Love Byun Ghost ตกหลุมรักผีร้าย นายแบคฮยอน

ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 9 : ได้เจอกันซักที

Chapter 9 : ได้เจอกันซักที

บรื้น...!

ฉันขับรถออกมาด้วยความเร็วที่ไม่ที่ไม่ค่อยได้ขับเท่าไรหรอก พยายามที่จะไม่คิดเรื่องไอผีบ้าเท่าไรหรอกแต่สมองมันก็ดันคิดอยู่เรื่อย ฉันแค่อยากรู้เรื่องของมันให้มากกว่านี้เท่านั้นเอง แต่ฉันก็ไม่กล้าไปถามหรอกอีกอย่างมันก็เป็นเรื่องในครอบครัวซะด้วย เดี๋ยวจะกลายเป็นยุ่งกับชีวิตเขามากเกินไปอีก มันไม่ใช่เรื่องของฉันอยู่แล้วนิ เขาจะเป็นยังไงก็เรื่องของเขา

เอี๊ยด!

ฉันจอดรถทันทีที่มาหยุดอยู่หน้าคอนโด กะจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไปช้อปปิ้งซะหน่อยแต่เพราะเสื้อผ้าที่ฉันใส่อยู่มันไม่น่าจะใส่ออกไปข้างนอกได้หรอก ใส่ออกไปคนคงจะมองทั่วห้าง ในระหว่างที่ฉันเดินเข้ามาในตัวคอนโดคนก็มองกันใหญ่เลยละ ย่าส์ๆ ฉันรู้แล้วว่าฉันสวย ไม่ต้องมองกันขนาดนี้หรอก

แกร๊กๆ

ฉันไขประตูเข้าห้องด้วยความอ่อนล้าเนื่องจากรองเท้าส้นสูงที่ใส่อยู่ เดินทีนี่หัวแทบคมำพื้น

แอ๊ด...

"ฮึก... ฮึก"

ยังไม่ทันเปิดได้สุด ฉันก็ชะงักไป รู้สึกเสียงคนร้องไห้ดังออกมาจากในห้อง สิ่งที่ฉันทำได้คือกำประตูแน่น แน่นอนว่าในห้องนี่ก็มีอยู่แค่คนเดียวเท่านั้นแหละ ฉันรู้หรอกว่ามันก็เสียใจอยู่ไม่น้อยที่โดนคนในครอบครัวทำแบบนี้ ตอนแรกก็กะจะปลอบแหละ แต่เห็นทำเป็นฟอร์มเยอะนัก ช่างแม่งง มันก็คงพยายามพูดเล่นเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเองไม่อยากให้ฉันเห็น แล้วทำไมเวลาที่มันเจ็บปวดฉันถึงต้องเจ็บด้วยเนี่ย ยิ่งเสียงร้องไห้นั่นแล่นเข้ามาในสมองมันก็รู้สึกจี๊ดๆยังไงไม่รู้ ยิ่งได้ยินแล้วก็ยิ่งสงสาร เข้าไปปลอบดีกว่า

"นี่นาย..."

พอฉันพูดขึ้นมันก็เอามือซับน้ำตาแล้วหันหน้าไปทางหน้าต่างมองดูวิว ฉันไม่สนใจอะไรหรอก ฉันเลยเดินเข้าไปนั่งข้างๆมัน

"ฉันรู้อยู่แล้วว่านายจะต้องจะต้องเป็นแบบนี้ ตอนอยู่ในห้องทำเป็นฟอร์มเยอะ ถ้านายอยากร้องหรืออยากระบายอะไรก็ปล่อยออกมาเถอะ ฉันเป็นเพื่อนช่วยนั่งรับฟังได้นะ"

"อย่ามาทำเป็นพูดยังงี้เลย เดี๋ยวเธอก็ล้อฉันว่าเป็นเด็กขี้แงอีก"

