คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ~*Wish No.3 อัศจรรย์ เดย์*~
“ไอ้ริน แกถึงไหนแล้วเนี่ย เค้าจะปิดรับสมัครแล้วนะแก …..” เสียงยัยทรายบ่นแบบไม่ให้ฉันเถียงมาตามคลื่นโทรศัพท์ วันนี้เป็นวันรับสมัครคนวาดภาพที่ยัยทรายเคยมาเสนอฉันนั่นแหละ กำหนดการรับสมัครคือ เจ็ดนาฬิกาสามสิบนาทีถึงบ่ายโมง แต่ตอนนี้เที่ยงวันแล้วน่ะสิ
“เออน่าแก ฉันก็พยายามขับแซงรถคันอื่นอยู่ ใกล้แล้ว”
“ใกล้แล้วของแกน่ะถึงไหนกันฮะ แล้วคนสมัครไม่ใช่น้อยๆนะแก จะมาต่อแถวทันไหมเนี่ย” ฮือๆ มันจะฆ่าฉันไหมเนี่ย
“อ่ะจ้าๆ แค่นี้นะ ไม่มีสมาธิขับรถ บาย” ฉันได้ยินเสียงมันบ่นก่อนที่ฉันจะวางไป เฮ้อ ฉันผิดแล้ว ก็เมื่อคืนฉันมัวแต่ตื่นเต้น เตรียมอุปกรณ์สำหรับวาดภาพ แล้วก็ตื่นเต้นที่ฉันจะได้เจอเอลล์ถ้าฉันชนะ พอนึกถึงเอลล์ฉันก็นึกถึงเหตุการณ์อันขายหน้าที่ทำไว้เมื่อคราวก่อน หวังว่าเขาจะจำฉันไม่ได้นะ
ในที่สุดฉันก็ขับรถมาถึงอาคารสูงใหญ่ซึ่งเป็นที่ตั้งของบริษัท The Greatest Sound โหทำไมรถมันช่างเยอะอย่างนี้ แล้วฉันจะหาที่จอดรถได้ไหมเนี่ย แล้วฉันก็ได้เห็นร่างของหญิงสาวตัวเล็กๆ โบกมือเหย็งๆอยู่หน้าตึก เพื่อนรักฉันนั่นแหละ
“นี่ ฉันอุตส่าขอเปลี่ยนเวรกับหมอคนอื่น แกจะทำให้เวลาฉันสูญเปล่าหรือไงเนี่ย แกรีบเอาสมัครไปยื่นเลย เดี๋ยวฉันไปหาที่จอดรถให้ แล้วจะเอาอุปกรณ์ขึ้นไปให้ทีหลัง” ทรายจ๋าเธอได้เชื้อแม่ฉันเมื่อไหร่เนี่ย
“ค่าๆ แม่ ฉันไปล่ะนะ” แต่ฉันก็ต้องทำตามที่มันบอกอยู่ดีนั่นแหละ
“เออ เร็วๆ” แล้วมันก็ขับรถฉันไปวนหาที่จอด เอ๊รับสมัครชั้นไหนนะ ฉันก้มดูใบสมัครพร้อมกับรายละเอียดในมือขณะที่ตัวก็ก้าวขึ้นไปในลิฟท์ด้วย
ตึ๊ด~ตึ๊ด เฮ้ย อะไรเนี่ย
“เอ่อคุณคะ ลิฟท์เต็มค่ะ”เสียงใสๆดังขึ้นจากข้างหลังฉัน
“แต่ว่าฉันรีบมากๆอ่ะค่ะ ไปบันไดฉันต้องตายแน่ๆ คุณ...คุณ” โอ้ พระเจ้าช่วย ยัยเด็กที่ฉันเจอบนเครื่อบบินนี่
“ต๊ายๆ เธอนี่เองแม่แอร์โฮสเตสตกงาน” อื้อหือ เธออายุน้อยกว่าฉันนะเนี่ย
“อะไรเนี่ยคุณ ไม่ใช่เพราะคุณเหรอที่ทำให้ฉันต้องตกงาน”
“แหม่ ก็ช่วยไม่ได้นะ อยากยุ่งเรื่องชาวบ้านเอง เจอซะมั่ง” พอแม่คุณพูดเสร็จก็กรีดนิ้วสวยของเธอที่ตกแต่งมาอย่างงดงามขึ้นมาเป่าอย่างสบายอารมณ์ อี๊ เด็กบ้า คราวที่แล้วไม่ได้ตบของเถอะคราวนี้
“นี่ คุณสองคนอ่ะ คนอื่นเขารีบอย่ามาทะเลาะกันได้ไหม ออกไปซักคน” เสียงผ้ชายแก่ที่อยู่ด้านในสุดของลิฟท์พูดขึ้น แต่จะให้ฉันออกตอนนี้เนี่ยนะ สายตาฉันเลื่อนมาที่กระดาษในมืออีกครั้ง สถานที่รับสมัครชั้น 58 เชียวนะคุณ
“เธออ่ะแหละออกไป ขึ้นมาทีหลัง แล้วก็อย่ามาทำตัวบ้านอกแถวนี้เลยไปซะไป” ยัยคนนี้เธอเห็นฉันเป็นตัวอะไรเนี่ย
“น้องปราย พอแล้วครับ พี่ออกไปเองก็ได้ ท่าทางเขาจะรีบ พี่ไม่ได้รีบอะไร” เสียงผู้ชายร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ ยัยเด็กคนนั้นเอ่ยขึ้น ท่าทางจะเป็นแฟนกัน แหม่หล่อซะด้วย ยัยคนนี้เปลี่ยนคู่ไวจริงๆ
“แต่พี่เอลล์คะ พี่ขึ้นมาก่อนมันนี่” อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น ชื่อเหมือนสุดที่รักฉันซะด้วย ฮ้า ว่าอะไรนะ เอลล์!!!
