คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ~*Wish No.2 ดาราคนนั้น*~
และแล้วฉันก็โดนไล่ออก เฮ้อ..ชีวิตฉัน แถมฉันยังต้องควักตังเป็นค่าเครื่องบินบินกลับมาประเทศไทยเองอีกต่างหาก ชวยจริงๆ ขณะที่ฉันยืนรอรถแท็กซี่หน้าสนามบินก็มีเสียงผู้หญิงคนนึงตะโกนเรียก
“ยัยริน แกบินเสร็จแล้วเหรอ ถึงกลับมาเมืองไทย” อ้อ นึกว่าใคร เธอชื่อทราย เป็นเพื่อนสนิทของฉันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมจนจบมหาวิทยาลัย เราสองคนเรียนอยู่ที่คณะแพทยศาสตร์ แต่ที่ฉันไปเป็นแอร์โฮสเตสก็เพราะฉันใฝ่ฝันมาแต่เด็กๆ แล้วที่เรียนแพทย์ก็เพราะมีแม่ผลักดัน สุดท้ายฉันก็รู้แล้วแหละว่าฉันไม่เหมาะกับแอร์จริงๆ
“อ้าว ทราย ใช่ฉันบินเสร็จแล้ว แล้วก็ไม่ไปบินอีกแล้วล่ะ” ฮือๆ
“ทำไมอ่ะ ไปทำวีรกรรมอะไรอีกสิท่า” รู้ทันฉันอีกแล้ว
“อื้อ เขาก็เลยไล่ฉันออก ตอนนี้ก็ตกงานแล้วล่ะ”
“ตกงานอะไรล่ะ แกเรียนหมอนะ ไปทำงานที่โรงพยาบาลที่ฉันอยู่ไหม” ทรายเป็นหมอที่เก่ง และทุกคนก็ยอมรับเธอ แน่นอนถ้าเธอรับรองฉันกับคนอื่นฉันต้องได้เข้าทำงานที่นั่นแน่ แต่ฉันไม่ชอบนี่
“ไม่เอาอ่ะ แกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบนี่ เรียนไปก็เพราะคุณแม่ขอร้อง” ฉันพูด พร้อมกับทำท่าเรียนแบบตลกคนหนึ่งที่ชื่อดันเหมือนเพื่อนสนิทของฉันเสียนี่
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า แกนี่ ก็ได้ๆ แล้วนี่จะกลับบ้านใช่ไหม ฉันไปส่งแกดีกว่าจะได้ไปเยี่ยมแม่แกด้วย” ฉันรักแกจริงๆเลย ทราย
ระหว่างทางกลับบ้านฉันกับทรายก็พูดคุยกันถึงเรื่องราวตอนที่เราไม่ได้เจอกัน คุยไปคุยมาเธอก็นึกถึงงานที่ฉันน่าจะชอบ เธอบอกว่าป้าของเธอทำงานอยู่ที่ The Greatest Sound ค่ายเพลงชื่อดังที่ตอนนี้กำลังประกาศรับสมัครนักวาดภาพที่มีฝีมือ มาวาดภาพให้กับนักร้องในค่ายเพื่อใช้ตกแต่งสถานที่ โดยคัดเอาสามคนจากผู้ประกวดทั้งหมด ทรายรู้ดีว่าฉันชอบวาดภาพ และที่สำคัญที่ยังบอกผลพลอยได้ที่ฉันไม่อาจปฏิเสธนั่นก็คือ
ถ้าฉันเข้าไปทำงานนี้ได้ ฉันก็จะต้องได้วาดรูปเอลล์ แล้วมีเอลล์มานั่งเป็นแบบ โอ้ ฉันรักที่สุดเลยทราย ตอนนี้
“อ้าวทราย มาได้ไงลูก” โห เรียกคนอื่นซะลูกเลยน้า เห็นฉันมั่งไหมเนี่ยแม่ๆ
“แม่ เห็นรินไหมเนี่ย”
“อ้าว ยัยริน กลับมาไมตอนนี้อ่ะ แม่นึกว่าเรากลับมาสัปดาห์หน้า”พูดงี้ ไม่อยากเจอลูกใช่ไหมเนี่ย
“รินโดนไล่ออกแล้ว” แม่อึ้งไปพักหนึ่ง พร้อมกับ...