"แล้วนี่ไม่ใช่เด็กหรอเนี่ยยย แล้วใครที่ไหนมานั่งร้องกระซิกๆเนี่ยยย"

พูดจบฉันก็เอามือไปสกิดไหล่มันเล่นๆ พยายามให้มันหายเศร้า แต่มันก็ไม่ตอบอะไรเลย หรือว่าฉันควรจะปล่อยให้มันนั่งอยู่คนเดียวได้คิดทบทวนเรื่องราวพวกนั้น ไม่ ไม่ ไม่ได้หรอกเดี๋ยวฟุ้งซ่านกันพอดี

"เอาอย่างงี้ไหม นายนั่งอยู่ในห้องนี้เดี๋ยวก็ฟุ้งซ่านกันพอดี ไปเดินเที่ยวกันเถอะ อย่างน้อยมันก็น่าจะช่วยอะไรนายได้บ้าง"

"......."

"ตกลงจะไปไม่ไป ไม่ไปฉันไปคนเดียวก็ได้นะ"

มันนั่งเงียบไม่ได้ตอบอะไรหนอยกล้าเมินเฉยฉันหรอย้ะ เกิดมายังฉันยังไม่เคยชวนใครไปเที่ยวอย่างงี้เลยนะ มีแต่คนมาชวนฉันออกเที่ยวฉันยังปฎิเสธเลยนะ นายเป็นใครถึงกล้ามาเมินฉันยังงี้ห้ะ ได้เงียบใช่ไหม ฉันลุกขึ้นยืนแล้วจะหันกลับเข้าห้องอยู่ดีดีก็ได้ยินเสียงแผ่วเบาพูดขึ้น

"อือ.. ก็ได้"

"งั้นเจอกันอีกครึ่งชั่วโมงละกัน ฉันไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ"

พูดจบฉันก็เดินเข้าไปในห้องของฉัน โดยไม่ลืมที่จะเหลียวมองไปหาไอผีนั่น

ครึ่งชม.ต่อมา

"เสร็จแล้ววว"

ฉันออกมาก็ค่อยๆเดินไปข้างหูมันก่อนจะตะโกนเสียงดังแกล้งให้มันตกใจและก็เป็นไปตามแผนจริงๆ555 มันลุกขึ้นมาเตรียมทำมือจะต่อยฉัน นี่กล้ากับฉันขนาดนี้เลยรึไง

"ฮ่าๆๆๆ"

"ย่าาส!! เล่นอะไรก็ไม่รู้ คนตกใจนะเฟ้ยยย"

"ก็นายเอาแต่นั่งมองหน้าต่างอยู่ได้ เลิกคิดเรื่องนั้นได้เเล้วย่ะ ไปช้อปปิ้งกันเถอะ"

"......"

เอาอีกและ เงียบอีกละ 

"ไปเร็วววว นายกำลังจะไปเที่ยวนะหลังจากไม่ได้เที่ยวมานาน ฉันจะเป็นไกด์สุดสวยพานายไปเที่ยวเอง"

ฉันพูดจบก็เอามือหยิกแก้มมันให้ยิ้มมม หยิกไม่พอยังโยกไปมาด้วย

5555 มองอย่างงี้มันก็น่ารักดีเหมือนกันนะเนี่ย มันหน้าแดงก่อนจะปัดมือฉันออกอย่างเก้งๆกังๆ

"เออๆ ก็ได้ เลิกจับแก้มได้แล้ว!"แหม่มาพูดให้คนอื่นเอามือออกดูแก้มตัวเองสิ แดงยิ่งกว่าลูกมะเขือเทศ คิกๆ ได้แกล้งมันนี้ก็สนุกดีเหมือนกันนะนี่ มันทำท่างอลๆ เบะปากแล้วมองไปทางอ่อน

เราเดินลงมาจากคอนโดจนมาถึงตลาดเมียงดงที่มีผู้คนพุ่งพล่าน ดูน่าสนุกสนานแต่มีแค่คนนึงที่เดินอยู่ข้างๆฉันนี่แหละที่ไม่สนุก เฮ้อออ

