คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 :โรคจิต 100%
กริ๊งงงงงงงงงงงงง
เสียงกริงเรียกที่ของญี่ปุ่นเป็นอะไรที่ดังแสบแก้วหูมาก ทันทีที่เสียงกริงเรียกนักเรียนที่ญี่ปุ่นทั้งห้องก็หันมาคุยกันบางส่วนก็เดินออกจากห้องเสียวเจี๊ยวจ๊าวดังขึ้นทุกคนมีความสุขที่ได้คุยกับเพื่อนตัวเองแต่มีคนนึงที่แปลกคือองค์หญิงนั่นเองเธอนอนฟุบลงไปกับโต๊ะโดยไม่สนว่าเสียงคุยในห้องจะดังมากแค่ไหนก็ตามก็ดีเหมือนกันนะ ให้เธอนอนเงียบๆอย่างงี้ดีกว่าเดินคุยกับเพื่อนไปนู่นไปนี่บางทีเราอาจจะคลาดสายตากันก็ได้ ผมนั่งคิดอะไรอยู่สักพักก็มีผู้หญิงกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาทักทายผม เธอทำท่าเขิลอายก่อนจะพูดขึ้นมา
“สวัสดี โอเซฮุน เราชื่อซากุระนะ”
“อือ สวัสดี”
ผมตอบไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยก่อนจะหันไปมององค์หญิง เธอฟุบอย่างเดียวเลยไม่ได้ไปคุยกับเพื่อนสนุกสนานเฮฮาปาร์ตี้เหมือนคนอื่น ส่วนผู้หญิงคนอื่นๆก็เอาแต่มองผมบ้างก็พูดซุบซิบ
ยิ้มให้บ้าง แต่คนตรงหน้าผมนี่น่ะสิ เธอกล้าที่จะมาพูดคุยกับผมก็น่าสนใจดีนะ
“นายมีแฟนรึยังอ่ะ”
“ยัง”
“กรี๊ดดดด”
ผมพูดจบเธอก็หันไปกรี๊ดกับเพื่อนของเธอ ผู้หญิงพวกนี้พิลึกดีนะ แค่เจอผู้ชายหล่อๆยังไม่ทันรู้จักกันด้วยซ้ำก็ถามเรื่องเป็นแฟนกันเลย ผู้หญิงพวกนี้จัดว่าเป็นพวก “ง่าย” สำหรับผม ของผมต้องได้อะไรที่มันยากๆ ยิ่งยากแค่ไหนผมก็จะยิ่งพยายาม และพอผมยิ่งต้องพยายามผมก็จะเห็นค่าของสิ่งนั้นและไม่มีวันปล่อยให้มันหลุดมือไปเด็ดขาด
“งั้น....เรา....เอ่อ...เป็นแฟนกันนะ”
หึ ง่าย
“ขอโทษนะ ฉันนะไม่ชอบของง่ายๆหรอก”
“.......”
ผมหักหน้าผู้หญิงคนนั้นโดยคำพูดแทงใจดำไป ผู้หญิงตรงหน้าผมถึงกับเหวอ ใช่สิ ผู้หญิงง่ายต้องโดนอย่างงี้หน่อย หึ บางทีถ้าผมพูดอย่างงี้ผู้หญิงพวกนั้นอาจจะเลิกชอบผมกันก็ได้ แต่มันกลับกัน เพราะทันทีที่ผมพูดจบ...
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด”
ผู้หญิงมากมายส่งเสียงกรี๊ดราวกับว่าเจอ Exo เดินเข้ามานั่นทำให้ผมยิ่งรำคาญเข้าไปใหญ่ ผมควรจะออกไปจาก ณ ที่นี้ เจ้าญิงนอนฟุบอยู่คงไม่เป็นไรหรอก งั้นผมต้องออกไปก่อนเพื่อความปลอดภัยของผมละกัน ผมเลยลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องแต่ก็ยังมิวายได้ยินเสียงผู้หญิงพูดกัน
“แกๆๆ กรี๊ดดด หล่อแล้วยังโหดดดอีกก แบบนี้สเป๊คฉันเลยย”
“ถ้าเขายังไม่อยากมีแฟนรับสมัครคนดูใจไปก่อนมั้ย กรี๊ดดดด”
“โอ้ยยย ฉันจะเป็นลมขอยาดมเร็วววว”
“คนนี้ฉันจองแล้ว ใครอย่าแตะย่ะ”
“หล่อบาดใจจริงๆเลย แอร๊ยยยยย”
เสียงพวกผู้หญิงก็ดังมาเข้าหูผม ผมคิดว่าการที่ผมปฏิเสธผู้หญิงไปแบบนั้นจะทำให้พวกเขาเลิกสนใจผม แต่มันกลับไม่ใช่เลย มันเหมือนเป็นการเรียกเรตติ้งผมเข้าไปใหญ่ ทางที่ดีที่สุดคือเดินออกมา
ปึก
ผมเปิดประตูออกมาก่อนจะค่อยๆเดินไปเข้าห้องน้ำแต่ยังไม่ทันเดินไปถึงห้องน้ำ
หมับ!!!
