คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Part1:ศึกชิงข้าวมันไก่
“ผู้ที่ได้รับรางวัล ผู้ประกาศทางวิทยุกระจายเสียงดีเด่นได้แก่... ดีเจมะปรางจากคลื่น44.5 ครับผม”โคศกประกาศชื่อฉันนิ นี่ฉันได้รับรางวัลหรอ รางวัลที่รอคอยมานาน มันเป็นของฉันแล้ว จริงๆหรอ
แต่ช่างมันเถอะ มันคงไม่ใช่ฝัน นี่มันเรื่องจริงต่างหากละ
“เชิญคุณมะปรางขึ้นมารับรางวัล ด้วยครับ”ฉันรีบวิ่งขึ้นไปรับรางวัล ตอนนี้ข้างหน้าฉันคือถ้วยรางวัลเท่านั้น
“พลั่ก!! โอ๊ย”
กลับมาปัจจุบัน
“พลั่ก!!โอ๊ย!!”
“ไอ้ปรางโว้ย!! ตื่นได้แล้ว สายแล้วนะเว้ย แกจะไปสายตั้งแต่วันแรกเลยหรอวะ”ทำไมโฆศก เสียงคุ้นเหมือนพี่เดี่ยวจังงะ
“รางวัลจ๋า มาเป็นของมะปรางนะ มามะๆๆ”ฉันรีบกระโดดไปกอดรางวัล
“เฮ้ยๆๆรางวงรางวัล อะไรกัน นี่มันขาฉันโว้ย ปล่อยได้แล้วไอ้มะปราง”อ่าว นี่ไม่ใช่รางวัลหรอ แล้วนี่อารายอ่า ฉันลืมตาขึ้นมา ปรับโฟกัสภาพให้ขึ้นก็เห็นขนอะไรดำเต็มไปหมด ลองดึงดูซะหน่อยคงไม่เสียหายหรอกนะ
“จ๊ากกกกกกก ไอ้น้องเลวววว แกดึงขนหน้าแข้งฉันทำม๊ายยยยย พลั่ก~!!”
“โอ๊ยยย อะไรเนี่ย ทำไมรางวัลของฉัน ถึงถีบฉันได้งะT^T”
“รางวัล บ้านผู้ปกครองเพศชายแกดินี่มันขาฉันโว้ยแถมยังมาดึงขนหน้าแข้งฉันอีก”พี่เดี่ยวพูดทำหน้าด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง
“พึ่ง7โมง เองนะ พี่เดี่ยวรีบแต่งตัวไปไหนเนี่ย มหาลัยไม่หนีไปไหนหรอกนา”ฉันพูดด้วยความง่วง ก็เมื่อคืนตื่นเต้นที่เปิดเทอมนิ ก็เลยนอนไม่หลับ
“มีงานสำคัญเว้ย แกรีบไปอาบน้ำแต่งตัวเร็วๆเข้า ถ้าชักช้าก็เดินไปเองก็แล้วกัน”
“เออๆก็ได้”ฉันพูดแล้วรีบไปอาบน้ำแบบ เร็วสุดๆเท่าสถิติที่ฉันเคยทำมา ถ้าช้ากว่านี้มีหวังได้ไปเองแหงๆ อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยฉันก็ลงไปข้างล่างไปหาอะไรลงกระเพาะซักหน่อย
“เสร็จแล้วเจ้าคะ”ฉันลงมาข้างล่าง แล้วก็เจอพี่เดี่ยวนั่งอยู่บนรถแล้ว
“งั้นไปกันเลย เอ๊านี่กระเป๋าแก รีบๆขึ้นรถด้วยเร็วๆ รีบเว้ย”พี่เดี่ยวโยนกระเป๋ามาให้ฉัน แล้วสตาทรถทันที
“เฮ้ย แล้วข้าวเช้าละ ปรางยังไม่ได้กินเลยนะ”
