หญิงจึงถามออกไป
“ถามเรื่องอะไรหรอครับ?”
“คือ
องค์หญิงรู้ไหมครับว่าตอนนี้ทงถูกตามล่าอยู่ คนขององค์หญิงได้บอกรึเปล่าครับ”
“เอ่อ...คือ..ทางเราไม่ได้บอกครับ”
“อ้าว
ทำไมไม่บอกละ??”
“คือ
เราไม่อยากให้องค์หญิงทรงกังวลนะครับ”
“ ไม่อยากให้กังวลแล้วถ้าเธอโดนจับตัวไปจะทำยังไงละครับ!”
ผมอารมณ์ขึ้นเป็นฟืนเป็นไฟ อ๋อที่ไม่บอกเพราะกลัวว่าพระองค์จะกังวลนะหรอ ถ้าพระองค์โดนจับไปจะทำยังไงห๊ะ นี่พวกเขามีหัวไว้ขั้นหูรึเปล่าว้ะเนี่ย เป็นห่วงความสบายมากกว่าความปลอดภัย โอ้ยยย
“ก็ถ้าบอกไปแล้วเราจะให้คุณมาเฝ้าทำอะไรละครับ”
“.....”
ผมไม่อยากพูดอะไรกับพวกเขาอีกแล้ว
ตอนนี้บอกได้เลยคำเดียวว่าตึ๊บ มึนหัวคล้ายจะเป็นลม นี่ถ้าบอกองค์หญิงก็คือจะไม่ต้องให้ผมมาเฝ้าใช่ไหมเนี่ยแล้วองค์หญิงตัวคนเดียวจะไปสู้ได้ยังไง
คิดสิ คิด!!
“ที่เราไม่บอกพระองค์ก็เพราะว่าเราเชื่อมั่นในการทำงานของคุณว่าคุณจะดูแลองค์หญิงให้ปลอดภัยได้โดยที่พระนางไม่ต้องกังวลแม้แต่นิดเดียว
ขอให้คุณเข้าใจด้วยนะครับ”
“.........”
“นะครับ”
เขาพูดซ้ำแล้วมองหน้าผมเชิงขอร้อง
นี่ถ้าไม่ใช่งานผมนี่ผมไม่ทำนะ แต่ในเมื่องานของผมคือการมาดูแลองค์หญิง ยอมก็ได้
“เฮ้ออออ คับๆ
ผมจะดูแลอย่างดีไม่ให้พระนางเป็นอะไรไปเด็ดขาด”
“ขอบคุณมากครับ”
คนขับรถพอได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มเริงร่าก่อนจะขับรถต่ออย่างมีความสุข แล้วภาระก็มาตกอยู่ที่ผม โอเคคับ ในเมื่อคุณลู่ห่านส่งผมมาดูแลเธอ ผมก็ไม่ว่าอะไรละกันครับ มีหน้าที่แค่ดูแลก็ดูแลไปเท่านั้นเอง คงไม่ยากเท่าไรหรอก
"คุณอาจจะประเมินองค์หญิงต่ำไปนะครับ เห็นเธอเป็นผู้หญิงอย่างงั้น แต่บอกเลยเธอนะมีไหวพริบที่สุดยอดมาก แค่มีคนเดินตามเธอก็สามารถรับรู้ได้แล้ว ดีไม่ดีบางทีเขาอาจจะรู้แล้วว่าถูกคุณตามอยู่ก็ได้"
"...."
ต้งแต่เขาพูดประโยคน้นก็ไม่มีการสนทนาบนรถอีกเลย อาจจะเป็นเพราะเขาให้เวลาผมคิดหรือไตร่ตรองดูอีกทีก็เป็นได้ องค์หญิงจะรู้หรอว่าผมตามอยู่ ผมว่าไม่มีทางหรอก เพราะผมก็เนียนอยู่นาา เป็นเด็กนักเรียน เรียนห้องเดียวกันและตอนกลับ ก็กลับตามปกติไม่เห็นมีอะไรแปลก เธอไม่มีทางรู้หรอก
ปึก
ผมโยนกระเป๋าเรียนไปบนเตียงก่อนจะล้มตัวลงนอนอย่างหมดสภาพ บางทีผมก็คิดนะว่าผมมาอยู่ที่นี่ทำไม ต้องมาอยู่เพื่อนั่งฟังเขาเม้าแตกกันเร่ององค์หญิงหรอ หรือผมทำอะไรผิดเลยโดนส่งตัวมา ตอนนี้ผมโคตรคิดถึงที่ๆผมจากมา ผมอยากกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิม ชีวิตที่จะต้องปกป้องคุณลู่ห่าน ชีวิตที่อยู่เพื่อปกป้อง ต้องต่อสู้ อย่างงั้นแหละที่ผมต้องการ ไม่ได้มาหน่อมแน้มแต่งเป็นนักเรียน เดินตามอะไรอย่างงี้เลยยยย มันไม่ใช่สไตล์ผม โถ่เว้ยย!!
"ย่าาาาาาาาาส์"
ผมตะโกนลั่นห้องก่อนจะพลิกตัวไปมาถีบนู่นถีบนี่จนตอนน้ของกระจัดกระจายไปหมด
"อ๊ากกกกกกกกกก จะบ้าตายยยย" ในเมื่อคุณลู่ห่านให้ผมมาดูแลเธอผมก็ต้องดูแลเธอ เอาว้ะ เป็นไงเป็นกัน พรุ่งน้คงต้องดูกันต่อไป เฮ้อออ
------------------------------------------100%-----------------------------------------
ไรท์มาแล้ววววว คิดถุงกันรึเปล่าา อยากบอกว่าแต่งไว้นานแล้วแต่ลืมลง นึกว่าลงไปแล้ว แก่แล้วเลยจำไม่ค่อยได้5555 อ่านแล้วเม้นกันด้วยยน่าาาา ให้กะลังใจหน่อยย
ความคิดเห็น