ร่างของผมถูกมือปริศนาดึงเข้ามาในห้องเล็กๆระหว่างทางไปห้องน้ำของผม
ถึงแม้ในห้องจะไม่ได้เปิดไฟแต่มันมีหน้าต่างจึงทำให้แสงข้างนอกเข้ามาถึงในห้องและมองเห็นสิ่งต่างๆและคนที่อยู่ตรงหน้าผมนั่นก็คือ
“ครูทิฟฟานี่”
ผมเรียกชื่อคุณครูที่เพิ่งอยู่สอนผมไปว้ะกี้นี้เอง
ครูทิฟฟานี่มองผมด้ยสายตาเย้ายวนเหมือนกำลังเชิญชวนให้ไปทำบางสิ่งบางอย่าง ครูยกมือขึ้นมาถอดแว่นส่วนมืออีกข้างก็จัดการถอดยางที่มัดผมเอาไว้แล้วโยนออกไปให้ห่างจากตัว
ถึงมันจะดูเซ็กซี่สำหรับใครก็ตาม แต่บอกเลยไม่ใช่สำหรับผม
“โอเซฮุนอา”
ครูเรียกชื่อผมก่อนจะเอามือมาโอบรอบคอผมก่อนจะซุกหน้าลงไปตรงคอผมอย่างหื่นกระหาย
นี่หรอผู้หญิงที่สอนเด็กนักเรียนถ้าครูที่สอนยังเป็นอย่างนี้แล้วเด็กนักเรียนที่ได้รับการสอนมาจากครูจะเป็นขนาดไหนหรือไม่ถ้าเด็กนักเรียนมาเห็นภาพนี้แล้วยังจะเชื่อฟังครูผู้สอนอยู่รึเปล่า
ผมเลยเอื้อมมือขึ้นมาจับไหล่ครูแล้วผลักออก
ผลัก
ครูทิฟฟานี่ที่เห็นตัวเองโดนผลักออกก็ไม่ยอมง่ายๆ
เธอกัดปากก่อนจะเดินเข้ามาหาผมอีกครั้ง มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกรำคาญเข้าไปใหญ่
ผมเลยผลักเธอออกอย่างแรงจนเธอกระเด็นไปโดนฝาผนัง
ด้วยความเจ็บที่โดนผมผลักจึงทำให้เธอชะงักแล้วทำหน้างงทำไมถึงทำแบบนี้ หึ
คิดว่าตัวเองทำอย่างงี้แล้วผู้ชายทุกคนจะยอมหรอ ก็ใช่ทุกคนอาจจะยอม แต่ไม่ใช่สำหรับผม
ฝันไปเถอะ ผู้หญิงอย่างงี้ผมไม่ลดตัวลงไปยุ่งด้วยหรอก
“โอเซฮุนนา”
เธอทำท่าจะเดินเข้ามาหาผมอีกทีแต่ผมก็พูดขึ้นขัดซะก่อน
และคำพูดผมจะต้องทำให้เธอจดจำไปอีกนานแน่!
“โดนผลักไปแล้วก็น่าจะรู้ตัวได้แล้วนะว่าเขาไม่เอา! ไม่ใช่น่าด้านยังทำอยู่ได้”
“......”