“ยัยริน!!!!! แล้วทำไมไม่โทรมาบอกแม่ก่อน เห็นมั้ยถ้าเป็นหมออย่างแม่บอกนะ ป่านนี้สบายไปแล้ว” และ
แล้วแม่ก็กลับเรื่องให้ฉันเป็นหมออีกจนได้
“เหอะๆ คุณป้าคะ ไม่เป็นไรหรอกค่า ทรายหางานใหม่ให้รินแล้วเป็นงานวาดรูปรายได้ดีเลยล่ะค่ะ” ขอบคุณนะทราย
“แต่ว่ารินต้องชนะการคัดเลือกก่อนนะค่ะแม่”
“แล้วลูกจะผ่านไหมน่ะ” แม่ฉันพูดพร้อมกับทำท่ากระซิบกับยัยทราย โห่ แม่อ่ะ
แล้วสักพักทรายก็ขอตัวกลับไปรงพยาบาลก่อน เพราเธอต้องไปเข้าเวร โดยไม่ลืมบอกฉันว่าพรุ่งนี้จะเอาเอกสารเกี่ยวกับการประกวดวาดภาพมาให้ดู ส่วนทางด้านครอบครัวของฉันเราก็ตกลงกันว่าจะไปฉลองที่ฉันตกงานกันตอนเย็น(บ้านไหนเขาทำกันนี่) แต่ต้องรอพ่อ กับน้องชายของฉันกลับจากทำงานก่อน
“กลับมาแล้วครับ อ้าวพี่รินไมกลับมาเร็วจัง” มีแต่คนไม่อยากให้ฉันกลับบ้านใช่ไหมเนี่ย
“พี่ของลูกเขาไปว่าผู้โดยสารน่ะ ก็เลยโดนเด้ง ตอนนี้เขาก็เป็นชาวเกาะแม่กินอยู่” ดูแม่พูดสิ ตาเรย์เข้าใจผิดหมด อ้อ เรย์น้องชายฉันเองแหละมันเป็นวิศวกรแต่ก่อนมันขาวมาก จนฉันอยากจะเอาสีดำไปทาตัวมันเลยแหละ แต่ตอนนี้ผิวมันคล้ำขึ้นเยอะ สงสัยจะทำงานหนัก
“โธ่ เรย์พี่ก็แค่เบื่องานเก่านิดหน่อยอยากเปลี่ยนงาน ก็แค่นั้น” แก้ตัวชัดๆเลยนะริน
“พี่รินๆ อย่ามาแก้ตัว ผมก็นึกว่ามีอะไรพิเศษแม่ถึงให้รีบกลับบ้านที่แท้ก็จะฉลองพี่รินตกงานนี่เอง” ดูมันสิ
“เอ้อ ถ้าฉันรวยกว่าแกเมื่อไหร่ไม่ต้องมาหาฉันเลยนะ”
“ฮ่าๆ ทำแก้มป่องอีก แม่ดูสิ เหมือนหมูเลย เดี๋ยวเราออกไปกันเลยเหอะนี่ก็ทุ่มกว่าแล้วไปรับพ่อที่ทำงานเลย” ไอ้เรย์แกจำไว้นะคำนั้น
พ่อฉันเป็นหมอท่านจึงไม่ค่อยมีเวลาว่างบ่อยนัก แต่ถือว่าวันนี้โชคดีมากๆที่ท่านว่างเราจึงตัดสินใจจะไปกินอาหารที่ร้านโปรดของบ้านเรา แต่พอมาถึงหน้าร้านแต่เรย์ก็ชี้ให้ฉันดูตรงที่นั่งในสุดของร้านที่ทุกสายตาของลูกค้าจับจ้องไปที่เขา ใครกันนะ
“ดาราแน่เลยพี่ ไม่งั้นคนคงไม่มองเจากันหรอก ใส่แว่นดำอีกต่างหาก” ตาเรย์ตั้งข้อสังเกตขึ้นตามแบบฉบับคนชั่งคิด
“พี่อยากรู้จัง เดี๋ยวพี่ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ เผื่อจะเห็นชัดๆ”
“ยัยรินเขาก็อยากมีเวลาส่วนตัวมั่ง อย่าไปยุ่งเลย” แม่ปรามฉันนิดๆ
“เหอะน่าแม่” แล้วฉันก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ไม่ใช่หรอกฉันเดินแอบๆไปทางห้องครัวซึ่งใกล้โต๊ะที่ดาราคนนั้นนั่งอยู่ ว้าย ตายแล้ว ฉันทำกระถามต้นไม้ที่วางอยู่ข้างๆ เอนล้มไปทับโต๊ะอาหารของพวกเขา ฉันแอบย่องไปข้างหลังดีกว่า
“นี่คุณ อย่าเดินหนีสิทำผิดแล้วก็ขอโทษมั่งสิครับ” เหวอ เสียงนี้คุ้นๆ ฉันจึงหมุนตัวหันไปขอโทษเขา
“ขอโทษข่ะ ข่ะ” เอลล์!!!!!
ความคิดเห็น