“อื้ม ไม่เป็นไรครับ” แล้วหญิงวัยกลางคนที่อยู่ตรงปุ่มกดลิฟท์ก็กดปอดลิฟท์ทันทีที่เขาคนนั้นลงไปแล้ว ไม่นะเจอเอลล์ตอนแบบนี้ อีกแล้วเหรอฉัน
บรรยากาศในลิฟท์เงียบสนิทเพราะมีฉันกับยัยเด็กที่ชื่อปรายยืนอยู่ข้างๆ ผิดกับสายตาที่ปะทะกันอย่างไม่ลดลา ชีวิตฉันเจอมันก็แย่พอแล้ว มันยังเป็นแฟนกับเอลล์อีก แถมเวลาที่ฉันจะตบมันก็มีคนมาห้ามตลอด ชาติที่แล้วฉันทำบุญด้วยอะไรไปเนี่ย ขณะที่ลิฟท์ก็จอดชั้นแล้วชั้นเล่ายัยเด็กปรายก็ไม่ลงสักที จนถึงชั้น 58 ยัยนั่นก็ก้าวออกจากลิฟท์
“เอ๊!! อะไรของเธอเนี่ย เดินตามฉันทำไม” ไม่ทันไรเธอก็แว๊ดเสียงขึ้นอีกครั้ง
“ฉันไม่ได้เดิมตามคุณ ฉันจะไปสมัครวาดภาพ อย่ามาขัดขวางได้ไหม ขอซักทีเฮ้อ!!” ฉันก็ชักไม่ไหวแล้วนะ แต่ก็เริ่มอายนิดๆ เมื่อเห็นสายตาของคนที่มาสมัครเหมือนกันหันมามองฉันเป็นแถบๆ เธอมันตัวซวยจริงๆเลย
แล้วฉันก็ก็เดินไปต่อแถวที่รับสมัคร โดยไม่หันไปมองยัยนั้นอีกเลย ฉันก็อายเป็นนะ แล้วก็ถึงคิวฉันยื่นใบสมัคร
“อ๊า น้องโชคดีจังเลยค่า คนสุดท้ายพอดี” แล้วพี่ผู้หญิงคนที่รับสมัครก็หันไปพูดกับคนข้างๆ ให้เขาประกาศว่าปิดรับสมัครแล้ว วู้ว โล่งอก ถ้าไม่ทันนี่แม่คนที่สองฉันก็คงด่าแน่ๆ แล้วฉันก็หันมาเพ่งดูพี่คนรับสมัครที่เธอกำลังทำเหมือนใบประจำตัวผู้สมัครให้ฉัน ดูๆไปพี่คนนี้น่ารักจัง แก้มของเธอป่องๆเล็กน้อย ผิวสีอมชมพูดูเหมือนนางเอกละครจัง ไม่เหมือนยัยปรายตัวร้ายชัดๆ
“อ่ะนี่ค่ะ ใบประจำตัวผู้สมัครเก็บติดตัวไว้นะคะ เวลาประกวดดูที่ใบนี่นะคะ โชคดีค่ะ” แล้วเธอก็ส่งยิ้มอันงดงามให้ฉัน โอ๊ย ถ้าฉันเป็นผู้ชายฉันจีบไปแล้วนะเนี่ย ฉันเดินหาที่นั่งใกล้ๆกับที่ที่จะจัดการประกวดเพื่อรอยัยทราย มันไปจอดรถถึงไหนวะเนี่ย จะครึ่งชั่วโมงอยู่แล้วน่ะ อ่ะนั่นนึกถึงก็มาพอดีเลย
“ไอ้ริน!!!” อะไรอีกล่ะเนี่ย
“ทำไมไม่รู้จักเติมน้ำมันรถมั่งเฮอะ รถแกดับคาหน้าตึก ฉันโดนคนอื่นด่าเลยเห็นมั้ย” อ้าว กำ
“ฉันขอโทษ ก็ฉันรีบนี่ ถ้าฉันแวะเติมน้ำมัน แล้วมาที่นี่ไม่ทัน แกก็ด่าฉันอยู่ดีแหละ” แก้ตัว แก้ตัว
“อึ๊ย แกนี่น้า ถ้าไม่มีฉันชีวิตแกจะรุ่งเรืองไหมเนี่ย” เหอๆ แม่จ๋าหนูไม่ทำอีกแล้ว แต่ก่อนที่ยัยทรายจะปริปากบ่นต่อ ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเข้ามาทักเราสองคน พร้อมกับข้าวกล่องสองกล่องที่อยู่ในมือเธอ เอ๊ะ พี่คนที่รับสมัครนี่
“น้องคะ ยังไม่ได้ทานข้าวกลางวันใช่ไหม พี่เอามาให้ค่ะ เผื่อเพื่อนน้องด้วยนะ อ้อลืมไปพี่ชื่อ แอนนี นะคะรู้จักกันไว้ น้องชื่อสิรีรินใช่ไหม ถ้าพี่จำไม่ผิด” เหวย ไปไงมาไงล่ะเนี่ย
“เอ่อ ใช่ค่ะ เรียกรินเฉยๆ ก็ได้ นี่ทรายค่ะ เพื่อนรินเอง” เอาไงเอากัน รู้จักกันไว้เผื่อเขาจะช่วยให้ฉันเข้ารอบได้บ้าง
“อ่ะนี่ ทานข้าวกันนะคะ เจอกันตอนประกวดนะคะ”แล้วเธอก็หายไป วันนี้มันวันอะไรเนี่ย
ความคิดเห็น