ครูทิฟฟานี่เธออึ้งไปเลยกับคำที่ผมพูดว้ะกี้
ก็ดี ถ้ายังไม่รู้สึกอะไรมันก็เกินเยียวยาแล้วละ
ผมทำท่าจะเดินออกจากห้องแต่รู้สึกเหมือนยังอยากด่าอยู่
มาถึงขนาดนี้แล้วคงจะต้องพูดอะไรให้คิดซะหน่อยแล้ว
“อ้อ ครูครับ ถ้าเป็นครูแล้วมันยังไม่หายอยากผมแนะนำให้ไปทำอาชีพอื่นดีกว่าครับ... ครู”
ผมพูดก่อนจะแสยะยิ้มให้แล้วเดินออกมาจากห้อง
ก่อนออกมาจากห้องผมเห็นเธอกัดริมฝีปากด้วยแต่ไม่ใช่แบบเย้ายวนนะ มันดูเหมือนเจ็บใจมากกว่า
ก็ดีผู้หญิงอย่างนั่นสมควรแล้วที่ต้องเจออย่างงี้
ห้องน้งห้องน้ำคงไม่ต้องเข้าแล้วละ ไม่มีอารมณ์จะเข้าแล้ว กลับห้องดีกว่า
แอด..
เมื่อผมเปิดประตูทุกคนในห้องจากที่คุยเสียงดังก็เงียบกริบก่อนตามด้วยเสียงซุบซิบเล็กน้อยเหมือนตอนที่ผมเดินออกจากห้อง
เสียงซุบซิบพวกนั้นดังมาเข้าหูผมทำให้ผมจับใจความได้บางประโยค
“แหม่ๆ
สามีของฉันคงคิดถึงฉันจนทนไม่ไหวเลยเดินกลับมาหาฉันละสิท่า”
“แกมโนไปเถอะย้ะ
คนนี้ของฉัน”
“หยุดทุกคนไม่ต้องแย่งแฟนฉันกัน”
“ใครลองแตะแฟนฉันดูเถอะย้ะ
มันได้ตายแน่!”
ผมไม่สนใจคำพูดของใครทั้งนั่นก่อนจะเดินกลับมานั่งที่ตัวเองแล้วหันมององค์หญิง
องค์หญิงก็ยังนอนไม่รู้เรื่องอะไรทั้งสิ้น
คงกำลังหลับอยู่สินะ
ในขณะที่ผมคิดอะไรเพลินๆคุณครูก็เดินเข้ามาก่อนจะใช้ไม้ตีโต๊ะเพื่อให้นักเรียนเงียบ
“เอ้าๆ!
ทุกคนวันนี้เราจะเรียนประวัติศาสตร์กันขอให้หยิบสมุดขึ้นมากันด้วย”
“ค่า.......”
นักเรียนทุกคนเงียบก่อนจะหยิบสมุดขึ้นมา
แล้วผมก็คงต้องเรียนในสิ่งที่ผมเรียนไปแล้วอีกครั้ง ลองคิดดูสิมันเหมือนว่าไปเรียนอนุบาลใหม่อีกครั้ง
น่าเบื่อ หลายคนคงคิดว่าทำไมผมถึงไม่ร่าเริงหรือมีมุมดีดีบ้างเลย
เอาเป็นว่าตอนเรียนหลักสูตรอันแสนน่าเบื่อนี่ผมจะเล่าเรื่องเกี่ยวกับตัวผมให้ฟังละกัน
ที่ผมไม่ร่าเริงเลยนั่นเป็นเพราะว่าผมต้องเป็นบอดี้การ์ด
ต้องคอยดูแลเจ้านาย ต้องคอยสั่งลูกน้อง ถ้าให้แสดงมุม ปุอิ้ง ปุอิ้งแบบนั้นออกมา
ลูกน้องที่ไหนจะเชื่อฟังกันละคับ ฉะนั้นผมต้องห้ามแสดง ปุอิ้ง ปุอิ้ง ออกมาเด็ดขาด
แค่คิดก็ห้าม ผมต้องขรึม เงียบ เข้มเอาไว้ตลอด
หลายคนอาจจะมองว่าผมมีแต่มุมอันหล่อเหลา แต่ถ้าผมแสดง ปุอิ้ง ปุอิ้งออกมาแล้ว
ผู้หญิงทุกคนสลบคับ ขอรับประกันด้วยความหล่อของผมเอง...
-------------------------------------------------------------------------
โอ้ยยย อีฮุนนน แกหลงตัวเองงมากกกก มีปุอิ้ง ปุอิ้ง ด้วยหรอห้ะ 5555 ขอโทษที่หายไปนานน้าาาทุกๆคนนน ไรท์ซอรี่จริงๆ แต่ตอนนี้มาต่อให้แล้วนะแล้วจะเริ่มลงให้เร็วกว่าเดิมด้วยคับบ
ความคิดเห็น