“มันสายแล้วนะเว้ย พี่ ยิ่งรีบๆอยู่ค่อยไปกินที่มหาลัยก้ได้”พี่เดี่ยวพูดแบบรีบๆ 7.20น.เองนะ เนี่ยแล้วมันสายตงไหนวะ
“7 โมง20เองเนี่ยนะพี่เดี่ยว”ฉันถามเพื่อความแน่ใจ
“เออ เฮ้ย ถามรัยมากมายวะ ขึ้นมาเร็วๆ แกไม่สายฉันจะสายแล้วนะเว้ย งานสำคัญมากๆถ้าไปสายกว่านี้ฉันโดนฆ่าแน่”พี่เดี่ยวพูดแบบรีบๆ แล้วมันจะสำคัญอะไรนักหนาเนี่ย อะไรมันจะสำคัญมากกว่าที่ฉันไม่ได้กินข้าวเช้า
ช่างมันเถอะ ไปหาอะไรกินที่มหาลัย ก็ได้วะ แล้วฉันก็ต้องจำใจขึ้นรถ พี่เดี่ยวบิดซะเต็มที่ ตับไตไส้พุง ฉันจะรวมเป็นก้อนเดียวกันแล้วเนี่ย
มหาลัย สะตอดอง อินเตอร์เนชั่น
ภายในเวลาอันสั้นฉันก็มาเกือบถึงมหาลัย พี่เดี่ยวนะหรอ ถีบฉันลงตั้งแต่ยังไม่ถึงหน้าประตู รีบไปไหนนักหนาก็ไม่รู้ ฉันก็เดินมาเรื่อยๆตามประสาคนโดนทิ้ง น่าสงสารใช่มั้ยละแต่ ก็ต้องจำใจ T^T
ฉันเดินมาถึงหน้าประตูแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แวว เพื่อนรักทั้ง2ของฉันเลยนะเนี่ย เพราะฉันมาเร็วหรือว่ามันมาช้ากันแน่เนี่ย
“ว๊ายๆมะปรางฉันมาแล้วววว”ตายยากจริงๆเพื่อนฉัน ไม่ต้องดูหน้าก็รู้ว่าใคร เสียงวี้ดว้ายๆแบบนี้มีอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละ
“นี่ ปลากัดแกจะแหกปากให้ชาวโลกรับรู้ว่าแกมาแล้ว รึไงห๊ะ”ปลากัดเพื่อนฉันเองแหละคะ มันเป็นสาวประเภทสองหรือง่ายๆกระเทยดีๆนี่เองคะ
“แหม แกก็นะ ก็คนมันตื่นเต้นนี่นา ฉันเดินเข้ามานะ ผู้ชายหล่อๆทั้งนั้นเลยแหละแกเอ๊ย”
“เออๆแล้วแกเห็นหมา...”
“เฮ้ย อะไรวะ มาแค่นี้คิดตั้ง50บาท โหดไปป่าวพี่”เหมือนว่าจะมีคนทะเลาะกันอยู่ด้วยสายตาเฉียบขาดแล้วเซลล์สมองก็สั่งการให้ฉันกับปลากัดวิ่งไปที่จุดเกิดเหตุตรงนั้นทันที
“โห ไอ้น้องเห็นใจกันบ้าง น้ำมันตอนนี้ก็แพงขึ้นๆค่ารถมันก็ต้องขึ้นเป็นธรรมดา 50บาทนี่ถูกสุดแล้วนะเนี่ย ถ้าคิดว่าแพง ที่หลังก็เดินมาเองดิ”ฉันมาถึงจุดเกิดเหตุด้วยความเร็วสูง จากสถานการณ์ดูเหมือนว่าจะเป็นกานเถียงกันเรื่องค่ารถ แต่ไอ้ผู้โดยสารนี่มันคุ้น ผมรวบหลวมๆไว้ข้างหลัง กระเป๋าเป้อย่างนี้ ผ้าใบแบบนั้น มันน่าจะเป็น...
