คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
ความมืดในจิตใจของเธอกำลังก่อตัว…จงมาทำการชำระล้างเสียโดยดี
ผู้ที่เขมือบความมืด นั้นมีหน้าที่เขมือบความมืดเพื่อที่จะดำรงชีวิต ความมืดที่ว่าไม่ใช่ความมืดเวลาเกิดไฟดับหรือหลับตา แต่มันคือความมืดที่มาจากจิตใจมนุษย์อันต่ำช้าที่ควรได้รับการช่วยเหลือ คอยบั่นทอนสิ่งที่บังตามนุษย์ มนุษย์ต่างเรียกพวกเขาเป็นเสียงเดียวกันว่า…ปีศาจสีดำ
หากเพียงปีศาจสีดำตนนั้นถึงคราสิ้นอายุขัยก็ต้องสืบหาทายาทหรือผู้สืบต่อมาทดแทน เพื่อที่จะได้มีผู้ทำหน้าที่ต่อไป…คุณล่ะมีความมืดให้พวกเขาเขมือบบ้างไหม??
แสงอาทิตย์ในยามเช้านั้นช่างสดใส เด็กชายคนหนึ่งเดินออกนอกบ้านเพื่อที่จะไปเก็บผลไม้ในสวนที่ได้ปลูกไว้ “ฮ้า~~อากาศในชนบทนี่ดีจริง” เขาพูดเช่นนั้นพลางพ่นลมหายใจอุ่นๆออกมา
ผมสีน้ำตาลอ่อน ดวงตาสีเขียว และผิวสีขาวอมชมพูนั้นแสดงถึงความเป็นลูกครึ่งของเด็กชายได้อย่างชัดเจน และนั่นอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้กลุ่มเด็กนิสัยไม่ดีนั้นรู้สึกอิจฉาและหมั่นไส้เขาจนถึงขั้นลงไม้ลงมือ แต่เข้าก็ไม่เคยโกรธแต่อย่างใด…จิตใจของเขาถูกย้อมด้วยสีขาวบริสุทธิ์
ไม่นานนักก็ถึงสวนผลไม้ประมาณ 2 ไร่ไม่กว้างใหญ่มากนัก เขาหันไปหยิบตะกร้าที่มักจะวางอยู่ตรงมุมสวนอยู่แล้วมาเพื่อที่จะเก็บผลส้มไปให้คุณยายที่บ้าน “เอาล่ะ!” เขาพูดออกมาเมื่อเก็บผลไม้เสร็จเพื่อเป็นสัญญาณเตรียมตัวว่าตนเองจะกลับแล้ว
แต่ทว่า…
“หลานเอ๊ย…” เสียงชายชราคนหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลังเขา ใส่เสื้อคลุมและฮู้ดบังหน้าและลำตัวไว้มิด มีเพียงมือที่ยื่นออกมาเหนือเสื้อคลุมเพื่อประคองไม้เท้าสำหรับการเดิน หลังของเขาโก่งๆช่างเป็นภาพที่น่าอนาถใจยิ่งนัก
“มีอะไรหรือครับคุณตา?...” เด็กชายหันไปยังทิศทางที่คุณตายืนอยู่ พลางเกิดความสงสัยในใจ คุณตาคนนี้ตั้งแต่เมื่อไร?? ทำไมคุณตาถึงต้องแต่งตัวมิดชิดขนาดนี้?? แต่ครั้นจะถามออกไปก็เสียมารยาทเอาการ เด็กชายจึงปิดปากเงียบไม่กล้าถามออกไป
“หลานเอ๊ย” ชายชรากวักมือเรียกเด็กชายให้เข้ามาหาใกล้ๆ “ยื่นมือมานี่ทีสิ” ชายชราก้มหน้าลงทำให้เด็กชายไม่รับรู้ถึงสีหน้าของอีกฝ่าย แต่ดูท่าว่าชายชราจะไม่ทำอะไรเขา เขาจึงวางตะกร้าผมไม้ลงและยื่นมือออกไป
อีกฝ่ายนั้นกุมมือของเด็กชายและลูบไปมาบริเวณข้อมือจนเด็กชายรู้สึกสยองอย่างบอกไม่ถูก
งั่ม!!
