คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เออ....แล้วสักวันนึ่ง ฉันจะทำให้นายมาสยบแทบเท้าของฉันให้ได้(ฉันจะเป็นแฟนนาย)
8
เออ....แล้วสักวันนึ่ง ฉันจะทำให้นายมาสยบแทบเท้า
ของฉันให้ได้(ฉันจะเป็นแฟนนาย)
“เมื่อกี้เธอพูดว่าเธอชื่ออะไร!!!”
ซวยแล้วตู
ToT>>>>>หน้าของฉันแระยัยโซล
“อะ...เอ่อ-.- เพื่อนฉันบอกว่าเพื่อนของนายคือโซลเมทที่เธอตามหาน่ะ”
ทำไมฉันพูดอะไรที่มัน ทุ เร เต็ด = ทุเรศ ออกไปฟ่ะ เน่าโคตร
“อ่อ -.-++”
นายเพ็นวิทย์ ส่งสายตาจับอำมผิดหิต แปลว่า สายตาจับผิดที่สุดแสนจะอำมหิต ฮ่าๆๆๆๆ
(**อย่าตกกะจายส์ไปคะ เพราะว่า ตอนนี้ภาษาไทยของยัยกาปุกคนนี้ได้วิบัติไปเรียบร้อยเสียแล้ว โฮะๆๆ
พูดเหมือยเสียกรุงแหะ-.-)
“ทำไม นายไม่เชื่อหรือไงฮะตางั่ง”
“ทำเธอต้องเดือดร้อนด้วยล่ะยัยโง่ และฉันก็ไม่ได้งั่งด้วย”
“ฉันก็ไม่ได้เป็นยัยโง่ของนายนะยะ ฉันไม่ได้เดือดร้อน แต่นายทำเหมือนไม่ไว้ใจฉันอยู่นะ”
“ใครจะไปรู้....เธออาจจะหลอกทำเป็นคนชื่อโซลเพื่อที่จะมาใกล้ชิดกับฉันก็ได้-.-^แล้วอีกอย่าง
มีแต่สาวๆอยากจะใกล้ชิดกับฉันทั้งนั้นแหละ”
หรือว่ามันจะรู้ฟ่ะ แต่เอ๊ะ ใครรู้ก็เก่งเกินไปแล้ว แต่นายนั่นจะตามสืบประวัติฉันขนาดนั้นเลยหรือเนี้ย
เอ๋......อาจเป็นไปได้แหะ นายนั่นอาจจะตกหลุมรักฉัน แล้วก็แอบสืบประวัติว่าฉันเป็นลูกใครเหล่าเต้า
(เฮ้ยยยยย ลูกเต้าเหล่าใคร) แน่ๆเลย แหม....ร้ายไม่เบานะ
“นายสนใจฉันอยู่ใจม่ะ ~0~”
ฉันพูดพลางส่งสายตาพิศวาสสสสสส อี๋...ขนลุก
“ทุเรศ-.- คิดว่าทำสายตาอย่างงั้นให้ฉันแล้วฉันจะสนใจหรอ ไม่มีทางหรอก อย่างเธอนะ
ยังเซ็กซี่ไม่เท่าครึ่งนึ่งของกิ๊กฉันเลย ไปหัดทำมาใหม่ไป อ่อ.....แต่ถึงเธอจะทำยังไง ฉันก็คงไม่สนผู้หญิงบ้าๆ
บอๆต๊องๆ อย่างเธอหรอกนะ”
ตุ๊บบบบบบ
ฉันยืนขึ้นแล้วทุบลงบนกลางโต๊ะ(อีกแล้ว...มันเป็นท่าประจำคะ)
“เราจะได้เห็นดีกันแน่”
ฉันพูดพลางทำตาโต ฉันโมโห ใช่ ฉันโมโหมากเลยทีเดียว ฉันไม่ชอบให้ใครมาท้าทายทีนี้นายได้ตาย
สมใจแน่ไอ้เพ็นวิทย์เน่าเอ้ย
“เออ แล้วสักวันนึ่ง ฉันจะทำให้นายมาสยบแทบเท้าของฉันให้ได้ นายจะต้องหลงรักฉัน คอยดู”
ฉันพูดจบแล้วเดินหนีออกจากร้าน เฮ้ย..ว่าแต่ ฉันยังไม่ได้กินติมเลยนะTToTT ฉันเลยนะ
แง้ๆๆ จากินนนนนนนนนนนนนนน เพราะนายกินแล้วอีตาเห็นกิ้วเน่า
ฉันเดินจ้ำอ้าว มาอย่างรวดเร็ว จนมาโพล่ที่สวนสาธารณะ แล้วมันอยู่ตรงไหนของกรุงเพล่ะเนี้ย
ทั้งชีวิตนี้เกิดมาฉันเพิ่งเคยไปเที่ยวแบบจริงๆจังๆแค่3ครั้งเองนะ ใครจะไปจำได้เนี้ย ฮือๆๆ
ด้วยความที่กลัวเสียฟอร์ม ฉันจึงตัดสินใจแล้วที่จะไม่ไม่เดินกลับไปที่ร้านนั่น-*- ให้ตายสิ
ให้ตายเลยจริงๆ แล้วฉันจะกลับบ้านยังไง เฮออออ
ฉันเดินมานั่งที่ริมสระน้ำ ไม่สิ เป็นหนองน้ำขนาดใหญ่ต่างหาก นั่งไป ก็ปาก้อนหินไป จนเริ่มรู้สึกว่า
ตัวเองจะเริ่มเหมือนนางเอก(ที่น่ารักน่าหยิก)ไปทุกที สักพักหนึ่งหน้าของนายเพ็นวิทย์ก็แวบ มาอยู่ข้างหน้าฉัน
จนมันเหมือนนายเพ็นวิทย์ตัวจริงเลยล่ะ
“นี่ยัยโง่....เธอโกรธฉันหรอ”
“ม่ายยยยยนะฉันจะคิดถึงตางั่งนั่นทำไมนะ”
“จริงหรอที่เธอไม่คิดถึงฉัน”
“โอ๊ย!!!!! ฉันหนีมายังตามมาหลอกหลอนฉันในหัวสมองฉันอีกหรอ ไปได้แล้วๆๆ ไปๆๆ”
^^ >>>> นายเพ็นวิทย์
“ย๊ากกกกก”
ฉันตะโกน แล้วก็พุ่งเข้าใส่นายเพ็นวิทย์(ซึ่งเป็นภาพลวงตา)
โอ๊ย.......
ทำไมเจ็บง่ะT.T
“โอ๊ย/โอ๊ย”
“นายไม่ใช่ภาพลวงตานี่-.-+”
“อืม^^”
“อย่าส่งสายตาน่าพะอืดพะอม มาให้ฉันนะ”
“อ่าว....ก็เราเป็นแฟนกันทำไมฉันจะทำไม่ได้ล่ะ ที่ร้ากกกกกก”
“ได้! นายเล่นแบบนี้ใช่ม่ะ”
“^^”
“ฉันจะเป็นแฟนนาย”
“Oo0”
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
ความคิดเห็น