"ย่าาาส์ เลิกคิดได้แล้วเรื่องนั้นน่ะ"

ฉันไม่พูดอย่างเดียวเอามือมาจับแก้มมันให้มันหันมาหาฉันแค่คนเดียวด้วย

"นี่ กฏของไกด์สุดสวยคนนี้ คือ ข้อหนึ่ง. ห้ามเงียบ ข้อสอง. ต้องหัวเราะ ข้อสาม. ห้ามคิดเรื่องนั้นได้แล้ว ฉันพานายมาที่นี้จุดประสงค์ของฉันคืออยากให้นายเลิกคิดเรื่องนั้น และมาเพื่อให้นายหายเครียดด้วย เข้าใจนะ"

มีนทำหน้าตกใจอย่างสุดขีดเพราะหน้าของมันกับฉันห่างกันไม่ถึงคืบ

"อะ...อือ!! เข้าใจแล้ว ปล่อยได้แล้วคนมองกันหมดแล้วนะ ยัยบ้านี่"

"อุ้ย" ฉันไม่ทันสังเกตุว่ามีหลายคนมองเลย ฮึ่ยย ให้ตายเถอะขายหน้าหมดเลย

Baekhyun Part

เราเดินกันไปทั่วจนมาหยุดอยู่ร้านนึง หน้าร้านเขียนว่าปลาหมึกยักษ์ อือหือ ตัวปลาหมึกที่ยึกหยึยวางอยู่หน้าร้านทำให้ผมนึกสนุกขึ้นมา ผมค่อยๆหยิบปลาหมึกขึ้นมา

"ย่าส์ อารา!"

"ห้ะ!"

พอเธอหันหลังมาหาผมแบบหน้างง ดีเลยสิ ระหว่างทางและก่อนจะมาแกล้งฉันไว้เยอะ คราวนี้เจอฉันแกล้งกลับหน่อย ผมก็เริ่มปฏิบัติแผนการโดยการโยนนนน

ฟิ้วววววววววว แปะ!!

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!"

เสียงของยัยนั่นทำให้คนทั้งตลาดหันมามองแค่ยัยนั่นเท่านั้น ทุกคนแถวนั้นฮือฮากันหมด ทำให้ยัยนั่นเป็นจุดสนใจของทุกคน

"นะ นายยยยย!!"

มันชี้มาที่ผมและกระทืบเท้าอย่างเด็กน้อย มันยิ่งทำให้ผมขำมากขึ้นไปอีก ฮ่าฮ่า ไม่คิดว่าแค่ได้แกล้งยัยนี่ทำให้ผมผมจะสามารถลืมเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นได้อย่างปลิดทิ้ง การที่ได้อยู่กับยัยนี่ก็ถือว่าเป็นความสุขของผมอย่างนึงก็ว่าได้

"ฮ่าฮ่า เธอเลิกทำให้ฉันหัวเราะได้แล้วว ขำจนท้องแข็งแล้ว"

"กรี๊ดดดด"

เธอทำหน้าขยะแขยงก่อนจะค่อยๆหยิบปลาหมึกออกจากหัวแล้วปาลงพื้นอย่างไม่ใหญ่ดี ก่อนจะหันมาด่าผม แม่ค้าร้านนั้นก็เดินมาก่อน สงสัยนี่เป็นโอกาสดีที่พระเจ้าประทานมาให้ ต้องรีบหนีก่อนแล้วววว

"ว้ายยยย ไอกูๆ ป้าขอโทษด้วยจริงๆนะหนู ทำไมมันถึงกระโดดมาอย่างนี้ได้เนี่ย ป้าต้องขอโทษอีกครั้งนะ"

"หะๆ ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้า มันไม่ใช่ความผิดของป้าซักหน่อย"