ชายชรากัดเข้าไปในข้อมือของเด็กชายจนเป็นแผลรอยฟันและเลือดพุ่งกระฉูด ชายชราเงยหน้าขึ้นแล้วแสยะยิ้มออกมาเขาดึงฮู้ดลงและถอดเสื้อคลุมออก ก่อนที่ร่างของเขาจะสลายเป็นเถ้าทุลี1โดยที่เด็กชายยังคงยืนมึนงงอยู่ เขามองไม่ทันเลยด้วยซ้ำว่าหน้าตาของชายชรานั้นเป็นอย่างไร และตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลาที่จะมากลัวเสียด้วย เพราะในตอนนี้เริ่มมีฝนตกลงมาปรอยๆอย่างไรล่ะ
เด็กชายหอบแฮ่กๆกว่าจะถึงบ้าน นับว่ายังโชคดีที่ฝนนั้นตกลงมาหลังจากที่เขาได้เข้าบ้านแล้ว เขาทำการจัดวางตะกร้าไว้ที่โต๊ะอาหาร…คุณยายอยู่ไหนกันนะ?? เขาคิดแต่เลือกที่จะไปล้างแผลก่อนเพื่อที่จะไม่ทำให้ท่านตกใจว่าทำไมเลือดถึงได้โชกถึงเพียงนี้ ไม่นานนักเขาก็ออกมาจากห้องน้ำและเริ่มหาคุณยายครอบครัวที่เขาเหลืออยู่เพียงคนเดียว…
“คุณยายครับ…” เด็กชายโผล่หน้าไปตรงชั้นสองห้องของคุณยายแต่ทว่าไม่พบใครจึงลงมามชั้นล่างอีกทีหนึ่ง เขากลับพบคุณยายนั่งถือมีดหลบอยู่ใต้โต๊ะ “คุณยาย?” ปลายมีดนั้นจ่อมาที่เขาอย่างเห็นได้ชัด แววตาในตอนนีของคุณยายนั้นช่างแตกต่างไปจากเดิม
“ศาจ…ปิศาจสีดำ กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!” คุณยายของเขาบ่นพึมพำออกมาก่อนที่จะกรีดร้องลั่น ลุกขึ้นและตวัดมีดใส่เด็กชาย ยังดีที่เด็กชายเอี้ยวตัวหลบทันไม่อย่างนั้นคงโดนฟันเข้าที่ท้องเป็นแน่
“อะไรกันครับคุณยาย? ปิศาจสีดำนี่หมายถึงอะไร?” เด็กชายเอ่ยถามด้วยความสงสัย น้ำตาคลอเบ้า มองตรงเข้าไปยังแววตาของคุณยายหวังแต่เพียงว่าคุณยายจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม
“ออกไปซะ!!!” หญิงชราตะคอกใส่จนเด็กชายผวา ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยเจอคุณยายเป็นเช่นนี้มาก่อน เขาวิ่งออกนอกบ้านและลื่นสะดุดล้มหน้าทิ่มแอ่งน้ำเล็กๆ “อะไรกันเนี่ย” เขาเอาน้ำฝนล้างหน้าตัวเอง ฉับพลันสายตาเขาเหลือบเข้าไปมองในแอ่งน้ำแม้ภาพจะไม่ชัดแต่เขาก็สามารถเห็น สีตาที่เคยเป็นสีเขียวกลับกลายเป็นสีแดงก่ำ สีผมที่เคยเป็นสีน้ำตาลกลับกลายเป็นสีดำขลับ
นี่มันเกิดอะไรขึ้น? เด็กชายยังคงจ้องไม่กระพริบตา พลางเอื้อมมือด้านที่ถูกกัดมาดู ตอนนี้กลับไม่มีรอบแผลให้เห็นแม้แต่รอยถลอกก็ด้วยช่างน่าแปลก เด็กชายค่อยๆลุกขึ้นและเดินตรงต่อไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย จะเป็นจะตายขึ้นอยู่กับโชคชะตา…เพราะตอนนี้เขาไม่เหลือใครอีกแล้ว
ขึ้นชื่อว่าปิศาจยังไงก็เป็นปิศาจอยู่วันยันค่ำ มนุษย์กับปิศาจไม่ใช่ของคู่กัน อยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก
ความคิดเห็น