Love Byun Ghost ตกหลุมรักผีร้าย นายแบคฮยอน

ลำดับตอนที่ #1 : Character and Intro

CHARACTER

แบคฮยอน

-เธอจะออกจากห้องฉันดีดีหรือจะให้ฉันลากออกไป ห้ะ!! ยัยบื้อ-

                                                                                    อารา

-นายแหละที่ต้องออกไปจากห้องฉัน  จะออกไปดีดีหรือจะต้องให้สาดน้ำมนต์ใส่ค่ะ??-

ชานยอล

-น้องรัก....เมื่อไรแกจะตายซักทีว้ะ จะอยู่รกโลกอีกทำไม? ถ้าแกยังไม่ยอมตายฉันคงต้องทำให้แกตายเองแล้วละ-

                                                                                    แทยอน

-ฉันไม่มีทางปล่อยนายไปง่ายๆแน่ แบคฮยอน-

INTRO

11:30 น.

ครึ้ม  ครึ้ม 

เสียงฟ้าร้องดังขึ้นมาในขณะที่หณิงสาวบ้าหอบฟางคนนึงขนของมาเต็มรีบวิ่งเข้าโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง

"แฮกๆ  โอ้ยย ที่นี่มีคนมาช่วยถือของหน่อยมั้ยเนี่ย เต็มไม้เต็มมือ โรงแรมก็หรูดันไม่มีคนมาคอยถือกระเป๋า"

ฉันพูดเสียงดังจงใจประชดพนักงาน ทำให้พนักงานที่นั่งตรงเค้าเตอร์ที่นั่งอยู่ลุกขึ้นมาแล้วกดโทรหาใครซักคน  ทันใดนั้นไม่ถึงหนึ่งนาทีก็มีบอร์ดี้การ์ดสามคนวิ่งมาแล้วมาช่วยฉันถือของ

"ขออภัยครับ ที่ทางเรามาช้า"

"เออๆ ไม่เป็นไร"ฉันโบกมือให้ประมานช่างมันๆแล้วเดินไปที่เค้าเตอร์สุดหรูของคอนโดนี้  มีพนักงานสาวน่ารักจิ้มลิ้มนั่งอยู่เดาได้เลยน่าจะ สิบเก้าหรือยี่สิบนี่แหละ

"ขอโทษนะค่ะ พอจะมีห้องว่างไหม?"

"ขออภัยนะค่ะคุณลูกค้าตอนนี้ทุกห้องในโรงแรมเต็มหมดค่ะ"

"ห้ะ? เต็มหมด! ฉันจะบ้าตาย  ไม่มีสักห้องเลยหรอ"

พอฉันถามนาง นางก็ทำหน้าเลิกลักไปสักพักหนึ่งเหมือนลังเลใจ ตอนนี้เอาห้องไหนก็เอามาเหอะ ง่วงจะตายอยู่แล้ว

"เอ่อ....คือ..."

"ว่าไง??"

"เอ่อ...ก็พอจะมีห้องหนึ่งเหลืออยู่นะค่ะ"

"เอ้า??แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกย่ะ ง่วงจะตายอยู่แล้วเนี่ย"

"แต่มันวันละสามแสนเลยนะค่ะ"

"แล้วไง? ฉันจะอยู่ห้องนั้นเดือนหนึ่ง  อ่ะ เอานี่ไป"

ฉันยื่นบัตรเครดิตสีดำสุดหรูของฉันให้นาง แต่นางก็ทำหน้าเลิกลักอีกเหมือนมันมีอะไรในห้องนั้นนั่นแหละ

"แต่...."

"เร็วสิ!! ฉันง่วงจะตายอยู่แล้ว"

"ค่ะๆ"

ครึ้ม ครึ้ม เปรี้ยง!!!

ทันใดนั้นเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าก็มา  ทำให้ยัยพนักงานรีบหยิบบัตรเครดิตจากฉันไปแล้วยื่นคีย์การ์ดมาให้อย่างรวดเร็ว

"เอ่อ...หะ..ห้องของคะ..คุณอยู่ชั้น..หะ..ห้าสิบนะค่ะ  ตะ..ตรงไปเลี้ยวซะซ้ายจะเจอลิฟท์นะค่ะ"

ยัยพนักงานนั้นตัวสั่นทันทีพอได้ยินเสียงฟ้าผ่า พูดตะกุกตะกักเหมือนคนโรคจิต เฮ้ออ ชั่งเหอะง่วงแล้ว

ฉันเดินไปขึ้นลิฟท์ทันที  พอเข้ามาในลิฟท์ก็เอื้อมมือไปกดชั้น50  เป็นชั้นที่สูงที่สุดในโรงแรม จะว่าหรูสุดก็ได้ไม่งั้นคงไม่วันละสามแสนหรอก  ก็ฉันรวยนิจะทำไม  ขณะที่ลิฟท์กำลังจะปิดลงก็เหมือนมีคนยื่นมือเข้ามาในลิฟท์ทำให้ลิฟท์เปิดอีกครั้ง ฉันถึงกับตกใจแต่ก็คงคิดว่าลิฟท์คงเสียเลยไม่ค่อยอะไร

"ปิดซะที"