ฉันหันไปคุยกับป้าเสร็จจะเดินมาตบหัวไอผีบ้านั่นหน่อยดันหายหัวไปไหนก็ไม่รู้ อย่าให้เจอนะ แม่จะฆ่าทิ้งให้ดู

ฉันพยายามเดินตามหามันไปทั่วๆ จนขาแทบลาก และจนสุดท้ายก็มาเจอมันนั่งอยู่ร้านตักปลา มันนั่งยองๆแล้วดูปลาที่ว่ายน้ำอยู่ ในอ่างนั้นมีปลาสีสวยแหวกว่ายกันอยู่ในน้ำเต็มไปหมด นี่เป็นโอกาสอันดีงามของฉันที่จะได้แก้แค้นให้ผมสุดที่รักของฉัน บังอาจมากที่มาแกล้งฉัน รู้จักยัยอาราคนนี้น้อยไปซะแล้ว หึหึ

ฉันค่อยๆเดินเข้าไปด้านหลังของมันอย่างเบาๆ ก่อนจะ

ตู้มมมมม!!!

ฉันเดินเข้าไปกดหัวมันให้จมลงน้ำ สมน้ำหน้าย่ะ ดันมาแกล้งฉันก่อน

"เห้ยยยยยยย"

มันร้องเสียงดังลั่นก่อนจะหันมาหาฉัน ตอนนี้สภาพมันก็ดูดีนะแห้งทั้งตัวยกเว้นส่วนคอขึ้นไป ฮ่าฮ่า

"ว้ากกกกกก ฮ่าฮ่าฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้าแบร่"

"นี่ ยัยบ้ากล้าทำอย่างงี้กับฉันหรอไงห้ะ"

"ทีนายยังทำกับฉันได้เลย ฮ่าๆ"

ฉันเลยรีบเดินหนีก่อนที่มันจะตามมาทัน ฟิ้วว เกือบโดนไปแล้วไหมละ ฉันเดินมาเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ร้านโดนัท แหม่ แกล้งมันจนหิวซะและ ขอแอบรองท้องก่อนดีกว่า  ฉันซื้อเสร็จก็เดินจนไปเจอตรงสะพานแม่น้ำ ตรงนั้นมีที่นั่งอยู่ด้วยสิ ขาลากไปหมดแล้วขอนั่งพักหน่อยละกัน นายบ้านั่นคงหาไม่เจอหรอก และเดาได้ว่าเมื่อมันหาฉันไม่เจอมันก็จะกลับคอนโดอย่างสวัสดิภาพ เฮ้อออออ สบายที่สุดเลย ลมก็เเรงได้ที่พอดีเลย

หลายคู่รักมานั่งจู๋จี๋กันตรงสะพาน คงมีแต่ฉันเท่านั่นแหละที่มานั่งหมาหงอยคนเดียว ในใจลึกๆฉันก็หวังแหละว่ามันจะมาหาฉันเจอแล้วมานั่งหยอกล้อเล่นกันเหมือนคู่รักคิขุอะไรปานนั้น เฮ้ออ ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ยมันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก ว่าแล้วหิวจังเอาโดนัทขึ้นมากินดีกว่า

งับ

งับ!

O^O!!!!!!!!!

อยู่ดีดีก็มีไอบ้าที่ไหนก็ไม่รู้มากัดโดนัทฝั่งตรงข้ามของฉัน หน้าของฉันและไอผีบ้าห่างกันไม่ถึงคืบ เราจ้องตากันไว้อย่างนั้นก่อนที่มันจะรีบเด้งตัวออกมา แล้วทำเป็นไอ แก้สถานการ์ณ

งั้ม งั้ม 

"อะแห่มๆ กินละก็ไม่เคยจะชวนเลยนะ เดี๋ยวก็อ้วนตายกันพอดี"

มันกินเสร็จก็หันมาพูดกับฉันอย่างง่ายๆ แต่รู้ไหมว่าตอนนี้ฉันอยู่ในสภาวะช็อกแค่ไหน

✖ quality

 

  CR.SQW