“อีหมาจู!!”ใช่แน่ๆ ฉันกับปลากัดรีบวิ่ง สอดแทรก เบียดเบียน เพื่อที่จะเข้าไปหาหมาจูเพื่ออีกคนนึงของฉัน ขืนชักช้าเดี๋ยวเรื่องมันจะไปกันใหญ่ ยิ่งยัยนี่เป็นคนบ้าพลังอยู่ด้วย
“ทำไมพูดแมวๆแบบนี้ละพี่ อย่างนี้มันต้องสั่งสอนหน่อยแล้วมั้ง”
“ว๊ายๆๆๆ อีหมาจูหยุดก่อน”ทันเวลาพอดี หมาจูกำลังจะง้างต่อยพี่วินมอร์ไซด์คนนั้นแล้ว แต่ดีที่ปลากัดกล้าตายไปขวางไว้ไม่งั้นเรื่องไม่จบแน่ๆ
“ปลากัด มาขวางทำไมเนี่ย คนแบบนี้มันสมควรโดน”
“เฮ้ย หมาจูพอได้แล้ว นี่คะค่ารถขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะคะ”พี่วินมอไซด์ พยักหน้าแล้วรีบบึ่งไปอย่างเร็ว ไปดีนะพี่นะ อย่าเจอคนโดยสารอย่างเพื่อนหนูอีกเล้ย
“โธ่เอ๊ย ไอ้ปรางแกไปจ่ายมันทำไมอ่า คนขี้โกงแบบนี้มันต้องสั่งสอนนะเว้ย”หมาจูมันยังไม่หยุดอีก เดี๋ยวแม่ก็เอาน้ำร้อนสาดเข้าให้หรอก
“นี่หมาจู ถ้าปรางมันไม่จ่ายเรื่องก็ไม่จบหรอกยะ แกเลิกบ้าแล้วเข้ามหาลัยได้แล้ว คนเค้ามองกันใหญ่แล้วเนี่ย”ปลากัดพูดจบก็เดินนำหน้าไปส่วนหมาจูทำหนาเหมือนหมาโดนรถทับ แล้วก็เดินเข้าไป
โรงอาหาร
“พวกแกจะกินอะไรเดี๋ยวฉันไปซื้อมาให้”ตอนนี้เราอยู่ที่โรงอาหารซึ่งแน่นอน กิจกรรมแรกคือ กินข้าว ซึ่งมันสำคัญมากสำหรับเราสามคน
“ซื้อๆมาเหอะ”ปลากัดพูด ตอนนี้มันกำลังมองอะไรอยู่เนี่ย ตาเคลิ้มเชียว แต่ขอเดาว่ามันคงปิ๊งผู้ชายที่นั่งอยู่โต๊ะข้างหน้าแน่ๆ
“แล้วแกอ่า หมาจู”
“ฉันชื่อจูลิ้งเว้ย ไม่ใช่หมาจู เมื่อไหร่พวกแกจะเรียกชื่อฉันถูกซะทีเนี่ย ฉันไม่ใช่หมานะเว้ย”ดูเหมือนมันยังโกรธไม่หาย ที่ฉันไม่จ่ายค่ารถให้ ไม่รู้อะไรนักหนาเพื่อนฉัน
“เออคะ คุณจูลิ้งจะกินอะไรดีคะ”
“กินข้าว”--*ดูมันตอบ นี่ฉันผิดใช่มั้ยที่ไปถามมัน งั้นเอาอาหารจานหลักแล้วกัน ข้าวมันไก่ก็แล้วกันนะเพื่อนรักทั้งหลาย
“ข้าวมันไก่3จานคะ/ครับ”ฉันสั่งเหมือนว่ามีคนมาสั่งพร้อมฉันเหมือนกัน แล้วก็เป็นผู้ชายด้วย โอ้ว ช่างหล่ออะไรเช่นนี้ ผมสีน้ำตาลอ่อนๆเซอร์ๆ แถมยังสูงกว่าฉันอีกด้วย นี่ถ้าฉันได้แฟนแบบนี้รักตายเลยแหละ
“ได้แล้วจ๊ะ เมื่อกี้ใครสั่งก่อนจ๊ะ”ป้าแม่ค้าถาม
“หนูคะ/ผมครับ”อ่าว เกิดการเข้าใจผิดอะไรรึป่าวคะ ฉันมาก่อนนี่นาแต่ทำไมเค้าบอกว่าเค้ามา ก่อนอ่า
“เอ่อ ตกลงใครกันแน่จ๊ะ”
“ผมเองครับ ขอบคุณมากนะครับป้า”เป็นงั้นไป ไมเป็นงี้อ่า หน้าตาก็ดีซะป่าว เสียสละให้ผู้หญิงก็ไม่ได้ คิดว่าฉันจะยอมหรอ คนอย่างมะปรางหรอ จะยอม เพื่อข้าวมันไก่สู้ตายคะ