ในขณะที่ลิฟท์กำลังขึ้นฉันก็รู้สึกเหมือนมีคนมายืนข้างหลังเป่าลมหายใจรดต้นคอฉันอยู่แต่พอหันไปก็ไม่มีใคร  แต่ทันใดนั้น ไฟในลิฟท์ก็ดับๆติดๆทำให้ฉันยิ่งรู้สึกกลัวเข้าไปใหญ่ อีกนิดเดียวเท่านั้น  แล้วจู่ๆก็มีเสียงผู้ชายร้องเพลงอยู่ด้านหลังฉัน  เสียงของเขาไพเราะมาก แต่ถึงเสียงเขาจะไพเราะขนาดไหนก็ตามฉันก็ช็อกเพราะว่าตอนฉันมามันไม่มีใครอยู่ในลิฟท์สักคน

"คือซารางมันนึน stop stop stop stop yeah"

ฉันเลยค่อยๆหันหลังไปมองตามเสียงก็พบผู้ชายคนนึงกำลังก้มหน้าร้องเพลงผมสีทอง ตัวสูงกว่าฉันนิดนึง ใส่ชุดสบายๆสีขาวดูรวมๆแล้วน่าจะหล่อใช้ได้เลย พอเขารู้สึกว่ากำลังถูกมองเขาก็หยุดร้องเพลงแล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา และฉันก็ต้องตกตะลึง ค้าง ช็อกค่ะ ช็อก!! ไม่ใช่ว่าเขาหล่อหรอกนะแต่เขาไม่มีตา แถมเลือดออกปาก ฉันรีบวิ่งไปทุบประตูลิฟท์ทันที  นิ้วมือก็รัวกดเปิดลิฟท์จนนิ้วแทบหัก  ให้ตายสิตอนนี้มันน่ากลัวเหลือเกินที่จะต้องติดลิฟท์กับไอผีบ้านี่!!

45

"กรี๊ดดดดด"

"อย่าบังอาจ!!"

46

"ช่วยด้วย!!ๆ"

"เข้ามา!!"

47

"อย่ามายุ่งกับฉัน กรี๊ดดด!!!"

"ในห้องของฉัน!!"

48

"ออกไป!!!!"

49

"กรี๊ดดดดดดดด"

50 

ติ๊งหน่อง

แกร๊ก ๆๆๆๆ ตุ้บ

 

"โอ้ยย..."

ตอนนี้ฉันล้มลงไปกับพื้นเพราะฉันรีบวิ่งออกมาด้วยความกลัว ตัวเองดันใส่รองเท้าส้นสูง 5 นิ้วอีกเลยทำให้สะดุดหน้าคว่ำคะมำ นี่มันเวรกรรมอะไรกันว้ะ!! ฉันรีบลุกขึ้นมาอยู่ในท่านั่งหันไปมองทางลิฟท์แล้วถอยหนี  ปรากฏพอหันไปกลับไม่มีคนอยู่ในลิฟท์

"แฮก แฮก แฮก"

        ฉันค่อยๆกระเถิบถอยในท่านั่งจนมือไปสัมผัสเข้ากับผ้าบางอย่างฉันเลยหันไปดูปรากฏว่ากระเป๋าสองใบฉันนอนแอ้งเม้งกับพื้นแถมเปิดออก เสื้อผ้ากระจุยกระจายอยู่หน้าห้องขวดน้ำหอมเครื่องสำอางค์กลิ้งระเนระนาด  ฉันค่อยเก็บเสื้อผ้าซุกๆแล้วเข้าห้องทันที

"เฮ้อออ รอดซะที..."

        

         แต่ก็ต้องชะงัก  พอเข้ามาในห้องที่มืดมิดจนมองไม่เห็นอะไรแต่รู้สึกถึงลมเย็นๆที่พัดผ่านหลังและเสียงกุกกักตรงห้องครัวเหมือนมีคนอยู่อย่างนั้นแหละแล้วเสียงก็ชัดขึ้นเหมือนคนกำลังหั่นผักอยู่  คนที่หั่นผักก็กำลังร้องเพลง บอกเลยว่าเสียงนี้มันใช่เสียงที่ฉันฟังในลิฟท์และก็มีเสียงมีดที่กำลังขูดกันเหมือนทำให้คมขึ้นแต่แล้วเจ้ากรรมนายเวรของฉันก็แกล้งอีก ขวดน้ำหอมเล็กๆดันตกลงมาจากกระเป๋าบอกเลยถึงมันจะเล็กแต่ด้วยความที่มันเป็นแก้วเลยทำให้เสียงดัง  ชิบ......

เคร้ง

       ทันทีที่น้ำหอมตกเสียงร้องเพลงและเสียงขูดมีดก็หยุดขูดเช่นกัน ทำให้ฉันใจหล่นวูบไปอยู่ตรงตาตุ่ม ถามว่าตอนนี้กลัวไหม บอกเลย ขาสั่นยิ่งกว่าปีกอีแร้งอีกตอนนี้ แต่สักพักก็มีเสียงฝีเท้าที่ค่อยๆก้าวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

ตึก ตึก ตึก ตึก

แล้วก็มาหยุดอยู่ตรงหลังฉัน ฉันรู้สึกเหมือนว่ามันค่อยๆเอาหน้ามาใกล้หูแล้วก็พูดว่า

"ออกไป!"

-----------------------------------------------100%-----------------------------------------------

แหม่ นี่มันอินโทรหรือสองตอนรวมกันย่ะ?? แต่งเพลินจนหาจุดหยุดไม่ได้ 55555 ก็นะแบคฮยอนอย่าขี้หวงไปหน่อยเลย แบ่งๆกันอยู่ก็ได้ย่ะ ไอขี้งก

ขอเม้นหน่อยน้าาา  จะได้รู้ว่าควรแต่งต่อหรือลงวันไหน ยิ่งเม้นเยอะยิ่งลงเร็วน้าาาา

*Miracle TM!*