“ของหนูคะป้า หนูมาก่อนนะคะ”ฉันตอบแล้วดึงจานข้าวมา
“ของผมครับป้า ผมสั่งก่อน”นายนั่นก็ไม่ยอมแพ้ ดึงจานข้าวไปอีกรอบ แต่ฉันไม่ปล่อยไปง่ายๆหรอก ข้าวมันไก่จานนี้ต้องเป็นของฉันเท่านั้น
“ของหนู”ฉันดึงจานข้าวกลับมา แต่ตานั่นก็ไม่ปล่อยจานข้าวซะที
“ของผม”ตานั่นดึงจานข้าวกลับไปอีกครั้ง
“ของหนู”
“ของผม”
“ของห... ว๊ายยยยยย”นายนั่นอยู่ดีๆก็ปล่อยจานข้าว ทำให้ฉันเสียหลักล้มลงไป แต่ฉันไม่ยอมที่ล้มไปง่ายๆหรอก ฉันดึงเสื้อตานั่นเพื่อที่จะเกาะไว้ ไม่ให้ล้ม แต่ผิดคาด กลับเป็นว่าฉันพาตานั่นล้มมาทับตัวฉัน ทำให้ปากตานั่นกับแก้มฉันปะทะกัน อย่างนี้เค้าเรียกว่าหอมแก้มป่าว
ตานั่นเอาปากออกจากแก้มฉัน แล้วรีบลุกขึ้น ฉันก็รีบลุกขึ้นทันที เพราะตอนนี้เริ่มมีคนมามุงดูกันแล้ว
“เอ่อ คะคือ”
“กรี๊ดดดดด ไอ้บ้า โรคจิต ลามก ทุเรศ ทำแบบนี้ได้ไง ห๊า มาหอมแก้มอย่างนี้ได้ไง เกิดมานอกจากพ่อ พี่ชายฉัน ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนทำแบบนี้มาก่อนเลยนะยะ”ฉันยืนชี้หน้าด่าตานั่นเป็นชุด ไม่เคยมีใครทำแบบนี้จริงๆนอกจากพี่เดี่ยวกับพ่อ ฉัน แต่ตานี่เป็นใครมาทำแบบนี้ ให้อภัยไม่ได้เด็ดขาด
"คือว่า..."
"อ๋อ รู้แล้ว นายใช้แผนทำเป็นว่ามาซื้อข้าวมันไก่แล้วก็แย่งกัน ทีนี้นายก็แกล้งปล่อยจาน ทำให้ฉันเสียหลักแล้วนายก็จะได้ฉวยโอกาสฉันใช่ไหม!!"
“
“ผลั๊วะ ~!!ค่าที่นายหอมแก้มฉัน แล้วอย่าไปทำกับคนอื่นอีกละ ไอ้โรคจิต”ฉันต่อยตานั่นไป1หมัด โทษฐานที่หอมแก้มฉัน แล้วฉันก็ใส่เกียร์แมววิ่งเลยซิคะ
“โอ๊ย เดี๋ยวก่อน อู๊ย”คิดหรอว่าจะหยุด หยุดให้โง่หรอยะ ไม่มีทาง
ฉันรีบวิ่งไปที่โต๊ะทันที 2คนท่าทางจะรอนาน เทศนาเป็นชุด พอเทศนา จบบท ฉันก็อธิบายให้มันฟังว่าทำไมฉันถึงมาช้า
“โห คนสมัยนี้รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ”เพื่อนรัก แกพูดถูกที่สุดคนสมัยนี้ไว้ใจไม่ได้จริงๆ
“แล้วผู้ชายคนนั้นหล่อมั้ยแก”แกจะสนใจฉันบ้างไหมวะเนี่ย
“ ก็หล่อดีอ่า”
“ว๊าย แล้วแกไปต่อยเข้าได้งัยเนี่ย ไหนๆคนไหน ฉันจะไปทำแผลให้”
“พอซักทีเหอะ ปลากัด ดีนะ ที่มันไม่ทำอะไรแกอ่า”ยัยนี่ก็ห่วงฉันเหมือนกันแห๊ะ ฉันตื้นตันใจจัง คิดดีจริงๆที่เลือกแกเป็นเพื่อน คิดถึงเรื่องเมื่อแล้วก็เสียวชะมัด ขออย่างให้ได้พบเจอคนแบบนี้อีกเล้ยย
ความคิดเห็น